Wysięgnik oznacza trójkątny sztakslem o żaglowe . Żagiel ten jest utrzymywany przez lik liku przedniego do sztagu, po którym ślizga się w celu wciągnięcia. Dwa arkusze umocowane na jednym z jego końców pozwalają na zmianę jego orientacji i kształtu w celu dostosowania go do kierunku wiatru i stanu morza. '' Dostosowanie powierzchni żagla do siły wiatru, fok oznacza żagiel z powierzchnią pośrednią między tormentyną (żagiel sztormowy) a genuą (duży żagiel). Fok pomaga napędzać żaglówkę, ale odgrywa również istotną rolę w powodzeniu manewru halsowania pod wiatr .
Terminologia używana do oznaczania różnych części tego żagla jest identyczna jak w przypadku innych żagli o trójkątnym kształcie.
Trzy końce wysięgnika to:
Każdy z końców żagla otrzymuje wzmocnienie (2), (9) składające się z kilku zszytych ze sobą warstw tkaniny. Zagłówek (3) jest wzmocniona stal, aluminium lub włókien część górnej części żagla. Oczko umieszczone na każdym z kątowników umożliwia przymocowanie żagla do takielunku.
Boki wysięgnika to:
Żagiel składa się z szerokości (7), zszytych pasków tkaniny, przyciętych tak, aby rozłożyć siłę poprzez ewentualne zróżnicowanie ciężaru i ustawienie zagłębienia żagla (żagiel nie jest płaski, chyba że jest efektem zasłony burzowej jak dręczyciel) ). Wskaźniki ostrzegawcze (8) zamocowane na dolnej i górnej powierzchni żagla dostarczają wskazówek dotyczących przepływu powietrza wzdłuż żagla i mogą dostosować ustawienia.
Współczesne jachty żaglowe na ogół używają genui, czyli foka, którego krawędź jest dłuższa niż odległość między halsem foka a masztem obejmująca nachodzenie foka i grota. Fok oznacza następnie żagiel o mniejszym rozmiarze. Gdy siła wiatru rośnie, żagle o coraz bardziej płaskim kroju i większej wadze są używane na żaglówkach z kompletną garderobą (zazwyczaj żaglówki regatowe). To są :
Stosowane są również wysięgniki o określonym kroju:
W zależności od typu łodzi, punkt czołowy wysięgnika może znajdować się na szczycie masztu lub poniżej (⅞ e , itp.). Druga kategoria pozwala na równym obszarze obniżyć środek ciągu żagla, ale wymaga instalacji prowadnic, które kompensują przyczepność wywieraną przez sztag. Nowoczesne łodzie często wyposażone są w roler , na którym wykoleje się specjalnie do tego wyciętą genuę, umożliwiającą wymianę kilku wysięgników o coraz większych rozmiarach dzięki mniej lub bardziej ważnemu rolowaniu żagla.
W nowoczesnych wyścigowych i przyjemność jachtów slup lub frez sfałszowane, interakcje pomiędzy wysięgnikiem (lub wysięgnik) i grota wytwarza (w chodów, gdzie przepływ powietrza jest laminarny) dodatkowy nacisk, który jest dodawany do kierunki tych dwóch żagli wziętych pojedynczo . Żeglarscy aerodynamicy, tacy jak Manfred Curry, przypisywali to efektowi Venturiego porównywalnemu z działaniem klap krawędzi natarcia na skrzydłach samolotu (klapy Lachmanna, błotniki szczelinowe Handley Page ). Francuski żeglarz i żeglarz olimpijski Bertand Chéret ma nieco inny pogląd, teraz, gdy to raczej grot przyspiesza przez obniżenie w dół strumieni powietrza krążących na foku, zwiększając w ten sposób całkowity ciąg. Tak czy inaczej, regulacja przepływu powietrza w korytarzu foka / grota jest przedmiotem na jachtach regatowych wszelkiej uwagi trymera, wyspecjalizowanej załogi, która oprócz ` ` nasłuchowej , wyrafinowanej regulacji bocznej '' (tzw. fryzjerzy).
W tradycyjnym marines foki są trójkątnymi żaglami przymocowanymi do rozpórki, ustawionymi między bukszprytem (lub bukszprytem ) a pionowym masztem, czyli: fok na trójmasztowcu lub szkunerze , maszt na kutrze lub keczu . Żagiel znajduje się zatem w pozycji podobnej do tej, którą można spotkać na nowoczesnej łodzi. Te żaglówki miały kilka wysięgników od dziobu do rufy statku: klinfok , duży wysięgnik, mały wysięgnik, fałszywy wysięgnik i, na niektórych statkach, sztaksl . W niektórych platformach można również podnieść nad nim latający wysięgnik. Na dużych żaglowcach z kwadratowymi żaglami (lub kwadratowymi "światłami przednimi") wysięgniki były mniej napędzającymi żaglami niż "stery powietrzne", używane w szczególności do udanego manewru halsowania pod wiatr , który był trudny do wykonania przy tego typu olinowaniu.