Lata ołowiu w Europie oznaczają okres mniej więcej od końca lat sześćdziesiątych do końca lat osiemdziesiątych w Europie, używając określenia „ lata ołowiu ”. Charakteryzują się wzrostem i obecnością we wszystkich krajach Europy Zachodniej brutalnego aktywizmu politycznego, często uprawiającego walkę zbrojną , zwłaszcza dla skrajnie lewicowych komunistów, ale także skrajnie prawicowych neofaszystów . Wykorzystanie ataku politycznego staje się w tym okresie aktualną praktyką ruchów rewolucyjnych, zwłaszcza we Włoszech , Niemczech , Francji , ale także w reżimach dyktatorskich ( hiszpańskim i greckim ).
Dzisiejsi historycy starają się rzucić światło na ten niespokojny okres współczesności .
W Niemczech Zachodnich około 1967-1968 powstało kilka skrajnie lewicowych ugrupowań zaangażowanych w walkę zbrojną. Motywy są zróżnicowane, niektórzy widzą swoją walkę z perspektywy internacjonalistycznej i antyimperialistycznej (wsparcie dla Wietnamu Północnego , LFWP ...), tak było np. W przypadku Frakcji Armii Czerwonej , inni walczą o rewolucję atakami. Młodzi Niemcy, którzy angażują się w te ruchy, pochodzą głównie z pokolenia powojennego, pogardzającego pokoleniem swoich rodziców, zamieszanych w nazistowskie zbrodnie. W ich krytyce wobec Niemiec wyczuwalna jest pewna forma antyfaszyzmu (byli naziści na ważnych stanowiskach, „powrót” nazizmu…).
Państwo zareagowało na ten wzrost przemocy surowymi represjami (patrz Frakcja Armii Czerwonej ). W tym okresie aktywne są różne niemieckie grupy:
Komunistyczna Combatant Cells (CCC) (1983/86) składały się z działaczami z zakresu walk społecznych i politycznych, są one odpowiedzialne za dwadzieścia osiem zbrojnych działań propagandowych skierowanych na całym terytorium, symboliczne i strategicznych miejscach. Imperializm Stanów Zjednoczonych, NATO i system kapitalistyczny. CCC były w kontakcie z Direct Action , Frakcją Armii Czerwonej i Czerwonymi Brygadami . Poza bombami będą uczestniczyć w ideologicznym wzmocnieniu linii marksistowsko-leninowskiej.
Inne tajne struktury działały w Belgii w latach 80. XX wieku :
W 1984 Komunistyczna Komórka Bojowa (CCC) przeprowadziła swój pierwszy atak bombowy. Rewolucyjna walka o komunizm rozpoczęła się dawno temu.
W Hiszpanii ruchy zbrojne skierowane przeciwko Franco powstały na początku lat siedemdziesiątych ( MIL , Grupy Rewolucyjno-Międzynarodowej Akcji ( GARI ), działające również we Francji i Belgii, oraz Antyfaszystowskie Grupy Oporu z 1 października ( GRAPO )). Po śmierci Franco i demokratycznej transformacji reżimu, Antyfaszystowskie Grupy Oporu z 1 października, polityczno-wojskowe skrzydło Hiszpańskiej Partii Komunistycznej (odtworzone) ( PCE (r) ), inspirowane marksizmem-leninowcem, kontynuowały walkę w rewolucyjnej perspektywie tylko. Wraz z włoskich rozporządzeń podstawowych i belgijskich CCCS The GRAPO i PCE (R) tworzą marksistowsko-leninowska nurt walki zbrojnej w Europie.
Po rozpadzie ruchów maoistycznych na początku lat 70. utworzono kilka grup walki zbrojnej zbliżonych do teorii maoistów ( NAPAP , Brygady Międzynarodowe ). Ruch autonomiczny , wywodzący się po części z kręgów anarchistów i maoistów, również uprawiał brutalny aktywizm, czasami posuwając się nawet do bombardowań w drugiej połowie lat siedemdziesiątych.
Międzynarodówkowa rewolucyjnego działania Grupy , który wyłonił się z MIL , zwalczał frankizmu atakując interesów hiszpańskich we Francji w roku 1970.
Te różne zbrojne grupy bojowe połączyły się w „koordynacji polityczno-wojskowej wewnątrz ruchu autonomicznego” pod koniec lat siedemdziesiątych, co doprowadziło do powstania akcji bezpośredniej . W 1982 roku, rozpad grupy w Lyonie zmienił nazwę na Red Poster .
Direct Action sprzymierzy się w latach 80. z belgijskimi Komunistycznymi Komórkami Bojowymi , włoskimi Czerwonymi Brygadami oraz niemiecką Frakcją Armii Czerwonej .
Wydawało się, że w 1987 roku rewolucyjna działalność terrorystyczna we Francji wygasła po aresztowaniu głównych członków Direct Action i Czerwonego Plakatu .
Skrajnie prawicowy terroryzm był również obecny we Francji w latach 1970 i 1980 ( Charles Martel grupowe , nacjonalistyczna grupa interwencyjna , itd.).
W Grecji reżim pułkowników, który doszedł do władzy podczas zamachu stanu w 1967 r., Spotykał się ze sprzeciwem niektórych grup, m.in. poprzez udział w zamachach. Z tych lat dyktatury wyłoniły się takie grupy jak Organizacja Rewolucyjna z 17 listopada , która kontynuowała działania terrorystyczne aż do jej likwidacji w 2003 roku.
Od zakończenia II wojny światowej władzę sprawuje utworzona przez Watykan Chrześcijańska Demokracja . W obliczu tego, Włoska Partia Komunistyczna (PCI) umocniła się w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku, zdominowana na lewo przez dużą liczbę organizacji marksistowskich, w tym Czerwone Brygady . Sądownictwo w dużej mierze zdominowane przez PCI ściga organizacje prawicowe za przestępstwa opinii, które prowadzą do kilku wyroków więzienia. Ta sama władza w dużej mierze przymyka oko na działalność rewolucyjnej lewicy. Od 1969 do 1974 roku, w pierwszej fazie terroryzmu poszukiwali komuniści.
Przez te wszystkie lata Magistratura demokratica (MD), radzie sędziów urodzonych w 1964 r., Odegrała decydującą rolę, przywłaszczając sobie prawie wszystkie procesy o terroryzm, narzucając bojowe podejście polityczne, odrzucając pewne dowody, odrzucając doniesienia policji, służb specjalnych. lub niezależnych sędziów, co zaprzecza fachowej wiedzy technicznej, jak w przypadku procesów w Brescii i Bolonii.
Przez dwie dekady Włochy były dotknięte akcjami terrorystycznymi, których domagały się grupy, najpierw skrajnie prawicowe, potem skrajnie lewicowe. Te włoskie Czerwone Brygady ( Brigate Rosse , Br) (1970), najbardziej znany z organizacji tego okresu, są zarówno ruch polityczny (założona w fabrykach) oraz organizacją walki zbrojnej. Twierdząc, że są częścią nurtu marksistowsko-leninowskiego do założenia „Walczącej Partii Komunistycznej” (PCC), posłużą jako punkt odniesienia dla KKK w Belgii. BR są główną, najlepiej zorganizowaną i najstarszą organizacją „partyzancką” działającą we Włoszech . Jednak wiele innych rewolucyjnych grup polityczno-wojskowych „ożywiało” włoskie „lata przewodzenia”. Niektóre z tych grup są z BR.
Druga co do wielkości grupa zbrojna po Czerwonych Brygadach, Prima Linea została założona pod koniec 1976 roku przez dysydentów z Lotta Continua i Comitato Comunista per il Potere Operaio (Sergio Segio, Enrico Galmozzi, Massimo Libardi, Bruno Laronga).
Podczas włoskich lat przewodzenia, które rozpoczęły się od ataku na Piazza Fontana w Mediolanie ,12 grudnia 1969, a następnie z atakiem Peteano (it) w 1972 roku przez Vincenzo Vinciguerra , atakiem na miejsce Loggii w Brescii ,28 maja 1974, ponad 600 ataków popełnionych w latach 1969-1989, w których zginęło 362 osób, a 172 zostało rannych. Grupa Czerwonych Brygad odpowiada za 84 z tych ofiar.
Od 1969 do 1975 roku akty przemocy były dzielone między skrajnie prawicowe i skrajnie lewicowe grupy, nawet jeśli działania grup neofaszystowskich wydawały się mniej widoczne. WGrudzień 1970Junio Valerio Borghese ze swoim Fronte Nazionale Rivoluzionario organizuje zamach stanu, który kończy się niepowodzeniem w ostatniej chwili.
W 1974 r. PCI podpisała porozumienie instytucjonalne, które nadało jej „zdolność do rządzenia”. Zgadza się zlikwidować zbrojne formacje. W latach 1978-1984 naprawdę zaczynał od sędziów, którzy pozyskali go do walki ze zwolennikami walki zbrojnej.
Po 1975 r. Skrajna lewica dominowała na froncie aktów wywrotowych, ale skrajnie prawicowy terroryzm pozostał silny do 1985 r., Być może z atakiem na stację w Bolonii ,2 sierpnia 1980, w którym zginęło 85 osób, atak na pociąg Neapol-Mediolan , w którym zginęło szesnaście osób, oraz zabójstwa rewolucyjnych zbrojnych jąder atomowych , siedemnastu w latach 1977-1985. XXI wieku, ale bez ponownego odkrywania intensywności lat 70.
Najbardziej znanym aktem włoskich lat ołowiu jest porwanie i zabójstwo byłego przewodniczącego rady Aldo Moro przez Czerwone Brygady , co kładzie kres wszelkim historycznym próbom kompromisu między chadecami (kierowanymi przez Moro) a PCI, kierowaną przez Enrico Berlinguer .
Politolog Anne Schimel ( Ceriep ) informuje, że według statystyk opracowanych przez włoskie Ministerstwo Spraw Wewnętrznych 67,5% aktów przemocy (walki, akcje partyzanckie i niszczenie mienia), które miały miejsce we Włoszech w latach 1969-1989, można przypisać skrajna prawica; 26,5% w skrajnej lewicy, a pozostałe 5,95% w innych. Ponadto we Włoszech w tym okresie 150 osób zginęło w wyniku działań terrorystycznych, które można przypisać skrajnej prawicy, a 94 osoby zginęły w wyniku ataków ze skrajnej lewicy.
Te ciężkie lata nadal obciążają zbiorowe sumienie, a zwłaszcza życie polityczne (patrz na przykład niedawna „sprawa Battistiego” i „sprawa Petrelli” ). Różne awatary Czerwonych Brygad popełniły lub usiłowały popełnić akty terrorystyczne od 1999 roku, po kilku latach milczenia. W 2003 i 2007 r. Zdemontowano skrajnie lewicowe grupy terrorystyczne. Dziennikarz i pisarz Giovanni Fasanella, specjalista Czerwonych Brygad, szacuje, że „Czterdzieści lat po narodzinach Czerwonych Brygad lewicowa przemoc polityczna stała się czynnikiem endemicznym. jedyny przypadek w Europie. (…) Zjawisko to jest zdegenerowanym wytworem ideologii, której korzenie nie zostały całkowicie wykorzenione, ponieważ system polityczno-kulturowy kraju nie przeciwstawił się mu dostatecznie mocno, z obawy przed uznaniem własnej odpowiedzialności (…). Wśród [młodych Włochów, ofiar niepewności społecznej], którzy znajdują się w ruchu No Global (alterglobalizacja), walka zbrojna jest traktowana ze współczuciem. „ Wreszcie włoski wymiar sprawiedliwości zlikwidował latem 2005 roku DSSA , grupę kierowaną przez neofaszystów na czele związku włoskich służb bezpieczeństwa. Jeden z zakładników, którzy zginęli w Iraku, został podobno wysłany w imieniu tej tajemniczej grupy, której przedstawiciele sami przyznali, że byli częścią Gladio , tajnej organizacji NATO związanej z lożą masońską Propaganda Due (P2).
Plik 22 kwietnia 2014The przewodniczący Rady Matteo Renzi podpisuje dyrektywę, która declassifies poufne dokumenty na temat ataków terrorystycznych popełnianych we Włoszech między 1969 a końcem 1980 roku.
Historyk Pierre Milza deklaruje: „30 lat później interpretacja zjawiska terrorystycznego, które wstrząsnęło Republiką Włoską od 1969 r. Do skrajnego końca lat 80., pozostaje trudna do wykonania, tak wiele pytań dotyczących polityki jest ze sobą splecionych. sytuacja międzynarodowa, tak wiele jest podzielonych - oczywiście w różnym stopniu - odpowiedzialności każdego bohatera w grze, która w sumie wywodzi się z planetarnej konfrontacji między obozem demokracji liberalnych a obozem „realnego socjalizmu” .
Włoski neofascysta Vincenzo Vinciguerra powiedział sędziemu Felice Casson, że atak na Piazza Fontana powinien skłonić włoskie państwo do ogłoszenia stanu wyjątkowego i zwrócenia się ku bardziej autorytarnym rozwiązaniom. Atak na dworzec kolejowy w Bolonii w 1980 roku jest powszechnie uważany za ostatnią wielką masakrę ostatnich lat, popełnioną również przez neofaszystowskich terrorystów . Najpierw przypisaliśmy wszystkie ataki tak zwanym grupom lewicowym , zanim zmieniliśmy zdanie w latach 80., kiedy dochodzenie sądowe we Włoszech oskarżyło niektóre z tych ataków o ataki fałszywej flagi , to znaczy - to znaczy przeprowadzone pod przykrywką. „flagi przeciwnej”. Pierre Milza precyzuje: „z 4 384 aktów przemocy politycznej odnotowanych między 1969 a 1975 rokiem 83% było dziełem ultraprawicowych organizacji nacjonalistycznych i neofaszystowskich, które miały na swoim koncie 83 polityczne zabójstwa 92” . W ten sposób zbadano szlak „czarnego terroryzmu” (lub neofaszystowskiego ). Wykorzystanie sieci Gladio tłumaczyłoby istnienie strategii napięć mającej na celu zapobieżenie zdobyciu władzy wykonawczej przez PCI oraz, w mniejszym stopniu, PSI . Ten, w powiązaniu z niektórymi środowiskami neofaszystowskimi, a także z lożą masońską Propaganda Due (P2) kierowaną przez Licio Gellego , uczestniczyłby w akcjach terrorystycznych .
Siatki radzieckie działały poprzez służby bułgarskie lub wschodnioniemiecką sieć kierowaną przez Markusa Wolfa . Mosad nie był ostatnim, oferując w 1973 broni do Alberto Franceschini w celu pojawiają się jako jedyny stały sojusznikiem Stanów Zjednoczonych w basenie Morza Śródziemnego. Ten odmówi, ale oferta zostanie przyjęta przez ludzi z superklanu związanego z Corrado Simioni .
W innych krajach Europy strategia ta doprowadziłaby do powstania dyktatur , w szczególności w przypadku reżimu pułkowników ustanowionego w Grecji w wyniku zamachu stanu w 1967 r. Lub w wyniku powtarzającego się popierania tureckiego militaryzmu i organizacji sił zbrojnych. Wilki, szare .