Joost Van Vollenhoven

Joost van Vollenhoven Obraz w Infoboksie. Joost Van Vollenhoven w młodości Biografia
Narodziny 21 lipca 1877 r.
Rotterdam
Śmierć 20 lipca 1918 r.(w wieku 40 lat)
Parcy-et-Tigny
Narodowość Francuski
Dom Algieria
Trening Szkoła kolonialna ( d )
Szkoła prawnicza ( fr )
Zajęcia Kolonialny , administrator wojskowy
Tata Jacobus Johannes van Vollenhoven ( d )
Matka Helen Annette Pluygers ( d )
Inne informacje
Różnica Kawaler Legii Honorowej (1912)

Kapitan Joost Van Vollenhoven , ur.21 lipca 1877 r.w Rotterdamie i zmarł na polu honorowym w dniu20 lipca 1918 r.w Montgobert , jest francuskim oficerem kolonialnym i administratorem, pochodzenia holenderskiego .

Gubernator generalny z Indochin i Francuskiej Afryki Zachodniej (AOF), wyróżnił się w szczególności przez jego odmowy przeprowadzeniu nowej rekrutacji rodzimych wojsk żądanych przez Clemenceau w 1917 roku .

Biografia

Drugi syn z mieszczańskiej rodziny protestanckiej , pierwsze lata spędził w Algierii, gdzie jego rodzice osiedlili się jako osadnicy. Studiował w Liceum i na Wydziale Prawa w Algierze . W 1903 napisał pracę doktorską z prawa zatytułowaną Esej o algierskim fellachu . Van Vollenhoven został naturalizowany na francuski4 lutego 1899Na 22, a po roku służby wojskowej w 1 st  pułku Zouaves w 1900 i 1901 roku , wstąpił do Szkoły Colonial który ukończył szkołę średnią w roku 1903 , a gdzie jest z kolei mianowany profesorem,15 maja 1905.

Zajmował kilka stanowisk w administracji, w szczególności sekretarza generalnego w Ministerstwie Kolonialnym , a następnie dyrektora finansowego w 1905 roku . Pełnił funkcję gubernatora Gwinei od 16 maja do25 lipca 1907, następnie w Senegalu od 26 sierpnia do15 grudnia 1907. Jest także sekretarzem generalnym młodej francuskiej Afryki Równikowej (AEF), utworzonej w 1910 roku . Został szefem sztabu (dzisiaj szefem sztabu) Adolphe Messimy, a następnie Alberta Lebruna w latach 1910-1912, zanim odszedł jako gubernator generalny Indochin . W 1912 otrzymał Legię Honorową jako cywil. Zostanie mu również przyznana w charakterze wojskowym.

W Hanoi , był Działając gubernator generalny z Indochin od stycznia 1914 do7 kwietnia 1915 r., zanim Ernest Roume objął tam urząd. Z prostego randze sierżanta z piechoty kolonialnej Van Vollenhoven jeszcze dołączył do przoduKwiecień 1915obok francuskich morświnów zainstalowanych w koloniach, które Francja mobilizowała do odparcia wojsk niemieckich, w kolonialnym pułku piechoty Maroka (RICM, patrz skład pułku w poświęconym mu linku), następnie przemianowany na pułk piechoty-czołgi morskie . Kilkakrotnie ranny i cytowany, awansował na porucznika dalej21 maja 1917 r.i po „Brilliant Pomocna dłoń” przed Fismes , dowiedział się o jego nominacji na gubernatora generalnego z francuskiej Afryki Zachodniej (AOF).

Dość niechętnie Van Vollenhoven podjął swoje obowiązki w Dakarze w dniu3 czerwca 1917. Dzięki raportowi z misji inspektora generalnego Picanona odkrył zniszczenia dokonane przez rekrutację do frontu w populacji już poważnie dotkniętej epidemiami i biedą, co doprowadziło do exodusu i buntów. W lipcu 1917 wydał negatywną opinię na temat zasady nowego werbunku na wniosek ministra kolonii André Maginota  :

„Operacje rekrutacyjne, które miały miejsce w latach 1914-1917 w AOF, były nadmierne pod względem wyników, tak jak ich metod… Żadna nowa rekrutacja nie jest możliwa, dopóki Kolonia nie będzie całkowicie pod kontrolą, a populacja nie odzyska wystarczającej pewności siebie nie bać się już nadużyć z niedawnej przeszłości. "

29 września 1917 r., z René Besnardem , następcą Maginota na czele Ministerstwa Kolonii, twierdzi z jeszcze większym zapałem:

„Błagam, ministrze, aby nie wydawać rozkazu kontynuowania nowych rekrutacji czarnych żołnierzy. Podpaliłbyś ten kraj w ogniu i krwi. Zrujnowałbyś to całkowicie bez żadnych rezultatów. Wyszliśmy nie tylko poza to, co mądre, ale poza to, czego można wymagać od tego kraju. "

Wydaje się, że poza wymiarem ludzkim na stanowisku nowego gubernatora ciążyły także kwestie gospodarcze – w szczególności interesy w pozbawionych siły roboczej domach handlowych w Bordeaux i Marsylii.

Ostatnio prezes zarządu Clemenceau decyduje jednak o tym17 grudnia 1917do wznowienia rekrutacji tubylców, zwłaszcza w Senegalu . Myśli o zwróceniu się do pierwszego czarnoskórego afrykańskiego posła, wybranego do parlamentu w 1914 roku , Blaise Diagne , który kieruje tą misją. Ze swojej strony Van Vollenhoven skonsultował się ze swoimi gubernatorami terytoriów, którzy potwierdzili mu, że nowego poboru można dokonać tylko siłą. Korzystał także z rad takich osobistości jak Jules Carde – przyszły gubernator generalny AOF – czy etnolog Maurice Delafosse . Kiedy poinformowano go, że misja Diagne została wysłana do AOF i AEF, Van Vollenhoven odbył burzliwy wywiad z Clemenceau w Paryżu . Niezadowolony z tej decyzji, którą uznał dalej za nie do pogodzenia ze swoimi prerogatywami jako gubernator generalny , złożył rezygnację w dniu17 stycznia 1918 r.i wraca na front, wciąż z RICM , tym razem w randze kapitana . Gabriel Angoulvant przejmuje tymczasową funkcję gubernatora generalnego AOF. W Radzie Ministrów Albert Lebrun podejmuje swoją obronę przed Georges Clemenceau .

Van Vollenhoven został poważnie ranny od kuli z karabinu maszynowego w głowę19 lipca 1918 r.przed gospodarstwie Mont Rambœuf, w gminie Parcy-et-Tigny jak on prowadzi swoją firmę podczas ofensywy w 10 th  armii z General Mangin . Sprowadzony z powrotem na tyły, zmarł w Montgobert następnego ranka, 20 lipca .

W ten sposób rodzina Van Vollenhoven płaci wysoką cenę za swoją przybraną ojczyznę. Najstarszy syn ginie na froncie francuskim. Ranny i zagazowany w armii Wschodu , inny wkrótce potem ginie. Najmłodszy z czterech braci, wolontariusz, jest jedynym ocalałym z konfliktu.

Hołdy

Pomnik, pod którym pochowany jest kapitan Joost Van Vollenhoven, znajduje się w lesie Longpont, w Montgobert . Na mauzoleum, dziełem rzeźbiarki Anny Quinquaud , znajduje się cytat do orderu RICM oraz jej własny cytat do orderu pułku, przyznany dnia28 lipca 1918 r.przez General Mangin w tych warunkach:

„Oficer pradawnej męstwa i cnoty, ucieleśniający najdoskonalsze i najsolidniejsze przymioty wojskowe, śmiertelnie ranny w chwili, gdy elektryzując wojska swoim przykładem, usunął uparcie bronioną pozycję wroga. Być umieszczonym w szeregach Bayarda i La Tour d'Auvergne i przytaczać przykład przyszłym pokoleniom, będąc jednym z najbardziej błyskotliwych wśród najodważniejszych. "

6 listopada 1938Albert Lebrun , prezydent republiki i Georges Mandel , minister ds. kolonii, inaugurują ten pomnik, który został poważnie uszkodzony przez Niemców w 1941 r. , a następnie odrestaurowany w 1954 r .

Na placu Place de la Gare w Dakarze pomnik poświęcony w 1923 roku „twórcom AOF i chwale czarnej armii” zawiera – oprócz posągów Demby i Duponta , tyraliera i morświna – medaliony z Faidherbe i czterech prestiżowych Gubernatorów Ballay , Ponty , Clozel i samego Van Vollenhoven. „Chudy, przycięte włosy, wygląda jak młody człowiek. I rzeczywiście był młody! Generalny Gubernator w wieku trzydziestu ośmiu lat. Śmierć po czterdziestce dla Francji”.

Nazwisko Joosta Van Vollenhovena znajduje się na liście 546 pisarzy, którzy zginęli za Francję podczas I wojny światowej - nazwiska, które zostały wygrawerowane na czterech panelach w Panteonie w Paryżu na15 października 1927.

W 12 th  arrondissement of Paris to kwadrat-Van Vollenhoven , z fontanną z Colonial Exposition w 1931 roku .

Szkoła średnia Dakar przyjęła swoją nazwę w 1940 roku , zanim została przemianowana na Lycée Lamine Guèye .

Aleja nosi jego imię w Kotonu , inna w Bamako .

Od 1963 roku jego imieniem nazwano salę honorową RICM (Vannes, a następnie Poitiers).

Jego imieniem nosi awans na 90/12 podchorążych rezerwy ESM Saint-Cyr-Coëtquidan.

Upamiętnienia zakończenia I wojny światowej są w szczególności okazją do złożenia hołdu kapitanowi Van Vollenhovenowi, jak miało to miejsce w 1938 r. (patrz wyżej) lub w 1988 r. pod egidą Pierre'a Messmera . Uroczystość przy pomniku Montgobert część wydarzeń zaplanowanych na 90 XX  -lecie 1918 roku, w maju 2008 r .

Pisma

Uwagi i referencje

  1. „Upamiętnienie 70 XX rocznicy śmierci Joost van Vollenhoven” światów i kultur 1988, t. 48, n o  3 s.  476-504 (z 5 wkładami: Pierre Messmer , G. Mangin, L. Sanmarco, J. Dequecker i R. Cornevin)
  2. Robert Louis Delavignette i Charles André Julien, Konstruktorzy zamorskiej Francji , Corréa, 1946, s.  421
  3. Praca doktorska z prawa, obwieszczenie Sudoc .
  4. Stowarzyszenie pisarzy bojowych, Antologia pisarzy poległych na wojnie 1914-1918 , E. Malfère, 1926, s.  327
  5. Albert Prévaudeau, Joost van Vollenhoven, 1877-1918 , Larose, 1953, s.  25
  6. Baza Leonore .
  7. R. Vanlande, Dakar! , Peyronnet, Paryż, 1940, s.  186
  8. Christian Roche, „sprzeciw gubernatora Van Vollenhovena wobec nowej rekrutacji”, Histoire de la Casamance. Podbój i opór: 1850-1920 , Karthala, Paryż, s.  330-332
  9. Raport od Van Vollenhovena do Maginota , cytowany przez C. Roche, „sprzeciw gubernatora Van Vollenhovena wobec nowej rekrutacji”, loc. cyt. , s.  331
  10. List od Van Vollenhovena do René Besnarda , cytowany przez C. Roche, „sprzeciw gubernatora Van Vollenhovena wobec nowej rekrutacji”, op.cit. cyt. , s. 331
  11. Marc Michel, Afrykanie i Wielka Wojna: wezwanie do Afryki (1914-1918) , Karthala, Paryż, 2003, s.  67
  12. Eric FREYSSELINARD, Albert Lebrun, ostatni prezydent III e Rzeczypospolitej , Belin, 2013, s. 254>
  13. R. Vanlande, Dakar!, op. cyt. , s.  188
  14. Sprawozdanie Komisji Beckera z okazji 90 th  -lecie 1918 roku, 19 grudnia 2007 roku, str.  10 [1]
  15. R. Vanlande, Dakar!, op. cyt. , s.  189
  16. R. Vanlande, Dakar!, op. cyt. , s.  185
  17. „Upamiętnienie 70 th  rocznica śmierci Joost van Vollenhoven” loc. cyt.
  18. Sprawozdanie Komisji Beckera z okazji 90 th  -lecie 1918 roku, 19 grudnia 2007 roku, str.  5 [2]

Zobacz również

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne