Wycinek ten artykuł historię australijskiego stanu w Victoria, to znaczy z przybyciem Europejczyków, że Aborygeni nie znając pisanie ich okupacja kraju idzie do prehistorii Victoria (patrz artykuł prehistorii Australii ).
Według różnych badaczy pierwsza obecność człowieka na kontynencie australijskim sięga 40–60 tys. lat przed naszą erą. W tym czasie Jawę i Australię dzieliło osiem cieśnin . Australia – w tym Tasmania – i Nowa Gwinea zostały połączone. Dlatego pierwsi ludzie musieli przybyć łodzią do północnej Australii, odkrywając nieznany horyzont. Osadnicy stopniowo przenieśli się na południe, a następnie dotarli do Wiktorii. Około 13 000 lat temu, pod koniec epoki lodowcowej, Nowa Gwinea i Tasmania oddzieliły się od reszty kontynentu, a Aborygeni rozpoczęli długi okres izolacji, odcięci od wpływów zewnętrznych.
Region obejmujący Port Phillip i dolinę rzeki Yarra , gdzie dziś znajduje się Melbourne , był ojczyzną Narodu Kulin , społeczności kilku grup językowych australijskich Aborygenów , których przodkowie żyli na tym obszarze od ponad 40 000 lat. Kulinowie żyli z łatwością dzięki rybołówstwu, polowaniu i zbieractwu, a Port Phillip i okoliczne prerie dostarczały obfitych zasobów żywności.
Wielu Aborygenów, którzy teraz mieszkają w Melbourne, wywodzi się z narodów aborygeńskich z innych części Wiktorii , ale wciąż są ludzie, którzy identyfikują się jako Wurundjeri lub Boon warung , potomkowie narodów, które wywodzą się z obszaru Melbourne. Chociaż istnieje niewiele wyraźnych oznak obecności Aborygenów w obszarze Melbourne, istnieje wiele miejsc o znaczeniu kulturowym lub religijnym.
Czas snu zwany także snem , jest centralnym tematem kultury aborygeńskiej Australii . Wyjaśnia pochodzenie ich świata, Australii i jej mieszkańców. Zgodnie z ich tradycją, gigantyczne stworzenia, takie jak Tęczowy Wąż , powstały z lądu, morza lub nieba i stworzyły australijskie życie i krajobrazy. Ich gigantyczne ciała stworzyły rzeki i łańcuchy górskie, ale ich duch pozostał w ziemi, czyniąc ziemię świętą dla rdzennych ludów. Sztuki wizualne mają w Wiktorii długą historię z aborygeńskimi malowidłami ściennymi i malowidłami na drewnie. Rysunki i postaci, które malują, mają bardzo specyficzne znaczenie, związane z mitologią snów .
Na zlecenie rządu brytyjskiego, aby zweryfikować istnienie terytorium o nazwie Southern Grunty i pochodzących z Nowej Zelandii w 1770 roku, kapitan James Cook na Endeavor piły na 20 kwietnia 1770 roku pierwsze ziemie przyszłości Victoria w punkcie, który nazwał Hicks punktowych , około 70 km na zachód od wyspy Gabo wcześniej, ze względu na prądy i warunki pogodowe, wracając na wschód, a następnie na północ, aby podążać za wschodnim wybrzeżem Australii.
Następnie statki płynące z Wielkiej Brytanii do Sydney przez Kapsztad i południową Australię ominęły Ziemię Van Diemena , przyszłą Tasmanię , od południa, zanim skierowały się na północ do miejsca przeznaczenia. Kilku kapitanów zauważyło odcinek wody oddzielający Tasmanię od wschodniego wybrzeża Nowej Południowej Walii i zastanawiało się, czy jest to duża zatoka, czy cieśnina. Ocaleni z Sydney Cove , łodzi wyrzuconej na brzeg w Archipelagu Furneaux, myśleli , że może to być cieśnina.
Aby załatwić sprawę, gubernator George Hunter wysłał George'a Bassa, aby zbadał okolicę na łodzi wielorybniczej. Po dotarciu do Półwyspu Wilsona i Portu Zachodniego w styczniu 1798 roku Bass został zmuszony przez złą pogodę i brak środków do powrotu do Sydney. Powrócił na scenę z Matthew Flindersem w grudniu 1798 roku i przekroczył cieśninę, dostarczając dowodu swojego istnienia.
W grudniu 1800 r. porucznik James Grant na statku Lady Nelson , z Kapsztadu do Sydney, przekroczył Cieśninę Bassa z zachodu na wschód. Gubernator King , rozczarowany niejasnością przeprawy, wysłał go z powrotem, by dalej badał cieśninę. Zła pogoda uniemożliwiła mu wyjście poza Port Zachodni, gdzie spędził pięć tygodni, siając pszenicę, sadząc drzewa owocowe i warzywa na Churchill Island niedaleko Phillip Island .
W styczniu 1802 roku porucznik John Murray na pokładzie Lady Nelson odwiedził Western Port i 14 lutego wpłynął do Port Phillip Bay. Nazwał Arthur's Seat wzgórzem, zbadał Corio Bay i oficjalnie przejął w posiadanie zatokę (którą nazwał Port King) dla Wielkiej Brytanii.
Trzy tygodnie później francuski odkrywca Nicolas Baudin przekroczył cieśninę ze wschodu na zachód i jako pierwszy poważnie zmapował ją w jej zachodniej części.
26 kwietnia 1802 r. Flinders, ignorując poprzednią wizytę Murraya, wszedł do Port Phillip Bay, aby zbadać okolicę, wspiął się na Arthur's Seat, przekroczył Mornington i półwysep Bellarine oraz wspiął się na You Yangs .
W styczniu 1803 roku porucznik Charles Robbins na szkunerze Cumberland okrążył zatokę Port Phillip Bay. Miał ze sobą generalnego geodetę Charlesa Grimesa i botanika Jamesa Flemminga. Na końcu zatoki znaleźli strumień i podeszli do jego bardzo szybkiego rozwidlenia. Poszli w górę Zachodniego Oddziału i nazwali go Rzeką Słoną (obecnie Maribyrnong ) do tego, co jest teraz Braybrook, następnie Wschodnim Oddziałem Słodkowodnym (obecnie Yarra ) do Dights Falls . Odbyli przyjacielskie spotkanie z rdzenną ludnością i wrócili na swój statek przez Zatokę Corio. Doszli do wniosku, że najlepszym miejscem na osiedlenie się byłoby na skraju słodkowodnej rzeki na północ od cypla zatoki, ale nie byli entuzjastycznie nastawieni do gleby i jej potencjału rolniczego.
Kiedy Wielka Brytania zmierzyła się z Francją w wojnach napoleońskich , gubernator King zauważył, że Cieśnina Bassa może w czasie wojny służyć jako schronienie wojskom wroga, a w czasie pokoju służyć jako ważny szlak handlowy. Jednoczesne pojawienie się w regionie statków Francuza Nicolasa Baudina wzmocniło jego przekonanie, że Francja jest zainteresowana tym miejscem. Ponadto szukał innego terenu do założenia kolonii karnych w celu zmniejszenia liczby skazanych w Sydney i zmniejszenia presji na zasoby żywnościowe. Port Phillip, ze sprzyjającym klimatem, ważnymi zasobami rybackimi i łowieckimi, wydawał się idealnym miejscem na kolejny punkt kolonizacji.
Pełny opis odkryć Murraya i Flindersa, z wyjaśnieniami Kinga, ale bez raportu Grimesa, dotarł do Anglii, gdy Kalkuta przygotowywała się do wyjazdu do Sydney z ładunkiem skazańców. W lutym 1803 Lord Hobart , Sekretarz Stanu ds. Kolonii, zmienił miejsce docelowe statku na Port Phillip. 24 kwietnia 1803 roku Kalkuta dowodzona przez podpułkownika Davida Collinsa opuściła Anglię w towarzystwie statku załadowanego materiałem Ocean . Na pokładzie znajdowało się około 300 zatrzymanych mężczyzn, kilku wolnych, kilkunastu cywilnych urzędników, około 50 marynarzy, żony 36 mężczyzn i 38 dzieci.
Grupa przybyła do Port Phillip 9 października 1803 roku i zdecydowała się osiedlić na terenie zatoki Sullivan w pobliżu obecnego miasta Sorrento .
Collins był szybko rozczarowany tym obszarem. Raporty zespołów odpowiedzialnych za eksplorację tego obszaru, kierowane przez porucznika Jamesa Tuckeya i geodetę George'a Harrisa, opisywały silne prądy, piaszczyste gleby, rzadkie lasy, podmokłe tereny i brak słodkiej wody. Anglicy musieli także stawić czoła aborygeńskim Wathaurungom w pobliżu Zatoki Corio, zabijając ich przywódcę – pierwszego tubylca zabitego przez Europejczyków w Wiktorii.
Collins przekazał swoją krytykę gubernatorowi Kingowi, który ją zaaprobował i zalecił przeniesienie kolonii. 18 grudnia wyjechał do Kalkuty do Anglii i rozpoczęła się ewakuacja. Dokonano tego podczas dwóch rejsów oceanicznych w styczniu i maju 1804 roku, z pomocą pobliskiej Lady Nelson , której zadaniem było sporządzenie mapy obszaru Port Dalrymple , dzisiejszego George Town na północnym wybrzeżu Tasmanii. Deportowani zostali przeniesieni do nowej kolonii Hobart , założonej przez porucznika Johna Bowena w Risdon Cove Correctional Center we wrześniu 1803 roku.
Krótka kolonizacja Sorrento dobiegła końca i pozostawiła tylko kilka śladów dla turystów. Collins był następnie krytykowany za to, że nie badał dogłębnie zatoki, zwłaszcza zatoki północnej z jej słodkowodną rzeką, oraz za zbyt pochopne potępienie zatoki. Miejsce pierwszej osady jest obecnie rezerwatem, w którym znajdują się niektóre grobowce z tamtych czasów.
Kiedy Collins opuścił teren, zostawił tam mężczyznę, skazanego, Williama Buckleya, któremu udało się uciec i został uznany za zabitego przez Aborygenów. Miał ponownie zobaczyć nowego Europejczyka dopiero w 1835 roku.
Przez następne trzydzieści lat kilka fok i wielorybników odwiedzało południowe wybrzeże Nowej Południowej Walii. W 1826 roku francuski podróżnik Jules Dumont d'Urville odwiedził jeden z tych obozów na wyspie Phillip Island . Na krótki czas (od listopada 1826 do kwietnia 1828) założono nową kolonię karną w Corinella w Porcie Zachodnim pod dowództwem Samuela Wrighta , w celu ochrony podejść do zatoki. Łowca fok, William Dutton, zbudował chatę na wybrzeżu Portland Bay w 1829 roku.
Po wielu ekspedycjach odkrywczych na południe od skolonizowanych obszarów Nowej Południowej Walii, Shepherd Hamilton Hume i były kapitan morski William Hovell wyruszyli na eksplorację kraju na południe w październiku 1824 roku. Opuszczając Sydney, przekroczyli rzekę Murray (którą nazwali Hume). w pobliżu przyszłego miasta Albury i dalej na południe. Przekroczyli rzekę Goulburn (którą nazywali Hovell) nieco powyżej miejsca Yea i musieli zrobić objazd wokół góry. Przybyli na brzeg Zatoki Corio, mylonej z Portem Zachodnim, i wrócili do Sydney w styczniu 1825 roku, chwaląc kraj, przez który przeszli.
W kwietniu 1826 roku francuski odkrywca d'Urville odwiedził jeden z obozów pieczętujących na Phillip Island. Zaniepokojony wznowieniem francuskiego zainteresowania regionem i zachęcony raportami Hume'a i Hovella, gubernator Darling nakazał utworzenie punktu osiedlenia w Porcie Zachodnim. Mała grupa skazańców przybyła do Corinelli w listopadzie 1826 roku pod dowództwem Samuela Wrighta, aby chronić wejścia do zatoki. Hovell, który towarzyszył grupie, wkrótce zdał sobie sprawę, że nie był tam, gdzie przybył dwa lata wcześniej, i nieprzychylnie opisał ich położenie na bagnistych ziemiach w pobliżu Portu Zachodniego, ale wskazał, że na północy są lepsze. Mimo oczyszczenia terenu pod uprawę oraz budowy fortu i domów, w kwietniu 1828 r. obiekt został opuszczony.
Niedostatek dobrych pastwisk na Tasmanii skłonił osadników wyspy do zainteresowania się ziemią na północ od Cieśniny Bassa, po doniesieniach Hume'a i Hovell oraz opowieściach o łowcach fok. Shepherd John Batman i geodeta John Wedge planowali zorganizować ekspedycję z Launceston w 1825 roku, ale pozwolenie nie zostało udzielone. Kilku osadników złożyło wniosek o przydział ziemi na tym obszarze w kolejnych latach, ale gubernator Darling odrzucił wszystkie prośby.
Zejście Charlesa Sturta z Murray w 1830 r. ponownie wywołało zainteresowanie zasiedleniem południowej części regionu. W kwietniu 1833 Edward Henty, wracając na Tasmanię z Zatoki Spencera, wezwał Portland po ropę i był pod wielkim wrażeniem tego miejsca. W listopadzie 1834 John Hart, inny żeglarz, sporządził korzystny raport na temat Portu Zachodniego w Launceston. Stało się nieuniknione, że region będzie zaludniony w nieskończoność.
W czerwcu 1834 roku bankier Charles Swanston poinformował swojego klienta George'a Mercera, że na Tasmanii zaczyna brakować ziemi i że powinien inwestować na północ od Cieśniny Bassa. Hodowcy John Aitken i George Russell utworzyli stowarzyszenie, aw sierpniu 1834 roku grupa ośmiu właścicieli Launceston utworzyła coś, co miało stać się Stowarzyszeniem Port Phillip. 19 listopada 1834 Edward Henty wylądował w Portland Bay i założył pierwszą stałą europejską kolonię na północnym wybrzeżu Cieśniny Bassa.
Pierwsza udana kolonia brytyjska założona w Wiktorii znajdowała się w Portland, na zachodnim wybrzeżu dzisiejszej Wiktorii. Portland zostało założone przez rodzinę Henty w 1834 roku, rodzinę pierwotnie tasmańskich rolników. Kiedy major Mitchell poprowadził ekspedycję w okolice Sydney w 1835 roku, z zaskoczeniem odkrył małą, dobrze prosperującą społeczność żyjącą na polach uprawnych.
Melbourne zostało założone w 1835 roku przez Johna Batmana, ranczera również z Tasmanii, a miasto szybko się rozrosło. Pierwsza petycja do separacji dzielnicy Port Phillip (lub „Australia Felix”) z pozostałej części Nowej Południowej Walii został sporządzony w 1840 roku przez Henry'ego Fyshe Gisborne i przedstawione przez niego gubernator Gipps . Gipps, który wcześniej był w za separacją, odrzucił petycję.
Brytyjska ustawa o separacji stanu Wiktoria od Nowej Południowej Walii, nazywająca i ustanawiająca konstytucję dla nowej kolonii, została podpisana dziesięć lat później przez królową Wiktorię 5 sierpnia 1850 r. Po nim nastąpił akt upoważniający przyjęty przez Radę Legislacyjną Nowej Południowej Walii na1 st lipiec 1851. Był to oficjalnie czas założenia Kolonii Wiktorii jako niezależnego podmiotu Nowej Południowej Walii, zgodnie z art. 1 ustawy z 1851 r.
W 1851 r. po raz pierwszy odkryto złoto w Victorii w Clunes niedaleko Ballarat , a następnie w Bendigo . Później odkrycia miały miejsce w wielu częściach kolonii. To wywołało jedną z największych na świecie gorączki złota. Kolonia doświadczyła szybkiego wzrostu zarówno populacji, jak i siły ekonomicznej. W ciągu dziesięciu lat populacja Wiktorii wzrosła siedmiokrotnie, z 76 000 do 540 000 mieszkańców. Pobito wszelkiego rodzaju złote rekordy, takie jak „najbogatsza aluwialna ziemia na świecie” i największy samorodek złota. Victoria wyprodukowała w latach 1851-1860 20 milionów uncji złota, co stanowi jedną trzecią światowej produkcji.
W poszukiwaniu złota przybywali imigranci z całego świata, zwłaszcza z Irlandii i Chin . Wielu chińskich górników pracowało w Victorii, a ich dziedzictwo jest szczególnie silne w Bendigo i wokół niego. Chociaż był jakiś rasizm skierowany przeciwko nim, nie był to poziom antychińskiej przemocy, który był obserwowany w masakrach w Lambling Flat w Nowej Południowej Walii. Jednak w 1857 r. w Buckland Valley w pobliżu Bright doszło do zamieszek. Warunki życia na polach złota były surowe i niehigieniczne – wybuch tyfusu w Buckland Valley w 1854 r. zabił ponad 1000 górników.
W 1854 r. doszło do zbrojnego buntu górników przeciwko rządowi Wiktorii w proteście przeciwko podatkom górniczym („ Eureka Stockade ”). Został zmiażdżony przez wojska brytyjskie, ale niektórzy z przywódców buntu zostali później posłami do parlamentu w Wiktorii, a bunt jest wciąż postrzegany jako kluczowy moment w rozwoju demokracji w Australii.
Gold Rush , powodując szybki rozwój populacji, pozwalając na jakiś wzbogacenia ale także przyczyną pewnych napięć społecznych - takich jak Eureka Stockade rebelii w 1854 roku, który przyspieszył wprowadzenie powszechnych wyborów w Wiktorii i mogą być postrzegane jako pierwszy wyraz uczuć narodowych .
Prawo Parlamentu Brytyjskiego między Wiktorii i Nowej Południowej Walii od zostało podpisane przez królowej Wiktorii , 5 sierpnia 1850 roku, a następnie przez umożliwiającej ustawy uchwalonej przez Radę Ustawodawczej Nowej Południowej Walii na 1 st lipca 1851. Oficjalny czas do separacji Kolonii Wiktorii z Nowej Południowej Walii została ustanowiona na mocy paragrafu 1 ustawy z 1851 r. Jednak Parlament został utworzony dopiero w 1856 r., aby mieć odpowiedzialny rząd w Wiktorii. W okresie od 1855 do 1890 każda z sześciu kolonii stała się autonomiczna jedna po drugiej, zarządzając własnymi sprawami. Mężczyznom pozwolono głosować w powszechnych wyborach – w tym tubylców – w Wiktorii od lat 50. W każdej kolonii obowiązywało brytyjskie prawo, kiedy Wielka Brytania pozwalała każdemu z nich na posiadanie odpowiedzialnego rządu i ewoluowała z biegiem czasu. Rząd brytyjski zachował jednak kontrolę nad takimi obszarami, jak sprawy zagraniczne, obrona i handel międzynarodowy.
Buszmeni były na pewno na ich szczyt podczas kolonii gorączki złota era. Bushrangerzy byli banitami, którym udało się przeżyć w buszu . Uważa się, że ponad 2000 buszrangerów przemierzało australijskie przestrzenie, od pierwszych zbiegłych skazańców do końca buszrangerów, naznaczonego ostatnią walką Neda Kelly'ego w Glenrowan w stanie Wiktoria w 1880 roku. surowości i antykatolicyzmu władz kolonialnych, które wprawiały w zakłopotanie, ale także z powodu romantyzmu i walki z prawem, które reprezentowały. Niektórzy Buszmeni, a zwłaszcza Ned Kelly w swoim liście z Jerilderie , przedstawiali się jako buntownicy polityczni. Ned Kelly był bohaterem pierwszego filmu fabularnego w historii, The Story of the Kelly Gang , nakręconego w Melbourne w 1906 roku.
Pierwsza zagraniczna akcja militarna Kolonii Wiktorii polegała na wysłaniu wojsk i okrętu wojennego do Nowej Zelandii w ramach wojny maoryskiej . Wojska Nowej Południowej Walii walczyły wcześniej w wojnie krymskiej . „{{{1}}}”
Pomimo wysoce wiejskiej gospodarki, populacja Australii pozostaje wysoce zurbanizowana, głównie skoncentrowana w miastach takich jak Melbourne . Ufundowana przez prosperity Gold Rush, National Gallery of Victoria została założona w 1861 roku i zaczęła gromadzić prace europejskich mistrzów, a także nowe australijskie szkoły malarstwa. W latach 1854-1866, stosując zasadę kompresji pary, australijski wynalazca James Harrison wyprodukował w Victorii pierwszą na świecie praktyczną lodówkę. Jego wynalazek umożliwił następnie eksport mięsa do Europy. To przyniosło dodatkowy dobrobyt, że z powodu przemysłu wełnianego i wydobyciem złota w XIX th wieku. Zasady futbolu australijskiego zostały skodyfikowane w Melbourne w 1858 roku. W latach 80. XIX wieku Cudowne Melbourne było drugim co do wielkości miastem Imperium Brytyjskiego.
Pierwszą organizacją, aby uzyskać prawo wyborcze kobiet powstała w Wiktorii w 1884 roku Pod koniec XIX -go wieku, sztuka malarzy takich jak Heidelberg School of Melbourne podniosły rosnące poczucie tożsamości narodowej i politycy kampanię na rzecz niezależnej federacji kolonii, z królową Wiktorią jako suwerenną.
W 1901 roku Wiktoria przestała być samodzielną kolonią i stała się stanem Wspólnoty Australijskiej. Szczególnie aktywni w procesie Federacji byli politycy z Wiktorii i Tasmanii.
Pierwsze posiedzenie parlamentu federalnego odbyło się 9 maja 1901 r. w Royal Exhibition Centre w Melbourne. W 1927 roku Parlament Federalny został przeniesiony z Melbourne do Canberry , ale gubernator generalny pozostał w Melbourne do 1930. Melbourne było wówczas największym miastem Australii i drugim co do wielkości miastem Australii.
Melbourne było kwaterą główną Allied Forces Pacific od 1942 do 1944 roku, gdzie generał Douglas MacArthur osiadł, by prowadzić operacje wojskowe. Podczas II wojny światowej przemysł wojenny przyczynił się do rozkwitu Melbourne, które stało się pierwszym ośrodkiem przemysłowym Australii. Po wojnie Melbourne nadal szybko się rozwijało, a wzrost stymulowany był napływem imigrantów, a miasto było uprzywilejowane gospodarzem Letnich Igrzysk Olimpijskich w 1956 roku . Rzeczywiście był to pierwszy raz, kiedy igrzyska odbyły się na półkuli południowej. Melbourne pozostało głównym centrum biznesowym i finansowym Australii do późnych lat 70. , kiedy zaczęło tracić prymat kosztem Sydney.
Victoria doświadczyła recesji gospodarczej w latach 1989-1992 za kadencji Johna Caina . Wynikało to w dużej mierze z kurczenia się rynków nieruchomości i budownictwa, a także krachu finansowego z udziałem gigantów branżowych, takich jak Pyramid Building Society, oraz upadku State Bank of Victoria, w szczególności jego ramienia zajmującego się operacjami bankowymi jego spółki zależnej, Trójkontynentalny. Rezultatem była utrata zatrudnienia i wyjazd ludności do Nowej Południowej Walii i Queensland .
W latach 90. rząd stanu Wiktoria premiera Jeffa Kennetta (liberał) starał się odwrócić ten trend poprzez agresywny rozwój nowych robót publicznych, skoncentrowanych głównie wokół stolicy stanu, Melbourne. Są to Muzeum Melbourne, Federation Square, Centrum Wystawienniczo-Kongresowe w Melbourne (nazywane „Szopa Jeffa”), Crown Casino, prace kapitałowe, takie jak opłata za przejazd Citylink, sprzedaż własności państwowej (w tym Victoria Electricity Company i niektóre szkoły) , ograniczenie usług państwowych oraz kampania public relations mająca na celu promowanie zasług Melbourne, skierowana zarówno do mieszkańców, jak i gości.
Polityka ta była w dużej mierze realizowana za rządów premiera Steve'a Bracksa (praca) i obecnego premiera Johna Brumby (praca). Na Igrzyska Wspólnoty Narodów 2006 odbywają się w Melbourne, Melbourne i jednocześnie pozostaje ważnym centrum finansowym, Sydney jest największym miastem Australii.
W 2009 roku Victorię spustoszyły najbardziej śmiertelne pożary w historii Australii. W 2009 Victoria pożary , znane również jako „Black Sunday” lewy ponad 231 zmarłych i rozległych zniszczeń ( 365.000 ha, 1000 domów).