Demokracja proletariacka

Demokracja proletariacka
(it) Democrazia proletaria
Prezentacja
Sekretarz krajowy Mario Capanna (1982-1987)
Giovanni Russo Spena (1987-1991)
Fundacja 1975 (jako koalicja)
13 kwietnia 1978 (konstytucja partii)
Połączenie Partia Jedności Proletariatu na rzecz Komunizmu
Avanguardia operaia
Movimento Lavoratori per il Socialismo
Gruppi Comunisti Rivoluzionari
Lotta continua
Zanik 9 czerwca 1991
Gazeta Quotidiano dei lavoratori
Pozycjonowanie Najbardziej lewy
Ideologia Komunizm
Ekologizm
Pacyfizm
Feminizm
Stronie internetowej www.democraziaproletaria.it
Komunistyczna Partia Refundacji
Verdi Arcobaleno 		następujący

Demokracja Proletariacka (po włosku  : Democrazia Proletaria , w skrócie DP  ; czasami tłumaczona na język francuski jako Demokracja Proletariacka) to skrajnie lewicowa włoska formacja polityczna, która istniała w latach 1975-1991.

Historia

Demokracja proletariacka była najpierw koalicją wyborczą, skupiającą Partię Jedności Proletariatu na rzecz Komunizmu i różne inne skrajnie lewicowe partie, Avanguardia Operaia, Movimento Lavoratori per il Socialismo, a także kilka innych mniejszych grup, zwłaszcza trockistów . Koalicja, do której w 1976 roku dołączyła Lotta Continua , ma na celu reprezentowanie w wyborach parlamentarnych w 1976 roku tej części politycznego spektrum usytuowanej na lewo od Włoskiej Partii Komunistycznej . W głosowaniu koalicja uzyskała 1,5% głosów krajowych. Proporcjonalna głosowanie pozwala Demokracja Proletariatu do wyboru sześciu zastępców; ten rozczarowujący wynik doprowadził do kryzysu na włoskiej skrajnej lewicy - Lotta nadal rozpadała się w tym samym roku - której wielu działaczy, oceniających ścieżkę wyborczą jako beznadziejną, było tym bardziej kuszonych przejściem do przemocy, podczas gdy Włochy przeżywają okres lat ołowiu .

Od 1977 r. Koalicja była pełna podziałów przeciwstawiających się w szczególności Partii Jedności Proletariatu dla Komunizmu (PdUP) i Avanguardia operaia. W kwietniu 1978 r. Lewe skrzydło PdUP, kierowane przez Vittorio Foa , podzieliło się i sprzymierzyło z większością Avanguardia Operaia, aby połączyć się z proletariacką demokracją, która następnie stała się partią polityczną . PdUP nadal istnieje po swojej stronie i pochłania resztę Avanguardia Operaia.

W 1979 roku partia uzyskała posła w osobie Mario Capanny , byłego przywódcy skrajnie lewicowego protestu studenckiego. DP zachował mandat w Parlamencie Europejskim w 1984 i 1989 r. W wyborach parlamentarnych w 1979 r. Proletariacka Demokracja stanęła wraz z grupą przedstawicieli skrajnej lewicy, w tym byłymi członkami Lotta Continued , pod nazwą Nowa Zjednoczona Lewica ( Nuova Sinistra Unita ): podczas gdy Partia Jedności Proletariatu dla Komunizmu, która przedstawiła się osobno, otrzymuje sześciu deputowanych, Zjednoczona Nowa Lewica otrzymuje tylko 0,8% głosów i nie ma mandatów w izbie. W wyborach parlamentarnych w 1983 r. Demokracja proletariacka zdołała uzyskać 1,47% głosów i siedmiu posłów. W wyborach 1987 r . Uzyskał ośmiu posłów i senatora.

Demokracja proletariacka chce być rzecznikiem nie tylko żądań włoskiej klasy robotniczej , ale także różnych nurtów opinii obecnych zwłaszcza wśród młodzieży, takich jak feminizm , ekologizm i pacyfizm . W latach 80. DP pozostawała punktem zbornym dla pewnych wrażliwości włoskiej lewicy i skrajnej lewicy, która nie identyfikowała się z PCI .

W 1987 roku, lider „eko-pacyfistyczny” skrzydła partii, Mario Capanna , zastąpił na czele DP przez jednego z głównych przywódców „pracowników” skrzydła , Giovanni Russo Spena . Trend Capanny, który chce sprzyjać tworzeniu „czerwono-zielonego bieguna” , podzielił się w 1989 roku i stworzył nową formację ekologiczną Verdi Arcobaleno , która następnie dołączyła do Federacji Zielonych . Demokracja proletariacka rozpada się w 1991 roku, tworząc wraz z byłymi kadrami Włoskiej Partii Komunistycznej i innych organizacji Partię Odbudowy Komunistycznej .

Wyniki wyborów

Wybory ogólne

Rok Izba Reprezentantów Senat Ranga Rząd
% Mandaty % Mandaty
1983 1.47 7/630 1.05 7/315 10 tys Sprzeciw
1987 1.66 8/630 1.52 1/315 10 tys Sprzeciw

Parlament Europejski

Rok % Siedzenia Ranga Grupa
1979 0,7 1/81 10 tys CDI
1984 1.4 1/81 8 tys KOKARDA
1989 1.3 1/81 5 th Warzywa

Uwagi i odniesienia

  1. Democrazia proletaria (DP) , Encyklopedia Treccani
  2. Giorgio Galli, Piombo rosso. La storia completa della lotta armata in Italia dal 1970 a oggi , BCDe, 2007, strony 76–77

Powiązany artykuł

Linki zewnętrzne