Euryale i Nisus
| Euryale i Nisus | |
 Nisus i Euryale , marmur Jean-Baptiste Roman , 1822 - 1827 , Luwr | |
| Seks | Męski |
|---|---|
| Gatunki | Człowiek |
| Funkcja | prędkość |
| Ulubiona broń | miecz, łuk |
Euryale i Nisus są dwie postacie z mitologii rzymskiej , którzy pojawiają się przede wszystkim w Virgil „s Eneidy . Tworzą jedną z emblematycznych par pederastycznego związku starożytnych: Euryale — nastolatek — będący eromenem , i Nisus — nieco starszy młody mężczyzna — będący erastą . Ten aspekt nie jest jednak wyjaśniony przez Wergiliusza, który wspomina o „amor pius”, a więc czystym i platonicznym.
Eneidy Wergiliusza
Historia
Euryale i jego przyjaciel Nisus byli dwoma towarzyszami trojańskiego Eneasza . Kiedy Troja została zajęta przez Greków, postanowili podążać za Eneaszem w jego wędrówkach.
Po kilku latach podróży po Morzu Śródziemnym Trojanie wylądowali w Lacjum . Wkrótce jednak wybuchła wojna i musieli zmierzyć się z królem Turnusem i jego Rutułami , sprzeciwiającymi się tworzeniu na ich terytorium trojanów.
Turnus i jego ludzie rozpoczęli oblężenie obozu Trojan pewnego wieczoru. Ci drudzy byli wtedy trochę zrozpaczeni, ponieważ Eneasz poszedł szukać sojuszników. Po zapadnięciu nocy Nisus i Euryale postanowili opuścić obóz, aby ostrzec Eneę o sytuacji. Następnie dyskretnie opuścili obóz. Następnie musieli przejść przez obóz Rutulów, którzy wszyscy spali. Skorzystali z okazji, by po cichu zabić dużą ich liczbę (najsłynniejsze ofiary: Rhamnesa , przyjaciela i doradcę Turnusa , szlachetnego pana Remusa , młodego i przystojnego Serranusa ), po czym uciekli po tym, jak Euryale zajęła część z nich. Ale wkrótce potem Volcens , porucznik Turnusa, który prowadzi 300 ludzi, widzi Euryale, z powodu jego hełmu, który odbijał się w świetle księżyca. Nisusowi udało się uciec, ale Euryale nie mogła, obciążona jego łupem. Ten ostatni był wtedy otoczony przez swoich wrogów. Nisus, zdając sobie sprawę, że jego przyjaciel nie poszedł za nim, zawrócił i zabił dwóch Rutuli, rzucając oszczepami. Przywódca jeźdźców Volcens , wierząc, że Euryale jest odpowiedzialny za śmierć swoich ludzi, zagroził, że zabije Trojana. To wtedy Nisus wyłonił się z ciemności, twierdząc, że sam zabił obu Rutulów. Mimo to Volcens zabił Euryale ciosem miecza, następnie Nisus pomścił swojego przyjaciela, zabijając Volcensa i ostatecznie zginął z kolei.
Komentarze
- Ten odcinek ma wiele elementów wspólnych z dziesiątą księgą Iliady , w której Diomedes i Ulisses zabijają młodego króla Rhesosa i jego wojowników we śnie, ale są też pewne różnice: przygoda dwóch młodych Trojan kończy się tragicznie; niektóre z ich ofiar mają wyraźnie określone osobowości (pasja Rhamnésa do dywanów, dziwaczność woźnicy Remusa, życzliwość nastolatka Serranusa , tchórzostwo Rhoetusa).
- Pod koniec XII th wieku , Alan z Lille , w jego Anticlaudianus z Antirufino porównuje historię nisus i Euryalus do tego od Dawida i Jonatana w Biblii .
- Pierre-Joseph Proudhon widzi w epizodzie Wergiliusza „oczyszczanie pederastic miłości inspirowane przez Platona ” i „imitacja greckiej przyjaźni” . Kochankowie są „łączeni miłością i wojowniczym zapałem”, a Euryale jest podziwiana przez całą armię. Proudhon porównuje historię tej miłości na odcinku świętej batalionu z Teb . Zauważa, że dopiero po opowiedzeniu historii tej pary Wergiliusz mówi o swoich wersetach, że muszą o nich pamiętać tak długo, jak Rzym utrzymuje imperium świata.
- W Boskiej Komedii z Dante (dziecko. I-107-108), Nisus i Euryalus są cytowane z Turnus i Camilla , innych znaków z Eneidy .
- W 1638 r. włoski kompozytor Domenico Mazzocchi (1592–1665) zatytułował jedno ze swoich Dialoghi i sonetti : Nisus i Euryalus .
Uwagi i referencje
- Florence Dupont i Thierry Éloi, Męska erotyka w starożytnym Rzymie , Belin, 2001, s. 59-82
- (La) Alain de Lille (pod redakcją Roberta Bossuata), Anticlaudianus , Paryż, Vrin ,1955( czytaj online ) , v. 185-196, s. 78 .
- Henri de Lubac , Egzegeza średniowieczna. Cztery zmysły pisania, część druga, tom II , Paryż, Aubier, coll. "Teologia" ( N O 59),1964, s. 216.
- Dzieła wszystkie Pierre-Joseph Proudhon , tom 24, s. 62-63 [1]
Źródło
- Virgile , Eneid [ szczegóły wydań ] [ czytaj online ] (Chants V , IX).