Narodziny |
6 lutego 1903 Haga |
---|---|
Śmierć |
14 października 1994(91) Zurych |
Narodowość | szwajcarski |
Zajęcia | Malarz , pisarz |
Rodzina | Rodzina Von Vietinghoff |
Matka | Jeanne de Vietinghoff |
Egon de Vietinghoff (Egon Arnold Alexis, baron de Vietinghoff , ur6 lutego 1903w Hadze , zmarł dnia14 października 1994w Zurychu ) to malarz , autor specjalistycznych książek, filozof z malowaniem i twórca Egon von Vietinghoff Fundacji .
Egon de Vietinghoff odtworzył technikę olejno-żywiczną charakterystyczną dla tradycyjnego malarstwa i pojmowany pod terminem Malarstwo Transcendentne ( Visionäre Malerei ) jako pogląd i prezentację opartą na transcendencji natury, a to metodą szkoły czystej kontemplacji ( Schule reinen Schauens ). Ponadto stworzył dzieło składające się z ponad 2700 płócien.
Syn Conrada, barona de Vietinghoff, pochodzenia niemiecko-bałtyckiego i Jeanne Bricou , pochodzenia belgijsko-holenderskiego, córka Emmy Antoinette Isaure Storm de Grave (1841-1933) i Alexisa Bricou (1824-1877), aptekarz i kupiec w gąbkach i skórach kozicy, założył Nouveau Marché aux Grains, 9, w Brukseli, a następnie w Schaerbeek , rue du Progrès , 121, owdowiałą już po pierwszym małżeństwie z Hermanie Koch i drugim małżeństwem z Gesiną Cornelią van Duura (1834-1867). Urodzony jako poddany rosyjskiego cara w Holandii , Egon de Vietinghoff spędził dzieciństwo we Francji, Niemczech i Szwajcarii . Mówi sześcioma europejskimi językami i jest żonaty z kobietami z Włoch , Szwajcarii, Niemiec i Austrii , dzięki czemu można go uznać za prawdziwego Europejczyka . Ojciec pianista i matka pisarki byli modelami dla Marguerite Yourcenar w jej twórczości literackiej. Naturalizowany Szwajcar w 1922 r. Mieszkał najpierw w Monachium i Capri , następnie w Paryżu ( 1923 - 1933 ), na Majorce , Buenos Aires ( Argentyna ), Las Toscas ( Urugwaj ) i Zollikon pod Zurychem. Wreszcie w 1940 roku osiadł na stałe w Zurychu.
W młodym wieku jego piesza podróż po Hiszpanii i Maroku była niezwykłą przygodą, której wrażenia inspirowały jego twórczość aż do ostatnich lat. O ile początek jego kariery naznaczony był duchem śledczym, innowacyjnym, przedsiębiorczym, sportowym i towarzyskim, to druga część jego życia przebiegała w zupełnie innym duchu: siedzący, wycofany i bez wielkich potrzeb, całą energię poświęcił swojej powołanie artystyczne. Opuścił gimnazjum w wieku 16 lat pod wpływem chęci podjęcia kariery artystycznej. W wieku 86 lat, po 70-letnim okresie twórczym, rozstał się ze swoim pędzlem i kolejne pięć lat spędził w domu, ciesząc się zaskakującym zdrowiem. Egon de Vietinghoff, człowiek i artysta, przez całe swoje życie był outsiderem, który nie dawał się wpływać na ducha czasu. Vietinghoff poświęcił wiele uwagi technice i duchowi dawnych mistrzów ; niemniej jednak ich nie kopiuje: znalazł własne środki wyrazu. Za życia wystawiał głównie w Szwajcarii i południowych Niemczech.
Egon de Vietinghoff na nowo odkrył szczególne możliwości, jakie daje zapomniana technika dawnych mistrzów, malarstwo olejne i żywiczne z nałożonymi warstwami kolorów, unikalne dziedzictwo kulturowe sztuki europejskiej. Jako elementarz używa tempera. Samouk, systematycznie rekonstruował ją w ciągu 35 lat badań i eksperymentów. Suma jego doświadczeń ukazuje się w Handbuch zur Technik der Malerei (Podręcznik techniki malarskiej ), w którym definiuje przezierność koloru z punktu widzenia malarza, właściwość dotychczas nierozpoznaną, choć decydującą. Od tradycyjnego malarstwa. do szkliw . Przywiązywał szczególną wagę do czystości stosowanych przez siebie naturalnych substancji (z wyjątkiem kilku niezbędnych pigmentów pochodzenia chemicznego), dlatego stworzył własne kolory, rozpuszczalniki i spoiwa .
W jego filozoficznego rękopisu Vision und Darstellung ( „kontemplacji i reprezentacji”), opublikowanym w języku niemieckim w Internecie, pisze, co on rozumie przez „Transcendent Painting” ( „Visionäre Malerei”), pojęcie o sztukach wizualnych opartych na transcendencję. Z Natura. Ponadto opisuje Szkołę czystej kontemplacji („Schule reinen Schauens”), metodę medytacyjną, która prowadzi do wizji artystycznej, będącej przedmiotem malarstwa transcendentnego. O ile malarz zna swoje rzemiosło, wartość dzieła malarskiego zależy od jego zdolności do przeniesienia jedynie kolorami tych mistycznych , ponadczasowych, czysto wizualnych przeżyć. Należy to jednak rozumieć, że artysta musi lekceważyć jakąkolwiek interwencję intelektualną, jakąkolwiek zdobytą wiedzę, aby w pełni zanurzyć się w rytmie kolorów, które charakteryzują podmiot i cieszyć się wewnętrzną swobodą, pozwalającą mu oddać „dramat koloru”, światło i forma ”, która emanuje z przedmiotów i rozgrywa się przed duchowym okiem artysty. Sam Vietinghoff przeszedł przez ten proces percepcji i tworzenia i ugiął się przed głębokim artystycznym zrozumieniem i transcendentnymi doświadczeniami niektórych Starych Mistrzów aż do Williama Turnera . Filozofia ta wymyka się opozycji „naturalizm / [realizm - abstrakcja ”], a Vietinghoff wskazuje inną drogę.
Ogromne dzieło, jego oleje obejmują wszystkie klasyczne motywy: martwe natury (60%), kwiaty (21%), pejzaże (4%), a także sceny z różnych gatunków , akty i portrety (łącznie 15%). Ponad 2700 obrazów olejnych i żywicznych lub temperowych. Portrety i akty czerwoną kredą oraz rysunki i szkice ołówkiem , węglem , tuszem , temperą i olejem, a także niektóre akwaforty . Z wyjątkiem kilku wielkoformatowych płócien przedstawiających tematy mitologiczne i biblijne , Egon de Vietinghoff poświęca się szczególnie trzeźwym tematom i odwraca naszą uwagę od właściwego tematu, tak że przywiązuje się do postrzegania koloru jako takiego, ale bez upadku w abstrakcję. Jego płótna są betonowe i w tych ściśle figuratywnych pracach odkrywamy „ impresjonistyczne ” cechy . Jego martwe natury przedstawiają nam kompozycję sceniczną, w której samotne owoce spoczywają w atmosferze naznaczonej swoistą powagą. Swoimi świetlistymi kolorami wyróżniają się intensywnie z często dość ciemnego tła, na ogół skomponowanego w bardzo dyskretny sposób z dwóch aksamitnych tkanin. Kompozycja obrazu jest prosta, a przestrzeń oszczędnie ustrukturyzowana. Jego płótna charakteryzują się plastycznością i naturalną świeżością motywów, na ogół stonowanych i utrzymanych w ciepłej kolorystyce. Jasność kolorów - z których większość stworzył sam - wydaje się emanować od samych badanych.