Helmina von Chézy

Helmina von Chézy Obraz w Infobox. Helmina von Chézy Biografia
Narodziny 1783 lub 26 stycznia 1783
Berlin
Śmierć 1856 lub 28 lutego 1856
Genewa
Imię urodzenia Wilhelmine Christiane von Klencke
Pseudonimy Helmina, Sylvandra, Enkelin der Karschin
Narodowość Niemiecki
Zajęcia Dziennikarz , pisarz , poeta , libretta , krytyk literacki , krytyk sztuki , redaktor
Matka Caroline Luise von Klencke ( d )
Małżonka Antoine-Léonard Chézy (od1805 w 1810)
Dzieci Wilhelm Chezy ( d )
Max Chézy ( d )
Inne informacje
Pole Poezja
Partnerzy handlowi Amalie Schoppe , Félicité de Genlis (od1801) , Frédéric Schlegel (od1801) , Dorothea Veit (od1801) , Johann Friedrich Cotta (od1803) , Frédéric Schlegel (od1803) , Salomo Michaelis ( d ) (od1803) , Therese Huber (od1807) , Therese Huber (od1818) , Fanny Tarnow ( w ) (od1820) , Carl Maria von Weber (od1823)
Powiązane osoby Jean Geoffroy Schosityaeuser , Juliette Récamier , Dominique Vivant Denon , Amalie Schoppe , Therese Huber

Wilhelmine Christiane von Chézy , z domu Klenke, znana również jako von Hastfer (*26 stycznia 1783w Berlinie ; †28 stycznia 1856w Genewie ) to niemiecki pisarz , poeta i dziennikarz .

Życie

Helmina von Chézy jest córką oficera Friedricha Carla von Klencke (1760-1826) i pisarki Caroline Luise von Klencke z domu Karsch (1750-1802), którzy rozstali się tuż przed jej narodzinami i wkrótce po rozwodzie. W 1804 roku po raz pierwszy skontaktowała się z ojcem, który odpowiedział na ogłoszenie w wyszukiwarce. Prowadzą korespondencję, ale nigdy się nie spotykają.

To właśnie w domu swojej babci Anny Luizy Karsch (1722-1791), znanej w swoim czasie poetki, kształciła ją i nauczała Ludwig von Voß i malarz Daniel Chodowiecki (1726-1801).

Bardzo wcześnie Caroline von Klenke wprowadziła młodą dziewczynę do swoich sieci i skontaktowała ją między innymi z Antonem Friedrichem Büschingiem (1724-1793), wydawcami Johannem Friedrichem (1753-1804) i Friederike Helene Unger (1741-1813). ), kompozytor Johann Friedrich Reichardt (1752-1814), Friedrich Magnus von Bassewitz (1773-1858), a zwłaszcza pisarz Jean Paul (1763-1825). WSierpień 1799Helmina wyszła za mąż za pruskiego oficera Carla Gustava von Hastfera, z którym natychmiast się rozwiodła Maj 1801.

Odpowiedziała na zaproszenie Félicité de Genlis (1746-1830) i przeniosła się do swojego domu w Wersalu w 1801 roku.

W 1802 roku zaczęła publikować, jeszcze pod nazwiskiem Helmina von Hastfer, teksty w niemieckich gazetach, zwłaszcza w „Berlinisches Archiv der Zeit und ihres Geschmacks” i „Eunomia Eine Zeitschrift des neunzehnten Jahrhunderts”. Von einer Gesellschaft von Gelehrten ”na tematy niepolityczne: obyczajów, mody itp.

Relacja z Félicité de Genlis pogarsza się, a Helmina się porusza. Następnie zostanie na krótko z pisarzem i historykiem François-Louisem d'Eschernym (1733-1815) w Wersalu, a następnie u księgarza WL Hinrichsa w Paryżu.

Zaproponował go filolog Johann Gottfried Schosityäuser (1776-1844) Styczeń 1803zapewnienie redakcji czasopisma „Französische mainten”, pod redakcją Johanna Friedricha Cotty (1764–1832), kierującego się już założoną koncepcją „Englische mainten” i „Italienische mainten”, oferującego szeroki wachlarz tematów kulturowych mające na celu przedstawienie Niemcom przeglądu wydarzeń kulturalnych za granicą.

To także dzięki Schosityäuser Helmina poznała Dorotheę Veit (1764–1839) i Friedricha Schlegel (1772–1829), przyszłego męża tego ostatniego. Latem 1804 r. Zamieszkała z Schlegelami, indologiem Alexandrem Hamiltonem (1757-1804), filologiem Gottfriedem Ernstem Hagemannem oraz kolekcjonerami sztuki Sulpiz Boisserée (1783-1854) i Melchior Boisserée (1786-1851). jako Johann Baptist Bertram (1776-1841) na Montmartre. Uczęszcza na kursy, które Schlegel daje w Paryżu i że będzie ona przełożyć na francuskim z Adelbert von Chamisso (1781/38). Miała krótki romans z Chamisso, który nadał jej imię ( Mina , zdrobnienie Helmina ) bohaterce jej Petera Schlemihl (1814). Jest także autorką słynnej recenzji „Europa” F. Schlegla. To także dzięki Schlegelom poznała Achima von Arnim (1781-1831).

Jej kontakty i przyjaźnie w Paryżu są liczne: m.in. Juliette Recamier (1777–1849), Fanny de Beauharnais (1738–1813), Dominique Vivant Denon (1747–1825), której dedykuje książkę „Leben und Kunst in Paris seit Napoléon I. "(Życie i sztuka w Paryżu dla Napoleona I st ).

W 1805 r. Ukazał się w Weimarze pierwszy tom „Leben und Kunst in Paris seit Napoléon I” wydawcy Friedricha Justina Bertucha (1747–1822), aw 1807 r. Tom drugi. Książka ta zawiera opisy wizyt w wielu miejscach kulturalnych, kolekcjach publicznych i prywatnych, muzeach, zamkach cesarskich, wystawie przemysłowej z 1806 roku, a także anegdoty, listy i wiersze. Dodaje także cały dział dotyczący rodzącej się filologii orientalnej. Wydaje się, że oba tomy zostały skonfiskowane przez władze francuskie.

Na początku 1806 roku Helmina wyszła za mąż za orientalistę Antoine-Léonard de Chézy (1773-1832), aw marcu urodził się ich pierwszy syn Wilhelm Theodor (zm. 1865).

W Wrzesień 1810Chézy opuściła Paryż i osiedliła się bez męża w Heidelbergu, a następnie we Frankfurcie nad Menem , Aschaffenburgiem i Berlinie, gdzie poznała pisarkę i kompozytorkę ETA Hoffmanna (1776-1822). W 1812 roku opublikowała opis kolekcji obrazów braci Boissérée.

Chézy pisze sztukę „Emma und Eginhard” i nadal pisze o sztuce i innych tematach w czasopismach, takich jak „Der Freimüthige”, „Gesellschafter” i „Die Musen” Wilhelma Neumanna (1781–1834) i przyjaciel Chézy'ego Friedricha de La Motte-Fouqué (1777–1843).

Podczas antynapoleońskich wojen wyzwoleńczych Chézy leczył rannych w Belgii i Nadrenii. Kontynuowała swoje zaangażowanie nawet po wojnie i przekazała zarobione pieniądze, publikując „Neue auserlesene Schriften” na zaopatrzenie rannych i kalekich. Jego publiczna krytyka stanu szpitali wojskowych przyniosła mu pozew o zniesławienie w Kolonii i Berlinie, który ostatecznie zakończył się uniewinnieniem dzięki wsparciu ETA Hoffmanna.

W 1817 roku ukazało się jego dzieło Emma's Prüfung , wychwalane przez poetę i pisarza Ludwiga Tiecka (1773-1853). Stała się członkiem „Dresdner Liederkreis” i napisał libretto do Euryanthe przez Carl Maria von Weber (1786-1826). Niektóre z jego wierszy są oparte na muzyce Franza Schuberta, który również komponuje muzykę do swojego dramatu Rosamunde . W następnym roku Chézy rozpoczął korespondencję z pisarką Therese Huber (1764-1829).

W 1820 r. Projekt wydania periodyku dla kobiet zapoczątkowany przez Chézy i Fanny Tarnów (1779–1862) nie powiódł się: „Iduna. Schriften deutscher Frauen, gewidmet den Frauen ”.

W 1822 roku pojawił się „Erzählungen und Novellen”.

Po podróży do Austrii Chézy rozpoczął w 1826 r. Pracę dla ubogiej ludności Salzkammergut (wówczas bardzo biednego regionu austriackiego), ale jego teksty krytyczne zostały ocenzurowane.

Po śmierci męża, z którym nigdy się nie rozwiodła, Chézy korzysta z renty wdowiej, do której później zostanie doliczona pensja króla Prus Fryderyka Wilhelma IV .

Prawie ślepa Chézy podyktowała swoje wspomnienia Berthie Christiane Borngräber w 1853 roku. Ukażą się pośmiertnie w 1858 roku pod tytułem „Unvergessenes. Denkwürdigkeiten aus dem Leben von Helmina von Chézy. Von ihr selbst erzählt ”.

Praca (wybór)

[nowe wydanie uzasadnione wyd. przez Bénédicte Savoy. Berlin 2009]

Bibliografia

Linki zewnętrzne

http://berlinerklassik.bbaw.de/BK/personen/