Społeczności Khojas lub khodjas ( urdu : خوجہ) [ k o d ʒ has ] to społeczności indo - pakistańskie lub pochodzące z tych społeczności. Zwykle są to izmailici , czasami dwunastoletni szyici, a nawet sunnici Hanafi . Największe społeczności zamieszkują głównie Bombaj (Mumbaj), Pakistan w prowincji Sindh graniczącej z Gudżarat, ale społeczności Khojas występują również w Afryce Wschodniej.
Khôjas często mówią w języku kutchi , gudżarâtî lub urdu i początkowo przyjęli alfabet Khôjkî, aby uniknąć czytania treści ich świętych ksiąg przez niewtajemniczonych cudzoziemców. Później ich dzieła będą pisane w językach sindhi i gudżarâtî. Według zapisów historycznych Ismaili pod koniec XIII -go wieku Wise ( Pir ) o nazwie Sadr al-Din , urodzonego w Sabzwari (Persji), podróżowałem z Persji wzdłuż Jedwabnego Szlaku , aby przejść do Indii w prowincji z Sind . Był Hujjat al-Imâm (oficjalnym przedstawicielem Imâm Islâm Shah w Indiach) i wielkim mistykiem dobrze znanym ze swojej niestrudzonej pracy. W gnans znany jest również jako Sohdev .
Pierwszymi nizarytami, którzy założyli społeczności Khoja w Indiach, byli Persowie. Uchodźcy z Iranu po zdobyciu Alamutu osiedlili się masowo w Sindh i Gujarat .
Przez prawie pięć wieków kilku dâ`î's (misjonarzy islamu) pojawiło się po Sadr al-Dîn i stopniowo społeczność Khôja została skonsolidowana przez nawrócenie pewnej liczby tubylców: Lohanowie , rdzenna grupa etniczna z Afganistanu i Sindh osiedlona w północno-zachodnich Indiach, dając początek kwitnącej społeczności indo-perskiej w regionie.
Konieczne stało się wykonanie dzieł religijnych ( gnân , garbîs , granths itp.) Dostosowanych do miejscowej mentalności. Khôjas zostali rozproszeni w Indiach: Kutch , Kâthiâwar , Sind , Gujarat ; diaspora była obecna na Zanzibarze i Afryce Wschodniej , a także w głównych ośrodkach, takich jak Kalkuta , Madras , Rangun i miasta Indii .
Po przybyciu Aga Khana I st do Indii w 1843 r. Brytyjski protektorat asymilując Khoja Ismailis z nizâriens ze względu na ich pochodzenie poczuł, że muszą płacić dziesięcinę ( dassondh ) imamowi. Wielu z nich wolałoby się rozstać, niż zapłacić wysoki podatek nałożony przez imama, wywołując w ten sposób niezgodę prowadzącą do rozłamu społeczności i zabójstw maczetami dokonywanych przez Khojas Nizarites .
Obecność Aga Khan I st w sprawy społeczności doprowadził niektórych grup wstać i opuścić Ismaili społeczności. Najbardziej znany był przypadek dwunastu rodzin ( Bar Bhai ), który odmówił uznania Aga Khan I st jako swojego duchowego przywódcę ( Imama ). W kwietniu 1866 r. Wniesiono pozew przeciwko Aga Khanowi I st do Sądu Najwyższego Wielkiej Brytanii ; Głównym argumentem, że Khojas były sunnici przekształca się XV th wieku. Nie oddali wierności szyickiemu imamowi, Aga Khanowi I ul . Ta grupa dwunastu rodzin ( Bâr Bhâi ) następnie oddzieliła się od społeczności izmailitów pod wpływem sunnickiego „ulâmâ” .
Następnie inne grupy opuściły społeczność izmailicką, aby przejść na szyizm Twelver. Na początku XIX wieku niektórzy członkowie społeczności udali się do Nadżafu, aby spotkać się z Szejkiem Zaynem al-`Âbidîn Mâzandarânî (zm. 1892). Podczas dyskusji zdali sobie sprawę, że potrzebują nauczyciela w Indiach do nauczania religii szyickiego islamu. W 1873 r. Szejk Mâzandarânî z Karbalâ 'wysłał Mullâ Qâdir Husayn do Bombaju, aby pomóc rodzinom, które opuściły izmailizm, w utrzymaniu wiary w szyizm dwunastoletni. Ci Dwunastoletni Khôjas zapoznali się z zasadami wiary (takimi jak pojęcie Imama , okultyzm i wreszcie oczekiwanie Mahdiego : Imam al-Muntazara, który przyniesie sprawiedliwość ziemi po swoim powrocie).
Z tych kilku rodzin społeczność Twelver Khoja rozrosła się do około 100 000 Khôjas. Liczba wydaje się bardzo mała, biorąc pod uwagę, że obecnie na świecie jest około 120 milionów Dwunastu. Izmailickie Khôjas są liczniejsze, ale ich liczba jest nieprecyzyjna (około 10 milionów), ponieważ nigdy nie przeprowadzono oficjalnego spisu ludności. Jeśli chodzi o sunnickie Khôjas , zostało ich tylko kilka tysięcy.
Większość społeczności Khôja należy do społeczności szyickiej . Khôjas są skoncentrowani w prowincji Sindh (Pakistan), a dokładniej w mieście Karaczi , w Gudżaracie , Maharasztrze i Radżastanie (Indie). Niektórzy wyemigrowali również do Bombaju lub Maskatu (Oman). Obecnie na Madagaskarze , wyspie Reunion i Mauritiusie jest prawie 20 000 Khôjas .
Powszechnie wiadomo, że przez setki lat indyjscy kupcy pływali na wschodnie wybrzeże Afryki na sezonowych monsunach (łagodne wiatry wiejące ze wschodu na zachód). Byli wśród nich Khôjas, a niektórzy zostali w Afryce Wschodniej, aby mieszkać i robić interesy w dużych miastach. Większość z nich była izmailitami, zanim przybyli do Afryki. Osiedlili się w całej Afryce Wschodniej i prosperowali. A tam, gdzie się osiedlili, zebrali się jako dobrze zorganizowana społeczność wokół głównych biegunów handlowych.
Podobnie jak pierwsi Khôjas, którzy wyemigrowali do Afryki, aby poprawić swoje warunki życia, diaspora jest obecna na całym świecie. Są obecni w Ameryce Północnej, Ameryce Południowej, Australii, Nowej Zelandii, Europie Zachodniej i Europie Wschodniej. A zachodnim sąsiedztwie Dżakarcie , stolicy Republiki Indonezji , zwane Pekojan „dzielnica Khojas” według społeczność indyjskich muzułmanów, którzy żyli w końcu XIX XX wieku i początku XX th wieku.