John Atkinson Hobson

Biografia

Narodziny	6 lipca 1858 derby
Śmierć	1 st April +1.940(81 lat) Hampstead
Narodowość	brytyjski
Trening	Lincoln College Derby School ( we )
Zajęcia	Ekonomista , polityk

Inne informacje

Pracował dla	Londyńska Szkoła Ekonomiczna
Partia polityczna	Niezależna Partia Pracy
Członkiem	Unia Demokratycznej Kontroli ( w ) tęczowym kole

John Atkinson Hobson , znany jako JA Hobson, (6 lipca 1858 - 1 st April +1.940) jest brytyjskim eseistą i ekonomistą. Jest szczególnie znany z krytyki brytyjskiego imperializmu, którą rozwinął w swojej książce Imperialism. Studium (1902), dzieło, które bezpośrednio zainspirowało Lenina do napisania, wiosną 1916 r., Eseju Imperializm, najwyższy etap kapitalizmu . Hobson brał także udział w powstaniu liberalizmu społecznego i kosztem swojej kariery naukowej skrytykował prawo Saya , krytykę podjętą następnie przez Keynesa . Z tej porażki zrodziła się refleksja nad ortodoksją nie tylko ekonomiczną czy religijną, ale także polityczną, odwołującą się do szeroko rozumianego racjonalizmu i wolnej myśli . Jego krytyka ekonomiczna dotyczyła również neoklasycznej teorii wynagrodzenia czynników produkcji.

Biografia

Pierwsze lata

Urodzony w Derby przez ojca, który był liberalnym burmistrzem miasta, JA Hobson otrzymał klasyczne wykształcenie w Lincoln College w Oksfordzie . Uczył w liceum (szkoła publiczna ), zanim został dziennikarzem i wykładowcą na przedłużeniu uniwersytetu w Londynie w 1887 r. Ze spotkania z alpinistą AF Mummery narodziła się książka The Physiology of Industry , w której obaj autorzy krytykują Say's prawo . Spowodowało to, że Hobsonowi zakazano nauczania ekonomii na studiach.

Człowiek trefl

W 1893 roku założył Rainbow Circle , krąg nazwany na cześć miejsca, w którym się po raz pierwszy spotkał: Tawerna Rainbow na Fleet Street . Składa się z liberałów, socjalistów, fabianów , marksistów, a także imperialistów i antyimperialistów. Do jej najbardziej wytrwałych członków należą postacie poświęcone świetlanej przyszłości, takie jak Herbert Samuel , Ramsay MacDonald czy Sydney Olivier . Tęczowy Circle był jednym z promotorów reform społecznych 1906-1914.

Z drugiej strony Hobson był członkiem stowarzyszenia etycznego South Place, podobnie jak jego przyjaciel, Graham Wallas , o ile „ruch etyczny opiera się na przekonaniu, że moralność jest niezależna od teologii, że dobroć ma swój początek. ludzki urok ” . Wypowiedział się również przeciwko tendencji do „używania etyki jako substytutu religii, a nie jako ogólnego przewodnika dla zachowań społecznych i osobistych” .

Hobson i pisze

Od 1896 do 1898 brał udział w Progressive Review , którego sekretarzem był Ramsay MacDonald . Czasopismo to postawiło sobie za cel promowanie odnowionego liberalizmu lub Nowego Liberalizmu , pojęcia, które później znacznie się rozwinęło w Anglii. Dla Hobsona „ten„ nowy ”liberalizm różnił się od starego tym, że jaśniej przewidywał potrzebę poważnych reform gospodarczych, w celu nadania pozytywnego znaczenia„ równości ”, która występuje w triadzie demokratycznej.„ Wolność, równość i braterstwo "" . „Ale chociaż„ obywatele jako organ ”muszą wykorzystywać państwo jako główny instrument polityczny do promowania„ dobra społecznego ”, linia redakcyjna czasopisma była bardzo wrażliwa na niebezpieczeństwa potężnego państwa, traktowanego jako instrument absolutnej kontroli i prowadzącej do „racji stanu” jako zasady polityki ponad prawem ” . Dla pisarzy ucieleśnieniem tego typu państwa były Niemcy Bismarcka , które postrzegali jako ucieleśnienie myśli Machiavellego . Ponadto w przeglądzie tym uwzględniono fakt, że postęp był nie tylko polityczno-gospodarczy, ale także kulturowy. Recenzja nie odniosła jednak dużego sukcesu publicznego i dość szybko zaprzestano jej publikacji.

W 1899 roku Hobson został wysłany do Republiki Południowej Afryki przez Leonarda Trelawny'ego Hobhouse'a, aby opisać wojnę burską dla Manchester Guardian . Wrócił bardzo antyimperialistyczny, gotowy do napisania swojej najbardziej znanej książki Imperializm. Studium w 1902 roku.

Jeszcze na prośbę Leonarda Trelawnego Hobhouse'a , w 1905 roku został felietonistą Tribune . Współpraca zakończyła się jednak dość szybko, ponieważ praca dziennikarza w dzienniku mu nie odpowiadała. Szczęśliwszy był jego udział w tygodniku Nation, który opublikował wiele artykułów od 1906 do 1920 roku. Według niego, redaktorzy (HWMassigham, Richard Cross) tego czasopisma „przekazali naszym pismom (jego własnym i LT Hobhouse, HW Nevinson, FW Hirst, CFG Masterman, JL Hammond, ks. WD Morrison) w pewnym stopniu konsekwencja, która sprawiła, że Naród miał realny wpływ na nową tendencję liberalizmu ” . W 1922 roku John Maynard Keynes następnie kupił magazyn i uczynił go mniej oksfordzkim, a bardziej Cambridge tonem .

Hobson i pierwsza wojna światowa

Pierwszej wojny światowej pokazały mu, że był w błędzie myśląc, że cywilizowani ludzie byli 80% racjonalne. Obecnie uważa, że ten odsetek powinien zostać zmniejszony o połowę. WSierpień 1914, jest blisko małej Grupy Neutralności , w skład której wchodzą Graham Wallas , Gilbert Murray Lowes Dickinson , Lord Courtney. Będzie próbował, ale za późno, uzyskać wsparcie Jamesa Bryce'a . Następnie zostanie członkiem Unii Kontroli Demokratycznej (ds. Polityki Zagranicznej), której najbardziej znanymi członkami byli w szczególności ED Morel, Ramsay MacDonald , A. Ponsomby, Charles Trevelyan , Norman Angell . Później pisał: „Zasiadając od początku w komitecie wykonawczym tego Towarzystwa, wiele się nauczyłem o trudnościach i wątpliwościach, jakie niesie wyrażenie„ kontrola demokratyczna ” .

Będzie członkiem Bryce Group, w tym Lowesa Dickinsona i jego przyjaciół Grahama Wallasa i Leonarda Hobhouse'a , którzy opracują pierwszy szkic tego, co stanie się Ligą Narodów . Bardzo szybko poczuł, że projekt ten nie uwzględnia w wystarczającym stopniu nierówności ekonomicznych krajów i problemu dostępu do surowców. Aby lepiej przedstawić swoje poglądy na ten temat, w 1915 r. Opublikował „ W stronę rządu międzynarodowego” . W swojej autobiografii zauważa, że „dla nas taka droga (droga Ligi Narodów ) oznaczała istnienie międzynarodowego rządu, co oznaczało porzucenie przez państwa ważnych elementów suwerenności”, zauważając przy okazji, że „podążyła osiemnaście lat istnienia Ligi Narodów, aby tę konieczność uznać

Ostatnie lata

Po pierwszej wojnie światowej zauważył, że krajobraz gospodarczy i polityczny uległ głębokiej przemianie. Rządy czują się zmuszone do interwencji w gospodarkę, aby chronić producentów i konsumentów przed konsekwencjami, za które nie są odpowiedzialni. Na poziomie politycznym partia liberalna, która w okresie wiktoriańskim była najbliższa zarówno kapitalistom, jak i klasom najbardziej upośledzonym, zostaje wyparta z pierwszej przez Partię Konserwatywną, a z drugiej przez Partię Pracy, pozostawiając pole otwarte na konflikty klasowe. On sam wstąpił do Partii Pracy. Jednak w swojej książce Confessions of an Economics Heretic pisze: „Nigdy nie czułem się zupełnie jak w domu w partii (ciele) rządzonej przez związki i ich finanse, a intelektualnie kierowanej przez socjalistów czysto cukrowych (socjalistów w pełni zalanych)” .

Insomiak, cierpiący na nerwobóle, zmarł w Kwiecień 1940. W ciągu swojego życia wywarł pewien wpływ nie tyle na bieg wydarzeń, ile na poziom myśli. Pozostawia pokaźną pracę, której imperializm pozostaje najbardziej znanym elementem.

Prawosławie, racjonalizm i wolna myśl w Hobson

W swojej autobiografii Wyznania ekonomicznego heretyka pragnie wzbudzić nieufność racjonalistów i wolnomyślicieli. Patrzy też na to, czym ortodoksja jest w ekonomii .

Według niego ortodoksja to akceptacja autorytatywnych teorii i opinii. Umieszczając się na płaszczyźnie mentalnej, uważa, że jest to „postawa zabezpieczenia psychicznego i społecznego, skłonność do pływania z prądem i czerpania korzyści z szacunku… Ale to prowadzi do inercji, do trudności kwestionować i krytykować, aby ta pokojowa tendencja była wrogiem postępu. Ponieważ postęp może nastąpić tylko w wyniku zerwania z władzą lub konwencją ”

Dla Hobsona jednym z głównych kluczy do sukcesu ortodoksji jest to, że jest ona wspierana przez mieszankę emocji i magicznych przekonań. Ta mieszanka występuje nie tylko w religii, ale także w przekonaniach politycznych i ekonomicznych. Dla niego racjonalizm i wolna myśl polegają właśnie na nieufności wobec tej mieszanki emocji i magicznych wierzeń. Uważa również, że fakt, że racjonalizm i wolna myśl zostały tak zaanektowane przez przeciwników religii, osłabiły jej zasięg, koncentrując się zbytnio na sferze religijnej ze szkodą dla innych dziedzin, takich jak polityka czy ekonomia.

Hobson i kryzys angielskiego liberalizmu na przełomie XIX th wieku - XX th wieku

Pod koniec XIX -go wieku angielskiego liberalizmu przeżywa podwójny kryzys: jego doktryna jest postrzegany przez niektórych jako przestarzałe lub przynajmniej być całkowicie zmieniony w celu dostosowania go do czasów współczesnych; jej wyraz polityczny, partia liberalna, która jest zatem jedną z dwóch wielkich partii angielskich z torysami , jest głęboko podzielona, w szczególności w kwestii imperializmu . Ten podwójny kryzys zarówno stymuluje, jak i przebiega przez pracę Hobsona.

Kwestionowanie leseferyzmu i niedostatecznej konsumpcji

Dla Hobsona, podobnie jak dla innych postępowych liberałów, leseferyzm epoki połowy wiktoriańskiej stał się dogmatem, który uniemożliwia liberałom sprostanie rosnącemu zapotrzebowaniu na reformy społeczne. Na poziomie ekonomicznym Hobson, który jest zwolennikiem reform, rzuci wyzwanie prawu Saya, które chce, aby podaż wytworzyła własny popyt, co stanowi, że tak powiem, zwornik tezy o samoregulacji rynku. John Maynard Keynes później uznał książkę, w której Hobson i AF Mummery bronią tej idei, jako otwierającą nową erę myśli ekonomicznej.

Ta pierwsza książka Hobsona również stawia tezę o podkonsumpcji, idei, która chce, aby z jednej strony była potencjalna produkcja, az drugiej strony ludzi, którzy nie mogą konsumować. W swojej recenzji poprzedził go John Ruskin, który w Unto This Last napisał „Ekonomiści tacy jak on nie mieli nic dobrego w konsumpcji w kategoriach absolutnych. To absolutna nieprawda, gdyż konsumpcja jest końcem, ukoronowaniem i doskonałością produkcji ” .

Według Hobsona niedostateczna konsumpcja wynika ze złego podziału dochodu między kapitalistów, którzy czerpią korzyści z nadwyżki dochodu, co prowadzi do nadmiernych oszczędności lub inwestycji (nie rozróżnia między tymi dwoma, które John Maynard Keynes będzie go winił ). Aby temu zaradzić, opowiada się z jednej strony o wprowadzeniu podatku dochodowego, a także o wyższym podatku od spadków, z drugiej zaś o podwyższeniu wynagrodzeń.

Książka The Physiology of Industry doprowadziła do wykluczenia go ze świata akademickiego (był wówczas wykładowcą w London University Extension) po negatywnej opinii profesora Foxwella. Później to wykluczenie doprowadzi go do zatytułowania swojej autobiografii Wyznania ekonomicznego heretyka (1938). Za jego sprawą, widzi koniec XIX -go wieku opozycji „między praktykami i nazwie Anglii akademickiego” w teorii niewystarczającej konsumpcji. Jeśli cierpiał tego wyłączenia, czy był przez jakiś „wilk w owczarni (zdrajca w bramie)” zgodnie z ekspresją GDH Cole z drugiej strony sytuacja ta przyczyniła się do jego sławy.

Kryzys w angielskiej Partii Liberalnej

Wydaje mu się, że angielska Partia Liberalna dobiegła końca po 1895 r. Jest ona podzielona podwójnie. Z jednej strony między imperialistycznymi liberałami, którzy podążają za lordem Rosebery, a antyimperialistycznymi liberałami, którzy umieszczają się w ciągłości Gladstone , z drugiej strony linie podziału nie pokrywają się między zwolennikami leseferyzmu a zwolennikami reform społecznych. Ta opozycja jest dodatkowo wzmocniona przez wojnę burską : imperialiści wyraźnie opowiadają się za konfliktem, pozostali, zwłaszcza David Lloyd George , równie mocno mu się sprzeciwiają. Hobson zdecydowanie zasiada w szeregach tego ostatniego i zainspirowany wojną burską, pisze swoją najbardziej znaną książkę Imperializm .

W drugim punkcie krytycznym Hobson opowiada się za reformą społeczną. Za pośrednictwem Tęczowego Kręgu stara się „ożywić partię, opracowując spójny i radykalny program reform społecznych” . Gdyby nie udało się oszczędność Partię Liberalną przynajmniej miał jakiś wpływ na reformach społecznych podejmowanych przez liberałów od 1906 do 1914 roku i pomógł, z innymi, aby zacząć kłaść podwaliny nowego liberalizmu czy socjaldemokracji liberalizmu , prądy idei również bardzo naznaczonych antyimperializmem.

Krytyka imperializmu

Dziennikarz o radykalnej wrażliwości, ówczesnej Partii Pracy , John Hobson podziwiał opozycyjne stanowisko Richarda Cobdena (1804-1865) wobec brytyjskiej doktryny imperialistycznej. Ta liberalna opozycja wobec imperializmu jest sednem pracy, którą opublikował w 1902 roku (kilkakrotnie wznowiony, zwłaszcza w 1905 i 1938), Imperializm. Studium . Ten proces jest częścią najbardziej wpływowych w XX th wieku : Lenin odnosi się do niego wyraźnie w swoim eseju Imperializm jako najwyższe stadium kapitalizmu , opublikowanej w 1917 roku Hobson rozróżnia kolonializmu (który stosuje się do niego, jak dla starożytnych Greków do terytoriów zamieszkanych przez emigrantów ze społeczeństwem matki jak Australia, Kanada i Nowa Zelandia) i imperializmu, to znaczy „bezwarunkowe ziemie zaboru bez chęci do integracji” , jak to zostało wdrożone w końcu XIX th wieku .

Główne tematy książki

Krytyka imperializmu na poziomie ekonomicznym

Hobson dokonał tam pierwszego prawdziwego ekonomicznego studium zjawiska imperializmu. Podkreśla jej prawdziwe motywy, interesy finansowe i poszukiwanie zysków u źródła. W ten sposób argumentuje w obliczu tezy rządu, że wojnę burską tłumaczą brytyjskie interesy finansowe i rozwija tezę o nadwyżce kapitału, który stara się inwestować za granicą: siła nabywcza Brytyjczyków jest zbyt niska, brytyjscy producenci muszą znaleźć nowe rynki zdolne do inwestowania za granicą. wchłaniania ich nadwyżki produkcji. Przy wsparciu wielkich inwestorów brytyjskich (zwłaszcza z południowego wschodu kraju) i finansistów z City uzyskali oni od prasy i arystokracji, która nadal w dużej mierze dominuje we władzy politycznej, politykę ekspansji imperialnej, którą zapewnią niezbędne rynki zbytu. Ponadto wielkie brytyjskie fortuny, które miały znaczny kapitał, ulokowały je w funduszach inwestycyjnych za granicą: aby duże brytyjskie firmy górnicze lub kolejowe mogły zapewnić im wygodne dywidendy, konieczne było otwarcie dla nich nowych terytoriów. Według Hobsona kręgi te miały także „imperialistyczne” poparcie skrajnych populacji szczególnie zainteresowanych taką polityką, czy to wojskowych, czy misjonarzy . Zatem Hobson rozwija ideę, zgodnie z którą polityka imperialna opracowany przez Zjednoczonym Królestwie przez cały XIX e wieku , aw szczególności od lata 1870, tłumaczono woli małej grupy inwestorów i brytyjskich arystokratów bronić własnych ekonomiczny interesy, tak naprawdę nie biorąc pod uwagę interesów narodu brytyjskiego. Dlatego właśnie sytuacja ekonomiczna metropolii byłaby źródłem imperialnej ekspansji. Potępiając tę instrumentalizację polityki imperialnej na rzecz mniejszości, Hobson opowiada się za porzuceniem zagranicznych inwestycji w celu „przekierowania ich w stronę brytyjskich mas ludowych w celu rozwiązania kryzysów nadprodukcji przemysłowej poprzez zbiorowe wzbogacanie”.

Krytyka imperializmu na poziomie politycznym

Zajmuje całą drugą część książki. Książka została napisana w czasie, gdy angielska Partia Liberalna była podzielona między imperialistów, wokół Lorda Roseberry'ego i antyimperialistów. Jeśli Hobson rozumie, że konserwatyści, tacy jak Benjamin Disraeli i lord Salisbury, są zwolennikami imperializmu , uważa, że imperializm jest z natury antyliberalny. Rzeczywiście, podbite terytoria są administrowane w sposób scentralizowany, bez uwzględniania woli ludności. Wynika z tego, że dla niego to tyrania. Jednak ta tyrania stosowana przez angielskich urzędników i żołnierzy może skazić całe brytyjskie społeczeństwo i zagrozić demokracji.

Hobson potępia również frazeologię, która upowszechnia imperializm: „najwyższa władza, skuteczna autonomia, wysłannik cywilizacji, rektyfikacja granic i cała gama terminów, od„ zaplecza ”do„ efektywnej okupacji ”i„ aneksji ”spontanicznie dochodzą do skutku. umysł, aby zilustrować frazeologię wymyśloną w celu ukrycia tego naruszenia własności innych osób ” . Istotnie, dla niego imperializm nie leży w interesie wszystkich Anglików, w szczególności dlatego, że nie jest on zgodny z reformami społecznymi koniecznymi w Anglii. Podobnie jak George Bernard Shaw obawia się, że imperializm doprowadzi do uzależnienia narodu imperialnego (Anglii) od krajów podbitych. Wreszcie Hobson sprzeciwia się imperializmowi, ponieważ wierzy, że jest on sprzeczny z pluralizmem kulturowym, niszcząc starożytne cywilizacje. Niemniej jednak należy podkreślić dwie kwestie: z jednej strony nie uważa on wszystkich cywilizacji za równe, az drugiej strony jest w nim idea „dobrego imperializmu”, która każe mu proponować, że w niektórych w tym przypadku „narody imperialistyczne zachowują się jak powiernicy pod egidą organu międzynarodowego, który reprezentowałby cywilizowaną ludzkość” , idea, która zostanie podjęta po wojnie przez Ligę Narodów z mandatami międzynarodowymi.

Odbiór książki

Wpływ na leninowską analizę imperializmu

Jeśli Lenin był pod wrażeniem wagi nadanej roli kapitału w imperializmie przez Hobsona, a także faktu, że imperializm Hobsona prowadzi do „pasożytnictwa” narodu imperialnego na innych, to nie idzie za Hobsonem na drugim temat ekonomiczny, teoria podkonsumpcji

Wpływ na innych autorów

Istotne było potomstwo analizy Hobsona, w tym wśród współczesnych historyków Imperium Brytyjskiego: Petera J. Caina i Anthony'ego G. Hopkinsa, autorów dużej pracy o gospodarce imperialnej opublikowanej w 2001 r. I twórców koncepcji kapitalizmu dżentelmeńskiego wyraźnie podkreślają swoje przynależność do Hobson.

Krytyka Hobsona

Akademia była dużo bardziej krytyczna niż Lenin. Dla nich Hobson nie jest rygorystyczny i nie wykazał związku między eksportem kapitału a aneksją. Co więcej, ich zdaniem analiza zaborów ujawniłaby, że imperialistyczne głowy państw kierują się bardziej motywami politycznymi niż ekonomicznymi.Dla Bernarda Portera istniałoby napięcie między dwiema tezami książki: teorią spisku finansistów i wyjaśnienie to podkonsumpcja. Co więcej, zdaniem tego autora, teza, że finanse są główną siłą imperializmu, nie została wykazana empirycznie, ale została wydedukowana z idei, że skoro imperializm nie jest sprzyjający całemu narodowi, to musi kogoś wspierać. Dla Townshend krytyka Portera miałaby w rzeczywistości zignorować polityczny cel Hobsona, polegający na jego chęci ostrzeżenia „brytyjskiej opinii publicznej, że nowe plutokratyczne zjawisko porywa brytyjską politykę zagraniczną”.

Ekonomia polityczna: Hobson i wynagrodzenie czynników produkcji

Jak Hobson wyjaśnia podział dochodu narodowego

Podczas gdy neoklasyczna szkoła była w pełnym rozkwicie, praca „The Industrial System” (1909) uczyniła Hobsona jednym z czołowych heterodoksyjnych ekonomistów tamtych czasów. Głównym tematem książki jest podział dochodu narodowego pomiędzy cztery grupy czynników produkcji, którymi są według niego: praca , kapitał , ziemia i biznes, które nazywa „zdolnością”.

Hobson dzieli całkowity dochód na trzy fundusze na podstawie roli, jaką każdy z nich odgrywa w motywowaniu pracowników produkcyjnych :

koszt utrzymania produkcji w stanie ustalonym. Dla każdego z czterech czynników istnieje minimalne wynagrodzenie, poniżej którego stan czynnika pogarsza się, co zagraża utrzymaniu działalności na dotychczasowym poziomie. Hobson umieszcza to nieco powyżej minimum egzystencji.
Nadwyżka produkcyjna: to nadwyżka wynagrodzenia niezbędna do pobudzenia czynników do zwiększenia produkcji.
Nieproduktywna nadwyżka, którą nazywa „niezarobionym dochodem”. Jest to dodatkowy dochód oprócz poprzednich dwóch, który czynnik może uzyskać z powodu jego względnej rzadkości. Można go ograniczyć lub anulować bez narażania produkcji.

Chociaż w różnych proporcjach, fundusze te znajdują się w różnych rodzajach wynagrodzeń: wynagrodzenie , odsetki , zysk , renta. Weźmy przykład zainteresowania: znaczną część pochłania drugi fundusz; oznacza to, że Hobson, w przeciwieństwie do marksistów , uważa odsetki za konieczny bodziec: oszczędności zamożnych jednostek, które są prawie automatyczne, nie wystarczą; dlatego musimy zachęcać resztę ludności do oszczędzania. Według Hobsona problem sprawiedliwości społecznej „nie zależy od słuszności czy konieczności płacenia odsetek od oszczędności, ale od procesu, w którym osiągnięto akumulację większości pieniędzy.

Sposób podziału nadwyżki (fundusze 2 i 3) oparty jest głównie na układzie sił. Istotnym atutem czynnika jest jego rzadkość, naturalna lub sztuczna. W tej grze zwycięzcą jest zazwyczaj czynnik biznesowy. Ma silną pozycję w negocjacjach z innymi czynnikami; ponadto przedsiębiorcy często ograniczają konkurencję między sobą, tak aby cena sprzedaży ich produktu zawierała niezrealizowany zysk. Według Hobsona jest oczywiste, że rzeczywisty zysk różnych firm wymyka się wszelkiej korelacji z poziomem, który byłby niezbędny do motywowania ich przedsiębiorcy. Z drugiej strony praca cierpi z powodu jej obfitości. W konsekwencji klasa robotnicza potrzebuje związków zawodowych, aby przenieść część niezarobionego dochodu z majątku na płace. Innym sposobem na zmniejszenie niezarobionego dochodu jest przeznaczenie jego części na finansowanie usług użyteczności publicznej poprzez opodatkowanie .

Teoria Hobson a produktywność krańcowa

Żadna inna przyczyna nie odgrywa roli w dystrybucji porównywalnej z relacjami władzy i względnymi niedoborami, co przeczy teoriom dystrybucji, takim jak ta, która czerpie wynagrodzenia z krańcowej produktywności rozważanego czynnika. Hobson był zdecydowanym przeciwnikiem tej teorii, którą szeroko krytykował, co postawiło go przeciwko Marshallowi i jego zwolennikom, z którymi debata była czasami zażarta.

Argumentując przeciwko produktywności krańcowej, Hobson pisze: „Współzależność między czynnikami produkcji i między różnymi podgrupami każdego czynnika między sobą, a także z podgrupami innych czynników jest tak intymna, że nie można jej przypisać żadnej własnej produktywności. czynnik, a jeszcze mniej do podgrupy czynnika ”. Kwestionuje również możliwość zmieniania ilości jednego czynnika, pozostawiając niezmienione inne. Nie należy lekceważyć wpływu Hobsona. Dlaczego Alfred Marshall przedstawił koncepcję krańcowego produktu netto , podczas gdy inni ekonomiści trzymali się prostego produktu krańcowego ? Mądry komentator, taki jak Mark Blaug , nie wyklucza, że jego troską było wystrzeganie się krytyki Hobsona.

Pracuje

Fizjologia przemysłu , 1889
Problemy ubóstwa , 1891
Ewolucja nowoczesnego kapitalizmu , 1894
Problem bezrobotnych , 1896
John Ruskin: reformator społeczny , 1898
Ekonomia dystrybucji , 1900
Wojna w Afryce Południowej: jej przyczyny i skutki , 1900
Psychologia szowinizmu , 1901
Problem społeczny , 1901
Imperializm. Badanie. , 1902
- ponownie opublikowany przez Unwina Hymana w 1988 r. Wprowadzenie J. Townshend
Handel międzynarodowy , 1904
Kanada dzisiaj , 1906
Kryzys liberalizmu , 1909
System przemysłowy , 1909
A Modern Outlook , 1910
(en) The Industrial System , Nowy Jork: synowie Charlesa Scribnera, 1910
Nauka o bogactwie , 1911
Ekonomiczna interpretacja inwestycji , 1911
Niepokoje przemysłowe , 1912
Niemiecka panika , 1913
Złoto, ceny i płace , 1913
Work and Wealth, A Human Valuation , 1914
Handel w zdradzie, studium partii politycznych , 1914
W stronę rządu międzynarodowego , 1915
Cywilizacja zachodnia , 1915
Nowy protekcjonizm , 1916
Praca i koszty wojny , 1916
Demokracja po wojnie , 1917
Praca przymusowa , 1917
1920: Dips into the Near Future (pseud. Lucian), 1917/1918
Opodatkowanie i nowe państwo , 1919
Richard Cobden: The International Man , 1919
Przeszkody dla ożywienia gospodarczego w Europie , 1920
Ekonomia restauracji , 1921
Problemy nowego świata , 1921
Zachęty w nowym porządku przemysłowym , 1922
Ekonomika bezrobocia , 1922
Uwagi o prawie i porządku , 1926
The Living Wage (z HN Brailsford, A. Creech Jones, EF Wise) , 1926
Warunki pokoju przemysłowego , 1927
Bogactwo i życie , 1929
Racjonalizacja i bezrobocie , 1930
Bóg i mamona , 1931
Bieda w obfitości , 1931
LT Hobhouse, jego życie i dzieło , 1931
Anioł rejestrujący , 1932
Oszczędności i wydatki: Dlaczego produkcja jest zatkana , 1932
Od kapitalizmu do socjalizmu , 1932
Racjonalizm i humanizm , 1933
Demokracja i zmieniająca się cywilizacja , 1934
Veblen , 1936
Własność i brak własności , 1937
Poczucie odpowiedzialności w życiu społecznym (z Hermanem Finerem i Hanną Meuter) , 1938, Paryż
(en) John Atkinson Hobson, 1938, Confessions of an Economic Heretic , George Allen Unwin LTD

Uwagi i odniesienia

Lenin, Imperialism Supreme Stage of Capitalism s. 5 , Wydania społeczne , Paryż 1979
John Atkinson Hobson, 1902, Imperialism , Unwin Hyman, 1988. Wprowadzenie J. Townshend, str. 1. 12 .
Hobson, 1938, str. 95
Hobson, 1938, s. 98
Hobson 1938, s. 99
Hobson 1938, s. 52
Hobson, 1938, s. 52
Hobson, 1938, s. 53
Hobson, 1938, s. 54
Hobson, 1938, str. 83
Hobson, 1938, s. 93
Hobson, 1938, s. 103
Hobhouse, str. 104
Hobson, 1938, str. 104
Hobson, 1938, s. 105-107
Hobson, 1938, s. 110-111
Hobson, 1928, s. 130
Hobson 1938, s. 118-119
Hobson, 1938, s. 126
John Atkinson Hobson, 1902, Imperialism , Unwin Hyman, 1988. Wprowadzenie J. Townshend, str. 14
Hobson, 1938, s. 90
Hobson, 1938, str. 96-97
John Atkinson Hobson, 1902, Imperialism , Unwin Hyman, 1988. Wprowadzenie przez J. Townshend, str. 11 .
Prum, str. 106
Prum, str. 108
Prum, str. 113
Prum, str. 111
Prum, str. 112
John Atkinson Hobson, 1902, Imperialism , Unwin Hyman, 1988. Wprowadzenie J. Townshend, str.18
Geraldine Vaughan, Clarisse Berthezene, Pierre Purseigle, Julien Vincent, The British world 1815-1931, Historiography, Bibliography, Issues , Belin, 2010, s. 11.
Blanchon, 1999, s. 118
Dominique Barjot i Charles-François Mathis (reż), Świat brytyjski (1815-1931) , Cned / Sedes, 2009, s. 12 .
Blahchon, 1999, s. 124-125
Blanchon, 1999, str. 125
Imp., P. 207 cytowane w Blanchon, 1999, s. 128
Blanchon 1999, s. 125
Blanchon, 1999, str. 129
Townshend, str. 34
Peter J. Cain i Anthony G. Hopkins, Imperializm brytyjski 1688-2000 , 2001
Geraldine Vaughan, Clarisse Berthezene, Pierre Purseigle, Julien Vincent, op. cit. , s. 12 .
Townshend, str. 35
Townshend, str. 34n? sprawdzić
Townshend, str. 38
John Atkinson Hobson, The Industrial System , New York, synowie Charlesa Scribnera, str. 71
Hobson, 1910 str. 106
krańcowy produkt NET różni się od ortodoksyjnego produktu krańcowego pod tym względem: wymaga, aby czynniki produkcji inne niż rozważany nie pozostawały stałe, ale ich ilość dostosowywana była w taki sposób, aby proporcja między czynnikami pozostała optymalna. jest. ”była hipotezą przed krańcową zmiennością rozważanego czynnika.
Mark Blaug, Myśl ekonomiczna. Origin and Development , Economica, s. 483

Zobacz też

Bibliografia

Michel Prum, „JA Hobson i niedostateczna konsumpcja”, Maurice Chrétien, Le Nouveau libéralisme anglais , Economica, 1999.
Marie-Thérèse Blanchon, „JA Hobson: the critique of imperialism” w Maurice Chrétien, Le Nouveau libéralisme anglais , Economica, 1999.
Claude Baker, „etyka społeczna i ekonomia” w: Maurice Chrétien, Le Nouveau libéralisme anglais , Economica, 1999.
Paul Jael, 2019, „Hobson versus the Marginalist Theory of Factor Compensation” [ czytaj online ] [PDF]

Linki zewnętrzne

Dokumentacja urzędowa :