MSDS E.636
MSDS E.636
Lokomotywa E.636 014 na stacji w Mediolanie , lata 50
| Operator (y) | Koleje włoskie
FS Ferrovie dello Stato |
|---|---|
| Rodzaj | lokomotywa |
| Motoryzacja | elektryczny |
| Projektant | Ferrovie dello Stato |
| Budowa | 1940-1962 |
| Producent (y) | OM , Breda CF , OM Reggiane , Ercole Marelli , SNOS Savigliano, Fiat Ferroviaria , Tecnomasio , Ansaldo |
| N O serii | MSDS E.636.001 do 469 |
| Uruchomienie | 1940 |
| Efektywny | 469 |
| Wycofanie | 2006 |
| Układ osi | Bo'Bo'Bo ' |
|---|---|
| Szablon | standard |
| jedzenie | Prąd stały 3 kV |
| Silniki trakcyjne | 6 silników |
| Ciągła moc | 2100 kW |
| Wysiłek trakcji | 113 kN |
| Ø koła napędowe | 1250 mm |
| Ø koła przednie | 1250 mm |
| Ø tylne koła | 1250 mm |
| Msza w służbie | 101 t |
| Długość | 18 250 m |
| Szerokość | 3000 m |
| Wysokość | 3,380 m |
| Rozstaw osi | 5200-5200 m |
| Maksymalna prędkość | 120 km / h |
Lokomotywy FS E.636 to jedna z najbardziej znanych serii lokomotyw elektrycznych we włoskich kolejach ( Ferrovie dello Stato lub FS).
Historia grupy E.636
Pod koniec lat trzydziestych włoskie koleje FS mogły liczyć na trzy typy lokomotyw elektrycznych zasilanych prądem stałym 3 kV, zaprojektowane zgodnie z koncepcją modułowości zdefiniowaną przez inżyniera Giuseppe Bianchi: szereg sprytnych konstrukcji komponentów, które pozwoliły na kompatybilność części do wszystkich typów lokomotyw, aby obniżyć koszty produkcji i ułatwić konserwację, a tym samym skrócić przestoje.
Grupami tymi były lokomotywy:
- FS E.626 : produkowany w 448 jednostek od 1928 do 1939 r ., Lokomotywa wielozadaniowa które pozostają w czynnej służbie do końca 1980 roku stosowany dla pociągów pasażerskich, jak i towarowych dla konwojów, miał dobre osiągi i jakość. 'wysoka niezawodność. Sztywny rozstaw osi i starszeństwo konstrukcji zawieszeń zmusiły go do obniżenia maksymalnej prędkości do 95 km / h, podczas gdy w momencie wprowadzenia do eksploatacji dopuszczono go do 110 km / h .
- FS E.326 : charakteryzujący się dużą prędkością (140-150 km / h) i kołami napędowymi o dużej średnicy, okaże się mniej niezawodny niż jego poprzednik w przekładni. Projekt został ograniczony do zaledwie 12 kopii, wszystkie zniszczone podczas II wojny światowej. Tylko jeden egzemplarz został zachowany i jest wystawiony w muzeum kolejnictwa w Pietrarsie .
- FS E.428 : duży silnik, mocny i bardzo szybki, produkowany w bardzo dużych ilościach w trzech seriach. Okazały się mniej elastyczne w użytkowaniu ze względu na swój rozmiar oraz mocny, sztywny i agresywny rozstaw osi na torze.
Wraz z silnym wzrostem ruchu we włoskiej sieci, FS zdecydował się zbudować nową lokomotywę, która integruje wszystkie nowe technologie, nad którymi kontrolowali włoscy producenci. FS zdefiniował specyfikacje z prostą, ale bardzo niezawodną i solidną konstrukcją produktu.
W 1938 roku inżynier Alfredo d'Arbela i jego zespół projektowy zaprezentowali nowy typ taboru, który będzie chwalony przez panującą siłę polityczną dzięki osiągniętym sukcesom technologicznym.
Techniczny
Nowa lokomotywa E.636 składała się z dwóch przegubowych półskładni z trzema niezależnymi dwuosiowymi wózkami. W ten sposób ciężar został rozłożony na więcej kontaktów na torze. Ponadto duża liczba kół pozwoliła na lepszą funkcjonalność na pochyłych torach typowych dla włoskiej sieci. Wyposażenie trakcyjne zostało rozmieszczone w nowym, bardziej racjonalnym układzie, co pozwoliło na lepsze rozłożenie ciężaru 101 ton.
E.636 korzystał z tych samych silników elektrycznych jak E.626 , z 32r silników , które jednak okazały się niewystarczającej mocy, aby zagwarantować oczekiwaną wydajność tych silników. Zastąpi go nowocześniejszy 32R5 .
Trzy serie
Grupa E.636 została wyprodukowana w trzech różnych seriach:
- Pierwsza seria (001 - 108) budowane od 1940 do 1942 roku ,
- Druga seria (109 - 243) budowane od 1952 do 1956 roku ,
- Seria trzecia (243 - 469) budowane od 1957 do 1962 roku .
Pierwszy egzemplarz „E.636.001” zostanie oddany do użytku w maju 1940 r. , A podczas wojny 108 innych egzemplarzy zostanie dostarczonych do 1943 r. Przez kilku producentów, takich jak Breda CF , OM CGE , Officine Meccaniche Reggiane , Magneti-Marelli i Koleje Savigliano .
Wagony motorowe nr 042, 068, 076, 078, 079 i 105 zostały zniszczone podczas bombardowań II wojny światowej, a konflikt ledwie się skończył, pilna potrzeba nowych lokomotyw pchnęła FS do nakazu wznowienia produkcji "E.636", którego 469 egzemplarzy tej serii zostanie wyprodukowanych, w tym pierwszych 108 egzemplarzy.
Oprócz producentów, którzy wyprodukowali pierwszą serię, inni zbudowali E.636: Fiat Ferroviaria , Tecnomasio , Pistoiesi i Ansaldo .
W następnych latach udoskonalenia techniczne jeszcze bardziej poprawiły niezawodność, która miała być punktem wyjścia do projektowania nowych grup lokomotyw FS E.646 i FS E.656, które, choć były różnymi modelami, zwiększyłyby liczbę lokomotyw. modele zbudowane w 1219 egzemplarzach.
Obecnie pierwszy model zbudowany w tej wspaniałej serii, E.636-001, znajduje się w zajezdni w Palermo .
Modernizacja E.636
Model „E.636” to obecnie lokomotywa o bardzo starej konstrukcji, która nie może zapewnić kierowcy nowoczesnego komfortu. Powszechnie stosowany na długich trasach pociągów pasażerskich, stał się zbyt ważnym źródłem stresu ze względu na hałas i brak klimatyzacji na stanowisku kierowcy.
W celu poprawy warunków pracy mechaników w warsztatach Marcianise , Genova Brignole i Ancona zmodernizowano 200 jednostek grupy „E.636” Trenitalia Cargo . Zostały one poddane „reorganizacji” wewnętrznej i zewnętrznej, wyposażonej w nowe pozycje za kierownicą z obróbką dźwięku i dodaniem klimatyzacji. Z tej okazji z tych lokomotyw usunięto azbest. Elektryczne wycieraczki szyby przedniej zastąpiły starsze modele na sprężone powietrze i zamontowano podgrzewane szyby przednie.
Zewnętrznie modele te wyróżniają się obecnością trzeciej latarni morskiej, która stała się obowiązkowa. Wszystkie modele E.636 zyskały dzięki nowej kolorystyce XMPR, która zastępuje oryginalny kasztanowo-izabelowy brąz, tak charakterystyczny.
E.636 unikatowych kopii
Niektóre „E.636” mają określoną historię związaną z eksperymentami lub próbami. Najbardziej znana jest z pewnością Camilla E.636.284, która ma bardzo szczególne i niepowtarzalne elewacje w tej grupie. Odzyskany po poważnym wypadku w 1988 roku , niedaleko Villastellone w prowincji Turyn , został naprawiony w warsztatach „Officina Grandi Riparazioni” w Weronie Porta Vescovo. Jego nadwozie zostało zmodyfikowane w celu dodania dwóch kabin serii E.656 VI przy jednoczesnym zachowaniu wyposażenia wewnętrznego tradycyjnej serii E.636, w ramach eksperymentu mającego na celu modernizację całej trwającej jeszcze floty. aby były one zgodne z normami europejskimi i włoską ustawą o bezpieczeństwie pracy „Ustawa 626”. To doświadczenie pozostanie wyjątkowe, pozostałe kopie zostaną odnowione.
Ten silnik pozostanie w swojej perłowo-szaro-czerwonej kolorystyce i jest teraz częścią historycznych modeli Trenitalii od lata 2006 roku.7 lipca 2006ten wyjątkowy model opuścił centrum „Milano Smistamento”, gdzie był przez wiele lat związany z Tirano , gdzie zostanie zachowany dzięki klubowi pasjonatów „Ale883”. Legenda głosi, że przydomek Camilla pochodzi od imienia jej narzeczonej, które jeden z pracowników odpowiedzialnych za jej naprawę napisał kredą na przednim panelu.
E.636-082 był używany jako jazda próbna do testowania dynamicznego układu hamulcowego . Z boku dodano duże wloty powietrza. Zmodyfikowano instalację elektryczną i dodano wentylatory do chłodzenia oraz falownik.
Bardzo pozytywny wynik tego rozwiązania pozwolił na wprowadzenie go na nowych lokomotywach FS E.444 .
Niedawno model E.636-385 służył jako baza dla projektu „PV-Train”, z instalacją na dachu 24-woltowych ogniw fotowoltaicznych do ładowania akumulatorów i zasilania systemów pomocniczych podczas parkowania. Projekt był bardzo udany i od tego czasu ten silnik jest zachowany w stanie w historycznym parku Trenitaliaczerwiec 2006.
Koniec kariery
Od 15 maja 2006Żaden silnik z serii „E.636” nie jest dopuszczony do obrotu we włoskiej sieci, z wyjątkiem historycznych modeli na specjalne potrzeby. Zostały zastąpione przez FS E.645
Ostatni "E.636" został przeklasyfikowany w "Cargo Division" Trenitalii, a około dwudziestu egzemplarzy zostało wydzierżawionych koncesjonariuszom małych sieci prywatnych do użytku zarezerwowanego dla konwojów towarowych.
E.636.201, przedostatnia jednostka będąca w eksploatacji, opuściła pantografy 9 maja 2006 ostatni raz i E.636-366 ostatni silnik w obiegu ostatecznie obniżył swoje pantografy na 12 maja 2006po ostatniej podróży między Aleksandrią a Livorno , po 60 latach służby.
Grupa „E.636” pozostanie we włoskiej pamięci jako lokomotywa widoczna wszędzie, ciągnąca wszystkie typy pociągów, z ukośną kabiną i słynnymi brązowymi barwami, tak charakterystycznymi dla włoskich pociągów od lat 50. do 80. XX wieku. lata, lata.
Autokary 002, 128, 161, 164, 243, 265, 318 w barwach kasztanowo-izabelowego brązu i 385 w barwach XMPR, 117 w eksperymentalnym szaro-niebieskim kolorze i 284 „Camilla” w barwach są klasyfikowane. jako historyczny, wyjątkowy perłowy szary-czerwony sygnałowy. Jednostka napędowa E.636-147 została przekazana do Muzeum Kolejnictwa w Augsburgu w Niemczech, gdzie będzie eksponowana z27 kwietnia 2008.
Uwagi i odniesienia
Bibliografia
- D. Ross i in., The Encyclopedia of Trains and Locomotives , Thunder Bay Press, San Diego (Kalifornia)Październik 2003, ( ISBN 1-57145-971-5 )