Strajk jest działanie umieszczenie żelaza na nogi zwierzęcia. Wprowadzone w Europie w średniowieczu podkuwanie jest kontynuowane w przypadku koniowatych, a zwłaszcza koni , ale jest również szeroko praktykowane w przypadku bydła. Jego celem jest ograniczenie zużycia i uszkodzeń rogów kopyt zwierzęcych oraz ochrona powierzchni podeszwowej. Jeśli podkuwanie jest nadal postrzegane jako akt ochrony, coraz większa liczba właścicieli koni kwestionuje jego przydatność i preferuje „gołą stopę”.
Znajdziemy pierwszy dowód produkcji, pochodzenia niemieckiego, że od IV TH - V th stulecia. Z drugiej strony na Wschodzie żelazka zostały opracowane bez gwoździ, ale w formie metalowej płytki.
Rozwinął się w X wieku w Europie, aby zaspokoić potrzeby militarne. Rzeczywiście konieczna jest ochrona przed przyspieszonym zużyciem rogu i przed niebezpieczeństwami pól bitewnych, takimi jak pułapki. Konieczna jest również poprawa przyczepności ze względu na zróżnicowany teren i często brutalne zachowanie koni bojowych. W okresie renesansu podkuwanie było ignorowane w leczeniu ochwatu , w opiece nad kulawą łapą lub koniem, do którego dochodzi się w chodach . Z drugiej strony jest już wskazany dla koni ze zniszczonymi łapami.
Pierwszym prawdziwym dziełem kowala jest Trattato dell'imbrigliare, Reachggiare i Ferrare Cavalli , napisane przez Cesare Fiaschi w języku włoskim , i które było przedmiotem kilku francuskich przekładów pod tytułem La manier de bien emboucher, manier et podkowy . Pierwsze wydanie w języku włoskim z 1556 roku poświęcone jest królowi Francji Henrykowi II . Wydanie francuskie ukazało się w 1564 roku. Po raz pierwszy pojawił się pomysł, że okucie, narzędzie ochronne, może pomóc rozwiązać różne problemy, np. urok.
Ta książka ujawnia wyraźną ewolucję techniki kucia XVI th century . Żelazka są odpowiednio wygięte, z bardzo regularną krawędzią zewnętrzną, podobnie jak wytłoczki. Gąbki są starannie wykończone. W ten sposób zmniejsza się ryzyko obrażeń. Jeśli te ewolucje są wynikiem mieszania się technik związanych z wojnami, jak wskazuje Fiaschi, który nalega na wpływ Turków, to same materiały uległy poprawie. Jakość żelaza poprawia mnożenie wielkich pieców zgodnie z potrzebami artylerii. Te postępy w metalurgii sprzyjają również gwoździom , kluczowym elementom okuć, które muszą być bez skazy, kute z dobrej jakości metalu. Wada strukturalna w gwoździu może rzeczywiście mieć niefortunne skutki, dobrze znane już wtedy, gdy gwóźdź zostanie rozerwany w kopytce konia.
Na XVI, XX wieku , kontrola konia uzyskuje się korzystnie słodyczy i edukacji zwierzęcia. Stosowane są jednak kajdany i morale, a także skręt, który nadaje jej wygląd. Krnąbrne konie są obute „w pracy”, urządzenie przytrzymujące, za które podkuwacz musi zapłacić wyższą lub niższą opłatę w zależności od tego, czy znajduje się w warsztacie, czy na zewnątrz.
Rycerze również świetnie wykorzystywali podkuwanie. Rzeczywiście, jeździli głównie po bruku i to we wszystkich chodach.
Ku XIX e wieku powstały pierwsze szkoły kowala który odnosił się do dokumentacji minionych wieków; nadal częściowo nadal aktualne, ale wraz z galopującym rozwojem żelazek, wady i wady podkuwania stawały się coraz bardziej widoczne. Zdawaliśmy sobie sprawę, że podkuwanie jest złem koniecznym i staraliśmy się opracować alternatywy klejone lub wiązane w drewnie, słomie, rogu i korku.
Zastosowane narzędzia zostały przedstawione w artykule podkuwaczym . Ogólnie rzecz biorąc, istnieje podkuwanie angielskie (gdzie kowal jest sam i trzyma nogę konia między udami) i francuskie, gdzie jedna osoba trzyma stopę, podczas gdy kowal ćwiczy. Kucie może być wykonane na gorąco lub na zimno.
Różne etapy podkuwania koniaUsuń żelazko za pomocą żelazka, aby usunąć żelazo.
Przycinanie kopytem i młotkiem.
Przycinanie za pomocą fileta.
Wykańczanie przycinania tarką.
Kształtowanie żelazek.
Pozycjonowanie żelazka za pomocą kompasu.
Przeciąganie, but jest przybijany do końskiej łapy.
Przede wszystkim marszałek „opóźnia” za pomocą młotka , „dryfu” i „tricoise deferre” (mniej ostry niż normalny tricoise z szerszym otworem). Prostuje nity, następnie chwyta żelazko w dziób trikozy i ruchem dźwigni uwalnia je ze stopy , uważając, aby nie uszkodzić rogu i podeszwy. Potem następuje przycinanie : za pomocą reetki, stąpania i pobijaka , tarnika i szczypiec odcina nadmiar rogu (który nie został usunięty przez fakt obecności żelaza ). Cała trudność tego fachu polega na przycinaniu, które warunkuje powodzenie podkuwania. Zasadą jest „znaleźć odpowiednią kombinację podeszwy i białej linii”. Rzeczywiście, jeśli łapa nie jest „przycięta” (nie „prosta” w porównaniu do budowy konia), kajdany, nawet dobrze dopasowane, ograniczą lokomocję tego ostatniego.
Generalnie do większości przycinanych używa się szczypiec, następnie „reinette” czyści podeszwę i widelec, a „przycinanie” pozwala uzyskać bardzo płaską powierzchnię. Tarnik służy do wykańczania, z wyjątkiem przycinania ściany (pionowej części stopy), co jest niezbędne.
Trzeba wtedy dobrać odpowiedni rozmiar żelazka , a także jego model. Najczęściej spotykane rozmiary to 0, 1 i 2. Od 6x0 (najmniejszy, dla kucyków ) do 8 ( konie robocze , prawie 30 cm średnicy). Niektórzy marszałkowie wytwarzają żelazo bezpośrednio z żelaznego pręta. Marszałek następnie podgrzewa je, aby można je było łatwo obrabiać. Aby wyregulować żelazka, kowal najpierw wykonuje „nacięcie” na przednich łapach w części kopyta zwanej „zaciskiem” (z przodu, w linii z widelcem), w którym zostanie umieszczony but . wybrany but ma dwa po bokach, a czasem nawet żadnego) za pomocą listew i młotków, a czasem za pomocą szczypiec.
Po zapamiętaniu kształtu stopy, kowal umieści żelazka w kształcie każdej stopy, tak wiernie, jak to możliwe i gorące, żelazo jest bardzo plastyczne. Posługuje się młotem kowalskim , szczypcami i kowadłem . Następnie wykonuje skręt (kształt dopasowany do stopy) oraz „dopasowanie” (na ogół na przednich nogach pozwala, aby podeszwa nie była ściśnięta na bucie) polegająca na wykonaniu za pomocą szczypiec fazki na wewnętrznej krawędzi buta . , na górnej powierzchni stopy (w kontakcie z podeszwą). Ćwiczy też „toe-lift”, który, jak sama nazwa wskazuje, unosi palec, aby ułatwić odejście stopy (trochę jak w naszych butach, gdzie przód generalnie unosi się lekko).
Gdy wykona swoją kolej, marszałek musi „ubrać się na gorąco”. W tym celu jest wyposażony w tarnik, płaskownik trzymany w kleszczach i cyrkla lub narzędzie, którego ramiona są skierowane tak, aby móc przyłożyć żelazko do stopy. W tym celu umieszcza końce cyrkla lub narzędzia w dwóch „drugich” wytłoczeniach (otworach) żelazka, aby móc bez przeszkód umieścić je na stopce.
Mówi się, że „spala się” lub „gorące drzwi”. Dba o ustawienie żelazka „w kierunku widelca”, czyli w osi stopy. Musi wtedy szybko przeanalizować to, co widzi, aby wiedzieć, czy żelazko spoczywa dobrze równomiernie na stopie i czy jego obrót dobrze odpowiada stopie. Obserwuje również położenie stempli (otwory pozostawiające małe miejsca nie przypalone), aby wiedzieć, czy gwoździe dobrze wejdą w białą linię, a nie w ścianę (zbyt kruche) lub zbyt do wewnątrz (ryzyko użądlenia i zranienia konia) . Marszałek wraca do kowadła, aby naprawić sytuację, dopóki nie będzie usatysfakcjonowany. Następnie może go namoczyć w wodzie, aby go schłodzić.
Kowal wybiera gwoździe dostosowane do rozmiaru podków i charakteru racic (może wybrać np. mniejszy rozmiar dla konia, którego łapy są kruche) i przeciągnie podkowy za pomocą zszywacza, uważając, aby lekko zetrzeć pięty, aby nie uniemożliwiały ich „otwierania się” podczas amortyzacji stopy. Paznokcie muszą w miarę możliwości wychodzić na tej samej linii: ani za wysoko (ryzyko ucisku stopy), ani za nisko (ryzyko zerwania).
Pozostaje teraz „przepłynąć” żelazka. Na tym etapie zaopatrujemy się w trikozy (rodzaj obcęgów podobnych do kleszczy stolarskich, różniących się od klucza tricoise używanego przez strażaków), „wypychacz”, „młotek” i tarnik, a czasem amerykańskie szczypce do nitowania ( zwane również „szczypcami krokodyla”). Przede wszystkim należy obciąć końcówki gwoździ, a następnie zrobić wgłębienie jeszcze poniżej wybijakiem. Gwóźdź jest następnie matowany za pomocą pobijaka, utrzymując piętę tricoise blisko ostrza ciętego gwoździa, tak aby przy uderzeniu młotkiem koniec gwoździa lekko się uginał. Następnie, utrzymując trikozy na wysokości główki gwoździa (pod żelazkiem), aby zapobiec jego opadnięciu, końce gwoździ zaginamy z powrotem we wcześniej wykonane nacięcie. Dobry nit powinien być mocny, a także niewyczuwalny, gdy przesuniesz go palcem. Amerykańskie szczypce zaciskają gwóźdź między łbem a odciętym końcem i wyginają go zamykając szczypce. Następnie kończymy sumiennie ocierając but, aby nie pozostawić elementu ściernego, jednocześnie unikając ocierania nitów (to bardzo je osłabia).
Zmiana buta jest zalecana co 45 do 60 dzień w siodle konia , w zależności od długości okresów pracy i wypasu, jeśli stopy są „normalne”.
Niewłaściwe dopasowanie może powodować różne problemy. Jednym z najczęstszych jest pieczenie, gdy wrażliwe ciało zostaje uderzone gwoździem. Powoduje pojawienie się ropnia, który powoduje kulawiznę. Kucie może być również zbyt ciasne, jeśli paznokcie znajdują się zbyt blisko wrażliwych części stopy. Podkuwanie w żadnym wypadku nie jest „obowiązkiem”, regularne monitorowanie stopnia zużycia obuwia może być wystarczające, jeśli koń jest rzadko używany lub do lekkich prac na miękkim podłożu (trawa, piasek nieścierny). Podobnie niektóre konie mają lepsze łapy niż inne. Gdy stopa została wytrenowana na różnych podłożach i ma stałą teksturę opuszki podeszwowej, koń jest w stanie poruszać się we wszystkich chodach bez butów.
Wycofywanie się nazywamy wypadkiem podkuwania, w którym po strukturalnej wadzie w gwoździu jak słoma pęka on na pół w końskiej łapce.