| Sandinista Narodowy Front Wyzwolenia Frente Sandinista de Liberación Nacional | |
|
Oficjalny logotyp. | |
| Prezentacja | |
|---|---|
| Prezydent | Daniel Ortega |
| Fundacja | 19 lipca 1961 |
| Siedzenie |
Managua , Managua Nikaragua |
| Założyciel | Carlos Fonseca |
| Gazeta |
El Pueblo Presidente La Voz del Sandinismo |
| Pozycjonowanie | Środek od lewej do lewej |
| Ideologia |
Sandinizm Socjaldemokracja Chrześcijaństwo społeczne Lewicowy nacjonalizm |
| Przynależność międzynarodowa |
Socjalistyczna Międzynarodowa COPPPAL São Paulo Forum |
| Zabarwienie | Czerwony , czarny i biały |
| Stronie internetowej | Oficjalna strona |
| Reprezentacja | |
| Posłowie | 71 / 92 |
| Wybrany do Parlamentu Środkowoamerykańskiego | 15 / 20 |
Sandiniści (w języku hiszpańskim , Frente Sandinista de Liberación Nacional ) jest Nikaragui partia polityczna założona w 1961 roku jako socjalistyczną polityczno-wojskowej organizacji inspirowanej walki generała Augusto Sandino .
FSLN odegrała ważną rolę w historii Nikaragui , inicjując w 1979 r . Revolución Popular Sandinista ( sandinistowska rewolucja ludowa ) . Dziś jest członkiem Międzynarodówki Socjalistycznej i COPPPAL .
Organizacja została założona między innymi przez Carlosa Fonseca , Francisco Buitrago , Jorge Navarro , Silvio Mayorga (es) , Pablo Úbeda (es) , Germán Pomares (es) i Tomás Borge . Jest organizowany zarówno w miastach, jak i na wsi, ponieważ Nikaragua jest krajem głównie wiejskim, ale ma scentralizowaną władzę nad miastami. Jej członkowie są politycznie i militarnie przygotowani do walki z dyktatorskim reżimem Anastasio Somozy Debayle'a .
Po pierwszej porażce wojskowej w Raiti i Bocay Na górzystej północy kraju, gdzie umiera kilku członków założycieli, FSLN restrukturyzuje się i umacnia. Zorganizował studentów, intelektualistów, robotników, a nawet niektórych dużych właścicieli ziemskich Matagalpa i Chontales oraz założył FER ( Frente Estudiantil Revolucionario , Front Rewolucyjny Studentów), który zajmował się podnoszeniem świadomości i rekrutacją wśród studentów i w sektorze miejskim.
Druga operacja partyzancka w 1967 roku w Pancasán (departament Matagalpa ) również zakończyła się niepowodzeniem, a walczący zostali zmuszeni do rozproszenia się w dżungli w obliczu ataków Guardia Nacional (Gwardia Narodowa, GN), zbrojnego skrzydła reżimu. Somoza szczególnie znienawidzony przez ludność za swoje nadużycia i brutalne łamanie praw człowieka.
W 1969 roku FSLN opublikowała swój historyczny program, składający się z 14 punktów, w tym:
W lipcu 1969 GN odkryło komórkę Sandinista w domu w Managua , która została szybko otoczona przez 300 strażników, czołgi i samoloty. Jedyny mieszkaniec domu, Julio Buitrago (es) , członek Krajowej Dyrekcji FSLN i przywódca miejskiego ruchu oporu, ginie po trzech godzinach walk, a dom zostaje zburzony. Wszystko jest transmitowane na żywo przez telewizję, co wywołuje wśród ludności silne poczucie sympatii do bojowników Sandinistów.
Sześć miesięcy później trzech bojowników, w tym poeta Leonel Rugama (es) , ginie w podobnej walce w innym domu w Managua.
W 1970 roku , po kilku operacjach (starcia miejskie, napady na banki) i dużej sieci z GN, która częściowo rozmontowała organizację, FSLN zdecydowała się przejść w „cichą fazę akumulacji sił”, która miałaby poświęcić się wzmocnieniu sił zbrojnych. ruch i akumulację zasobów finansowych, materialnych i wojskowych.
Ta faza doprowadziła w grudniu 1974 do dwóch głównych działań:
Przez następne dwa lata Nikaragua była areną zaciekłych walk w górach (w dżungli), na wsi iw miastach. Ogłoszono stan oblężenia, a silne represje dotykają tysiące Nikaraguańczyków.
W 1976 roku Front zaczął się dzielić na trzy nurty, różniące się metodami taktycznymi i organizacyjnymi:
Tendencja proletariacka , o ideologicznej inspiracji marksistowsko-leninowskiej , skupia swoją uwagę na pracy miejskiej i motywuje strajki oraz różne formy działania robotniczego. Znajduje się na uboczu Frontu Sandinistów, którego większość prowadzi walki na wsi iw górach, przewidując obalenie reżimu somozistów bezpośrednio z miast. Tendencja do długotrwałej wojny ludowej kierowana jest głównie przez Tomás Borge i rozwija tezy podobne do maoizmu , kierując swoje wysiłki na ludność wiejską. Wreszcie tendencja tercerska, której jednym z głównych przedstawicieli jest Daniel Ortega , stanowi najważniejszą z trzech tendencji. Jest uważany za najbardziej militarny, zwiększając liczbę szturmów na Gwardię Narodową i próby powstania. Lewicowa nacjonalistka opowiada się za zjednoczeniem Frontu Sandinistowskiego i rozszerzeniem sojuszu na liberalne sektory opozycji w Somozie.
W Listopad 1976, Carlos Fonseca ginie podczas walki w dżungli regionu Zinica (es) .
W Październik 1977Powstańczy oddział FSLN rozpoczyna „ofensywę październikową”, która nasila działania wojenne w miastach.
Trzy tendencje zjednoczyły się ponownie w 1979 roku, zanim zadały śmiertelny cios reżimowi somozistów.
W styczniu 1978 r. został zamordowany Pedro Joaquín Chamorro (es) , dyrektor gazety La Prensa , która ostro krytykowała reżim Somozy , oraz mąż Violety Barrios de Chamorro , powodując masowe demonstracje w Managui . W lutym w akcji zginął Camilo Ortega Saavedra (brat Daniela Ortegi ). W sierpniu tego samego roku powstańcze komando FSLN zajęło pałac prezydencki i przetrzymywało jako zakładników posłów i senatorów. Anastasio Somoza Debayle zostaje zmuszony do podporządkowania się ich żądaniom (uwolnienie więźniów Sandinistów, okup, szerzenie wezwań do powstania). We wrześniu duża część ludności powstała w departamentach León , Matagalpa , Chinandega , Estelí , Masaya i Managua , ale logistyczna przewaga Gwardii Narodowej zmusiła wojska do wycofania się na wieś i w góry, porzucając masakry „dzieci powstańcze” miast. Powstanie jest jednak stale zasilane przez nowe oddziały z ludności. Stopniowo trzy tendencje FSLN zbliżają się do siebie, a kraje Ameryki Środkowej ( Kostaryka , Panama , Meksyk itd.) stają po stronie w walce sandinistów i wpływają na opinię światową, która izoluje reżim Somozy . Zjednoczenie FSLN podpisano w 1979 roku, a ostateczną ofensywę zaplanowano na lipiec. Powstaje kilka frontów walki. W czerwcu zostali wezwani do walki z GN i marszu na stolicę. W tym samym czasie ludność rozpoczyna strajk generalny , który paraliżuje reżim. Miasta zbuntowały się po raz drugi, a Somoza odpowiedział masowymi bombardowaniami i spotęgował okrucieństwa. Incydent dyplomatyczny (zabójstwo przez LARP i przed kamerami telewizyjnymi dziennikarza amerykańskiego kanału ABC Billa Stewarta ) ostatecznie przekonał opinię publiczną Stanów Zjednoczonych . Rząd Cartera odcina wsparcie dla Somozy . Całkowicie odizolowany, rezygnuje i ucieka z Nikaragui , pozostawiając tymczasowego prezydenta Francisco Urcuyo , który również ucieknie 24 godziny później.
19 lipca 1979, siły Sandinistów maszerowały na stolicę Managua i zakończyły rozpraszanie ostatnich oddziałów lojalnych wobec reżimu. Junta de Gobierno de Reconstrucción Nacional (rekonstrukcja narodowy rząd junta) została utworzona w celu łagodzenia kraj z wyjątkowo niepokojącej sytuacji ekonomicznej; Oprócz 50 000 zabitych i 100 000 rannych w wojnie domowej, wiele fabryk i infrastruktury zostało również zniszczonych, ziemia została zniszczona lub opuszczona, a państwowa kasa została opróżniona, zanim Somoza i uciekinierzy hierarchowie zostali z nim związani. Burżuazja proszona jest przyczynienie się do wysiłków rekonstrukcji narodowych w ramach nowej gospodarki mieszanej, integrując duży sektor prywatny do tematu dyrektyw określonych przez państwo. W pierwszych miesiącach po rewolucyjnym podboju zdecydowano o wielu reformach: wywłaszczono Somozę i innych wielkich właścicieli ziemskich, upaństwowiono kopalnie, rybołówstwo i różne zasoby naturalne, rozpoczęto reformę rolną, uchwalono nową konstytucję. Szybko pojawiły się różne programy społeczne, głównie akcja alfabetyzacji, która znacznie zmniejszyła analfabetyzm (z 50% do 13%) oraz budowa bezpłatnych ośrodków zdrowia. W 1979 r. zniesiono karę śmierci, zalegalizowano opozycyjne partie polityczne i gazety oraz ustanowiono wolne wybory. Wprowadzono także obowiązkową służbę wojskową, co spotkało się z silnym sprzeciwem na wsi i sprzyjało powstaniu zbrojnego ruchu opozycyjnego Contras , któremu Stany Zjednoczone zapewniły instruktorów wojskowych i fundusze.
W listopadzie 1984 roku odbyło się wybory prezydenckie (ów) , na FSLN, reprezentowanej przez kandydata Daniel Ortega , zdobył 63% głosów. Jednak administracja Reagana nie uznaje tych wyników. Na poziomie legislacyjnym nowa konstytucja z 1987 r. wzbogaciła kodeks pracy z 1944 r. o gwarancje związkowe i prawa socjalne.
Pomimo wysiłków na rzecz odbudowy kraju i reform inspirowanych socjalizmem , FSLN musi zmierzyć się z embargiem nałożonym przez Stany Zjednoczone , wojną na wyniszczenie prowadzoną przez Contras , uzbrojoną antysandynowską partyzantkę , wyszkoloną i finansowaną przez CIA oraz wewnętrzną korupcja wielu własnych członków. Wojna pochłania tysiące ofiar. Stan wyjątkowy jest zadeklarowana kilka razy i gazety La Prensa , która przeciwstawia politykę FSLN, znajduje kagańców (jeśli kierujemy się zarzuty krytyków Sandinistów; Noam Chomsky wskazuje mu, że La Prensa pozostał dozwolone bez cenzury nawet u wysokość wojny). W marcu 1984 roku Stany Zjednoczone zaminowały porty Nikaragui (operacja Piranha ) specjalnie wyprodukowanymi minami morskimi o niskim ładunku wybuchowym, aby nie zatapiać statków, ale utrudniać ruch morski. Rząd Sandinisty złożył następnie skargę przeciwko Stanom Zjednoczonym w Międzynarodowym Trybunale Sprawiedliwości , który kilka lat później ( 1986 ) skazał Stany Zjednoczone na wypłacenie Nikaragui odszkodowania w wysokości 17 miliardów dolarów . Ale Stany Zjednoczone odmawiają uznania autorytetu MTS. Nikaragui pomogły finansowo i militarnie Kuba i ZSRR . W szczególności wybór Sandinistów zbiega się z przybyciem śmigłowców z ZSRR, zdolnych do ścigania uciekających Contras po ich atakach. 1 st May 1985 , prezydent Reagan nałożył embargo gospodarcze na wszystkich towarów do Nikaragui. Kilka tygodni później ZSRR zadeklarował gotowość zaspokojenia wszystkich potrzeb naftowych kraju . W marcu 1982 r Francja od Francois Mitterranda sprzedawane również broń do Nikaragui zarówno przez współczucie dla FSLN oraz w celu zapobieżenia Nikaragui też wiążą się z ZSRR. I wspierała go dyplomatycznie w 1984 roku w jego walce z górnictwem.
W 1982 roku gazeta Le Figaro , który przyjął linię redakcyjną korzystne dla polityki zagranicznej Stanów Zjednoczonych , opublikowanym na jej stronach zdjęcie pokazujące zwłoki spiętrzone i spalony, wraz z napisem „masakr popełnionych przez Sandinistów przeciwko z tej Miskito Indianie ”. Zdjęcie zostało nagłośnione przez międzynarodowe media, gdy przedstawicielka ONZ Jeane Kirkpatrick podniosła egzemplarz gazety, aby zilustrować jej komentarze na temat rzekomych zbrodni Sandinistów. Zaalarmowany autor fotografii podchodzi i wyjaśnia, że w rzeczywistości zostało zrobione cztery lata wcześniej, w 1978 roku , i nie przedstawiało bojowników sandinistów, ale członków Czerwonego Krzyża palących ciała zmarłych, aby uniknąć epidemii. Przynależność Ludowego Czerwonego Krzyża była wyraźnie widoczna na oryginalnym zdjęciu, ale nie była już widoczna na zdjęciu zmanipulowanym przez Le Figaro ze względu na sztucznie umieszczony gęsty czarny dym.
Wreszcie 25 lutego 1990FSLN przegrywa wybory na rzecz liberalnego związku wspieranego przez Stany Zjednoczone i przechodzi do opozycji. Według byłego ambasadora Stanów Zjednoczonych w Managui, Paul Trivelli (w) , Daniel Ortega i Sandinista National Liberation Front regularnie otrzymują pieniądze od karteli narkotykowych na sfinansowanie kampanii wyborczych w Nikaragui i są leczeni z kolumbijskim handlarzem Pablo Escobarem w 1984 r. przytułek. W zamian za te pieniądze prezydent Ortega nakazuje sędziom uwolnienie aresztowanych przez siły bezpieczeństwa handlarzy.
Kolejne piętnaście lat to trzy kolejne porażki wyborcze kandydata FSLN Daniela Ortegi oraz zawarte przez niego pakty z liberalnym przywódcą Arnoldo Alemánem .
Daniel Ortega został ponownie wybrany prezydentem Nikaragui w pierwszej turze7 listopada 2006.
Jego rząd uruchomił następnie program „zero głodu”, aby zwalczać głód, rozwijając niezależną produkcję żywności na najbiedniejszych obszarach. Opiera się ona na wsparciu finansowym z Wenezueli jest Hugo Chavez .
W październiku 2009 r. orzeczenie Sądu Najwyższego upoważniło Daniela Ortegę do kandydowania na drugą kadencję prezydencką z rzędu i wygrał wybory prezydenckie w listopadzie 2011 r., zdobywając 62,6% głosów.
Jego rząd dąży do utrzymywania bezkonfliktowych relacji z pracodawcami, jednocześnie promując pewne postępy społeczne. Wyniki są uważane za dość dobre pod względem ograniczania ubóstwa i rozwoju gospodarczego, co pozwala na znaczny postęp w kampaniach dotyczących wody i elektryczności; przyznanie ponad 138 000 tytułów własności na rzecz klas ludowych; zmniejszenie śmiertelności niemowląt (z 90 do 50 na 100 000); budowa osiemnastu nowych szpitali; bezpłatna edukacja i zdrowie; wydajniejsza administracja; nowe prawo podatkowe wprowadzające pojęcie „progresywności”; budowa lub modernizacja 900 km dróg; cykl programów społecznych – „Tous avec toi”, „Ulice dla ludzi”, „Zero lichwy” (pożyczka solidarnościowa dla kobiet na tworzenie małych firm), żywność dla dzieci w wieku szkolnym, „Pakiety szkolne” (zeszyty, ołówki , władcy itp.)
Sandinista Youth powstała w 1979 roku i składa się z sześciu oddziałów: Ruchu Sportowego Alexis Arguello (od nazwiska mistrza świata w boksie), Ruchu Ekologicznego Guardabarranco, Ruchu Kulturalnego Leonela Rugama, Federacji Uczniów Szkół Średnich (FES). ), Sieć Młodych Komunikatorów i Promocji Solidarności (Promotoría Solidaria). Milton Ruiz, generalny koordynator JS, stwierdza, że „tylko FSLN wiedziała, jak nadać młodym ludziom taką rolę protagonistyczną w różnych kampaniach edukacyjnych, solidarności, towarzyszenia rodzinom, organizacji „Barrios” [osiedla] i społeczność. "
Nikaragua Munoza i Sampayo, Revolution and chocolate Suyapa i Auquier (tom 1) Suyapa i Minck (tom 2), Muchacho de Lepage w różnych stylach opowiadają o różnych epokach tej sandinistowskiej rewolucji z poruszającymi impulsami i „communardowymi” tempami.
W grze wideo Metal Gear Solid: Peace Walker postać Amanda dowodzi frakcją FSLN.
FSLN jest obecny w kinie w filmie Under Fire , wydanym w 1983 roku .
Pieśń Carli to film Kena Loacha, którego akcja rozgrywa się w środku wojny między Sandinistas i Contras.