Podobnie jak inne sądy, dwór bizantyjski był często sceną intryg i spisków dla najwyższej władzy sądowniczej imperium . Osadzanie bizantyńskimi cesarzy jest jednym z warunków na koniec panowania niektórych cesarzy które udało się wzajemnie między 324 ( Constantine Ier ) i 1453 ( Konstantyn XI Paleologowi ).
Jak w całym chrześcijaństwie wschodnim ( carów , królów, wojewodów lub hospodarów ) urząd cesarza bizantyjskiego („ bazyleusa ”) nie jest dziedziczny, nawet jeśli dynastie czasami udaje się utrzymać tron przez kilka pokoleń. Certyfikat żadne prawo sukcesji, że potomek an Ascend tron cesarza, choć z XI -tego wieku , potomek był częściej niż inni, aby uzyskać dostęp do najwyższych funkcji.
W rzeczywistości uważano, że cesarz został wybrany przez Boga i że boska wola może być również wyrażona poprzez konflikty i ambicje ludzi. Symbolem zasadniczo efemerycznej natury ich władzy, cesarze bizantyjscy otrzymali po intronizacji akakię : fioletową jedwabną torebkę pełną kurzu, która przypominała im, że są tylko ludźmi, których przeznaczeniem jest ponowne stanie się prochem. Cesarz czerpie swoją prawowitość tylko z woli Bożej, a nie od swojego poprzednika czy samego siebie. Dlatego bazyleus jest tylko „sługą i porucznikiem Bożym” (ἐργαστὸς καὶ λοχαγὸς τοῦ Θεοῦ), a wszystkie jego czyny są ściśle uzależnione od woli Bożej. Konstrukcja ta niekoniecznie oznacza, że każdy może być wybrany przez Boga, aby wznieść cesarski tron: Justin I er , Michael II , Basil I er , Michael IV lub Michael V , wszyscy ludzie z ludu, były uważane wśród osób wybranych do orzekania w Imperium .
Taka koncepcja funkcji cesarskiej ma dwojakie konsekwencje: dopóki basileus ma łaski Boże (czyli umie odczytywać jego zamysły), bunt przeciwko cesarzowi jest buntem przeciwko Bogu, a buntownik jest wrogiem Boga (θεομάχος), a nawet świętokradztwo (termin καθοσίωσις używany przez Michała Attaleiatesa podczas buntu Konstantyna Dukasa przeciwko Niceforowi I st ); ale jeśli basileus na miejscu przegrywa, jeśli jest „ślepy” na zamysły Boga, wtedy to on staje się wrogiem Boga, a buntownik staje się „sługą i porucznikiem” Pana. W chrystologicznych i religijnych sporach cesarstwa, jak ta między „ obrazoburcami ” a „ ortodoksami ”, każda ze stron jest przekonywana do bycia „w Świetle” i do walki ze ślepotą swoich adwersarzy, którzy sami są „w Ciemność” . W tych warunkach cesarz może zrobić wszystko w granicach boskiej woli, a jego zwycięstwa są zwycięstwami żołnierza Boga; jeśli zostaje pokonany, to dlatego, że nie umiał zobaczyć boskiej woli (i dlatego nieraz zwyciężeni zostali fizycznie zaślepieni, zanim zostali zmuszeni do zostania mnichami, jak Romain IV Diogenes ).
Spośród 88 cesarzy, którzy rządzili w Konstantynopolu od 324 do 1453, dwudziestu dziewięciu zmarło gwałtowną śmiercią w wyniku spisku, trzynastu zostało zmuszonych do emigracji w klasztorze, trzech zginęło w walce: Walens , Nicefor I st i Konstantyn XI .
Przeżył straszliwą śmierć, która naznaczyła jego współczesnych: odcięto mu prawą rękę, przywiązano go do grzbietu parszywego konia i przez kilka dni wystawiano go pod pręgierzem w Konstantynopolu bez wody i jedzenia. W tych dniach leją mu w twarz wrzątkiem, wyrywają oko i wieszają za nogi między dwoma filarami na Hipodromie. Wciąż powtarza: „Zmiłuj się, mój Boże! Po co szukać złamanej trzciny? ”. Genueński żołnierz kładzie kres cierpieniu, wbijając ostrze w jego serce.
Rhinokopia jest okaleczenie nosa. Wierzono, że człowiek, który miał obcięty nos, nie mógł już zostać cesarzem. Po tym, jak Justynian II został ponownie zainwestowany w cesarza w 705 przez obcięcie nosa (użyłby złotej protezy), to okaleczenie nigdy więcej nie zostało użyte.
Filipicos był pierwszą ofiarą ślepoty , praktyki stosowanej do końca cesarstwa.