Jules Lemaître

Jules Lemaître Obraz w Infobox. Jules Lemaître w 1913 roku. Funkcje
Prezydent
Ligi Francuskiej Ojczyzny
1899-1904
Fotel 20 Akademii Francuskiej
Biografia
Narodziny 27 kwietnia 1853
Vennecy
Śmierć 4 sierpnia 1914(w wieku 61 lat)
Tavers
Imię urodzenia François Élie Jules Lemaître
Narodowość Francuski
Trening École Normale Supérieure
Zajęcia Pisarz , krytyk literacki
Inne informacje
Pracował dla Uniwersytet w Algierze , Uniwersytet Grenoble-Alpes
Partia polityczna Francuska akcja
Członkiem Francuska Liga Ojczyzny Francuska
Akademia (1895)
Gatunki artystyczne Esej , poezja , teatr
Nagrody
Oficer Zawodów Otwartych Legii Honorowej
Price Vitet (1887)

Jules Lemaître , urodzony dnia27 kwietnia 1853w Vennecy i zmarł5 sierpnia 1914w Tavers , jest francuskim pisarzem i krytykiem dramatu .

Biografia

Laureat konkursu generalnego w 1870 r., Były student École normale supérieure i agrégé des lettres w 1875 r. , François Élie Jules Lemaître był kolejno profesorem retoryki w Lycée du Havre , wykładowcą w École supérieure des lettres d'Alger w 1880 r. , wykładowca literatury francuskiej na Wydziale Literatury w Besançon w 1882 r. i profesor na Wydziale Literatury w Grenoble w 1883 r .

W 1882 roku obronił na Sorbonie i opublikował rozprawę doktorską poświęconą „La Comédie après Molière et le théâtre de Dancourt”.

Współautor Revue Bleue i Le Temps , dał się poznać jako krytyk dramatyczny w Journal des Débats . Jego recenzje zostały zebrane w Les Contemporains (7 serii, 1886 - 1899 ) i Theater Impressions (10 serii, 1888 - 1898 ). W 1884 r. Zrezygnował z nauczania, aby poświęcić się wyłącznie literaturze.

Próbując siebie w teatrze, dał Révoltée w Odeon , Le Député Leveau w Théâtre du Vaudeville i Le Mariage blanc w Théâtre-Français . Opublikował także bajki, opowiadania, powieść ( Les Rois ) i wiersze.

W latach 1880 - 1885 poznał hrabinę de Loynes , byłą kurtyzanę, starszą o piętnaście lat. Miała stać się kobietą jego życia, a on stanowić centrum jego salonu, a jednocześnie instrument jego politycznych ambicji. To pod jego kierownictwem Lemaître brał udział w 1899 r. W założeniu Ligue de la patrie française , umiarkowanej ligi przeciw Dreyfusardowi, mającej na celu kampanię na rzecz uznania winy kapitana Dreyfusa , której został prezydentem. Na tym stanowisku wygłosił liczne przemówienia i współpracował z L'Écho de Paris . Zrezygnował w 1904 roku . Liga zniknęła w tym dniu.

Wśród innych członków tej ligi są znane nazwiska, takie jak krytycy Émile Faguet i Francisque Sarcey , malarze Edgar Degas i Auguste Renoir , pisarz Jules Verne , poeta José-Maria de Heredia itp.

Lemaître należało wówczas do Action Française od momentu powstania w 1908 roku , co zbiegło się ze śmiercią Madame de Loynes.

W dniu został wybrany do Académie française20 czerwca 1895na nieobsadzonym krześle przez Victora Duruya . Został tam przyjęty przez Octave Gréard .

Jego pochówek znajduje się na cmentarzu Tavers .

Wyrok współczesnego

„Poetyckie dzieła M. Julesa Lemaître przeszły prawie niezauważone, kiedy zostały opublikowane i są dziś zapomniane; też jego powieści nie narobiły wielkiego hałasu, a jego sztuki, które zawsze były dobrze przyjmowane, rzadko jednak odnosiły sukcesy; ale jego dzieła krytyki literackiej i dramatycznej ugruntowały jego reputację. Pisarz pełen werwy, w swoich analizach wykorzystuje wszystkie zasoby genialnego umysłu i bogatego stylu; często bawi i oczarowuje czytelnika, ale rzadko udaje mu się go przekonać; zawsze bawiąc się pomysłami, oddając się wszystkim kaprysom swojej fantazji i unikając wyrażania opinii, które są zbyt bezwzględne, on sam wydaje się nie przywiązywać dużej wagi do swoich osądów. „Jest fanatykiem, który dobrze się bawi” - powiedział o nim MG Lanson  ”

- C.-E. Curinier, National Dictionary of Contemporaries , vol. II, 1899-1919, s. 213.

Pracuje

PoezjaKrytycznyTeatrRóżnorodny

Lokalizacje mieszkalne

Nagrody i wyrazy uznania

Bibliografia

Artykuły prasowe

Uwagi i odniesienia

  1. https://concoursgeneral.org/palmares/
  2. https://education.persee.fr/doc/revin_1775-6014_1883_num_5_1_1633
  3. Jean-Pierre Rioux, Nacjonalizm i konserwatyzm. Liga Ojczyzny Francuskiej , 1899-1904, Beauchesne, 1977
  4. Ariane Chebel d'Appollonia, Daleka prawica we Francji , s. 137
  5. „  L'Écho de Paris  ” Darmowy dostęp w Gallica ,14 września 1903(dostęp 9 września 2020 ) .
  6. http://www.academie-francaise.fr/les-immortels/jules-lemaitre

Załączniki

Ikonografia

Linki zewnętrzne