| General Electric J87 (tylko char. J87) | |
| Budowniczy | Ogólne elektryczne silniki lotnicze |
|---|---|
| Charakterystyka | |
| Rodzaj | Silnik turboodrzutowy na paliwo jądrowe z obiegiem bezpośrednim i dopalaczem |
| Długość | 12 000 mm |
| Średnica | <2000 mm |
| Masa | 7147 kg |
| składniki | |
| Kompresor | Osiowy, 16-stopniowy, zmienny stojan |
| Komora spalania | Reaktor jądrowy XMA-1A chłodzony bezpośrednim obiegiem powietrza |
| Turbina | Osiowe, 3-stopniowe |
| Występ | |
| Maksymalny ciąg na sucho | 60,87 kN |
| Maksymalny ciąg z PC | 77 kN |
| Stopień sprężania | 20: 1 |
| Stopień rozcieńczenia | 50% |
| Przepływ powietrza | 193 kg / s |
| Temperatura na wlocie turbiny | 980 ° C (1260 K ) |
General Electric J87 był turbojet w paliwa jądrowego przeznaczonego do napędzania potencjalnego zamachowca do dalekosiężnej WS-125 . Program został uruchomiony w 1955 roku we współpracy z Convair , w celu zapewnienia wspólnej konstrukcji i napędu WS-125. Był to jeden z dwóch projektów turboodrzutowych o napędzie atomowym podjętych przez General Electric, drugi to Projekt X-39 .
J87 był dużym silnikiem turboodrzutowym , zaprojektowanym do pracy w parach z sekcją wytwarzania energii jądrowej. Cała jednostka jako całość otrzymała nazwę projektu X211 .
X211 był stosunkowo dużym silnikiem odrzutowym z wieloma silnikami odrzutowymi o konwencjonalnej konstrukcji, z wyjątkiem komór spalania , które zostały zastąpione reaktorem jądrowym, w którym połowa strumienia powietrza wpływającego do turboodrzutów była wykorzystywana do bezpośredniego chłodzenia silnika w cyklu jądrowym. J87 zawierał również stojany sprężarek o zmiennej częstotliwości i konwencjonalne dopalacze zasilane paliwem . Pojedynczy reaktor jądrowy wystarczył do dostarczenia ciepła w dużych ilościach do dwóch silników J87.
Rozważano kilka układów X211, ale wybrano ten z dwóch sparowanych J87, a rozwój rozpoczął się w fabryce General Electric w Evendale w Ohio . Powietrze odchylane wokół XMA-1A reaktora jądrowego przechodzi przez rurowy typu komory spalania umieszczona wokół rdzenia, w celu zainicjowania spalania w konwencjonalnych lotniczego paliwa w celu zapewnienia chłodzenia powietrza reaktora możliwie jak najszybciej. Został uruchomiony. Rdzeń reaktora znajdował się pośrodku sekcji spalania, do którego doprowadzane było świeże powietrze przez dużą komorę . Powietrze ogrzane na wylocie zostało zebrane przez inną komorę i doprowadzone do turbin silników turboodrzutowych. Testowanie X211 ograniczono do sekcji turboodrzutowych XJ87.
W 1956 roku Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych ustaliły, że proponowany bombowiec WS-125 jest niepraktyczny jako operacyjny samolot strategiczny. W rzeczywistości program X211 był kontynuowany przez kolejne trzy lata, chociaż nie było określonego celu. Ostatecznie ukończono go w połowie 1959 r. , Aw 1961 r . Wstrzymano wszelkie finansowanie badań nad napędem jądrowym. Wydano co najmniej dwie kopie J87, nie wiedząc, czy powstały inne egzemplarze.
Konkurencyjne projekty pośredniego cyklu Pratt & Whitney wykorzystywały sekcje silników odrzutowych J91 do projektów x287 i X291, które również zostały odwołane wraz z zakończeniem programów bombowców o napędzie atomowym.