Światowe Bractwo

World Brotherhood , w języku angielskim World Brotherhood , to międzynarodowy prywatny ruch obywatelski utworzony w 1950 roku w Paryżu „przez mężczyzn i kobiety, którzy wierzą w duchową interpretację wszechświata, z którego czerpią inspirację, by promować sprawiedliwość, przyjaźń, zrozumienie i współpracę między ludźmi. wszystkich ras, narodów i religii ” . Działał głównie w latach pięćdziesiątych XX wieku.

Pochodzenie

Fraternité mondial powstało z woli animatorów Krajowej Konferencji Chrześcijan i Żydów (NCCJ, późniejszej Krajowej Konferencji ds. Wspólnoty i Sprawiedliwości ), aby osiedlić się w Europie i rozpowszechniać tam swoje wartości i zasady oraz walczyć z antysemityzm po drugiej wojnie światowej, kiedy w ich oczach Europa przeżywała „kryzys moralny” . Jeśli sugestia organizacji europejskiej pojawiła się w 1937 roku, to dopiero po wylądowaniu6 czerwca 1944że pomysł ten podejmuje w szczególności fizyk i zdobywca nagrody Nobla Arthur Compton . Jej amerykańscy promotorzy utworzyli Międzynarodową Radę Chrześcijan i Żydów w latach 1946/47, próbowali tworzyć rady narodowe w Europie i wspierali konferencje międzyreligijne, w szczególności przeciwko antysemityzmowi: konferencja w Oksfordzie latem 1946 r., Konferencja w Seelisberg (Szwajcaria) w 1947 r. , konferencja we Fryburgu (Szwajcaria) w 1948 r. Prezbiteriański pastor Everett R. Clinchy, przewodniczący NCCJ i Międzynarodowej Rady Chrześcijan i Żydów, uczestniczy w tych konferencjach, mobilizuje swoich amerykańskich zwolenników, podróżuje do Europy, zwłaszcza do Niemiec w 1947 na zaproszenie generała Lucius Clay , i spotkał członków francuskim, włoskim, niemieckim, belgijskim, holenderskim, luksemburskim, Szwajcarii, Austrii i Skandynawii elit, którzy przynieśli mu poparcia, takich jak włoski Vittorio Valletta , lider Fiat , czy bankier Emmanuel Monick . Konferencja poprzedzająca przesłuchanie odbywa się wMarzec 1950w Toronto z Clinchy, Allenem Dullesem , Basilem O'Connorem, Howardem Wilsonem dla Amerykanów i Sidneyem Smithem, rektorem Uniwersytetu w Toronto, Lady Eaton, Samuelem Bronfmanem , Johnem Hayesem, szczególnie dla Kanadyjczyków.

Jego fundamenty wpisują się również w kontekst zimnej wojny . Amerykańscy propagatorzy tej organizacji przeciwstawiają się modelowi sowieckiemu, opartemu na ateistycznym materializmie. Liderzy NCCJ korzystają ze wsparcia Amerykanów, którzy są dobrymi koneserami Europy i aktorów organizacji walczących z komunizmem w Europie, takich jak William Joseph Donovan , były szef OSS i lider Amerykańskiego Komitetu Zjednoczonej Europy (ACUE), Allen Dulles , również byłego OSS i inny ACUE lider, n o  2 CIA w 1950 roku - prezes Światowego Bractwa pozostaje w kontakcie z nim, kiedy Dulles został dyrektorem CIA - Paul G. Hoffman, administrator planu Marshalla aż doWrzesień 1950, członek zarządu ACUE i prezes wListopad 1950z Fundacji Forda , Johna J. McCloyda, członka Wysokiej Komisji Aliantów utworzonej w 1949 r. w celu kierowania odbudową Niemiec, które następnie dołączyły do Fundacji Forda . W 1950 r. Narodził się np. Kongres Wolności Kultury . Arthur H. Compton i inni amerykańscy zwolennicy World Brotherhood (Henry Luce, Spyros Skouras) są członkami zarządu komitetu Atlantic Union, założonego w 1949 r., Który opowiada się za utworzeniem federacji atlantyckiej utworzonej na demokratycznych podstawach w celu promowania pokoju, zainicjowany przez Clarence Streit .

Założona w Paryżu w 1950 roku

Kongres założycielski odbywa się w Paryżu w siedzibie Organizacji Narodów Zjednoczonych do spraw Oświaty, Nauki i Kultury (UNESCO), od 8 do11 czerwca 1950. Przewodniczy jej Arthur H. Compton. Udział biorą Amerykanie ( Henry Luce z Time , Roger Williams Straus, żydowski współprzewodniczący NCCJ od 1928 r. I przewodniczący zarządu amerykańskiej spółki hutniczej i rafineryjnej, Braniff, katolicki współprzewodniczący NCCJ, Kouras, szef 20th Century Fox , John Knight, redaktor Chicago Daily News ) i Canadiens. I Europejczycy: Francuz Paul Reynaud , który zwrócił uwagę na podział między Zachodem a Wschodem, Emmanuel Monick , rektor Instytutu Katolickiego w Paryżu , Belg Paul-Henri Spaak , który wzywa socjalistów i chrześcijan do „Zjednoczenia dla wspólnej cywilizacji " , Sekretarz Generalny UNESCO, RFN Ferdinand Friedensburg , burmistrz Berlina, Alfred Mayer, żydowski prawnik z Wiesbaden, Brytyjczyk Sir Stanford Cooper z Wielkiej Brytanii, Holender Albert Plesman (prezes KLM), Luxembourger Guill Konsbruck ( wiceprezes Arbed ), senator James G. Douglas z Irlandii itp. Uczestniczy w nim ponad 150 osób z 12 krajów, Europy (głównie z Francji, RFN, Włoch, Wielkiej Brytanii, Irlandii, Szwajcarii, Belgii, Holandii) i Ameryki Północnej. Konferencja ma poparcie prezydenta Stanów Zjednoczonych Harry Truman , generał Lucius Clay , z M gr Maurice Feltin , arcybiskup Paryża, Naczelnego Rabina Paris Izajasza Schwartz , protestanckiej Marc Boegner , prezydent Niemiec Theodor Heuss .

Według Compton World Brotherhood zrzesza „tych, którzy uważają, że (…) pod spojrzeniem Boga liczy się człowiek, a nie państwo. Cywilizacja judeochrześcijańska, w tym wolność demokratyczna, stoi w obliczu największego niebezpieczeństwa współczesności [z powodu] dyktatorskich sił komunizmu. Potrzeba obrony militarnej jest oczywista, podobnie jak potrzeba utrzymania naszej siły ekonomicznej. Nie jest to takie oczywiste, że odwaga i determinacja, by iść naprzód w naszej obronie, mogą być podtrzymane tylko wtedy, gdy wolne narody świata uznają, że mają obiektywny powód, by się bronić. Wydaje mi się, że Światowe Bractwo spełnia ten cel ” .

Amerykańska prasa przywołuje „duchowy plan Marshalla” i donosi o funduszach (65 000 dolarów), wpłaconych przez bogatych Amerykanów, w tym Nelsona Rockefellera , jednego ze zwolenników NCCJ czy żydowskiego kompozytora Irvinga Berlina . Roger Straus deklaruje: „  Mamy pomysł, by religijna koncepcja życia stała się podstawą działań mężów stanu, którzy teraz próbują zorganizować zjednoczoną Europę i solidną wspólnotę atlantycką  ” .

Organizacja ponadnarodowa

NGO jest moderowana przez Rev. Everett R. Clinchy, prezes i prezes NCCJ, Arthur H. Compton ( dyrektor generalny ), Spyros P. Skouras, prezes 20th Century Fox ( prezes rozszerzenia ), Howard E. Wilson ( edukacja przewodniczący ). Belg Paul-Henri Spaak jest „  europejskim przewodniczącym  ” (honorowym prezydentem) i współpracuje z amerykańskimi członkami organizacji pozarządowej.

Oddziałem europejskim, który ma swoją siedzibę w Genewie, kieruje do 1955 roku Amerykanin Willard Jonhson, dyrektor, a do początku lat sześćdziesiątych szwajcarski sekretarz generalny Pierre A. Visseur, który był sekretarzem konferencji w Seelisbergu. sekretarz Międzynarodowej Rady Chrześcijan i Żydów. Oddział amerykański - Thomas E. Braniff, prezes Braniff international airways, współprzewodniczący, następnie George B. McKibbin i wreszcie Margaret Grant, sekretarz generalny.

Po kongresie sekcje powstały w Europie, zwłaszcza w Paryżu, Genewie, Luksemburgu (Lipiec 1950), Rzym (Czerwiec 1951, około 40 osobowości), Brema, Hamburg, Stuttgart, Wiesbaden. Paul Reynaud podróżował po Stanach Zjednoczonych w 1951 roku, aby zaprezentować nową organizację pozarządową. Amerykańscy przywódcy ruchu (Clinchy i Braniff) przybyli do Europy w 1952 roku, zwłaszcza do Paryża - Clinchy uważał, że Światowe Bractwo służyło jako „ bastion przeciwko infiltracji totalitarnych idei w naszych demokratycznych krajach ”, a następnie ponownie w 1954 roku w Bonn szczególnie. Ruch rozprzestrzenił się na Azję, z biur w Honolulu i dzięki dotacji fundacji Forda, a następnie do Afryki Północnej.

Komisji europejskiej przewodniczy belgijski Albert de Smaele. Członkami są Holender F. Bender, Francuz Alphonse Dain, Duńczyk Per Federsiel, Luksemburczyk Ernest-Claude Lévy, Szwajcar Victor Loeb, Niemiec Alfred Mayer, Szwed Lars Wirstrom i Włoch Zanetti-Bianco. Spotkało się w Paryżu wPaździernik 1955, w Luty 1956 w Mediolanie, w maju we Frankfurcie, w listopadzie w Amsterdamie, w Luty 1957 w Bernie, w maju w Turynie.

Pod koniec lat pięćdziesiątych jego siedziby znajdowały się w Genewie, Nowym Jorku i Honolulu.

Są honorowymi współprzewodniczącymi w późnych latach pięćdziesiątych Arthur H. Compton, Spaak, kanclerz Niemiec , Konrad Adenauer , Carlos P. Romulo , Filipiny, były przewodniczący Zgromadzenia ONZ i indyjski dyplomata Vijaya Lakshmi Pandit .

działania

Celem jest pięć osi odpowiadających 5 komitetom:

Sekcje stają jednak przed bardziej szczegółowymi pytaniami. Sekcje niemieckie interesują się przede wszystkim problemem antysemityzmu, a także kwestią integracji „ dzieci murzyńskich ” (dzieci rasy mieszanej powstałe ze związku czarnoskórych żołnierzy amerykańskich i Niemek). Sekcja francuska zajmuje się „problemami Afryki Północnej” i stosunkami francusko-niemieckimi.

Współpracują w „tygodniach braterskich”, które naśladują „tydzień braterstwa” NCCJ, organizowany w Stanach Zjednoczonych od 1940 r. (W Niemczech od 1951 r., W Luksemburgu, w Szwajcarii).

Światowe Bractwo organizuje światowy kongres od 11 do 15 lipca 1955 w Brukseli kongres w Paryżu w 1957 r., podczas którego Paul-Henri Spaak wystosował apel o współpracę „wolnych ludów” i chciał, aby powstał pomost między wolnym światem a światem komunistycznym, kolejny od 14 do 20 sierpnia 1958w Bernie, w której uczestniczą Paul Reynaud, Pierre-Henri Teitgen , Adlai Stevenson , Paul G. Hoffman iw której prelegenci opowiadają się za zwiększeniem roli Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości , zakończeniem eksperymentów jądrowych, zniesieniem ograniczeń nuklearna wymiana ludzi, koniec weta w ONZ.

Wydaje się, że światowe braterstwo zanika w latach sześćdziesiątych; w 1960 roku jej amerykański oddział stał się Radą ds.Napięć Światowych , której przewodniczy Clinchy i która działała do 1965 roku.

Finansowanie

Pierwotnie ufundowany przez jego amerykańskich przyjaciół z NCCJ, Fraternité mondial założył międzynarodowy komitet pozyskiwania funduszy, pod przewodnictwem francuskiego bankiera Emmanuela Monicka i złożony z bankierów. Sekcje starają się uzyskać materialne wsparcie swoich zwolenników lub krewnych. Na przykład firmy i osoby prywatne płacą od 250 000 franków do kilku tysięcy franków w 1952 roku. Od spotkania w Brukseli w 1955 r. Oddział europejski zdecydował o uzyskaniu autonomii finansowej, powołując ujednolicony europejski komitet finansowy, aby zrealizować swoje prognozy wydatków na rok 1957/58, czyli 1 252 000 franków szwajcarskich. Na rok 1955/56 budżet ten wynosi zaledwie około 209 000 franków szwajcarskich, finansowany z transferów środków amerykańskich (około 138 000 franków szwajcarskich) oraz wpłat Europejczyków (około 88 000 franków szwajcarskich). Europejski oddział organizacji pozarządowej twierdzi, że wydał 79 000 franków szwajcarskich na działalność edukacyjną (staże, konferencje ekspertów, wystawy), 30 000 franków szwajcarskich na stosunki zewnętrzne, 15 000 franków szwajcarskich na kampanie zbierania funduszy, 25 000 franków szwajcarskich na „usługi międzynarodowe”. , 26 000 na personel sekretariatu i 30 000 na koszty ogólne.

„Sponsorzy”

Sekcja paryska

Sekcja powstała pod auspicjami komitetu patronackiego, w skład którego weszli w szczególności Jean Sarrailh , rektor Uniwersytetu Paryskiego, Paul Reynaud, André Philip , były minister, Léon Jouhaux , przewodniczący rady gospodarczej, Gaston Tessier , CFTC, Monick, André Siegfried i Georges Duhamel z Akademii Francuskiej.

W latach 1956/57 sekcji francuskiej przewodniczył Dain, któremu towarzyszyło 4 wiceprzewodniczących (Monick, Tessier, Verneyras i Tron) oraz skarbnik JM Pelletier. Członkami zarządu są: Albert-Buisson, Robert André (były dyrektor generalny Esso-France, prezes Związku izb związkowych przemysłu naftowego), Jean Appert (prezes subkontynentu przedsiębiorców), José Ariès ( prezes Union des mines ), René Cassin (wiceprzewodniczący Rady Stanu), Pierre Claudel, G. Duhamel, Escarra, Fougerolle, J. Garrett, baron Rodolphe Hottinguer (prezes banku stowarzyszenia), Lehideux, Baron Pierre Hély d'Oissel (prezes Saint-Gobain), Pierre Laguionie (ze sklepów Printemps), Monnerville, Lapeyre, Henri Pigozzi (CEO Simca), E. Poilay (CEO Bank of West Africa), Sarrailh, Siegfried, Solborg, Thome-patenotre, Villiers, Edmond Weil, Henri Ziegler (CEO Air-France).

Robert A. Solborg (z Armco International Corp., a następnie SORET CO, prezes Amerykańskiej Izby Handlowej we Francji w latach 1951-1956), Albert-Buisson, Robert André i Pigozzi są członkami komitetu starszego Center for Advanced American Studies . Kilku francuskich członków Fraternité mondial należy do francuskiej grupy Europejskiej Ligi Współpracy Gospodarczej (Monick, Jouhaux, Tessier, Fougerolle, Villiers, Aron, Lehideux), innej międzynarodowej sieci działającej na rzecz integracji europejskiej. Podczas gdy Lehideux i włoska Valletta kierują Europejskim Komitetem Postępu Gospodarczego i Społecznego (CEPES), utworzonym w Paryżu w 1952 r. Pod auspicjami Fundacji Forda Paula G. Hoffmana i we współpracy z Komitetem Rozwoju Gospodarczego (CED), którego Hoffman i większość wspomnianych wyżej amerykańskich szefów to członkowie.

Sekcja belgijska

Założona przez Pierre'a Bonvoisina (członka Europejskiej Ligi Współpracy Gospodarczej), której od 1954 r. Przewodniczy Jean Williems, a następnie Albert de Smaele, w jej zarządzie w 1954 r. Byli politycy ( Georges Bohy , zastępca, Georgette Ciselet , senator, Étienne de la Poussin, społeczno-chrześcijański senator, przywódca Ruchu Europejskiego, AE Schrijver, Minister Stanu, Victor Larock , Socjalistyczny Minister Handlu Zagranicznego, Albert Lilar , Liberalny Minister Sprawiedliwości, Jean Rey , Minister Gospodarki, Pierre Vermeylen , Socjalistyczny Minister spraw wewnętrznych, Pierre Wigny , były minister), pracodawców i kierownictwo (P. Bonvoisin, Franz Huybrechts, skarbnik, zastępca dyrektora Banque de la Société Générale de Belgique, Jacques Overloop, sekretarz generalny, dyrektor ds. promocji IBM w Belgii) Jean Williems, dyrektor Fundacji Uniwersyteckiej.

Sekcja niemiecka

Niemiecka sekcja narodowa powstała w 1954 roku. Formalnie ukonstytuowano się w dniu 14 sierpnia 1954, której przewodniczy Ferdinand Friedensburg . Członkowie założyciele: Alfred Mayer, wiceprzewodniczący, profesor Carlo Schmid , socjaldemokratyczny wiceprzewodniczący Bundestagu, profesor Curt Staff, prezes Sądu Najwyższego Hesji, Georg Heckert, Heinrich W. Haupt, dyrektor Landesschulbeirat w Hesji, Herman J. Abs, dyrektor banku Süddeutsche, Heinz Nordhof (Volswagen), Heinrich Krumm, Godlpfeil Lederwerke w Offenbach, Alexander Schaffner (Hoechst) i Robert H. Schmidt (Ford-Niemcy). W tym kraju Światowe Bractwo znane jest jako Fraternitas.

Sekcja luksemburska

Pod przewodnictwem M me Huberta Clementa, w jego skład wchodzą opat JP Fischbach, wiceprezes Jean d'Huart, skarbnik Claude Ernest Levy, sekretarz generalny Guill Konsbruck Edmond Marx, profesor Paul Ulveling, JP Stein, ks. Nicolas Cover, rabin Charles Lehrmann , Posłowie Jean Fohrmann, Pierre Grégoire, Fernand Loesch i Paul Wilwertz, dr Arthur Caltreux, sędzia Sądu Najwyższego, Ojciec Edouard Kinnen, Doktor E. Lemur.

Sekcje azjatyckie

W 1956 r. Działały sekcje w Singapurze (przewodniczący: dr WS Thevasata), Bangkoku, Rangun (przewodniczący: rektor Uniwersytetu), Dhace (przewodniczący: dr WHA Shedani, dziekan Uniwersytetu w Dhace), Kalkucie (przewodniczący: HE Shri PC Senn, minister żywności i rabin Elekiel Musleah, wiceprezydent), Madras (prezydent: Sri SR Venkatamaran).

Interpretacja spiskowa

Książki i strony internetowe, głównie anglosaskie, przedstawiają Bractwo Światowe jako jedno z łączy w globalnym „niewidzialnym rządzie” .

Źródła

Uwagi i odniesienia

  1. List z francuskim nagłówkiem firmy Fraternité mondial, 18.11.1953
  2. List Clinchy do gubernatora Herberta H. Lehmana, 3/11/1947, z nagłówkiem Międzynarodowej Rady Chrześcijan i Żydów
  3. List Clinchy do Herberta H. Lehmana, 8/21/1947
  4. James E. Pitt, Przygody w braterstwie , op. cit., s.  226-230 , „Czas ponownego zaangażowania , żydowski dialog chrześcijański 70 lat po wojnie i Shoah” , Międzynarodowa Rada Chrześcijan i Żydów oraz Uniwersytet we Fryburgu , Alexandre Safran, Juifs et Christians, La Shoah en dziedzictwo , Labor et fides, 1996, s.  24 , List Charlesa E.Huguesa (jednego z założycieli NCCJ) do Sekretarza Stanu, 31.10.1946 , List Clinchy do członków zarządu NCCJ i jego zwolenników, 30.07.1948 , Christian Rutishauser, "Konferencja Seelisberg 1947: podstawa dialogu żydowsko-chrześcijańskiego", Studia w stosunkach chrześcijańsko-żydowskich, t. 2 / n O  2, 2008
  5. (w) The Canadian Jewish Review, 8 września 1950, s.  15
  6. List Everetta Clinchy'ego do Allana W. Dullesa, 4 sierpnia 1958 r. , Tamże, 22 lipca 1959 r.
  7. Przekazanie Sekretariatu State 22 marca 1949, w tym w szczególności Clinchy Donovan i Dulles , Ludovic TOURNES "dyplomacja kultury Foundation Forda" XX p wieku , dwa tysiące dwa czwarte, n O  76 ,
  8. The World , 13.05.1949, rezolucja Unii Atlantyckiej i lista członków zarządu w 1951 roku
  9. Syn byłego sekretarza stanu ds. Handlu Oscara Strausa (polityka) , członek rodziny, która jest właścicielem domów towarowych Macy's (w tym jego wujków Nathana i Isidora Strausa ), absolwent Princeton, zięć magnata metali nieżelaznych Daniel Guggenheim (poślubił córkę Gladys w 1914 r.), W 1914 r. Dołączył do American Smelting and Refining Company (firma górnicza należąca do bardzo zamożnej rodziny Guggenheimów ), był asystentem jej prezesa Simona Guggenheima , wiceprezesa prezesa w 1941 śmierć Simona Guggenheima, ówczesnego przewodniczącego zarządu w 1947 r. Pochodzący z demokratycznej rodziny, jest republikaninem, w 1944 r. był wiceprzewodniczącym „komitetu narodowo-republikańskiego”. Zmarł w 1957 roku.
  10. The World , 08.06.1950 r. , Le Monde , 10.06.1950 r. , Informacje RDA , lipiec 1950 r., Str.  7 , JPA, 13.06.1950 , The Canadian Jewish Review , 23 czerwca 1950 , tamże, 8 września 1950, s.  15 , New York Times , 12 czerwca 1950 , The Mount nice news , 6/9/1950: relacja Helen S. McKibbin 
  11. Breckenridge american, 6.12.1950 , The Kane republican , 12-6-1950, El Paso Herald Post , 17-6-1950, The Evening news , 12/6/1950
  12. List od Paula-Henri Spaaka, 11.01.1954
  13. (w) Los Angeles Times , 29 czerwca 1986.
  14. W 1963 roku został zastępcą dyrektora Światowej Federacji Zdrowia Psychicznego
  15. Por. François Azouvi, Mit wielkiego milczenia: Auschwitz, Francuzi, pamięć , Fayard, 2012, Paule Berger Marx, Relacje między Żydami a katolikami w powojennej Francji; 1945–65 , Parole et silence, 2009, s.  211
  16. Biuletyn BGO / NGO, październik 1952, G. Ciraolo, „World Brotherhood”, str.  361-362 , Biuletyn Informacyjny World Fraternity, październik 1954 , Biuletyn Informacyjny Wielkiego Księstwa Luksemburga, Ministerstwo Stanu, lipiec 1950, s.  106
  17. Toledo Blade, 02.11.1951
  18. List od Monicka i pułkownika Solborga, 01.10.1952 , tamże, 16.10.1952
  19. kanadyjskiej żydowskiej przeglądu, 23.07.1954
  20. Światowe Bractwo, rok ekspansji , 1957
  21. List Everetta Clinchy'ego do Allana W. Dullesa, 8/41958 , tamże, 22 lipca 1959 r. , Nowy Jork , 5 lutego 1956 r.
  22. Biuletyn BGO / NGO, październik 1952, G. Ciraolo, „World Brotherhood”, str.  363
  23. Światowego Bractwa biuletyn, październik 1954
  24. Por. Thierry Grosbois, „Strategia Forda na rzecz integracji europejskiej po II wojnie światowej”, op. cit., s.  470-475 , Wolny Uniwersytet w Berlinie i fundacja Forda, październik 1951 , biuletyn informacyjny, maj 1952
  25. UNESCO, 19/8/955: spotkanie ekspertów
  26. Notatka z Valais, 10/12/1957 , Ibid., 21/8/1957, s.  6 , Karta ogłoszeń z Valais, 18/3/1958, s. 8
  27. Arkusz porad z Valais, 4/9/1958 , Le Rhône, 29/8/1958, s. 9
  28. Tablet, 29/11/1952 , Program spotkań w Strasburgu , Programu 2 nd  części , List Pierre Visseur, 1/11/1952
  29. Biuletyn BGO / NGO, październik 1952, G. Ciraolo, „World Brotherhood”, str.  362 , Iyola Solanke, Dokonywanie prawa antyrasowego dyskryminacji , Routledge, 2012, s.  97
  30. Rekord Neapolu, 27.04.1955 r
  31. Le Monde, 19.11.1957
  32. The World, 19/08/1958 , Lehman Letter to Professor Allan F. Levins, 08.21.1958, lamentujący nad dyskrecją debaty , Alan R. Raucher, Paul G. Hoffman, architekt pomocy zagranicznej , University Press of Kentucky, 1985, s. 129
  33. Wydaje się, że istnieje w Niemczech pod nazwą Fraternitas: jej biuletyn z kwietnia 1970 roku obchodzi 20-lecie istnienia: por. Kronika UNESCO , 1970. t. 16, s.  432
  34. W skład komitetu wchodzą bankierzy Rennel G. Moretti (wiceprzewodniczący), Herman J. Abs, P. Bonvoisin, CJ baron Collot d'Escully, Ejner Konsbruck, Sir Robert Mayer, Thomas McKittrick, Alfredo Pizzoni, Eberhardt Reinhardt, Roger W. Straus i Marcus Wallenberg: New York Times , 22.10.1950 List Monick, 1/10/1952 , List Monick, 16/10/1952 , List Monick, 10/29/1952 , List Monick, 18 / 11/1953 , „Świat”, 24.10.1953 , Skarbnik listów sekcji paryskiej, 11/09/1954, „ List Paula-Henri Spaaka, 11/01/1954
  35. Datki finansowe ogłoszone w 1952: darowizny od firm francuskich lub Amerykanów mieszkających w Paryżu
  36. World Brotherhood, rok ekspansji , 1957, s. 19: broszura o SUDOC
  37. Lehideux był dyrektorem generalnym Ford-France od 1950 r. Do kwietnia 1953 r. Lub Henry Ford II i jego bracia wspierali finansowo NCCJ od 1945 r., Wnosząc w ten sposób 1 milion dolarów do tego stowarzyszenia w 1951 r. (Przy budżecie przekraczającym 2 miliony dolarów), co pozwoli na zakup budynku w Nowym Jorku. Henry Ford II kierował „ programem prezentów ” NCCJ w latach 1951-52, a następnie jego brat Benson w latach 1953-54: por. James E. Pitt, Przygody w braterstwie , op. cit.
  38. Le Monde, 7/10/1953 . Zob. Jacques Cantier, Algieria pod rządami Vichy , Odile Jacob, 2013, s. 322 i Pierre-Jean Le Foll Luciani, „Żydzi Algierii w obliczu francuskich i algierskich narodowości (1940-1963), Revue des Mondes muzułmanie et de la Mediterranee, n o  137, maj 2015
  39. JTA, 22.07.1970: biografia w języku angielskim
  40. List Clinchy do Lehmana, 28.03.1955 , Le Monde , 07.02.1963: nekrolog
  41. Benson Ford (1919-1978), drugi syn Edsela Forda , jest wnukiem Henry'ego Forda . Był współprzewodniczącym NCCJ co najmniej do 1956 roku.
  42. Kłopotliwa rola podczas wojny: Archiwa i biografia, w języku angielskim , The Tablet, 30.08.2013
  43. The Washington Post, 15.01.978: nekrolog
  44. Le Monde, 1/3/1960: nekrolog
  45. Le Monde, 16.10.1969: nekrolog
  46. Zobacz stronę Gruppo Falck
  47. Le Monde, 2.02.1954: nekrolog
  48. Rocznik EWWiS, 1958, s. 94
  49. Biografia w języku holenderskim
  50. Por. Jacques Sabille, Lueurs dans la tormente: epizody walki o obronę prześladowanych Żydów w Europie Północnej podczas wojny Hitlera , Ed. Du Centre, 1956, s. 145-146, Biografia w języku angielskim
  51. Biografia w języku niemieckim
  52. Le Monde , 16.06.1983: nekrolog, indyjska firma ponad 150 lat , biografia w języku angielskim
  53. Biografia w języku angielskim
  54. Biografia w języku angielskim
  55. Le Monde, 9.05.1985: nekrolog
  56. Biuletyn BGO / NGO, październik 1952, G. Ciraolo, „World Brotherhood”, str.  361
  57. Biuletyn stowarzyszenia Guillaume Budé, 1964: biografia A. Dain
  58. La Croix , 26 lutego 1959
  59. Alain Griotteray , De Gaulle, raz po raz , L'Âge d'homme, 2006, przypis s.  23
  60. Por. Kolektyw, Nowa edukacja, historia, obecność i przyszłość , Peter Lang, 2007, s.  257
  61. List od skarbnika sekcji paryskiej, 9/11/1954
  62. Światowe Bractwo, rok ekspansji , 1957
  63. Urodzony w Warszawie w 1892 r. W rodzinie Rosjanina i Polki, przyjął obywatelstwo amerykańskie po rewolucji 1917 r. Pułkownik, dawniej z Biura Służb Strategicznych w Europie i Afryce Północnej podczas II wojny światowej (por. Richard Smith, The tajna historia pierwszej amerykańskiej agencji wywiadowczej Rowman § Littlefield, 2005), był członkiem zarządu amerykańskiej izby handlowej we Francji co najmniej od 1936 r. ( „Le Matin”, 18.1.1936 ).
  64. JTA, 8/26/1954
  65. Światowe Bractwo, rok ekspansji , 1957
  66. Światowe Bractwo, rok ekspansji , 1957, s.  26
  67. Między innymi Dan Smoot, „ Niewidzialny rząd ”, 1962: Pełny tekst dostępny online