Jules Quesnay de Beaurepaire

Jules Quesnay de Beaurepaire Obraz w Infobox. Funkcje
Prezes izby Sądu Kasacyjnego
1892-1899
Prokurator Generalny w sądzie apelacyjnym w Paryżu
1889-1892
Prokurator Generalny
High Court of Justice
1889
Radny Generalny Sarthe
1871-1874
Biografia
Narodziny 3 lipca 1837
Saumur
Śmierć 25 lipca 1923(w wieku 86 lat)
Vitrai-sous-Laigle
Narodowość Francuski
Zajęcia Sędzia , pisarz
Rodzeństwo Alfred Quesnay de Beaurepaire
Inne informacje
Członkiem Liga Ojczyzny Francuskiej
Konflikt Wojna francusko-niemiecka 1870 r
Różnica Dowódca Legii Honorowej
Archiwa prowadzone przez Archiwa miejskie miasta Angers i Angers Loire Métropole ( d ) (51 J)

Jules Quesnay de Beaurepaire , urodzony dnia3 lipca 1834w Saumur i zmarł dalej25 lipca 1923in Vitrai-sous-Laigle , jest francuskim sędzią i pisarzem .

Jako prokurator w sądzie apelacyjnym w Paryżu sporządził akt oskarżenia przeciwko generałowi Boulangerowi . Zrezygnował, gdy sprawa Dreyfusa dotarła do izby karnej Sądu Kasacyjnego (1899) i prowadził kampanię przeciwko Dreyfusardom.

Znany jest jako pisarz pod pseudonimami „Jules de Glouvet”, „Jules Glouvet” oraz „Lucie Herpin”. Przewodnik parysko-paryski , który w 1899 r. Uznał go za „sławę paryskiego życia”, zauważa, że ​​„został dziennikarzem w przypływie złego humoru”.

Biografia

Młodzież i wczesna kariera w sądownictwie

Od rodziny sędziów, Julesa Quesnay de Beaurepaire, jego dyplom uzyskany na Wydziale Prawa, zapisał się do palestry Saumur jako prawnik w 1857 roku. W 1862 był zastępcą prokuratora w sądzie cywilnym La Flèche, a następnie w Le Mans w 1865 Został prokuratorem cesarskim Mamers w 1867 r. Oprócz kariery sędziego był korespondentem gazet „ La Vie parisienne” i „ La Revue de Paris” .

Pierwsza rezygnacja z sądownictwa i kariery politycznej

Podczas wojny w 1870 roku wstąpił do 1 st  Seine skautingu pułk został mianowany kapitanem. Plik16 marca 1871powrócił do wymiaru sprawiedliwości, ale szybko zrezygnował, biorąc pod uwagę, że jego zasługi podczas działań wojennych nie zostały dostatecznie wynagrodzone.

Plik 25 lipca 1871rezygnuje z ławki.

Następnie został prawnikiem w Mortagne-au-Perche , a następnie został wybrany radnym generalnym departamentu Sarthe .

Wznawiając działalność dziennikarską, jest redaktorem naczelnym gazety L'Avenir .

W 1877 roku był kandydatem na zastępcę w dystrykcie Mamers pod republikańską etykietą, ale został w dużej mierze pokonany.

Druga kariera w sądownictwie: starszy sędzia

Aktywizując swoją sieć relacji, korzystając z solidnych rekomendacji i korzystając ze zwycięstwa Republikanów po zamachu stanu 17 maja 1877, zostaje przywrócony do sądu. Został przydzielony jako rezerwowy na korcie Sekwany22 marca 1879.

W tym samym czasie rozpoczął karierę literacką pod pseudonimami „Jules de Glouvet” i „Julie Herpin”. Wnosi wkład do La Revue politique et littéraire , La Nouvelle revue , La Chasse illustrée itp.

Znając jego republikańskie sympatie, został mianowany w 1881 r. Prokuratorem generalnym Sądu Apelacyjnego w Rennes , a następnie dwa lata później, w 1883 r., Prokuratorem generalnym w Paryżu .

Jest nazwany w Kwiecień 1889 Prokurator Generalny Sądu Apelacyjnego w Paryżu, niezwykle wrażliwego stanowiska, na które powołuje się tylko „przyjaciół” aktualnej władzy politycznej.

Podczas swojej pracy w Prokuraturze Generalnej Sądu Apelacyjnego w Paryżu (1883-1892) zajmował się w ten sposób sprawą Louise Michel  ; zastępuje prokuratora generalnego Boucheza, który złożył rezygnację, ponieważ nie chciał sporządzić aktu oskarżenia generała Boulangera , Rocheforta i Dillona (tym razem celem boulangistów stał się Jules Quesnay de Beaurepaire). W 1892 roku przejął aferę Ravachola, a następnie skandal panamski .

W tym ostatnim przypadku wszczął w 1889 r. Dochodzenie sądowe w celu ustalenia, kto mógł być przyczyną niepowodzeń kompanii Kanału Panamskiego. Śledztwo zakończyło się, gdy dodano oskarżenie o korupcję, wymierzone w wielu parlamentarzystów. Izba Poselska zarządziła wówczas śledztwo w sprawie poczynań niektórych swoich członków, a powołana przez nią komisja zwróciła się do Kancelarii o przekazanie akt toczącego się śledztwa. Quesnay de Beaurepaire, jako prokurator generalny, powołując się na zasadę tajności śledztwa i podziału władz, odmawia tego i składa rezygnację. Strażnik Pieczęci, którym był wówczas Léon Bourgeois , wahał się, czy przyjąć to, gdy nieprzewidziany wakat na miejscu prezesa izby w Sądzie Kasacyjnym umożliwił wypłacenie Quesnayowi de Beaurepaire odszkodowania, usuwając go ze stanowiska. prokuratora generalnego w celu zastąpienia go kimś bardziej „elastycznym”.

Plik 9 grudnia 1892zostaje zatem mianowany prezesem izby cywilnej Sądu Kasacyjnego.

Plik 30 maja 1898, zostaje brutalnie potraktowany przez sprawozdawcę komisji René Vivianiego w przemówieniu . Najpierw odwołuje się do jury honorowego składającego się z szefów sądownictwa i adwokatury, co oddaje mu sprawiedliwość. Nie bez trudu uzyskał również, że Sąd Kasacyjny zostanie ukonstytuowany jako Najwyższa Rada Sądownictwa . Plik27 sierpnia 1897orzeczenie zebranych Izb oczyszcza go z wszelkich błędów.

W tym momencie zaczyna się sprawa Dreyfusa .

Rezygnuje 8 stycznia 1899 po obsypaniu prasy nacjonalistycznej artykułami obrażającymi jego kolegów: Louisa Loew, Alphonse Baud i Mariusa Dumasa odpowiedzialnych za przegląd procesu Dreyfusa.

Druga rezygnacja i koniec życia

Wstąpił do Ligue de la Patrie française i pisał na łamach L'Écho de Paris . Ogłosił się jedynym kompetentnym przeciwnikiem rewizjonistów i rozpoczął serię konferencji w całej Francji. Założył komitet przeciwko Dreyfusowi z „dowodami” uzyskanymi od mniej lub bardziej wątpliwych świadków. Sąd w Rennes odmówi jego wysłuchania. Jego uniesienie i ślepota na sprawę, w którą jest zamieszany, czynią go celem oszustów, którzy go rujnują.

Poddany początkom mentalnej alienacji, jest ofiarą wielu mistyfikacji. Jest nawet odrzucany przez swoich najbardziej zagorzałych przyjaciół przeciw Dreyfusowi.

Około 1908 roku opublikował w Albin-Michel powieść przywołującą zamach stanu ustanawiający dyktaturę, której zadaniem było ustanowienie nowego, brutalnie antysemickiego i antymasońskiego porządku.

W artykule opublikowanym w Revue de la Société des Lettres, Sciences et Arts du Saumurois z 1953 r. Pierre Sénécal wskazuje, że musiał zdecydować się sprzedać swoją nieruchomość w Beaulieu i przenieść się na emeryturę do Vitray-sous-l'Aigle, gdzie gmina wydzierżawił mu część byłej plebanii gminy za 300 franków miesięcznie.

Słowniku Maitron mówi umarł w biedzie najbardziej kompletny, dodając nawet byłby skazany jakiś czas temu do żebractwa. W rzeczywistości po jego śmierci Jules Quesnay de Beaurepaire pozostawił majątek w wysokości ponad 125 000 franków (wartość 1923 r.), Który trafił do jego żony Georgette z domu Rubillard, jego uniwersalnego zapisobiercy i jedynego spadkobiercy, która nie miała dzieci.

Pracuje

Pod pseudonimem Jules de Glouvet

Uwagi i odniesienia

  1. Inne źródło podaje 2 lipca jako datę urodzenia.
  2. Paris-Parisien , Ollendorff,1899, s.  24
  3. Jego ojciec był sędzią śledczym w Saumur.
  4. http://dictionary.sensagent.leparisien.fr/Jules%20de%20Glouvet/fr-fr/

Zobacz też

Bibliografia

Linki zewnętrzne