| Kh-20 (NATO: AS-3 "Kangaroo" ) | |
|
Rysunek Kh-20 widziany z boku. | |
| Prezentacja | |
|---|---|
| Typ pocisku |
pocisk ziemia-powietrze do rejsu do głowicy nuklearnej w dużej odległości |
| Budowniczy | MKB Raduga |
| Rozlokowanie | 1960 - 1990 |
| Charakterystyka | |
| Silniki |
turboodrzutowy Lyulka AL-7FK (67,1 kN ciągu) |
| Msza przy starcie | 12000 kg (5878 kg pusty) |
| Długość | 14,95 m |
| Średnica | 1,81 m |
| Zakres | 9,15 m |
| Prędkość | Mach 2.0 |
| Zakres | 380 ~ 600 km |
| Wysokość przelotowa | do 20000 m |
| Ładowność | Głowica jądrowa od 0,8 do 3 MT |
| Poradnictwo | nawigacja inercyjna + poprawki radiowe |
| Precyzja | 2 ~ 5 km |
| Detonacja | wpływ |
| Uruchom platformę | Tu-95K , Tu-95KD |
Kh-20 (w języku rosyjskim : „ Х -20” ) oznaczenie NATO SA-3 „Kangur” , był AGM z rejsu Radziecki zaprojektowane podczas zimnej wojny . Pierwszy strategiczny pocisk manewrujący Związku Radzieckiego , ten pocisk przenosił broń jądrową. Jest również uważany za największy pocisk powietrze-ziemia, jaki kiedykolwiek zbudowano.
Kh-20 został zaprojektowany przez inżyniera lotnictwa Michaiła Gourevicha na terenie OKB-155-1 ( Dubna ) dla strategicznego bombowca Tu-95 . Rozwój systemu sterowania KB-1 został przeprowadzony pod kierownictwem VM Shabanova. Rozwój rozpoczął się w 1954 roku , opierając się na doświadczeniu zdobytym na myśliwcach MiG-17 i MiG-19 . W 1955 roku dwa egzemplarze Tu-95 zostały przerobione na wersję nośną nowego pocisku: Tu-95K. Wstępne testy systemów rakietowych przeprowadzono na czterech specjalnie zmodyfikowanych do tego celu MiG-19, oznaczonych jako SM-20 / I i SM-20 / II na przykładach umożliwiających testowanie interfejsu wyrzutni rakiet i startu z powietrza, oraz SM-K / I i SM-K / II za przykłady umożliwiające przetestowanie systemu naprowadzania i startów z ziemi.
Pierwsze uruchomienie SM-20 / I z Tu-95K miało miejsce pod koniec 1956 roku . Jednym z największych wyzwań wczesnego rozwoju było uruchomienie turboodrzutowego rakiety Lyulka AL-7F-15 po długotrwałym locie w bardzo niskich temperaturach górnych warstw atmosfery. Trzy inne prototypy zbudowano w 1957 roku : testowano na Kh-20/19 stycznia 1957, Kh20 / 2 the 5 sierpnia 1957a Kh20 / 3 w grudniu tego samego roku. Kh-20 rozpoczął próby w locie17 marca 1958, a pierwsze uruchomienie zakończyło się niepowodzeniem, pocisk nie spełniał oczekiwań pod względem celności i zasięgu. Awaria ta była częściowo spowodowana głowicą bojową i systemem naprowadzania , których waga przekroczyła limity początkowo przewidziane w programie. Testy rządowe odbywały się między15 października 1958 i 1 st listopad 1.959, podczas którego dokonano szesnastu uruchomień. Jedenaście z tych strzałów uznano za udane, chociaż celność broni nadal pozostawiała wiele do życzenia.
KH-20 oficjalnie wszedł do służby w 1960 roku , choć produkcja ośmiu pocisków zostało już wykonane w fabryce n ° 256 w 1957 roku . Jego wersja produkcyjna, Kh-20M , zawierała ulepszoną głowicę nuklearną i ewolucję jej silnika, który następnie stał się Lyulka AL-7FK i miał ulepszoną dyszę. Wstępne prognozy zakładały dwa pociski na samolot, w sumie sto trzydzieści pocisków dla około czterdziestu Tu-95K i dwudziestu pięciu Tu-95KD. Liczba ta została później zredukowana do jednego pocisku na samolot. Produkcja została wstrzymana w 1965 roku .
Próba dostosowania go do bombowca M-4 zakończyła się impasem, ponieważ pocisk był zbyt duży. Projekt naddźwiękowego celu M-20 na dużej wysokości również został porzucony ze względu na wysokie koszty. Pod koniec lat 70. znaczny wzrost zasięgu amerykańskich myśliwców przechwytujących i systemów obrony przeciwlotniczej sprawił, że szanse Tu-95 na powodzenie misji były coraz mniejsze. Kh-20 nie spełniał już wymagań niezbędnych do przebicia obrony wroga i został zastąpiony przez Kh-22 (AS-4 Kitchen ) w połowie 1990 roku .
Kh-20 miał pierwotnie służyć do prowadzenia ognia odwetowego przeciwko celom o krytycznym znaczeniu w Stanach Zjednoczonych . Jednak uzbrojenie Tu-95 w pocisk Kh-20 zajęło około dwudziestu dwóch godzin, a instalacja głowic pierwszej generacji była trudna, przez co nie nadawały się jako broń natychmiastowego reagowania. W rezultacie Kh-20 został zdegradowany do drugorzędnej roli ataku, mającej na celu unicestwienie potencjalnych celów, które przeżyły pierwszy atak. Przypisywano to również atakującym lotniskowcom i ich grupom ochronnym. W międzyczasie czas uzbrojenia pocisku na jego bombowcu został skrócony do zaledwie czterech godzin, a jego niezawodność została poprawiona. Słabe ogniwo pocisku nadal pozostawało jego systemem naprowadzania, a dobra precyzja niezbędna do ataków wymagała sterowania ręcznego (zdalne naprowadzanie), co czyniło pocisk podatnym na systemy zagłuszania .
Zewnętrznie pocisk był niezwykle podobny do kształtu MiG-19 , z konwencjonalną konfiguracją samolotu obejmującą odchylone do tyłu skrzydła w połowie wysokości i przedni wlot powietrza ze stożkiem na górze. Silnikiem była Lyulka AL-7FK używana przez wielu współczesnych myśliwców, takich jak Soukhoï Su-7 . Naprowadzono zaprogramowanego autopilota na fazy startu i wznoszenia na wysokość, korekty radiowe podczas lotu przelotowego i zaprogramowaną trajektorię dla końcowego nurkowania na celu. Błąd kołowy wynosił około 50 metrów, gdy miał być używany przeciwko celom morskim i 2 do 5 km, gdy miał być używany przeciwko celom naziemnym.
Aby zmniejszyć opór aerodynamiczny generowany przez jego imponujące rozmiary, Kh-20 był przewożony półkonformalnie pod kadłubem Tu-95.