Jean Gabriel Marchand

W 1808 roku Francuzi wkroczyli do Hiszpanii i zmusili Burbonów do abdykacji na rzecz Josepha Bonaparte , brata Napoleona. Bunty ludności hiszpańskiej: to początek wojny w Hiszpanii . Ogólne Marchand, który jest nadal na czele 1 st  podziału 6 -tego  ciała został wysłany do teatru. WLuty 1809jego dywizja liczy prawie 6900 żołnierzy podzielonych na dwanaście batalionów. Marszałek Ney prowadził wówczas kampanię w Galicji , ale jego 17 000 żołnierzy walczyło o kontrolę nad całym terytorium. Plik19 majaw Gallegos markiz de la Romana , wraz z 9500 stałymi i milicjantami, zaatakował 3000 żołnierzy brygady Maucune , należącej do dywizji Marchand, i zadał jej 500 ofiar. Ney prowadził resztę 1 st  Division i tłumi La Romana bitwy. Jednak w połowieCzerwiec 1809, Ney jest zmuszony opuścić Galicję i wycofać się do Astorgi .

W tym samym miesiącu Napoleon Umieścić 6 th  corps Ney jest pod dowództwem marszałka Soult . Z wojska Ney i 2 TH i 5 th  Korpusu plany Soult zawinąć armii brytyjskiej Wellesley z południa, żeby go zniszczyć. Jednak brytyjski generał pokonany król Józef i marszałków Jourdan i Victor w bitwie pod Talavera ,28 lipca. Po przechwyceniu francuskiej poczty przez hiszpańskich partyzantów Wellesley dowiaduje się, że Soult przybywa z północy z trzema korpusami armii. Brytyjczycy natychmiast wycofali się w kierunku Portugalii i uciekli z okrążenia. Podczas tych operacji, Ney jest awangardą zderzył się z wojskami generała Wilsona w Puerto de Banos na12 sierpnia, ale dywizja Marchand nie jest zaangażowana.

Na jesieni 1809 roku hiszpańska armia księcia del Parque rozpoczęła ofensywę przeciwko 6 -tego  ciała. Pod nieobecność marszałka Ney, Marchand objął dowództwo i udał się na spotkanie z Hiszpanami, z którymi miał do czynienia18 październikaw bitwie pod Tamames . Mając zaledwie 14 000 ludzi i 14 dział, postanowił usunąć 20 000 ludzi i 18 dział artyleryjskich z del Parque, okopanego na wzgórzach za wioską Tamames. Dealer rozpoczyna działania wojenne, wysyłając brygadę Maucune na hiszpańską lewą flankę, podczas gdy latarka 25 e ma ominąć prawą flankę ; brygada Marcognet , umieszczona na środku francuskiego urządzenia, posuwa się naprzód przed przeciwstawnym centrum. Żołnierze Maucune za poczyniła znaczne postępy po lewej stronie, ale atak na środku został zatrzymany przez hiszpańską piechoty i artylerii: umieścić w nieładzie, Marcognet za sześć batalionów uciekł, zmuszając Marchand do tego dać. Delabassee brygadę Aby uniknąć trasie. Marchand wycofał się z pola bitwy pokonany. Do 6 th  liście ciała 1400 zmarłych i rannych na ziemi, przeciwko tylko 700 Hiszpanów.

Po tym niepowodzeniu Marchand ewakuował swoją kwaterę główną w Salamance i wycofał się na północ od Toro , gdzie generał Kellermann dołączył do niego z dywizją dragonów i kontyngentem piechoty. Kellermann przejmuje dowództwo nad siłami francuskimi i odzyskuje Salamankę, a następnie wraca na północ, by walczyć z partyzantami . 6 th  Sprzedawcy ciało musi stawić czoła nowym wojska księcia del Parque, korzystając z nieobecności Kellermann i jego liczbowej wyższości, zająć ponownie Salamanca. Jednak poinformowany o zwycięstwie Francji pod Ocaña , hiszpański dowódca uznał za rozsądniejsze wycofanie się w góry. W międzyczasie Kellermann pojawia się ponownie ze swoimi smokami i wyrusza w pogoń za del Parque wraz z Marchandem. Francuska kawaleria dogoniła swoich przeciwników28 listopadado Alba de Tormes i zadaje im poważną klęskę. Wojska Marchanda przybywają na miejsce bitwy pod koniec bitwy, ale udaje im się zdobyć most i miasto Alba de Tormes. Francuzi kosztem kilkuset ludzi wyrzucili z akcji 2000 hiszpańskich żołnierzy, wzięli tysiąc jeńców i odzyskali dziewięć armat oraz większość bagażu pokonanej armii.

W 1810 roku Marchand nadal służył w Hiszpanii. W tym czasie marszałek Masséna przygotowywał się do inwazji na Portugalię z 65 000 ludzi. Do 6 th  ciało Ney uczestniczy w operacjach i walczy w siedzibie Ciudad Rodrigo z26 kwietnia w 9 lipcai Almeida z25 lipca w 27 sierpnia. W15 września 1810Podział Marchand zawiera dwa brygad: the 1 st kontrolowane przez Maucune , wyrównuje 6 th światła i 69 th linii; 2 II , zgodnie z rozkazami Marcognet , składa się z 39 ty i 76 th linii. Całkowita siła to 6457 ludzi i 214 oficerów. W międzyczasie armia marszałka Massény wkroczyła do Portugalii i zmusiła siły Wellingtona do odwrotu. Plik27 września, brytyjski generał odwraca się i ukrywa się na wzgórzach Buçaco, by czekać na Francuzów. Masséna przybywa na ziemię i po konsultacji z podwładnymi rozkazuje frontalny atak. Dywizja Loisona posuwa się główną drogą w kierunku grani, wymieniając strzały z harcownikami przeciwnika, zanim zostanie ostrzelana na wysokości przez brytyjską piechotę i artylerię. Atakujący wycofali się z ciężkimi stratami. Marchand ze swojej strony decyduje się wesprzeć Loison i dociera do lasów poniżej wioski Sula, bronionej przez lekką piechotę Wellingtona. Ogień rozpoczyna się i po ciężkiej walce Francuzi zmuszają harcowników do wycofania się. Żołnierze Marchanda wychodzą z lasu, ale zostają zdziesiątkowani przez brygadę Gromady, która sprowadza ich z powrotem w dół zbocza. Postęp brygady Maucune zostaje zatrzymany przez brytyjską artylerię, a porażka wojsk Loisona zmusza Neya do przerwania walki. Straty były liczne wśród Francuzów: dywizja Marchand pozostawiła w ten sposób prawie 1200 zabitych lub rannych na polu bitwy.

Pomimo tej porażki armia francuska wznowiła marsz w kierunku Lizbony . Masséna był jednak zaskoczony, gdy znalazł się po drodze na linii Torres Vedras , zbudowanej przez Wellingtona w celu ochrony dostępu do stolicy Portugalii. Pozbawiony dział oblężniczych marszałek spędził zimę przed fortyfikacjami, zanim zarządził odwrót. Wiosną 1811 r. Dywizja Marchand, umieszczona w tylnej straży, wyróżniła się w bitwie pod Pombalem,11 marcaoraz w bitwie pod Redinha następnego dnia, gdzie Ney odpiera ataki Wellingtona. Plik14 marcaLekka dywizja generała Erskine'a konfrontuje się z żołnierzami Neya w Casal Novo . Brytyjczycy, którzy nie rozpoznali pozycji Francuzów, zostali odepchnięci przez Marchanda i zostawili 155 ludzi na ziemi. 6 th  ciało ponownie zawieszony 15 do Foz Arouce  : podczas ich przekraczania Ceira podziały Marchand i Mermet są atakowane przez brytyjską piechoty General Pack, który tworzy blisko paniki. Maucune brygada zachowuje swoją dyscyplinę, a mimo błędu w 8 th  ciała, które pędy mu przez biorąc go do jednostki angielskiej rozprasza stóp zapakować bagnet . Straty równoważą się po 120 ludziach po obu stronach. Na początku maja marszałek Masséna zwrócił się przeciwko głównemu korpusowi wojsk Wellingtona w bitwie pod Fuentes de Oñoro , gdzie część dywizji Marchanda wzięła udział w ataku na wioskę na3 maja. Dwa dni później, ogólne wypiera siły 85 th Pułku Piechoty i 2 nd portugalski Caçadores z Pozo Bello i wypycha je z powrotem za wsią, gdzie dwa bataliony są cięte na kawałki przez francuską kawalerię. Wellington jednak udaje się naprawić sytuację, zmuszając Massénę do wycofania się. Wkrótce potem marszałek Marmont zastąpił Massénę na czele portugalskiej armii. Nowy naczelny dowódca zreorganizował korpus i odesłał do Francji pewną liczbę generałów, w tym Marchand.

Najnowsze kampanie

Napoleon przypomniał mu generała Marchanda w 1812 roku przy okazji kampanii rosyjskiej . Stał się szef sztabu w Hieronim Bonaparte , dowodzący VIII th Corps. Po ucieczce Jerome Marchand powraca pod komendą Marszałek Ney komendę nad 25 th  podziału od 3 e  organizmu, z którym jest odróżnić w walkach Valoutino i w Moskwa .

W 1813 roku podczas niemieckiej kampanii , Marchand był na czele 39 -tego  Dywizji Piechoty. To dostosowuje brygadę Stockhorn, składającą się głównie z Badois , i brygadę Emila, utworzoną z żołnierzy Hesji . Wydział Dealer zajmuje się 3 -go  korpusu w bitwach pod Lützen i Bautzen w maju. Marchand jest przenoszone do 11 th  korpus marszałka Macdonalda , z którymi walczył w bitwie pod Lipskiem w październiku. Konfrontacja kończy się decydującą porażką Francji, która zmusza Napoleona do wycofania się do Francji.

Generał Marchand dowodził obroną Isère podczas kampanii 1814 roku . Na 1 st marca jego oddziały są na Saint-Julien-en-Genevois , razem z tymi, General Desaix , aby napędzać austriackiej podział Klebelsberg  (z) . Marchand osobiście dowodził kolumną piechoty, która ruszyła w kierunku wioski przy wsparciu harcowników, podczas gdy Dessaix zaatakował Viry i zaangażował się w zaciekłe walki z Austriakami. Gdy Marchand przygotowywał się do ataku na Saint-Julien , austriacka artyleria otworzyła ogień i zmusiła Francuzów do odwrotu. Dessaix chce ponownie rozpocząć atak, ale nie pozwala mu na to Marchand, który nie chce już podejmować żadnego ofensywnego ruchu; w rzeczywistości obie walczące strony przez resztę dnia stają naprzeciw siebie. Jednak w obawie, że Genewa zostanie otoczona przez wojska marszałka Augereau , generał Bubna wysyła Klebersbergowi rozkaz opuszczenia Saint-Julien, pozostawiając francuskich mistrzów pola bitwy. Abdykacja cesarza w dniu6 kwietnia 1814 kładzie kres działaniom wojennym.

„Lot orła” i druga restauracja

Ludwik XVIII potwierdził swoje dowództwo 1 st  podziału 7 th  Division w Grenoble . 26 lutego 1815 Napoleon opuścił Elbę i wylądował we Francji w Golfe-Juan . Były cesarz, zdeterminowany, by odzyskać tron, maszeruje na Grenoble z tysiącem żołnierzy Gwardii . Plik6 marca 1815część wojsk Napoleona dotarła do Gap , na południe od Grenoble. Ogólnie Marchand, kierownik działu wojskowej regionu trzy bataliony 5 p i 7 th linii The 3 p  Engineer Regiment i 4 TH  Huzarów . Odłącza pułkownika Delessart z batalionu 5 -tego wiersza i firmy saperów wysadzić most Ponhaut. Delessart zgadza się, ale poinformowany o podejściu Napoleona wycofuje się podczas parady w pobliżu Laffrey . Plik7 MarcaŻołnierze z 5 -tego rajdu do Napoleona. To jest wzmocniona przez następny dzień 7 th linii, dowodzona przez pułkownika La Bedoyere który uciekł z kolei.

Od teraz nikt nie był w stanie powstrzymać marszu Napoleona, generał Marchand nakazał zamknięcie bram ogrodzenia Grenoble i zażądał, aby armaty były gotowe do strzału. Jednak w obawie przed gwałtowną reakcją Grenobloisów, którzy byli prawie całkowicie przychylni cesarzowi, dowódca artylerii zgodził się poddać siłom cesarskim, a mieszkańcy rozebrali bramę Bonne i przywitali Napoleona triumfalnie. Generał Marchand, odmawiając mu służby, udał się na emeryturę do Fort Barraux .

Po porażce Francuzów pod Waterloo im18 czerwca 1815oraz powrót Burbonów , Marchand jest oskarżony o dostarczenie miasta Grenoble bez obrony „uzurpatorowi”. Zwolniony z jego dowództwa4 stycznia 1816, pojawia się przed sądem wojskowym w Besançon i zostaje uniewinniony po sześciu miesiącach procesu. Generał jednak opuścił służbę w 1818 r. I przeszedł na emeryturę do Saint-Ismier w Isère , gdzie poświęcił się rolnictwu. Tak więc w liście od13 stycznia 1817zaadresowany do prefekta zastępca burmistrza zauważył, że Marchand „zatrudniał dwunastu pracowników na dwa miesiące i zapewniał ubrania dla trzynastu biednych wieśniaków. ” . W 1825 r. Generał przeszedł na emeryturę i zmarł dalej12 listopada 1851w wieku 85 lat. Został pochowany na cmentarzu Saint-Roch w Grenoble. Jego dokumenty osobiste są przechowywane w Archiwum Narodowym pod numerem 275AP.

Odznaczenia i hołdy

Walne Marchand w Wielki Krzyż Legii Honorowej , Kawalera Orderu St. Louis , Wielki Krzyż z Orderu Zasługi Wojskowe Wirtembergii i wokół St. Louis 1 st  klasy Hesse-Darmstadt . On jest również hrabia cesarstwa na26 października 1808i staje się rówieśnikiem Francji na mocy rozporządzenia3 października 1837. Jego imię jest wyryte na łuku triumfalnym Gwiazdy .

Ulica w Grenoble nosi jego imię.

W 1999 roku Muzeum Rewolucji Francuskiej poświęciło mu wystawę czasową.

Rodzina

Generał Marchand jest żonaty z Émilie-Marie Dejean, urodzoną w Vif w Isère dnia21 lipca 1774 ; zmarła w Grenoble dnia31 grudnia 1841, dziesięć lat przed mężem.

Ikonografia

• Jules Louis Joseph Vibert, Pełnometrażowy portret generała Marchanda , 1865, olej na płótnie. Coll. Muzeum w Grenoble (nr inw. MG 537).

Uwagi i odniesienia

• (fr) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z artykułu Wikipedii w języku angielskim zatytułowanego „  Jean Gabriel Marchand  ” ( zobacz listę autorów ) .

1. Mullié 1852 , str.  259.
2. Chandler 1979 , str.  265.
3. Boycott-Brown 2001 , s.  208.
4. Smith 1998 , s.  203 i 204.
5. Smith 1998 , s.  205 i 206.
6. Smith 1998 , s.  213.
7. Mullié 1852 , str.  260.
8. Chandler 2005 , s.  36.
9. Smith 1998 , s.  232.
10. Petre 1976 , s.  87 i 88.
11. Smith 1998 , s.  235.
12. Smith 1998 , s.  241.
13. Smith 1998 , s.  246 i 247.
14. Smith 1998 , s.  247.
15. Chandler 1966 , s.  576-578.
16. Chandler 1966 , s.  582.
17. Testu , Imperial Almanac for the year 1810  : przedstawiony HM the Emperor and King przez Testu , Paris, Testu,1810( czytaj online ).
18. Tulard 1979 , s.  194.
19. Gates 2002 , s.  489.
20. Gates 2002 , s.  144-147.
21. Gates 2002 , s.  156.
22. Gates 2002 , s.  157.
23. Gates 2002 , s.  177.
24. Smith 1998 , s.  331.
25. Gates 2002 , s.  196.
26. Gates 2002 , str.  197.
27. Gates 2002 , s.  199.
28. Gates 2002 , s.  204 i 205.
29. Smith 1998 , s.  336.
30. Smith 1998 , s.  343-345.
31. Horward 1973 , s.  519.
32. Molières 2007 , s.  319.
33. Smith 1998 , s.  347.
34. Oman 1996 , str.  152.
35. Molières 2007 , s.  355.
36. Oman 1996 , str.  336-345.
37. Gates 2002 , s.  270.
38. Chandler 1979 , str.  266.
39. Chandler 1966 , s.  1110.
40. Smith 1998 , s.  462.
41. Massé 1868 , str.  30.
42. Massé 1868 , s.  31 i 32.
43. Massé 1868 , s.  32 i 33.
44. Hamilton-Williams, 1994 , str.  56 i 57.
45. List zastępcy burmistrza miasta Saint-Ismier do prefekta Isère, 13 stycznia 1817, cytowany w Broers, Hicks and Guimerá 2012 , s.  61.
46. Archiwa Narodowe
47. De Brotonne 1974 , s.  231.

Zobacz też

Bibliografia

 : dokument używany jako źródło tego artykułu.

• „Jean Gabriel Marchand”, w Charles Mullié , Biografia sław wojskowych armii lądowych i morskich w latach 1789–1850 ,1852[ szczegóły wydania ]
• Jean Tulard , Napoleon i szlachta cesarstwa: a następnie pełna lista członków szlachty cesarskiej , Paryż, Tallandier ,1979, 359  str. ( ISBN  2-235-00694-9 ).
• Michel Molières , Francuskie wyprawy do Portugalii od 1807 do 1811 , Paryż, Publibook ,2007( 1 st  ed. 2001), 440  , str. ( ISBN  978-2-7483-1636-0 , czytaj online ).
• Jean-Élisée Massé , Wspomnienia z lat 1813, 1814 i 1815 w Genewie , Genewie, Carey frères,1868, 55  pkt. ( czytaj online ).
• Léonce de Brotonne , Senatorowie Konsulatu i Cesarstwa: historyczny obraz rówieśników Francji (1789-1814-1848) , Slatkine-Megariotis Reprints,1974, 327  s..
• (en) David Chandler , Dictionary of the Napoleonic Wars , Nowy Jork, Macmillan ,1979( ISBN  0-02-523670-9 ).
• (en) David Chandler , Jena 1806: Napoleon Destroys Prussia , Westport, Praeger Publishers,2005, 95  pkt. ( ISBN  0-275-98612-8 ).
• (en) David Chandler , The Campaigns of Napoleon , Nowy Jork, Macmillan ,1966.
• (en) Martin Boycott-Brown , Droga do Rivoli: Pierwsza kampania Napoleona , Londyn, Cassell & Co,2001, 560  pkt. ( ISBN  0-304-35305-1 ).
• (en) Digby Smith , The Napoleonic Wars Data Book , Barnsley, Pen & Sword,2005( 1 st  ed. 1998) ( ISBN  1-84415-279-0 ).
• (en) Francis Loraine Petre , Napoleon's Campaign in Poland 1806-1807 , London, Lionel Leventhal Ltd.,1976( 1 st  ed. 1907).
• (en) David Gates , The Spanish Ulcer: A History of the Peninsular War , Londyn, Pimlico,2002, 557  s. ( ISBN  0-7126-9730-6 ).
• (en) Donald Horward , The French Campaign in Portugal 1810-1811: An Account by Jean Jacques Pelet , Minneapolis, University of Minnesota,1973( ISBN  0-8166-0658-7 ).
• (en) Charles Oman , A History of the Peninsular War: grudzień 1810 - grudzień 1811 , vol.  4, Greenhill Books,1996, 664  s. ( ISBN  978-1-85367-224-8 ).
• (en) David Hamilton-Williams , Waterloo, New Perspectives: The Great Battle Reappraised , Nowy Jork, John Wiley & Sons ,1994, 416  s. ( ISBN  0-471-05225-6 ).
• (en) Michael Broers , Peter Hicks i Agustín Guimerá , The Napoleonic Empire and the New European Political Culture , Basingstoke, Palgrave Macmillan ,2012, 332,  s. ( ISBN  978-0-230-24131-2 , czytaj online ).

Linki zewnętrzne

• Dokumentacja urzędowa  :
  • Plik wirtualnego organu międzynarodowego
  • Biblioteka Narodowa Francji ( dane )
  • WorldCat Id