Emmanuel Guillon

Emmanuel Guillon Biografia

Narodziny	5 sierpnia 1939 Poitiers
Narodowość	Francuski
Zajęcia	Pisarz , orientalista

Emmanuel Guillon , urodzony w Poitiers dnia5 sierpnia 1939, Doktor Stanu , jest pisarzem , orientalista naukowe specjalizujące się w dwóch starożytnych cywilizacji Azji Południowo-Wschodniej , które z Mon (Birma, Tajlandia), i że z królestwa Champa (Wietnam), który pozostawił nam jako dziedzictwo artystyczne, które w sztuce z Champā , z miejscami My Son Sanctuary , Po Klong Garai i Po Nagar .

Elementy biograficzne

Po studiach filozofii , etnologii i birmański na Sorbonie w Paryżu, Emmanuel Guillon nauczył Francuski przez cztery lata w Rangunie (Birma), a następnie przez trzy lata Filozofia w Sajgonie (Wietnam). Nam).

Po powrocie do Francji uczył psychopedagogiki w Rouen, a następnie filozofii w regionie paryskim. Jednocześnie upowszechnił owoce swoich orientalistycznych dzieł poprzez książki, artykuły i wykłady, zwłaszcza w Ecole Pratique des Hautes Etudes w Paryżu.

W 1994 roku założył Towarzystwo Przyjaciół Ancient Champa (SACHA), które stopniowo zrzeszało amatorów i specjalistów od Ancient Champa. Był jej prezesem do jej rozwiązania w 2011 roku. W latach 1997-2011 SACHA opublikowała czternaście numerów biuletynu, które przyczyniły się do ożywienia badań nad starożytną Czampą . W 2005 roku zorganizowała międzynarodową konferencję w muzeum Cernuschi w Paryżu. Do 2009 roku autor przeprowadził liczne badania terenowe.

W 2000 r. Stworzył i przez dziewięć lat prowadził kurs wprowadzający do cywilizacji Mon i jej języka w Narodowym Instytucie Języków i Cywilizacji Orientalnych (INALCO) w Paryżu.

Wyreżyserował kilka prac doktorskich .

Publikacje (książki i artykuły)

O pon

• Na 21 popularnych piosenkach mon , Paryż, L'Homme (rewia) , 1971, XI, 2, s.  58-108 . [ czytaj online ]
• (en) A mon copper plate in the National Library, Bangkok , avec Nai Pan Hla, Rangoon, Journal of Birma Research Society , 1972, LV, 1 & 2, s.  9-17 .
• Notatki o dawnym regionie Thatön (Dolna Birma) , Nowy Jork, Ascona, Artibus Asiae , 1974, XXXVI, 4, s.  273-286 .
• Badania nad niektórymi napisami Mon - I , Paryż, BEFEO , 1974, LXI, s.  339-348 i II, BEFEO, 1977, LXIV, s.  83-119 , zdjęcia I0. [ czytaj online ]
• (en) Pewien aspekt składni môn , Hawaje, Austro-Asiatic Studies, część 1, s.  407-421 ( oceaniczne Lingwistyka specjalne Publikacje n O  13, 1976).
• Uwagi o buddyzmie Mon , Getynga, Nachritchen Der Akademie der Wissenschaften w Getyndze I, Philologishklasse Jarang 1982, s.  43-62
• Wojsko Mara w dolnej części anandy (Pagan-Birma) , Paryż, wersji Recherche sur les cywilizacji, Memoir n O  60, 108 str., Illust. ( ISBN  978-2-86538-141-8 )
• Odnośnie niepublikowanej wersji Vasundhara , Paryż, Asian Journal , 1987, CCLXXV, 1-2, s.  143-162 .
• Miasta Pegu, z XIV th  wieku do XVI -tego  wieku , Paryż, Archipelag (czasopismo) , 1989, s.  107-118 . [ czytaj online ]
• Podsumowanie konferencji , Paryż, Rocznik Praktycznej Szkoły Wyższej , sekcja nauk religijnych, 1990, tom XCVII, 1988-1989, s.  143-147 . [ czytaj online ]
• Pon. , Encyclopædia Universalis , Paryż 1990, XV, s.  622-624 (aktualizacja artykułu z 1972 roku).
• Ostateczne pochodzenie świata, czyli Mula Muh and other Mon Beliefs , The Journal of the Siam Society, Bangkok, The Siam Society, 1991, vol 79, 1, s.  22-30 . [ czytaj online ]
• O niektórych systemach politycznych Birmański i Mon , Paryż, Péninsule, Political systems of the market of the Chinese world, Péninsule: interdisciplinary studies on South-East Asia Péninsulaire, n o  35, 1997: 225-234.
• The Mons, a Civilization of South East Asia , Bangkok, The Siam Society, 350 str., Illust. ( ISBN  9748298442 )
• Parlons Môn, langue et civilization , Paryż, Éditions L'Harmattan , kolekcja Parlons, 2003, 302p. ( ISBN  2747554708 i 9782747554701 ) [ czytaj online ]
• Architektura i symboliczne krajobrazy, przypadek starożytnych królestw Czampy i Mon , Fisbones i błyszczące emblematy, Archeologia Azji Południowo-Wschodniej 2002, Anna Karlstrom i Anna Kälén, Muzeum Starożytności Dalekiego Wschodu, Östasiatiska Museet, Sztokholm, 2003, s.  271-279 , 10 Rys.
• Ancient Mons, Current Mons , Paryż, National Museum of Asian Arts - Guimet , Dvaravati, sources of Buddhism in Thailand, RMN, 2009, s.  47-51 , 1 Rys.
• Złożoność religijna w starożytnej Azji Południowo-Wschodniej: niektóre przykłady Mon i Cham , tom Abhinandanamâlâ Nandana Chutiwongs Felicitation, Bangkok, Colombo, 2010, s.  235-239 , 4 Rys.

Na starej Champie

• Champa , Dictionary of Arts, Londyn, wyd. Jane Turner, Mac Millan, 1996, tom 6, str.  417-433 , ilust .
• Sztuka Chamów powraca. Albert Morice kolekcja odnaleziony , Paryż, Le Journal des Arts , n o  31,Grudzień 1996, s.  20 , ilust.
• „The sculptures of Campa in Da Nang” in: The Museum of Cham Sculptures of Da Nang, Paryż, Association Française des Amis de l'Orient, s.  91-197 .
• Nagara Campā, Campāpura Campā: badania nad starą Czampą , w: Życie w zgodzie z Dhammą: referaty ku czci profesora Jeana Boisseliera z okazji jego osiemdziesiątych urodzin , Bangkok, Silpakorn University , s.  245-271 , 2 mapy, 7 zdjęć.
• Badania nad starą Campą. O grupie H of My Son , Paryż, Péninsule: interdisciplinary studies on Péninsulaire South-East Asia, 34, s.  119-128 , 6 ryc.
• Cham Art, Treasures from the Dà Nang Museum, Wietnam , Londyn, Thames & Hudson , 2004 s.  200 ilust., Bibliog., Indeks.
• Na północy archeologia krzywki Da Nang , Paryżu, List od Towarzystwa Przyjaciół Champa, 2004, n °  10, str.  8 .
• Przedstawienie tekstyliów w Cham Sculptures , Through the Thread of Time, Southeast Asian Textiles, The James HW Thompson Foundation Symposium Papers, Jane Puranananda, Bangkok, River Books, s.  134-151 , 38 Rys.
• Konferencja SACHA wPaździernik 2005, List Towarzystwa znajomych z Champa, n O  12, str.  22-23 .
• Wysokie doliny cam witryn , list z Towarzystwa Przyjaciół Champa, n o  13, 2007 s.  17-21 ., 13, s.  17-21 .
• The Archaeology of Champa, North of Hue - Towards New Perspectives , Interpreting Southeast Asia's Past, Elisabeth A. Bacus, Ian C. Glover & Peter D. Sharrock, red., Nus Press, National University of Singapore , 2008 s.  73-84 , 15 rys.
• Connexion entre Cultures (L'ancien Champa et ses Neighbours) , Archeology in Southeast Asia, From Homo Erectus to the Living Traditions, Choice of Papers z 11.Międzynarodowej Konferencji Europejskiego Stowarzyszenia Archeologów Azji Południowo-Wschodniej, s.  215-220 , 9 Rys.
• Sztuka i archeologia CHAMPA, starożytnej cywilizacji w Wietnamie , Paryż, Éditions Picard , 2011, 248 s.  120 ilust. Czarno-biały, il. 44. Kolor. ( ISBN  270840864X i 978-2708408647 )

O Birmie

• Podstawowy słownik francusko-birmański (7 000 słów), z Claude Delachet-Guillon . Wydawnictwo Dawn Literature, Rangun, Birma, 1972, 466 s.
• Birma , z Claude Delachet-Guillon . Éditions du Seuil , kolekcja Petite Planète, 1975, 190 s. ( ISBN  9782020001458 )
• Images of Living Buddhism: Birmanie , z François Dupuy, Paryż, Trismégiste, 1986, 110 s.  86 zdjęć (dwujęzyczne francuskie / angielskie). ( ISBN  2-86509-023-X )
• Aung San Suu Kyi, Nacjonalizm i literatura w Birmie: niektóre aspekty życia intelektualnego w okresie kolonializmu , z Claude Delachet-Guillon . Olizane, Genewa, 1996 (francuskie tłumaczenie Birmy i Indii, Aung San Suu Kyi), str.  33-85 . ( ISBN  2-88086-149-7 )
• Gustav Houtman. Kultura psychiczne birmańskiej Criss Polityki , Paryż, L'Mężczyzna (ocena) , N O  157 s.  301-303 .
• Birma, płomień buntu nie gaśnie , z Claude Delachet-Guillon . Międzynarodowe Centrum DÉVELOPPEMENT et cywilizacje - Lebret-Irfed Développement et cywilizacje, n o  360, 2008, Paryż, s.  1-4 .
• Listy i historie z Birmy i Wietnamu , z Claude'em Delachet-Guillonem . Persée (wydawnictwo), Paryż,Lipiec 2012, 805 s. ( ISBN  978-2-8231-0170-6 )

I również...

• Notre Cambodge 93 , Paris, La Nouvelle Revue française , n o  486 lipiec-Sierpień 1993, s.  234-237 .

Filozofia

• Wprowadzenie do filozofii, terminale techniczne, F, G i H , Hatier , Paryż 1984, 271 s.  32 zdjęcia, 22 kolory z tekstu. Kilka reedycji. ( ISBN  2218065304 i 978-2218065309 )
• Filozofie buddyjskie , Paryż, University Press of France , Que sais-je? n O  3003, 1995, 128 str. ( 10 th  mile, 2 e ed magazyn 1997 wydanie rosyjskie, Moskwa, 2004, 160 str.

Uwagi i odniesienia

1. http://www.mrc-usa.org/mon-study-guide.htm
2. http://cacspi.free.fr/documentation.php#guillon
3. http://cat.inist.fr/?aModele=afficheN&cpsidt=12329627
4. http://www.ibiblio.org/obl/docs3/Petit_annuaire.htm
5. http://www.transgenderasia.org/paper_on_the_question_of_origins.htm
6. http://cat.inist.fr/?aModele=afficheN&cpsidt=2469687
7. Leider, Jacques, „  Emmanuel Guillon, The Mons: A Civilization of Southeast Asia  ”, Aséanie, Humanities in Southeast Asia , Persée - Portal czasopism naukowych w SHS, vol.  4, N O  1,1999, s.  195-200 ( czytaj online , dostęp: 19 października 2020 ).
8. http://muse.jhu.edu/login?auth=0&type=summary&url=/journals/asian_perspectives/v041/41.1frasch.pdf
9. http://www.kaowao.org/Mon%20Language%20in%20Thailand.php
10. Le Journal des Arts, „  Cham art resurfaces  ” , na lejournaldesarts.fr ,1 st grudzień 1996(dostęp 19 października 2020 ) .
11. http://www.sacha-champa.org/g/fr/
12. „  „ Sztuka i archeologia Czampy - starożytna cywilizacja Wietnamu ”, autor: Emmanuel Guillon  ” , na weebly.com (dostęp 19 października 2020 r . ) .
13. http://www.presse-francophone.org/index.php/upf-agence-de-presse/edition/champa-le-vietnam-avant-les-vietnamiens?symfony=77557a6f0c11ba7583d7ad233369fe37
14. http://myanmar.chez.com/biblio.html
15. Sophie A, „  Płomień buntu nie gaśnie,  ” na canalblog.com , Bloggera bez Granic ,16 lutego 2008(dostęp 19 października 2020 ) .
16. Deprez, Stanislas, "  Emmanuel Guillon, Les filozofies bouddhistes  ", Revue Philosophique de Louvain , Persée - Portal czasopism naukowych w SHS, vol.  96 N O  21998, s.  350–353 ( czytaj online , dostęp: 19 października 2020 ).

Zobacz też

Powiązane artykuły

• Sztuka Champa
• Albert Morice
• Muzeum rzeźby Cham w Da Nang , dawniej muzeum Henri Parmentier
• Camille Paris , która odkryła My Son w 1899 roku
• Henri Parmentier , który prowadził wykopaliska i konserwację stanowisk Cham od 1901 roku.
• Jeanne Leuba , pisarka i żona Henri Parmentiera, brała czynny udział w jej wyprawach i pracach oraz pisała o chamach.
• Louis Finot (orientalista) , dyrektor EFEO, który wraz z Lunet de Lajonquière zinwentaryzował wszystkie zabytki cham
• Etienne Lunet de Lajonquière , który sporządził drobiazgową i szczegółową inwentaryzację pomników Cham
• Henri Marchal , który zastąpił Parmentiera
• Jean Boisselier , który studiował pomniki Cham z Finotem i Lajonquière i napisał o posągu Czampy
• Bernard-Philippe Groslier , syn Georgesa Grosliera, zastąpił Marchala
• Georges Groslier , na zlecenie Alberta Sarrauta w celu ożywienia tradycji artystycznych ludów Indochin w 1917 roku
• Philippe Stern , który wraz ze swoim zespołem zakodował pomniki Cham, aby zidentyfikować różne style .
• Królestwo Champā
• Cham (ludzie)
• Đại Việt
• Sanktuarium M San Sơn , wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO w 1999 roku, 35 km od Hoi An
• Po Klong Garai w Da Nang
• Po Nagar w Nha Trang