Narodziny |
1783 lub 26 stycznia 1783 Berlin |
---|---|
Śmierć |
1856 lub 28 lutego 1856 Genewa |
Imię urodzenia | Wilhelmine Christiane von Klencke |
Pseudonimy | Helmina, Sylvandra, Enkelin der Karschin |
Narodowość | Niemiecki |
Zajęcia | Dziennikarz , pisarz , poeta , libretta , krytyk literacki , krytyk sztuki , redaktor |
Matka | Caroline Luise von Klencke ( d ) |
Małżonka | Antoine-Léonard Chézy (od1805 w 1810) |
Dzieci |
Wilhelm Chezy ( d ) Max Chézy ( d ) |
Pole | Poezja |
---|---|
Partnerzy handlowi | Amalie Schoppe , Félicité de Genlis (od1801) , Frédéric Schlegel (od1801) , Dorothea Veit (od1801) , Johann Friedrich Cotta (od1803) , Frédéric Schlegel (od1803) , Salomo Michaelis ( d ) (od1803) , Therese Huber (od1807) , Therese Huber (od1818) , Fanny Tarnow ( w ) (od1820) , Carl Maria von Weber (od1823) |
Powiązane osoby | Jean Geoffroy Schosityaeuser , Juliette Récamier , Dominique Vivant Denon , Amalie Schoppe , Therese Huber |
Wilhelmine Christiane von Chézy , z domu Klenke, znana również jako von Hastfer (*26 stycznia 1783w Berlinie ; †28 stycznia 1856w Genewie ) to niemiecki pisarz , poeta i dziennikarz .
Helmina von Chézy jest córką oficera Friedricha Carla von Klencke (1760-1826) i pisarki Caroline Luise von Klencke z domu Karsch (1750-1802), którzy rozstali się tuż przed jej narodzinami i wkrótce po rozwodzie. W 1804 roku po raz pierwszy skontaktowała się z ojcem, który odpowiedział na ogłoszenie w wyszukiwarce. Prowadzą korespondencję, ale nigdy się nie spotykają.
To właśnie w domu swojej babci Anny Luizy Karsch (1722-1791), znanej w swoim czasie poetki, kształciła ją i nauczała Ludwig von Voß i malarz Daniel Chodowiecki (1726-1801).
Bardzo wcześnie Caroline von Klenke wprowadziła młodą dziewczynę do swoich sieci i skontaktowała ją między innymi z Antonem Friedrichem Büschingiem (1724-1793), wydawcami Johannem Friedrichem (1753-1804) i Friederike Helene Unger (1741-1813). ), kompozytor Johann Friedrich Reichardt (1752-1814), Friedrich Magnus von Bassewitz (1773-1858), a zwłaszcza pisarz Jean Paul (1763-1825). WSierpień 1799Helmina wyszła za mąż za pruskiego oficera Carla Gustava von Hastfera, z którym natychmiast się rozwiodła Maj 1801.
Odpowiedziała na zaproszenie Félicité de Genlis (1746-1830) i przeniosła się do swojego domu w Wersalu w 1801 roku.
W 1802 roku zaczęła publikować, jeszcze pod nazwiskiem Helmina von Hastfer, teksty w niemieckich gazetach, zwłaszcza w „Berlinisches Archiv der Zeit und ihres Geschmacks” i „Eunomia Eine Zeitschrift des neunzehnten Jahrhunderts”. Von einer Gesellschaft von Gelehrten ”na tematy niepolityczne: obyczajów, mody itp.
Relacja z Félicité de Genlis pogarsza się, a Helmina się porusza. Następnie zostanie na krótko z pisarzem i historykiem François-Louisem d'Eschernym (1733-1815) w Wersalu, a następnie u księgarza WL Hinrichsa w Paryżu.
Zaproponował go filolog Johann Gottfried Schosityäuser (1776-1844) Styczeń 1803zapewnienie redakcji czasopisma „Französische mainten”, pod redakcją Johanna Friedricha Cotty (1764–1832), kierującego się już założoną koncepcją „Englische mainten” i „Italienische mainten”, oferującego szeroki wachlarz tematów kulturowych mające na celu przedstawienie Niemcom przeglądu wydarzeń kulturalnych za granicą.
To także dzięki Schosityäuser Helmina poznała Dorotheę Veit (1764–1839) i Friedricha Schlegel (1772–1829), przyszłego męża tego ostatniego. Latem 1804 r. Zamieszkała z Schlegelami, indologiem Alexandrem Hamiltonem (1757-1804), filologiem Gottfriedem Ernstem Hagemannem oraz kolekcjonerami sztuki Sulpiz Boisserée (1783-1854) i Melchior Boisserée (1786-1851). jako Johann Baptist Bertram (1776-1841) na Montmartre. Uczęszcza na kursy, które Schlegel daje w Paryżu i że będzie ona przełożyć na francuskim z Adelbert von Chamisso (1781/38). Miała krótki romans z Chamisso, który nadał jej imię ( Mina , zdrobnienie Helmina ) bohaterce jej Petera Schlemihl (1814). Jest także autorką słynnej recenzji „Europa” F. Schlegla. To także dzięki Schlegelom poznała Achima von Arnim (1781-1831).
Jej kontakty i przyjaźnie w Paryżu są liczne: m.in. Juliette Recamier (1777–1849), Fanny de Beauharnais (1738–1813), Dominique Vivant Denon (1747–1825), której dedykuje książkę „Leben und Kunst in Paris seit Napoléon I. "(Życie i sztuka w Paryżu dla Napoleona I st ).
W 1805 r. Ukazał się w Weimarze pierwszy tom „Leben und Kunst in Paris seit Napoléon I” wydawcy Friedricha Justina Bertucha (1747–1822), aw 1807 r. Tom drugi. Książka ta zawiera opisy wizyt w wielu miejscach kulturalnych, kolekcjach publicznych i prywatnych, muzeach, zamkach cesarskich, wystawie przemysłowej z 1806 roku, a także anegdoty, listy i wiersze. Dodaje także cały dział dotyczący rodzącej się filologii orientalnej. Wydaje się, że oba tomy zostały skonfiskowane przez władze francuskie.
Na początku 1806 roku Helmina wyszła za mąż za orientalistę Antoine-Léonard de Chézy (1773-1832), aw marcu urodził się ich pierwszy syn Wilhelm Theodor (zm. 1865).
W Wrzesień 1810Chézy opuściła Paryż i osiedliła się bez męża w Heidelbergu, a następnie we Frankfurcie nad Menem , Aschaffenburgiem i Berlinie, gdzie poznała pisarkę i kompozytorkę ETA Hoffmanna (1776-1822). W 1812 roku opublikowała opis kolekcji obrazów braci Boissérée.
Chézy pisze sztukę „Emma und Eginhard” i nadal pisze o sztuce i innych tematach w czasopismach, takich jak „Der Freimüthige”, „Gesellschafter” i „Die Musen” Wilhelma Neumanna (1781–1834) i przyjaciel Chézy'ego Friedricha de La Motte-Fouqué (1777–1843).
Podczas antynapoleońskich wojen wyzwoleńczych Chézy leczył rannych w Belgii i Nadrenii. Kontynuowała swoje zaangażowanie nawet po wojnie i przekazała zarobione pieniądze, publikując „Neue auserlesene Schriften” na zaopatrzenie rannych i kalekich. Jego publiczna krytyka stanu szpitali wojskowych przyniosła mu pozew o zniesławienie w Kolonii i Berlinie, który ostatecznie zakończył się uniewinnieniem dzięki wsparciu ETA Hoffmanna.
W 1817 roku ukazało się jego dzieło Emma's Prüfung , wychwalane przez poetę i pisarza Ludwiga Tiecka (1773-1853). Stała się członkiem „Dresdner Liederkreis” i napisał libretto do Euryanthe przez Carl Maria von Weber (1786-1826). Niektóre z jego wierszy są oparte na muzyce Franza Schuberta, który również komponuje muzykę do swojego dramatu Rosamunde . W następnym roku Chézy rozpoczął korespondencję z pisarką Therese Huber (1764-1829).
W 1820 r. Projekt wydania periodyku dla kobiet zapoczątkowany przez Chézy i Fanny Tarnów (1779–1862) nie powiódł się: „Iduna. Schriften deutscher Frauen, gewidmet den Frauen ”.
W 1822 roku pojawił się „Erzählungen und Novellen”.
Po podróży do Austrii Chézy rozpoczął w 1826 r. Pracę dla ubogiej ludności Salzkammergut (wówczas bardzo biednego regionu austriackiego), ale jego teksty krytyczne zostały ocenzurowane.
Po śmierci męża, z którym nigdy się nie rozwiodła, Chézy korzysta z renty wdowiej, do której później zostanie doliczona pensja króla Prus Fryderyka Wilhelma IV .
Prawie ślepa Chézy podyktowała swoje wspomnienia Berthie Christiane Borngräber w 1853 roku. Ukażą się pośmiertnie w 1858 roku pod tytułem „Unvergessenes. Denkwürdigkeiten aus dem Leben von Helmina von Chézy. Von ihr selbst erzählt ”.
[nowe wydanie uzasadnione wyd. przez Bénédicte Savoy. Berlin 2009]