Fundacja | 15 grudnia 1983 |
---|---|
Rozpuszczenie | 20 września 1984 |
Rodzaj | Komisja Doradcza Władzy Wykonawczej (es) |
---|---|
Siedzenie | Centrum Kultury General San Martín (es) , Buenos Aires . |
Kraj | Argentyna |
Język | hiszpański |
Członkowie | Szesnaście (liczba oczekiwana), 13 (liczba rzeczywista), w tym krzesło |
---|---|
Założyciel | Raúl Alfonsin |
Prezydent | Ernesto Sabato |
Organizacja nadrzędna | Poder Ejecutivo Nacional ( d ) |
Comisión Nacional sobre la Desaparición de Personas ( CONADEP , Komisja Krajowa zniknięcia osób) to komisja doradcza, że prezydent Argentyny (es) Raúl Alfonsín stworzony na15 grudnia 1983dla realizacji dochodzenia w sprawie poważnych i powtarzających planowanych łamania praw człowieka, których dyktatura wojskowa , która dała sobie nazwę procesu reorganizacji narodowej , gdyby popełnione od 1976 do 1983 roku nie został powołany do sądu, ale do zbadać los zaginionych. Otrzymała tysiące skarg i zeznań oraz zweryfikowała istnienie setek tajnych miejsc przetrzymywania w całym kraju.
10 grudnia 1983radykalny polityk Raúl Alfonsín objął prezydenturę Argentyny po tym, jak dyktatura wojskowa, która stała się znana jako Proces Reorganizacji Narodowej , przerwała demokrację na siedem lat. Pod pretekstem walki z grupami partyzanckimi (którzy zintensyfikowali ataki w miastach, ale byli politycznie martwi po usunięciu i śmierci Perona ), ta dyktatura realizowała systematyczny plan porywania tych, których uważano za „wywrotowych”. kryterium stosowane w praktyce w bardzo szerokim i niejednoznacznym znaczeniu. Zwykle komandosi wchodzili do ich domów, aby ich porwać. Władze następnie zaprzeczyły znajomości miejsca pobytu tych osób.
Aby zbadać te zbrodnie, prezydent Alfonsin zarządził proces wojskowych junt (es) i organizacji partyzanckich zaledwie pięć dni po objęciu urzędu prezydenta. Aby uzupełnić tę ankietę, wysłał różne projekty reformy wymiaru sprawiedliwości wojskowej (es) i utworzonej dekretem Krajowej Komisji ds. Zaginięcia Osób (CONADEP, Krajowej Komisji ds. Zaginięcia Osób). Miała prowadzić śledztwo, aby „wyjaśnić fakty związane z zaginięciem ludzi w kraju” i zorganizować dowody, które państwo postawi przed sądem. Zgodnie z dekretem jego specyficzne i precyzyjne funkcje były następujące:
„A) przyjmować skargi i dowody dotyczące tych faktów i niezwłocznie przekazywać je sądowi, jeśli dotyczą one domniemanego popełnienia przestępstwa;
b) dowiedzieć się o losie osób zaginionych lub ich miejscu pobytu, a także o wszelkich innych okolicznościach związanych z ich lokalizacją;
c) ustalenia sytuacji dzieci pozbawionych opieki rodziców w wyniku działań podjętych w rzekomym celu zwalczania terroryzmu oraz zaangażowania w ich sprawę organów i sądów zajmujących się ochroną małoletnich;
d) zgłaszać sądom wszelkie próby ukrycia, kradzieży lub zniszczenia dowodów odnoszących się do faktów do wyjaśnienia;
e) w ciągu stu osiemdziesięciu (180) dni od jego ukonstytuowania przedłożyć raport końcowy ze szczegółowym wyjaśnieniem badanych faktów. "
- dekret 187/83, art. 2. [Bezpłatne tłumaczenie]
Komisja miała składać się z szesnastu członków, dziesięciu powołanych dekretem i sześciu wybranych przez obie izby Kongresu Narodowego . Dekret nazwał następujące osobistości kraju:
Jedynie Izba Deputowanych była reprezentowana przez powołanie radykalnych deputowanych Santiago Marcelino Lópeza, Hugo Diógenesa Piucill i Horacio Hugo Huarte.
Komisja utworzyła pięć sekretariatów i mianowała na ich czele następujące osoby: Graciela Fernández Meijide (es) (sekretariat ds. przyjmowania skarg), Daniel Salvador (sekretariat ds. dokumentacji i przetwarzania danych), Raúl Aragón (sekretariat ds. procedimientos (procedury, metody)), Alberto Mansur (Sekretariat Prawny) i Leopoldo Silgueira (Sekretariat Administracyjny).
Graciela Fernández Meijide (es) została później jednym z przywódców Frente País Solidario (es) (FREPASO) i była wPaździernik 1999, kandydat Sojuszu (es) na stanowisko gubernatora prowincji Buenos Aires .
Przez 280 dni Komisja przeszukiwała kraj w poszukiwaniu zeznań ocalałych, członków ich rodzin i oprawców, a także budynków, które służyły jako areszty (lub ich ruiny). Sporządziła spis wszystkich zgłoszonych zaginięć i wszystkich tajnych ośrodków po porównaniu relacji z architekturą budynków, co często wykonywało w towarzystwie samych ocalałych. Dzięki tym informacjom rysowała mapy, klasyfikowała historie i analizowała w celu zrekonstruowania modus operandi państwowego terroryzmu. Do zbierania informacji wykorzystała następujące metody:
Owoce całego tego śledztwa zostały przekazane w czwartek 20 września 1984do prezydenta Alfonsína po przemówieniu Ernesto Sábato . W tym obszernym raporcie końcowym podano 8961 osób zaginionych i 380 tajnych aresztów śledczych . Odnaleziony szczegółowy opis pozwolił również wykazać istnienie systematycznego planu samego rządu, który był kluczem do junty (es) wyroku . Raport został opublikowany w formie książkowej pod tytułem Nunca Más (es) (nigdy więcej). Tytuł ten, będący tłumaczeniem motta, którym pierwotnie ocalali z warszawskiego getta potępiali nazistowskie okrucieństwa, został wybrany na wniosek rabina Marshalla Meyera .
„Nasza Komisja nie została powołana po to, by osądzać, bo po to byli sędziowie instytucjonalni, ale żeby zbadać los ludzi, którzy zaginęli w tych pamiętnych latach życia narodowego. Ale po otrzymaniu kilku tysięcy skarg i zeznań, zweryfikowaniu lub ustaleniu istnienia setek tajnych miejsc przetrzymywania i zgromadzeniu ponad pięćdziesięciu tysięcy stron dokumentacji, jesteśmy przekonani, że dyktatura wojskowa spowodowała największą tragedię w naszej historii. i najdzikszy. I chociaż być może będziemy musieli poczekać na ostatnie słowo w sprawiedliwości, nie możemy milczeć w obliczu tego, co usłyszeliśmy, przeczytaliśmy i nagraliśmy, co wykracza daleko poza to, co można uznać za przestępstwo, by dotrzeć do ponurej kategorii zbrodni przeciwko niemu 'ludzkość. Wraz z techniką porwania i jej konsekwencjami, wszystkie zasady etyczne, które wielkie religie i filozofie wznosiły przez tysiąclecia cierpienia i nieszczęścia, zostały podeptane i brutalnie zignorowane.
[…]
Wszyscy wpadli do sieci: przywódcy związkowi, którzy walczyli o zwykłą poprawę płac, młodzieńcy, którzy byli członkami ośrodków studenckich, dziennikarze niewierni dyktaturze, psycholodzy i socjologowie, bo należeli do podejrzanych profesji, młodych pacyfistów, zakonnic i księży, którzy głosili słowo Chrystusa w nędznych dzielnicach; przyjaciele któregokolwiek z nich i przyjaciele tych przyjaciół, ludzie, którzy zostali zadenuncjowani z zemsty lub torturowani przez uwięzionych. Większość z nich nie jest winna żadnego terroryzmu, nawet członkostwa w partyzanckiej bandzie, ponieważ walczyli i ginęli w walce lub popełnili samobójstwo zamiast poddać się, a niewielu z nich przybyło żywych w rękach ciemiężców. "
- Przemówienie Ernesto Sábato z 20 września 1984 r.
.