L'Orfeo

L'Orfeo, favola in musica
Orphée, bajka w muzyce Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Okładka 1 st  edycji, Wenecja, Ricciardo Amadino 1609. Kluczowe dane
Uprzejmy Opera
N BER dokumentów 5
Muzyka Claudio Monteverdi
Broszura Alessandro Striggio
Język
oryginalny		 Włoski
Czas trwania (w przybliżeniu) Około dwie godziny
kreacja 24 lutego 1607
Mantua

L'Orfeo, favola in musica ( SV 318 , „  Orfeusz , bajka w muzyce”) jest opera przez Claudio Monteverdiego na libretta poety Alessandro Striggio (ok. 1573-1630), syn kompozytora o tej samej nazwie, Alessandro Striggio (w. 1540-1592).

Po wstępnym występie na Accademia degl'Invaghiti został wykonany w dniu24 lutego 1607na otwarcie karnawału w Teatrze Trybunału Vincent I st Mantui i przywrócił 1 st marca. Partytura została wydrukowana w 1609 r. i wznowiona w 1615 r. przez samego Monteverdiego w Wenecji , co jest wyjątkowe. Pierwsze współczesne przedstawienie wystawiono w 1904 roku w skróconej adaptacji Vincenta d'Indy'ego w Schola Cantorum w Paryżu. Kolejne prace to: Ottorino Respighi , Gian Francesco Malipiero ( 1930 ) wierniejszy oryginałowi, Carl Orff , Bruno Maderna i wreszcie Luciano Berio .

Liryczny dramat, który obchodziliśmy 400 th  rocznicy powstania wluty 2007, L'Orfeo to jedna z pierwszych w historii muzyki oper graniczących z madrygałem , którego jest niejako rozwinięciem, wyreżyserowanym.

Argument

Oparta na micie o Orfeuszu i Eurydyce, gdzie grecki bohater próbuje ocalić swoją żonę z Zaświatów , opera składa się z prologu i pięciu aktów:

Nie ma pewności co do ewentualnej zmiany ze strony Monteverdiego zakończenia napisanego przez Striggia, zgodnie z którym Apollo towarzyszył synowi do nieba. Rzeczywiście, w libretto Striggio umiera Orfeusz, okrutnie pocięty przez Maenady, którzy widząc, że odwrócił się od kobiet, postanawiają go zabić. Ten tragiczny wynik nie odpowiadał wówczas gustom: Monteverdi i Striggio musieli zmodyfikować zakończenie. Oczywiście Orfeusz nie znajduje Eurydyki, ale zostaje zabrany przez Apolla. Co więcej, ostatnia moresca (la moresque ), taniec baletu niebiańskiego, zawiera reminiscencje pierwszego zakończenia (analiza dyrygenta Nikolausa Harnoncourta , według libretta Orfeusza w nagraniu z 1968 roku z Harnoncourt i Concentus Musicus Wien , przy ul. Teldeka ).

Dystrybucja

Twórcą roli Musica jest słynny florencki kastrat Giovan Gualberto Magli, uczeń Caccini . Śpiewał także role Prozerpiny i prawdopodobnie Speranzy . Był w oczach księcia Francesco Gonzagi (François de Gonzaga) gwiazdą spektaklu, co nie dziwi, gdy wiemy, jak ważna jest rola Orfeusza w porównaniu z tymi trzema postaciami. W roli tytułowej wystąpił wirtuoz tenorowy Francesco Rasi . Kastratowi sopranowi Girolamo Bachini zwróciła interpretację krótkiej roli Eurydyki. Reszta oryginalnej obsady jest nam nieznana.

Orkiestra Monteverdiego

Poniżej znajduje się lista instrumentów użytych podczas prawykonania L'Orfeo w Mantui w 1607 roku; znajduje się na drugiej stronie oryginalnego libretta (Wenecja, 1609, wydanie drugie 1615). Monteverdi czasami wymaga nieco innej orkiestracji niż ta, która jest na liście.

Duoi Gravicembani - „dwa klawesyny”. Gravicembani (lub gravicembali ) to zniekształcenie clavicembali , włoskiego określenia instrumentów takich jak klawesyn , świerki itp.; Duoi contrabassi de Viola - „dwie kontrabasowe altówki de gamba ”; Dieci Viole da brazzo - „ten violes da braccio  ” (dosłownie: violas de bras); Arpa doppia - „harfa podwójna”, czyli harfa z dwoma rzędami strun; Duoi Violini piccoli alla Francese - „dwa małe francuskie skrzypce”. Według słownika Grove dwie kieszenie  ; Duoi Chitaroni - „dwa chitarrony  ”. Chitarrone to duża niska lutnia używana do continuo  ; Duoi Organi di legno - „dwa drewniane organy [piszczałkowe]”; Tre bassi da gamba - "trzy basy da gamba  ". Trzy basowe altówki  ; Quattro Tromboni - "cztery puzony  ". Orkiestracja określa pięć puzonów; Un Regale - „un regale  ” (organ królewski o bardzo szczególnym brzmieniu), tutaj używany do opisu Zaświatów; Duoi Cornetti - „dwa szyszki książkowe  ”. Kornet jest instrumentem pośrednim pomiędzy instrumentami dętymi drewnianymi i blaszanymi, o brzmieniu pół oboju, pół trąbki. W szkole weneckiej lubili łączyć ją z puzonami, by odgrywać rolę donośną. Potrafi zagrać więcej dźwięków niż barokowa trąbka; Un Flautino alla Vigesima seconda - "mały flet prosty w dwudziestej sekundzie" (a więc brzmiący trzy oktawy powyżej zapisanej nuty); Clarino con trombe sordine - „'clarino' [bardzo wysoka naturalna trąbka] z trzema trąbkami wyciszonymi”.

To jeden z najwcześniejszych przykładów przypisywania przez kompozytora konkretnych ról instrumentom. Trzeba przyznać, że szkoła wenecka robiła to już od około dwóch dekad, ale orkiestracja L'Orfeo jest szczególnie wyraźna.

język muzyczny

Orfeo Monteverdiego wyznacza punkt zwrotny w historii muzyki i symbolizuje granicę między renesansem a epoką baroku .

Jest reprezentantem nowego stylu, akompaniamentowanej monodii , w której pieśń różnych postaci jest wspierana przez rozwijające się akordy basu. Nazywa się to continuo (lub basso continuo ), po francusku „basso continuo”, po niemiecku Generalbass .

Wraz z pierwszymi operami, gatunkiem obiecującym wielki rozwój, czytanie zespołowe staje się w ten sposób wertykalne i nie jest już myślane horyzontalnie, jak to miało miejsce przez wieki w polifonii i kontrapunkcie (u Monteverdiego i in. w innych wertykalnie był pierwszy). rozwinęła się w madrygałach, które stopniowo przechodziły z jednego stylu do drugiego, nie wykluczając ani pierwszego, ani drugiego).

Nie ma tu związku z wieloczęściową harmonizacją melodii chorału luterańskiego . Ta forma muzyczna (chorał) istnieje od XVI E  wieku i stanowiły podstawę muzyki liturgicznej pożądanym a nawet złożonej przez Marcina Lutra , niemieckiego reformatora religijnego. Harmonizacje tych melodii przybierają postać polifonii chóralnej, którą może zaśpiewać zgromadzenie. Są więc często proste i homofoniczne , ale wciąż są rozumiane horyzontalnie.

Styl i forma

Orfeo słynie z dramatycznej siły i żywej instrumentacji. Utwór opiera się na monodii akompaniamentu , metodzie pisania przynoszącej nowy styl, wezwany do wielkiej przyszłości: linie melodyczne, wyraźnie scharakteryzowane w zależności od postaci lub sytuacji, znajdują się już poza tenorem (częścią, którą tenorowy) jak to często bywało w muzyce polifonicznej, ale teraz pojawiają się (wówczas coraz częściej) na szczycie zespołu (czy ten ostatni jest głównie wokalny, czy tylko instrumentalny podczas interwencji orkiestry) . W ten sposób postacie pojawiają się wyraźnie, co nie mogło mieć miejsca w gęstej polifonicznej tkaninie. Dzięki tej operze Monteverdi stał się, jeśli nie pierwszym, przynajmniej jednym z głównych twórców nowej formy muzycznej  : „dramma per musica”, czyli teatralnej akcji w muzyce. Jest to także element nowoczesnego indywidualizmu, który sam się podkreśla.

Ta idea całkowicie śpiewanych dzieł dramatycznych wywodzi się z chęci (właściwie w naszych oczach z próby) ożywienia starożytnego teatru greckiego , o którym wiemy, że śpiewano, ale którego prawie nie widzieliśmy.

Opery Monteverdiego są często klasyfikowane jako „przedbarokowe”. Northern włoski muzyka w tym czasie był w przejściu od stylu późnego renesansu do wczesnego baroku. Kompozytorzy modernistyczni, w tym Monteverdi, mieszali style z ważnych ośrodków twórczości muzycznej, takich jak Florencja , Wenecja i Ferrara .

Dyskografia selektywna

Uwagi i referencje

(fr) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z anglojęzycznego artykułu Wikipedii zatytułowanego „  L'Orfeo  ” ( patrz lista autorów ) .
  1. François-René Tranchefort , L'Opéra , Paris, Éditions du Seuil ,1983, 634  s. ( ISBN  2-02-006574-6 ) , s.  24
  2. Marc Honegger , Słownik muzyczny: Tom 2, Mężczyźni i ich twórczość. LZ , Paryż, Bordas ,1979, 1232  s. ( ISBN  2-04-010726-6 ) , s.  752
  3. Wydawca Riccardo Amadino (Alessandrini, s.  61 ). W roku powstania wydano jedynie libretto, tak aby każdy z widzów mógł jednocześnie czytać i słuchać tekstu ( Schrade 1981 , s.  211), z innym zakończeniem partytury. (Silke Leopold, tekst prezentacji do nagrania G. Garrido, K617 s.   11)
  4. P. Kamiński, Tysiąc i jedna oper, Fayard, s.  981.
  5. Pierwszy jest powszechnie uważany za Jacopo Peri za Eurydyka , która sięga do 1600 roku.
  6. Denis Morrier, Monteverdiego Orfeusza , L'Avant opera sceny N O 207, str.  3-4 )
  7. New Grove włoscy mistrzowie baroku (1980, 1984) str. 34
  8. „  Favourite: the modern and dynamic Orfeo by Emiliano Gonzalez Toro & I Gemelli – CD Naive  ” , on Coup de coeur (dostęp 19 października 2020 r. )

Zobacz również

Plik audio
Toccata autorstwa L'Orfeo
Trudności w korzystaniu z tych mediów?

Bibliografia

Linki zewnętrzne