Kształty |
Utwór dramatyczno-muzyczny ( d ) Utwór choreograficzny ( d ) |
---|---|
Kompozytor | Igor Strawiński |
Data utworzenia | 1917 |
Data wydania | 1918 |
Histoire du soldat to mimodrama ( muzyka sceniczna w formie melodramatu ) skomponowana przez Igora Strawińskiego w 1917 roku na podstawie tekstu Charlesa-Ferdinanda Ramuza dla trzech recytatorów (Czytelnika, Żołnierza i Diabła) i siedmiu instrumentalistów ( skrzypce , dublet). bas , fagot , kornet , puzon , klarnet i perkusja ).
Pochodzi po wielkich baletach Strawińskiego i poprzedza ich okres neoklasyczny. Muzyk schronił się następnie w Szwajcarii w związku z rewolucją rosyjską , a Serge de Diagilev , wygnany, nie mógł mu pomóc. Następnie zostaje wręczony Ramuzowi przez szwajcarskiego dyrygenta Ernesta Ansermeta . Część partytury została napisana w Lens (Valais) , gdzie Strawiński przebywał w chacie malarza Alberta Mureta .
Ta kameralna opera baletowa, której klimat czerpie z wędrownego cyrku i jazzu, zawiera kilka krótkich tableaux, z których niektóre inspirowane są różnymi tańcami: tangiem, a nawet ragtime . Suita na fortepian , klarnet i skrzypce została wyodrębniona w 1919 roku . Druga suita, respektująca oryginalną orkiestrację, powstała w 1920 roku .
Stworzenie miało miejsce dnia 28 września 1918z Georgesem Pitoëffem w teatrze miejskim w Lozannie pod dyrekcją Ansermeta. Czytelnikiem był Élie Gagnebin , diabeł Jean Villard , przyszły Gilles. Zmniejszone oprzyrządowanie miało pozwolić na jego interpretację podczas tournée po różnych szwajcarskich wioskach. Projekt ten musiał zostać odwołany w ostatniej chwili z powodu rozprzestrzeniania się hiszpańskiej grypy, a kolejny spektakl mógł się odbyć dopiero w 1923 roku w Paryżu.
Argument sztuki ma inspirację faustowską, ale nawiązuje do starej rosyjskiej opowieści opracowanej przez Aleksandra Afanasiewa : biedny żołnierz sprzedaje swoją duszę (reprezentowaną przez skrzypce ) Diabłu za książkę, która przepowiada przyszłość. Po pokazaniu Diabłu, jak używać skrzypiec, wraca do swojej wioski. Niestety, zamiast obiecanych trzech dni pobyt z diabłem trwał trzy długie lata. Nikt we wsi nie rozpoznaje Żołnierza: ani jego matka, ani narzeczona, która wyszła za mąż.
Następnie Żołnierz używa swojej magicznej księgi, aby stać się bajecznie bogatym. Nie mogąc być szczęśliwym ze swojej fortuny, gra w karty przeciwko diabłu: jego pieniądze przeciwko skrzypcom. Diabeł wygrywa, ale odurzony swoimi zdobyczami pozwala ukraść skrzypce. Żołnierz może wtedy uleczyć i uwieść chorą Księżniczkę obiecaną przez jej ojca Króla, która ją uzdrowi. Niestety, zawsze szukając więcej szczęścia, Żołnierz i Księżniczka opuszczają królestwo i są nieposłuszni Diabłu. Żołnierz zostaje zabrany do piekła.
Praca kończy się triumfem demona w sarkastycznym marszu.
W 1919 pierwsza suita Strawińskiego z tego utworu została zaaranżowana na fortepian, klarnet i skrzypce. Składa się z pięciu części:
W 1920 Strawiński zaaranżował drugą suitę, która zachowała oryginalną orkiestrację. składa się z dziewięciu części i trwa około 25 minut:
Historia Żołnierza pokazuje, do jakiego stopnia Strawiński potrafił zintegrować rozmaite wpływy we własnym języku muzycznym: paso doble w „Marszu Królewskim”; trzy tańce „Tango / Waltz / Ragtime” w wykonaniu Żołnierza w celu uzdrowienia Księżniczki; muzyka klezmerska w instrumentacji i fakturze; Lutra chorał Ein obchodzi Burg w „Małej chorału”; wpływ Bacha w „Wielkim chórze”. Muzykolog Danick Trottier łączy te liczne wpływy z doświadczeniami nabytymi przez Strawińskiego w kosmopolitycznym Paryżu wczesnych lat 1910:
W lusterku wstecznym Strawińskiego w czasie, gdy komponował Histoire du soldat , była Francja, a zwłaszcza Paryż, gdzie odniósł swoje pierwsze sukcesy i gdzie nauczył się budować osobisty język, składający się z zapożyczeń i wpływów z jego język i pozwolić mu rozwinąć osobliwość artystyczną. Bo Paryż Belle Epoque jest rzeczywiście par excellence miejscem zbiegu muzyków i muzyki, zwłaszcza tych, które pochodzą z daleka, takich jak tango i ragtime.
Utwór inspiruje wielu choreografów , m.in.:
W 1984 roku amerykański ilustrator i animator RO Blechman (en) nakręcił 58-minutowy film animowany, wykorzystując muzykę i istotę tekstu, w stylu łączącym grafikę kreskową z aluzjami do Kandinsky'ego , Mondriana i Art Deco . Muzykę gra Gerard Schwarz dyrygujący Orkiestrą Kameralną Los Angeles (w) , głosy bohaterów wykonują Dušan Makavejev (żołnierz), Max von Sydow (diabeł), Andre Gregory (w) (narrator), podwojony w wersji francuskiej kolejno przez Henri Salvadora (żołnierz), Serge Gainsbourg (diabła) i François Périer (narratora).
Theodor W. Adorno uważa utwór za centrum twórczości kompozytora, w którym wcielają się typowe postaci faszyzmu: „ Historia żołnierza okazuje się być prawdziwym centrum twórczości Strawińskiego także dlatego, że w oprawie muzyki Niezwykły tekst Ramuza prowadzi niejako na próg świadomości tego faktu. „ Oto co autor opisał poniżej „upadek subiektywnego czasu” . W tekście czytamy dalej: „Bohater, typowa postać tego pokolenia po I wojnie światowej, który zaopatrywał faszyzm swoimi hordami […] ginie, bo łamie nakaz nakazujący bezrobotnym żyć tylko chwilą. […]” .