Narodziny |
6 maja 1931 Villefranche-de-Lauragais |
---|---|
Podstawowa działalność |
Singer mezzosopran |
Styl | Muzyka klasyczna Opera , operetka |
Dodatkowe zajęcia | Nauczyciel śpiewu |
Miejsca działalności | Paryż |
Trening | Konserwatorium w Tuluzie |
Jane Berbie jest francuskim mezzosopran urodzony w Villefranche-de-Lauragais na6 maja 1931.
Jego chęć śpiewania była już bardzo silna w wieku czterech lat:
„Zawsze chciałem tworzyć muzykę, śpiewać. Ale ponieważ byłem chorowity, moi rodzice szantażowali mnie w ten sposób: „Jeśli będziesz jadł, będziesz śpiewać w kościele w niedzielę i będziesz trzymać harmonium”. Pomimo odmowy jakiejkolwiek kariery artystycznej ze strony mojej matki (która chciała, żebym zajmował się księgowością), najpierw zwróciłem się do fortepianu, aby później zacząć śpiewać. Zacząłem więc naukę gry na fortepianie i wstąpiłem do Konserwatorium w wieku trzynastu i pół lat w klasie Raymonde Blanc-Daurata . "
Pomimo wykorzystania pełniejszego czasu (wstawanie codziennie o 6 rano 15 rano dla szkoły rachunkowej i fortepian i teoria muzyki w Toulouse Conservatory po południu na powrót do Villefranche-de-Lauragais do 19 h 30 ), otrzyma pierwszy medal fortepianowy i pierwszy medal harmonii u Edmonda Gaujaca , ówczesnego dyrektora Konserwatorium, a także pierwszą nagrodę w dziedzinie teorii muzyki, śpiewu i sztuki lirycznej.
Po wysłuchaniu go w Ave Maria przez Charlesa Gounoda , producent samolotów Didier Daurat zachęcił go skupić się wyłącznie na śpiewie. Podąża śladami M me Chauny-Lasson, żony Louisa Izara , ówczesnego dyrektora Kapitolu .
Wygrywając wcześniej drobne role (mała karteczka Tannhaüser , młodej dziewczyny z Wesela Figara , pasterza z Toski ), swoją pierwszą nagrodę w dziedzinie śpiewu otrzymała w 1953 roku; Potem grał w Pampanilla z Jacques-Henri Ryś z baryton Lucien Lupi . Ten ostatni radzi jej, aby „pojechała do Paryża”, co robi, aby wziąć udział w konkursie w L'École des vedettes , programie prowadzonym na żywo przez Aymée Mortimer z paryskiego teatru, który następnie wyreżyserował Elvire Popesco ; to przewiduje dla niego dobrą karierę. Dostaje pierwszą nagrodę. W związku z tym wspomina: „Pewna dama dała mi krzyż, mówiąc:„ Za kilka miesięcy przyjdę oklaskiwać was w Opéra-Comique ; weźcie ten krzyż, przyniesie wam szczęście ”! "
Ale to firma macierzysta, Opéra Garnier , dołączyła kilka miesięcy później. „Właściwie kilka miesięcy później grałem w Mignon . Będzie częścią trupy od 1958 do 1970 roku. Georges Hirsch , główny administrator, uważa ją za idealną „ pokojówkę ” Mozarta .
Spotyka tę, która zostanie jej nauczycielką Marią Branèze , która organizuje przesłuchanie przed Gabrielem Dussurgetem , dyrektorem festiwalu Aix-en-Provence i doradcą artystycznym Opery Paryskiej. Od tego spotkania rozpoczęła się kariera na najważniejszych scenach Europy i za granicą: Capitole de Toulouse (1953-1957), Scala w Mediolanie (1958 i 1971), Salzburg (1965), Glyndebourne (1967, 1969, 1971, 1972), Carnegie Hall (1965), Metropolitan (1976) itp.
Śpiewa pod kierunkiem największych dyrygentów: Paula Ethuina , Pierre'a Dervaux , Jean Fournet , Pierre-Michel Le Conte , Ionel Perlea , Georg Solti , Herbert Von Karajan , Lorin Maazel , Riccardo Muti , Riccardo Chailly , Colin Davis , Claudio Abbado , Seiji Ozawa , ze szczególną wdzięcznością dla Georgesa Prêtre , z którym śpiewa m.in. Lakmé (1962). Wróciła do tej pracy w 1968 roku pod kierunkiem Richarda Bonynge z Joan Sutherland , Gabrielem Bacquier i Alain Vanzo .
Szczególnie słychać to w repertuarze francuskim: oprócz Mignona (1954) możemy przytoczyć Nicklausse'a w Les Contes d'Hoffmann (1954), Malikę w Lakmé à Oran (1955), Mercédès w Carmen , kilka ról w L „Enfant i Charms (prowadzony przez Maazela w 1961 roku i przez Ozawa w 1979 roku w Operze paryskiej), Gontran w stracona edukacji (1965) Romeo i Julia , Ascanio w Benvenuto Cellini , Concepcion w Godzina hiszpańska przez Ravela i wiele operetek .
Ale jest to również zilustrowane w repertuarze włoskim i mozartowskim Rosina , Dorabella , Zerlina , Marcellina , Orsini in Lucrèce Borgia itp.
Współpracowała również przy audycjach ORTF od 1958 do 1970 roku i otrzymała Oscara za śpiew w 1960 roku.
W latach 1983-1996 uczyła w Narodowym Konserwatorium Muzycznym w Paryżu oraz w Normalnej Szkole Muzycznej w Paryżu . Odkąd przeszła na emeryturę z CNSM, nadal uczy śpiewu na prywatnych lekcjach w Tuluzie.
Swoje odkrycie oddychania, którego uczy do śpiewania, wyjaśnia następująco : „Jestem astmatykiem i dlatego odkryłam oddychanie akordeonowe , tak jakbyśmy mieli bandoneon jako aparat oddechowy ”.