| Narodziny |
26 sierpnia 1925 Wenecja |
|---|---|
| Śmierć |
15 stycznia 2018 r(92 lat) Wenecja |
| Narodowość | Włoski |
| Zajęcia | Malarz , grafik |
| Trening | Akademia Sztuk Pięknych w Wenecji |
| Miejsca pracy | Paryż , Wenecja |
| Ruch | Szkoła paryska |
| Tata | Guido Cadorin ( d ) |
| Małżonka | Zoran Mušič (od1949) |
Ida Cadorin , znana jako Ida Barbarigo , urodziła się dnia26 sierpnia 1920w Wenecji i zmarł dalej15 stycznia 2018 rw tym samym mieście jest włoskim malarzem z New School of Paris .
Ida Barbarigo urodziła się w rodzinie Cadorin, rzeźbiarzy, malarzy i architektów z pokolenia na pokolenie od renesansu . Jego ojciec Guido Cadorin cieszył się w latach 1920 - 1940 pewnym rozgłosem . Po studiach klasycznych Ida Barbarigo przez cztery lata uczęszczała do Akademii Sztuk Pięknych w Wenecji , uczęszczając na kursy jej ojca i rzeźbiarza Arturo Martiniego . Następnie poznała Zorana Mušiča i od 1947 r. Odbywała pierwsze podróże zagraniczne, przede wszystkim do Szwajcarii, aw 1949 r. Do Paryża . W tym samym roku wyszła za mąż za malarza Zorana Mušiča . Pracując w kawiarniach i na ulicach, ulubionym tematem jego malarstwa są krzesła ustawione na kwadratach lub ustawione na noc w kawiarniach.
W 1952 roku Ida Barbarigo przeniosła się do Paryża przy rue Mazarine , produkując wiele akwareli (serie „ Luxembourg ” i „ Mabillon ”), jednocześnie prowadząc pracownię w Wenecji, w domu Carmini, gdzie spędziła część roku. Zaprzyjaźniła się z malarzy Gischia i Pignon , krytycy Pierre Francastel i Jean Bouret . Zaproszona od 1955 r. Do Salon de Mai , w 1956 r. Brała udział w wystawie „Dziesięciu młodych malarzy ze szkoły paryskiej” w Galerie de France autorstwa Myriam Prévot i Gildo Caputo . Mieszkając przy rue Duphot , w pobliżu Madeleine , malowała krzesła kawiarni „Queenie”, a następnie Jardin des Tuileries .
Prywatna wystawa prac Idy Barbarigo prezentowana była w 1960 roku w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Rijece, a rok później w Lublanie i Zagrzebiu . W 1962 r. „Sei pittori di Parigi” zebrał się w Cortina d'Ampezzo Barbarigo, Gischia, Mušič , Pignon, Pulga i Scialoja, w 1964 r. „6 Pariser Maler” zebrał w Wolfsburg Kunstverein , a następnie w Kunsthalle w Norymberdze , Barbarigo, Anna-Eva Bergman , Gischia, Hartung , Music and Pulga. Następnie Ida Barbarigo regularnie organizuje wystawy prywatne w Wenecji, Bazylei , Mediolanie , Brunszwiku , Londynie , Bolonii czy Paryżu.
W 1978 roku Ida Barbarigo wróciła, by osiedlić się w Wenecji, utrzymując swoje mieszkanie w Paryżu przy rue du Bac .
W latach 80. Mušič i Ida Barbarigo przenieśli się do dawnego Palais Balbi-Valier, w pobliżu Gallerie dell'Accademia w Wenecji . To tam dość regularnie, w latach 1980-1995, będą przyjmować prezydenta François Mitterranda .
Prace Idy Barbarigo są szczególnie przechowywane w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Norymberdze , w Staatsgalerie moderner Kunst w Monachium oraz w Kunstforening w Narwiku .
Ona umiera dalej 15 stycznia 2018 r do Venise.
Ida Barbarigo była żoną malarza Zorana Mušiča od 1949 roku do jego śmierci w 2005 roku.
„Ida Barbarigo jest malarką krzeseł, tak jak Uccello malarz ptaków, Watteau malarz fetes galantes, Morandi butelek, butelek i naczyń szklanych oraz Cézanne jabłek. "
Jean Bouret , Ida Barbarigo , Grosvenor Gallery, Londyn, 1971.„Ulubionym tematem artystki, którym tworzy swój pierwszy język, są krzesła, na które natrafia się przypadkowo na spacerach, porzucane w ogrodach, na kawiarnianych tarasach lub ustawiane do spania. (...) Chwytane jak owady, utrwalane jak motyle, (...) ich systematyczne stosy ułożone w niemal abstrakcyjne szkice geograficzne (...) tutaj są namalowane w pełnej paście, ich kontury podkreślone są dopełniającymi się; mieszają się ze sobą, ich stopy są skręcone jak ruchome nogi, których cień rozciąga się na ziemi. Stają się postaciami, które przetrwały lub którzy nadal w nich będą żyć. Puste, są wypełnione obecnością, która trwa i kontynuuje ożywioną wymianę. "
Jacques Lassaigne , Ida Barbarigo , Galerie de France, Paryż, 1976.