I-180 (okręt podwodny)

I-180
Zdjęcie poglądowe przedmiotu I-180 (okręt podwodny)
I-176 , siostra statek z I-180
Inne nazwy I-80 przed 20 maja 1942 r.
Rodzaj Diesel-elektryczny typ Kaidai VII
Klasa Kaidai
Funkcjonować Łódź podwodna
Fabuła
Serwowane w  Cesarska japońska marynarka wojenna
Sponsor Japonia
Budowniczy Arsenał Marynarki Wojennej Yokosuka
Stocznia Yokosuka , Japonia
Kil ułożony 17 kwietnia 1941
Uruchomić 7 lutego 1942
zamawiać 15 stycznia 1943
Status Zatopiony 27 kwietnia 1944 r.
Załoga
Załoga 86 oficerów i marynarzy
Charakterystyka techniczna
Długość 105 m²
Gospodarz 8,25 m²
Wersja robocza 4,58 m²
Przeciąg powietrza 7,00 m²
Zmiana 1656  t (powierzchnia)
2644  t (wgłębna)
Napęd 2 × silniki diesla Kampon
2 × maszyny elektryczne
2 × pędniki śmigła
Potężny 8000  KM (silniki wysokoprężne)
1800 KM (maszyny elektryczne)
Prędkość 23,1 węzłów (42,8 km/h) (powierzchnia)
8 węzłów (14,8 km/h) (nurkowanie)
Głębokość 75 m²
Cechy wojskowe
Uzbrojenie 6 × wyrzutnie torped 21 cali (533 mm) przed
1 × działo pokładowe 12 cm / 40 klasa 11
2 × działa przeciwlotnicze 25 mm Typ 96
Zasięg działania 8000 mil morskich (14800 km) przy 16 węzłach (30 km/h) na powierzchni
50 mil morskich (100 km) przy 5 węzłach (9 km/h) podczas nurkowania
Lokalizacja
Szczegóły kontaktu 55 ° 09 ′ 57 ″ północ, 155 ° 40 ′ 00 ″ zachód
Geolokalizacja na mapie: Alaska
(Zobacz sytuację na mapie: Alaska) I-180 I-180
Geolokalizacja na mapie: Ocean Spokojny
(Zobacz lokalizację na mapie: Ocean Spokojny) I-180 I-180

I-180 (イ-180) jest podwodny z kaidai typu podwodną (海大型潜水艦, Kaidai-gata sensuikan) podklasy Kaidai VII (海大型7 (伊七十六型/伊百七十六型, Kaidai-nana-gata, klasa I-76 / I-176) w służbie Cesarskiej Marynarki Wojennej Japonii podczas II wojny światowej .

kontekst

Po I wojnie światowej , Cesarska Marynarka Wojenna Japonii ponownie oceniła użycie okrętów podwodnych jako elementu strategii floty ze względu na udane rozmieszczenie krążowników podwodnych dalekiego zasięgu do głównych nalotów komercyjnych . Japońscy stratedzy zdali sobie sprawę z możliwości użycia broni do zwiadu dalekiego zasięgu oraz w wojnie na wyniszczenie z flotą wroga zbliżającą się do Japonii. Dwa duże japońskie okręty podwodne dalekiego zasięgu zostały wcześniej zbudowane jako prototypy w ramach programu Fleet Eight-Six ( I-51 i I-52 ), ale przybycie na20 czerwca 1919siedmiu niemieckich U-Bootów otrzymanych przez Japonię w ramach reparacji wojennych pod koniec I wojny światowej doprowadziło do całkowitego remontu. Japończycy szybko zatrudnili setki niemieckich inżynierów i techników okrętów podwodnych oraz byłych niemieckich oficerów okrętów podwodnych bezrobotnych po klęsce Niemiec w I wojnie światowej i zmusili ich do przybycia do Japonii na pięcioletnich kontraktach. Amerykańskie ONI ( Biuro Wywiadu Marynarki Wojennej ) oszacowało, że około 800 niemieckich doradców odwiedziło Japonię pod koniec 1920 r. Japończycy wysyłali również delegacje do Niemiec i aktywnie uczestniczyli w zakupie wielu patentów.

Opis

Okręty podwodne podklasy KD7 były szturmowymi okrętami podwodnymi średniego zasięgu, rozwiniętymi z poprzedniej podklasy KD6. Ostatnia wersja klasy Kaidai została opracowana w 1939 roku. Przy budowie obejmującej lata 1942-1943 decyzja została podjęta zgodnie z japońskim czwartym planem dozbrojenia . Tylne wyrzutnie torped zostały usunięte, aby umieścić sześć z przodu. Wytrzymałość tych okrętów została zwiększona do 75 dni.

Mają wyporność 1656 t na powierzchni i 2644 t pod wodą. Okręty podwodne miały 105 metrów długości, szerokość 8,25 metra i zanurzenie 4,58 metra. Okręty podwodne pozwalały na zanurzenie na głębokości 80 mi miały siłę 86 oficerów i załogi.

Kampon został wybrany na producenta silników Diesla Mk.1B Model 8, które spisywały się o 30% lepiej niż silniki z pierwszych podklas. Do nawigacji powierzchniowej okręty podwodne były napędzane dwoma silnikami wysokoprężnymi o mocy 4000 KM (2950 kW), z których każdy napędzał wał napędowy. W zanurzeniu każde śmigło było napędzane silnikiem elektrycznym o mocy 900 koni mechanicznych (671 kW). Mogły osiągnąć 23,1 węzłów (42,8 km/h) na powierzchni i 8 węzłów (14,8 km/h) pod wodą. Na powierzchni KD7 miały zasięg 8000 mil morskich (15000 km) przy 16 węzłach (30 km/h); w zanurzeniu mieli zasięg 50 mil morskich (193 km) przy 5 węzłach (9,3 km/h).

Okręty podwodne były uzbrojone w 6 wewnętrznych 21-calowych wyrzutni torpedowych, wszystkie z przodu. Mieli jeden przeładunek na każdą wyrzutnię, co dało w sumie 12 torped Typ 95 . Były one również uzbrojone w 120 mm (l / 40) Typ 11 roku pokładu pistoletu walce powierzchnię i dwa 25 mm Typ 96 dział plot .

Budowa

Oddana do użytku w 1939 roku na podstawie 4 th dodatkowy program marynarki broni i zbudowany przez Yokosuka Naval Arsenal w Japonii, I-180 został wykonany w dół17 kwietnia 1941pod nazwą okręt podwodny nr 158 . Został przemianowany na I-80 w dniu1 st listopad +1.941. Został uruchomiony w dniu7 lutego 1942i przemianowany na I-180 na20 maja 1942. Został ukończony i oddany do użytku w dniu15 stycznia 1943.

Historyczny

Uruchomiono dnia 15 stycznia 1943The I-180 jest dołączony do morskiej części Sasebo przydzielono do 22 th podwodnych podziału na podwodną eskadry Kure admirał na markiza, Daigo Tadashige . Komandor (海軍少佐(Kaigun-shōsa)) Kusaka Toshio jest pierwszym dowódca okrętu.

ten 15 marca 1943On został wysłany do 22 th podział okrętów podwodnych z 3 e eskadry okrętów podwodnych ze statkami typu Twin ( siostrzanych statków ) I-177 i I-178 .

Koniec Marzec 1943, wraz z I-177 i I-178 , I-180 opuścił Truk, by patrolować wschodnie wybrzeże Australii . Tam storpedowała i zatopiła australijski statek handlowy Wollongbar na29 kwietnia 1943, norweski statek handlowy Finga the5 maja 1943i uszkodził australijskie statki handlowe Ormiston i Caradale na12 maja 1943.

W środku-lipiec 1943The I-180 został niezgodnie z jego patrolu do Kolombangara w Wyspy Salomona , gdzie przybył dzień po walce i uratował 21 rozbitków z lekkiego krążownika Jintsū .

ten 12 października 1943, alianci rozpoczynają ofensywę powietrzną na Rabaul , z 349 samolotami, które atakują port i lotniska. Podczas ataku I-180 doznał bezpośredniego trafienia, które zniszczyło jego nadbudówkę i uniemożliwiło nurkowanie. Wynurzył się i wrócił do Sasebo w celu naprawy i ponownie działał na początku następnego roku.

Koniec Marzec 1944opuścił Ominato , by patrolować Wyspy Aleuckie . ten19 kwietnia, zatopiła statek wolności SS John Straub , a22 kwietniaprawie na pewno zatopił radziecki frachtowiec Pawlin Winogradow .

Późno 25 kwietniazostał wykryty podczas wynurzania się na powierzchnię przez niszczyciel eskortowy USS  Gilmore na południowy zachód od wyspy Chirikof . Okręt szybko zanurkował, a w ciągu następnych trzech godzin Gilmore wystrzelił trzy salwy pocisków moździerzowych do zwalczania okrętów podwodnych Mark 10 „ Jeż ” bezskutecznie, potem dwa modele bomb głębinowych , by w końcu zobaczyć silną podwodną eksplozję przy 1: 12 rano26 kwietniapołożenie geograficzne 55 ° 09 '57 "N, 155° 40' 00" W .

ten 20 maja 1944 r, I-180 został uznany za zaginiony wraz z całą załogą, a10 lipca 1944 r, został usunięty z listy marynarki wojennej.

Uwagi i referencje

Uwagi

Bibliografia

  1. Torfowy, s. 212–14
  2. Boyd, s. 17-18
  3. Kadai Klasa VII .
  4. Bob Hackett i Szlifierka Kingsepp , „  IJN podwodna I-180: tabelarycznych Rekord Przepływu  ” na combinedfleet.com ,2012(dostęp 29 sierpnia 2020 )
  5. Alla Paperno , "  Straty sowieckiej floty transportowej  " , o Nieznanej II wojnie światowej na Północnym Pacyfiku ,2011(dostęp 20 stycznia 2012 ) (przetłumaczone przez Alexey Barmin & Dmitriy Tegin)
  6. "  Wrak HIJMS I-180  " , na wikimapia.org ,2011(dostęp 20 stycznia 2012 )

Zobacz również

Bibliografia

Linki zewnętrzne