Te mury Wiednia to zestaw fortyfikacji chroniących miasto z czasów rzymskich ( Vindobona ). Został on przebudowany i powiększony przez wieki przed zdemontowane od 1861 do 1864 roku . Ogrodzenie chroniło centrum Wiednia, a także przedmieścia ; musiał przechodzić różne oblężenia, w tym prowadzone przez Turków , w 1529 i 1683 r .
| Mury Wiednia z biegiem czasu | ||
|---|---|---|
| 1548 | 1609 | Drugie oblężenie Wiednia |
| Rezydencja cesarska | 1783 | 1800 |
| 1835 | 1850 | 1858 |
W czasach rzymskich bardziej stosowne jest mówienie o ogrodzeniu obozu niż ogrodzenia prawdziwego miasta. W pierwszej fazie, obudowa rozciąga się fragmenty I st powiat Obecnie Kanału Dunaj do Hoher Markt i Tiefer Graben w Rotenturmstraße prądu. W późniejszej fazie ogrodzenie zostaje rozszerzone na Naglergasse . Mury oddzielają wówczas zamieszkałą wschodnią część obozu od opuszczonej zachodniej części. Taka ściana działowa została wzniesiona wzdłuż obecnej ulicy Marc-Aurel-Strasse . Przed tym murem Rzymianie zbudowali fosę, której dziś nie widać, ale która zachowała swoją nazwę: jest to słynny spacer Graben .
W cegły i kamienie niezbędne są wykonane z kamieniołomów z gliny i kamienia otoczeniu. Glina kamieniołomy są prawdopodobnie gdzieś w XVII XX dzielnicy , niedaleko Schottentor i Gumpendorf . Kamienie są importowane z Sievering i Leithagebirge . Jednak dokładne pochodzenie materiałów budowlanych udokumentowano dopiero od późnego średniowiecza .
W Babenbergs zachować stary rzymski mur i przekształcić go w średniowiecznym murem . Do tej pracy wykorzystuje się kamienie znajdujące się już na miejscu szczątków, Babenbergowie importują również nowe kamienie z Heiligenkreuz , Wildegg i wzdłuż Dunaju z Greifenstein , Kahlenbergerdorf i Leithagebirge . Marmur z Tyrolu jest również importowany przez Inn i Dunaj . Z okresu rzymskiego zachowało się tak wiele kamieni, że zostały one częściowo wykorzystane do budowy katedry św. Szczepana .
Dzięki okupu odbieranego przez Ryszarda Lwie Serce w 1192 , Leopold V zrobił rozwijać Graben z katedry św do Freyung i wzniesiony obudowę, która trwała aż do XIX -tego wieku . W nadchodzących stuleciach nie będzie większych prac na murach Wiednia. Wiedeńczycy nie czują się zagrożeni i dlatego nie widzą sensu modernizacji murów.
Sytuacja zmieniła się dramatycznie w 1529 roku, kiedy Turcy znaleźli się u bram Wiednia. Turcy pod panowaniem Sulejmana atakują Bramę Karyntii . Na szczęście dla Wiedeńczyków nie mogli użyć ciężkich armat , których nie mogli unieść - mokre lato sprawiło, że tory stały się niedostępne. Średniowieczne ogrodzenie nie stanowiłoby przeszkody dla takich armat. W rezultacie Turcy następnie próbują zdetonować mury minami . Dzięki beczkom wypełnionym wodą lub groszkiem Wiedeńczycy są świadomi miejsc, w których Turcy próbują kopać tunele, aby rozstawiać swoje miny, a tym samym podejmują niezbędne kroki. Pod koniec miesięcznego oblężenia Turkom udaje się stworzyć wyłom, tzw. „Wyłom pod Solimanem” na 30 metrów. Turcy jednak nie wyszli zwycięsko, mur runął na zewnątrz, co dało Wiedeńczykom wystarczająco dużo czasu na zbudowanie palisady i tym samym uniknięcie wjazdu Turków do miasta.
Po oblężeniu w 1529 roku twierdza została przebudowana według włoskiego modelu nowoczesnego muru. W 1548 roku sprowadzono architektów lombardzkich , zwłaszcza z regionów Como i Lugano . Jednym z najbardziej znanych architektów, którzy pracowali przy wiedeńskiej obudowie, jest Domenico dell'Allio . Mury są obniżone, średniowieczne baszty przekształcono w dziesięć bastionów i utworzono przeciwskarpową fosę . Część komory aż do Donaukanal jest zbudowany na XVII -tego wieku .
W Wiedniu bastiony są powszechnie określane jako Bastei , termin używany we wszystkich szkicach i planach, w tym austriackiego architekta Daniela Suttingera (jest to austriacyzm ).
Rów jest wypełniony wodą, od północnego wschodu przez Alserbach, a od południa przez Vienne . Na północnym zachodzie i na zachodzie, między Augustinerbastei i Schottenbastei , rów pozostaje suchy.
Po wojnie trzydziestoletniej Wiedeńczycy dobudowali między bastionami raweliny ( Schanzl wiedeńskie). Za bastionami dodaje się jeźdźców . Przeciwskarpa w zygzak na głębokości sześciu metrów. Na przeciwskarpa jest pokryta ścieżka oddzielone od Glacis przez palisady .
Prace zakończono w 1672 roku .
Dziesięć lat później Turcy ponownie znaleźli się u bram Wiednia w 1683 roku . W 1682 roku , negocjacje pomiędzy Leopold I st i Imperium Osmańskiego była awaria i Leopold zatrudnił inżyniera Georga Rimpler (w) z Leisnig w Saksonii , znany ze swojej pracy podczas oblężenia Candia na Krecie ( 1669 ). Za kwotę 2000 florenów został podpułkownikiem . Pod dowództwem miasta, hrabiego Ernsta Rüdigera ze Starhemberg , Rimpler wzmocnił ogrodzenie, przeciwskarpę i zakrytą ścieżkę, wzniósł kaponiery i fałszywe spodnie i oddzielił części fortec w taki sposób, że atak nie może natychmiast zniszczyć całego aparat obronny. Rimpler miał wtedy rację, podejrzewając główny atak Turków między Löwelbastei i Burgbastei .
Burgbastei (lewe skrzydło obrońców, prawe skrzydło atakujących) jest wówczas kwadrat z dziewięciu armat . Za Burgbastei stoi jeździec zwany Spanierbastei , podniesiona bateria. Löwelbastei (prawica obrońców, lewe skrzydło atakujących) jest mniejsza niż Burgbastei i jego jeździec zajmuje również ważne miejsce. Ściana między bastionami o długości 200 metrów jest zbyt długa, aby skutecznie wykorzystać kartacza . Ravelin zbudowany jest zbyt blisko do rowu, ograniczając użycie artylerii w rowach.
Podczas podważającej wojny, która się rozpoczyna, Turcy mają przewagę dzięki swoim 5000 pracowników. Mają więcej materiałów i ludzi oraz mają większe doświadczenie w tej taktyce oblężniczej. Po stronie austriackiej Georg Rimpler (en) wykorzystuje nieletnich z Tyrolu , Holandii i Lotaryngii , a nawet kobiety. Rimpler uważa jednak, że kobiety służą jedynie do odwracania uwagi mężczyzn od pracy i niezbyt ich ceni.
Ravelin i zniszczone bastiony zostały odbudowane, rów i przeciwskarpa przerobione. Pozostałe raveliny wokół miasta zostały ukończone, dzięki czemu wiedeńska zagroda stała się krągiem bastionów i rawelinów. Tylko od strony kanału Dunaju nie buduje się żadnych rawelinów.
Na początku XVIII XX wieku do chwili powstania Franciszka II Rakoczego The książę Eugeniusz wzniesiony Linienwall (w) , która wzmacnia wiedeński ciąży. Linienwall znajdował się w miejscu obecnego Gürtel i było większego znaczenia wojskowego w dwóch odcinkach w 1704 roku i podczas rewolucji w 1848 roku . Jego znaczenie jest przede wszystkim o charakterze gospodarczym , Linienwall następnie działając jako przyznającego obudowie .
Z rozkazu cesarza Józefa II , glacis, który utracił swoją rolę militarną w 1770 roku, został przekształcony. Dodano do niego jezdnię , a między ulicami dodano inne ulice prowadzące do bram miasta, a między ulicami dodano rośliny. W 1781 r. Cesarz urządził alejki , a już w 1776 r . Lodowiec ze względów bezpieczeństwa został oświetlony . Według Elisabeth Lichtenberger (en) prawdziwa fala zdobnictwa ma miejsce, gdy miasto rozszerza się na Volksgarten . Stara zagroda staje się malowniczą „strefą relaksu” wszechobecną w świadectwach współczesnych. Tak więc podczas jego wizyty wLipiec 1811, Joseph von Eichendorff z „ wspaniały widok z katedry św i pałace tych przedmieść ” z Glacis. Frances Trollope , jego praca w Wiedniu i Austriacy w 1838 r. Cytuje „ spacer najpiękniejszy na świecie” . W Wasserglacis (de) na terenie obecnego parku miejskiego jest szczególnie popularne, ale dzielnice wokół Elendsbastei mają złą reputację z powodu przestępczości i prostytucji , które są często tam.
Na początku XIX -go wieku , Napoleon zajęte miasto Wiedeń w 1805 i 1809 roku . Ponieważ klauzura straciła swoje powołanie wojskowe, Wiedeń poddał się bez walki w 1805 roku . W 1809 r. Skuteczne bombardowanie pozwoliło Francuzom ponownie zająć miasto. Rozpoczęcie demontażu rozpoczyna się od wyburzenia części ogrodzenia między Löwelbastei a Augustinerbastei . W pierwszej fazie, jednak wiedeński wzniesiono nowe mury kurtynowe między 1817 i 1821 , a Volksgarten został zamknięty przez nową obudowę. Burgtor nadal widoczne dzisiaj jest wzniesiony 50 m od starego Burgbastei i zintegrowany z obudową. W tym samym czasie znikają raveliny, które nie miały już wojskowego powołania, a zajmowały jedynie przestrzeń.
W 1848 r . Rewolucyjni studenci i mieszczanie zamknęli się w mieście, a wiedeńscy wojskowi zdali sobie sprawę, że ogrodzenie nie chroni elit, a wręcz przeciwnie, stanowi zagrożenie. Zbudowano dwa duże baraki , obecny Roßauer Kaserne i François-Joseph, których dziś nie ma w miejscu obecnego Stubenring . Do demontażu przyczyniają się również względy ekonomiczne: teren starego lodowca znajduje się blisko centrum miasta i sprzedaje się po bardzo wysokich cenach. Te drzwi są również ograniczenie do ruchu . W 1857 roku oficjalnie ogłoszono demontaż, który rozpoczął się w 1858 roku w Rotenturmtor . Już1 st May 1858, Quai François-Joseph jest otwarta dla publiczności. Trwają prace w południowo-wschodniej części zagrody. Zniszczenia przetrwały niektóre budynki, takie jak Pałac Coburg i Pałac Arcyksięcia Alberta z jego zbiorami ( Albertina ). Ostatnią część ściany pomiędzy Schottentor i Augustinerbastei zniszczony pomiędzy 1861 i 1863 roku . Plik1 st May 1868duży okrągły bulwar, Ring , jest otwarty, chociaż nie uwzględniono jeszcze dużych, obecnych dziś budynków. Po zakończeniu demontażu Mölker Bastei naprzeciwko Uniwersytetu Wiedeńskiego jest jedynym wspomnieniem, które pozostało po starej klauzurze.
Z Leithagebirge pochodzą wapienie i piaskowce wapienne z kilku kamieniołomów. Wymienione w źródłach są Mannersdorf , Kaisersteinbruch (od połowy XVI th wieku ), Breitenbrunn i . Weidlingau wspomina z XV -go wieku i zyskuje na znaczeniu w XVIII -tego wieku . Z Hütteldorfu pochodzi chodnik . Większość kamieni na groźby Turcji w XVI th wieku oraz XVII -tego wieku są sprowadzone z Dornbach . Kariera Sievering jest poświadczone od XIV th century ale prawdopodobnie istniała już w czasach rzymskich . Miasto Wiedeń kupuje tej kariery XV th century i znacznie większe. Stąd pochodzą głównie kamienie przeznaczone do budowy ulic. Kamieniołom Grinzing wzmiankowany jest w 1417 roku podczas budowy kaplicy .
Położenie Wiednia w pobliżu Dunaju sprzyja transportowi kamieni. Tam, gdzie to możliwe, wykorzystuje się Dunaj. Koszt transportu kamieni z Mannersdorf jest trzykrotnie wyższy niż samych kamieni.
Zgodnie z rysunkiem Carla Wenzela Zajicka (wg Emila Hüttera ) otaczający mur Wiednia przed demontażem obejmował następujące bastiony i bramy ( bezpośredni kierunek rozpoczynający się na południu na brzegach kanału Dunaju ):
Dopiero pod koniec okresu bastionów podjęto wielkie konstrukcje wokół murów Wiednia. W Pałacu Lubomirskich pochodzi z 1812 roku The Coburg Pałac został zbudowany w latach 1843 - 1847 .
Za wzór służy Pałac Erzherzog Albrecht , pierwsza arystokratyczna rezydencja wzniesiona w pobliżu bastionów. Wielkie koszary François-Joseph , zbudowane w latach 1849 - 1857 i zniszczone w 1900 roku, oraz brama François-Joseph ( 1850 - 1854 ) pochodzą z okresu sprzed rozebrania klauzury. Ciekawym przypadkiem jest dom „Zum Goldenen Kegel”. Siedmiopiętrowy budynek był de facto pierwszym drapaczem chmur w Wiedniu. Jednak znajdował się w pobliżu Elendsbastei, w nieatrakcyjnym obszarze wokół Schottensteig, co prawdopodobnie przyczyniło się do skłonności do całkowitego zapominania o domu.
