Habous (w języku arabskim : الحبوس ) jest instytucją prawa islamskiego , zgodnie z którym właściciel nieruchomości sprawia, że niezbywalnym wpłynąć na korzystanie za pobożnego pracy lub ogólnego użytkowych bezpośrednich lub wygaśnięcie devolutaries pośredniczących że wyznacza.
Mieszkanie może być majątkiem ruchomym lub nieruchomym, może to być żniwa lub godzinny przepływ wody ze źródła itp.
Habous można podzielić na trzy typy: publiczny, prywatny lub mieszany. Termin „habous” jest używany głównie w Maghrebie i jest synonimem „wakf” na Maszreku, czyli na Bliskim Wschodzie).
W hadisie jest powiedziane, że Omar ibn al-Khattâb zapytałby proroka Mahometa, co mógłby zrobić ze swoją ziemią, aby podobała się Allahowi . Prorok odpowiedziałby mu tak: „Unieruchom go, aby nie można go było sprzedać ani dać, ani przekazać jako dziedzictwo i rozdzielić dochód ubogim” . Omar zastosował się do tej rady i oświadczył, że przedmiotowa ziemia nie może być w przyszłości przedmiotem sprzedaży ani darowizny. Nie mógł też zostać przekazany jako dziedzictwo, a jego dochód zostałby wykorzystany na pomoc biednym, podróżnym i gościom.
Nazywane również waqf lub „hipoteki”, oznaczają grunty lub nieruchomości objęte mieszkaniem i niezbywalne: nie można ich sprzedać ani wymienić. Założyciel korzysta z użytkowania nieruchomości przez całe życie. Kiedy umiera, jego siła ekonomiczna pozostaje nienaruszona w grupie rodzinnej, do której należy. Kiedy kończy się linia beneficjentów, majątek przeznacza się na dzieła charytatywne lub pobożne, które założyciel zawsze starał się wskazać w akcie założycielskim. Dobro zatem mieści się w kategorii habousu publicznego. Celem unieruchomienia statusu prawnego majątku jest utrwalenie kapitału w ramach grupy rodzinnej, a tym samym społecznej hierarchii rodziny.
Są to instytucje publiczne i prace użyteczności publicznej przynoszące znaczne dochody. Często są to placówki zdrowotne lub edukacyjne o charakterze religijnym. Zakłady te pochodzą z prywatnych habou. Zarządzane są przez administrację habous.
Te habous towary stanowiły stawkę władzy w sytuacji kolonialnej . Tak więc, w Algierii , że francuskie władze kolonialne uznać, że ich pozycja upoważniony je skonfiskować lub „Administrowanie” towary te Habous. W rezultacie miejsca kultu i ich słudzy byli w ich zależności. Nie pozostało to bez konsekwencji dla religijnego dziedzictwa kraju: „w latach 1830–1862 trzy czwarte miejsc kultu (meczety, groby świętych muzułmanów, cmentarze) w Algierze zniknęło z powodu braku środków na ich utrzymanie” .
Hervé Bleuchot, antropolog i specjalista w zakresie prawa muzułmańskiego również podkreśla ogromną dysproporcję przypadków w zależności od miejsca i sytuacji.
Jest to status pośredni między habitatem publicznym i prywatnym. W czasie konstytucji in habous zstępni są odpowiedzialni za zarządzanie dobrem interesu ogólnego.