Comisión Nacional sobre la Desaparición de Personas

Comisión Nacional sobre la Desaparición de Personas Obraz w Infoboksie. Historia
Fundacja 15 grudnia 1983
Rozpuszczenie 20 września 1984
Rama
Rodzaj Komisja Doradcza Władzy Wykonawczej  (es)
Siedzenie Centrum Kultury General San Martín  (es) , Buenos Aires .
Kraj  Argentyna
Język hiszpański
Organizacja
Członkowie Szesnaście (liczba oczekiwana), 13 (liczba rzeczywista), w tym krzesło
Założyciel Raúl Alfonsin
Prezydent Ernesto Sabato
Organizacja nadrzędna Poder Ejecutivo Nacional ( d )

Comisión Nacional sobre la Desaparición de Personas ( CONADEP , Komisja Krajowa zniknięcia osób) to komisja doradcza, że prezydent Argentyny  (es) Raúl Alfonsín stworzony na15 grudnia 1983dla realizacji dochodzenia w sprawie poważnych i powtarzających planowanych łamania praw człowieka, których dyktatura wojskowa , która dała sobie nazwę procesu reorganizacji narodowej , gdyby popełnione od 1976 do 1983 roku nie został powołany do sądu, ale do zbadać los zaginionych. Otrzymała tysiące skarg i zeznań oraz zweryfikowała istnienie setek tajnych miejsc przetrzymywania w całym kraju.

Kontekst

10 grudnia 1983radykalny polityk Raúl Alfonsín objął prezydenturę Argentyny po tym, jak dyktatura wojskowa, która stała się znana jako Proces Reorganizacji Narodowej , przerwała demokrację na siedem lat. Pod pretekstem walki z grupami partyzanckimi (którzy zintensyfikowali ataki w miastach, ale byli politycznie martwi po usunięciu i śmierci Perona ), ta dyktatura realizowała systematyczny plan porywania tych, których uważano za „wywrotowych”. kryterium stosowane w praktyce w bardzo szerokim i niejednoznacznym znaczeniu. Zwykle komandosi wchodzili do ich domów, aby ich porwać. Władze następnie zaprzeczyły znajomości miejsca pobytu tych osób.

kreacja

Aby zbadać te zbrodnie, prezydent Alfonsin zarządził proces wojskowych junt  (es) i organizacji partyzanckich zaledwie pięć dni po objęciu urzędu prezydenta. Aby uzupełnić tę ankietę, wysłał różne projekty reformy wymiaru sprawiedliwości wojskowej  (es) i utworzonej dekretem Krajowej Komisji ds. Zaginięcia Osób (CONADEP, Krajowej Komisji ds. Zaginięcia Osób). Miała prowadzić śledztwo, aby „wyjaśnić fakty związane z zaginięciem ludzi w kraju” i zorganizować dowody, które państwo postawi przed sądem. Zgodnie z dekretem jego specyficzne i precyzyjne funkcje były następujące:

„A) przyjmować skargi i dowody dotyczące tych faktów i niezwłocznie przekazywać je sądowi, jeśli dotyczą one domniemanego popełnienia przestępstwa;
b) dowiedzieć się o losie osób zaginionych lub ich miejscu pobytu, a także o wszelkich innych okolicznościach związanych z ich lokalizacją;
c) ustalenia sytuacji dzieci pozbawionych opieki rodziców w wyniku działań podjętych w rzekomym celu zwalczania terroryzmu oraz zaangażowania w ich sprawę organów i sądów zajmujących się ochroną małoletnich;
d) zgłaszać sądom wszelkie próby ukrycia, kradzieży lub zniszczenia dowodów odnoszących się do faktów do wyjaśnienia;
e) w ciągu stu osiemdziesięciu (180) dni od jego ukonstytuowania przedłożyć raport końcowy ze szczegółowym wyjaśnieniem badanych faktów. "

- dekret 187/83, art. 2. [Bezpłatne tłumaczenie]

Kompozycja

Członkowie

Komisja miała składać się z szesnastu członków, dziesięciu powołanych dekretem i sześciu wybranych przez obie izby Kongresu Narodowego . Dekret nazwał następujące osobistości kraju:

Jedynie Izba Deputowanych była reprezentowana przez powołanie radykalnych deputowanych Santiago Marcelino Lópeza, Hugo Diógenesa Piucill i Horacio Hugo Huarte.

Sekretariaty

Komisja utworzyła pięć sekretariatów i mianowała na ich czele następujące osoby: Graciela Fernández Meijide  (es) (sekretariat ds. przyjmowania skarg), Daniel Salvador (sekretariat ds. dokumentacji i przetwarzania danych), Raúl Aragón (sekretariat ds. procedimientos (procedury, metody)), Alberto Mansur (Sekretariat Prawny) i Leopoldo Silgueira (Sekretariat Administracyjny).

Graciela Fernández Meijide  (es) została później jednym z przywódców Frente País Solidario  (es) (FREPASO) i była wPaździernik 1999, kandydat Sojuszu  (es) na stanowisko gubernatora prowincji Buenos Aires .

Dochodzenie

Przez 280 dni Komisja przeszukiwała kraj w poszukiwaniu zeznań ocalałych, członków ich rodzin i oprawców, a także budynków, które służyły jako areszty (lub ich ruiny). Sporządziła spis wszystkich zgłoszonych zaginięć i wszystkich tajnych ośrodków po porównaniu relacji z architekturą budynków, co często wykonywało w towarzystwie samych ocalałych. Dzięki tym informacjom rysowała mapy, klasyfikowała historie i analizowała w celu zrekonstruowania modus operandi państwowego terroryzmu. Do zbierania informacji wykorzystała następujące metody:

Raport końcowy

Owoce całego tego śledztwa zostały przekazane w czwartek 20 września 1984do prezydenta Alfonsína po przemówieniu Ernesto Sábato . W tym obszernym raporcie końcowym podano 8961 osób zaginionych i 380 tajnych aresztów śledczych . Odnaleziony szczegółowy opis pozwolił również wykazać istnienie systematycznego planu samego rządu, który był kluczem do junty  (es) wyroku . Raport został opublikowany w formie książkowej pod tytułem Nunca Más  (es) (nigdy więcej). Tytuł ten, będący tłumaczeniem motta, którym pierwotnie ocalali z warszawskiego getta potępiali nazistowskie okrucieństwa, został wybrany na wniosek rabina Marshalla Meyera .

„Nasza Komisja nie została powołana po to, by osądzać, bo po to byli sędziowie instytucjonalni, ale żeby zbadać los ludzi, którzy zaginęli w tych pamiętnych latach życia narodowego. Ale po otrzymaniu kilku tysięcy skarg i zeznań, zweryfikowaniu lub ustaleniu istnienia setek tajnych miejsc przetrzymywania i zgromadzeniu ponad pięćdziesięciu tysięcy stron dokumentacji, jesteśmy przekonani, że dyktatura wojskowa spowodowała największą tragedię w naszej historii. i najdzikszy. I chociaż być może będziemy musieli poczekać na ostatnie słowo w sprawiedliwości, nie możemy milczeć w obliczu tego, co usłyszeliśmy, przeczytaliśmy i nagraliśmy, co wykracza daleko poza to, co można uznać za przestępstwo, by dotrzeć do ponurej kategorii zbrodni przeciwko niemu 'ludzkość. Wraz z techniką porwania i jej konsekwencjami, wszystkie zasady etyczne, które wielkie religie i filozofie wznosiły przez tysiąclecia cierpienia i nieszczęścia, zostały podeptane i brutalnie zignorowane.
[…]
Wszyscy wpadli do sieci: przywódcy związkowi, którzy walczyli o zwykłą poprawę płac, młodzieńcy, którzy byli członkami ośrodków studenckich, dziennikarze niewierni dyktaturze, psycholodzy i socjologowie, bo należeli do podejrzanych profesji, młodych pacyfistów, zakonnic i księży, którzy głosili słowo Chrystusa w nędznych dzielnicach; przyjaciele któregokolwiek z nich i przyjaciele tych przyjaciół, ludzie, którzy zostali zadenuncjowani z zemsty lub torturowani przez uwięzionych. Większość z nich nie jest winna żadnego terroryzmu, nawet członkostwa w partyzanckiej bandzie, ponieważ walczyli i ginęli w walce lub popełnili samobójstwo zamiast poddać się, a niewielu z nich przybyło żywych w rękach ciemiężców. "

- Przemówienie Ernesto Sábato z 20 września 1984 r.

.

Uwagi i referencje

  1. Pierwotnie to wojsko miało być tymi, którzy potępili dyktatorów w geście zadośćuczynienia i samokrytyki wobec społeczeństwa, ale kilka miesięcy później konieczne było uciekanie się do wymiaru sprawiedliwości cywilnej z powodu powolności i niejednoznaczność sprawiedliwości wojskowej.
  2. (es) Tekst dekretu .
  3. (es) Marcelo Horestein i Daniel Silber , „  Día de la Memoria, la Verdad y la Justicia: No es una suma casualidades  ” , El Clarín ,25 marca 2011( przeczytaj online , skonsultowano 4 listopada 2012 r. ).

Załączniki

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne