Klemens VII | ||||||||
Biografia | ||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Imię urodzenia | Robert z Genewy | |||||||
Narodziny |
1342 Zamek Annecy |
|||||||
Śmierć |
16 września 1394 Awinion |
|||||||
Antypapież Kościoła katolickiego | ||||||||
Wybór do pontyfikatu | 20 września 1378 | |||||||
Koniec pontyfikatu | 16 września 1394 | |||||||
| ||||||||
Inni papieże |
Urban VI Boniface IX |
|||||||
(en) Uwaga na www.catholic-hierarchy.org | ||||||||
Robert z Genewy , urodzony w 1342 roku w Château d'Annecy i zmarł dnia16 września 1394w Awinionie jest prałatem kolejno biskupem, potem kardynałem, a potem papieżem - pod imieniem Klemensa VII : jego wybór, uzyskany przy wsparciu tego, który będzie jego następcą, przyszłego Benedykta XIII, który wykorzystał swoje umiejętności prawnicze, i jego instalacja w Awinionie tworzą Wielką Schizmę Zachodnią , a także hrabiego Genewskiego od 1393 do 1394. Z katolickiego punktu widzenia uważany jest za antypapieża . Jest synem hrabiego Genewy Amédée III i Mahaut d'Auvergne .
Robert urodził się w 1342 roku na zamku w Annecy . Jest synem hrabiego Geneva Amédée III i Mathilde d'Auvergne , znanej jako „Mahaut d'Auvergne”, znanej również jako „de Boulogne”, córki Roberta VII , hrabiego Owernii i hrabiego Boulogne (1314 -1325) i Marie de Flandres , jego druga żona. Został nazwany na cześć swojego dziadka ze strony matki. Ma czterech braci, Aymona († 1367), Amédée († 1368), Jeana († 1370), Pierre'a († 1393), którzy będą następcami po sobie na czele hrabstwa.
Robert był kolejno biskupem Thérouanne en Artois, od 1361 (miał wtedy 19 lat) do 1368, następnie biskupem Cambrai od 1368 do 1371, kiedy został podniesiony do kardynała. Jest kardynałem-kapłanem Dwunastu Apostołów (1371-1378).
Papieże siedzą w Awinionie . Pięciu kolejnych papieży i 80% kardynałów to Francuzi (i generalnie bliscy królowi Francji) i wyznaczają Francuzów na legatów i gubernatorów włoskich prowincji kościelnych. Jednak Francuzi nie znają włoskich spraw. Grzegorz XI popełnia błąd utrwalając ten zły nawyk . Wpada w konflikt z Florentczykami. Napędzane przez Florencję miasta Państwa Kościelnego buntują się przeciwko niesprawiedliwej administracji francuskich legatów.
Pośród tych poważnych kłopotów Grzegorz XI decyduje się na wymianę stolicy papieskiej w Rzymie, ponieważ sytuacja we Włoszech grozi mu ucieczką. Pomimo protestów króla Francji Karola V i większości kardynałów, opuścił Awinion dalej13 września 1376i wyruszył w Marsylii 2 października do Włoch. Dotarł do Corneto przez Genuę 6 grudnia. Pozostał tam do czasu, gdy w Rzymie poczyniono niezbędne ustalenia dotyczące jego rządu i przyszłej instalacji. Plik13 stycznia 1377, opuścił Corneto, wysiadł w Ostii następnego dnia i wstąpił na Tyber w kierunku klasztoru San Paolo, skąd uroczyście wjechał do Rzymu dnia17 stycznia 1377.
Ale jego powrót do Rzymu nie położył kresu działaniom wojennym. Robert z Genewy, który został kardynałem, był człowiekiem czynu i zajął się stłumieniem buntu: straszna masakra Ceseny jeszcze bardziej zbuntowała Włochów przeciwko papiestwu. Niemal ciągłe zamieszki rzymskie doprowadziły Grzegorza XI do wycofania się do Anagni pod koniec maja 1377 roku.
Przystąpienie w kwietniu 1378 r. Do tytułu papieża Urbana VI (1378–1389), następcy w Rzymie Grzegorza XI (który przez pewien czas przebywał w Palais des Papes w Awinionie ) zapoczątkowało Wielką Schizmę Zachodu . Urban VI to bardzo autorytarny papież. Kolegium kardynałów, zdominowane przez większość francuską, zarzuca mu następnie, że został wybrany w Rzymie pod naciskiem powstańczej ludności.
Przy wsparciu Królestwa Neapolu organizują konklawe w Fondi , na zakończenie którego wybierają31 października 1378, Kardynał Robert z Genewy, który przyjmuje imię Klemens VII . Osiadł w Awinionie. Sacred College potępia poprzedni wybór Urbana VI , Kościół ma teraz dwóch papieży, to początek Wielkiej Schizmy. Chrześcijański Zachód jest następnie rozdzielony na dwie części po rozpadzie wojny stuletniej : podczas gdy Anglia i Święte Cesarstwo zachowują swoją lojalność wobec Rzymu, Francji, Szkocji, a państwa hiszpańskie wspierają Klemensa VII .
W Awinionie Klemens VII podejmuje walkę z Urbanem VI . Ten ostatni stopniowo tracił sojuszników, stając się paranoicznym tyranem, posuwając się nawet do torturowania i uśmiercania kardynałów, którzy go wybrali, ale myśleli o jego zastąpieniu.
Ale Klemens VII ponosi porażkę w królestwie Neapolu, gdzie królowa Joanna zostaje zamordowana przez Charlesa de Durasa , zwolennika Urbana VI . Brak inicjatywy i oportunizm sojuszników nie pozwala na obalenie Urbana VI . Po śmierci tego ostatniego15 października 1389jego kardynałowie wybrali go następcą, Bonifacym IX , utrwalając w ten sposób schizmę.
Zamieszanie czasów przynosi korzyści Raymondowi , wicehrabiemu Turenne, lordowi Baux-de-Provence, który zatrudnia bandy kierowców ciężarówek i przemierza region . Papież jest zmuszony zapłacić mu okup, aby zaprzestał egzekucji.
Po śmierci ojca trzech jego braci zastąpiło go na stanowisku starosty genewskiego . Pierre zmarł w 1392 roku bez potomków. Robert dziedziczy tytuł hrabiego.
Kiedy Robert umiera, to Humbert de Villars z rodziny Thoire and Villars , jego siostrzeniec, dziedziczy tytuł. Drugi członek tej rodziny sprzeda tytuł do rodu Sabaudzkiego w 1401 roku.
Jesienią 1390 roku Klemens VII musiał zająć się całunem, który został podany jako Chrystus. Sprawa, która wywołała wielki skandal w Szampanii . Brat papieża, Aymon, hrabia Genewy, poślubił niedawno Jeanne de Vergy, wdowę po Geoffroi de Charny . Pierwsze ostensje całunu rozpoczęły się w 1357 roku i natychmiast spotkały się z ostrymi protestami Henri de Poitiers, biskupa Troyes , który ich zakazał.
Ta szwagierka poprosiła i uzyskała w 1389 r. Upoważnienie papieża z Awinionu do ponownego wystawienia tego całunu w małym drewnianym kościele w Lirey . Wystawiła go na sześciu targach szampańskich .
To papieskie porozumienie wywołało silne protesty ze strony Pierre'a d'Arcis , nowego biskupa Troyes , który napisał do Papieża, aby z szacunkiem, ale stanowczo uświadomił mu, że wszyscy w diecezji wiedzieli, że ten całun jest fałszywy. . Sprecyzował nawet, że jego poprzednik, Henri de Poitiers , znał osobę, która wykonała tę fałszywą relikwię. Dość zirytowany tym, że pozwolił się oszukać w ten sposób, Klemens VII wysłał następnie bańkę do kanonów Lirey, nakazując im wytłumaczenie pielgrzymom, że „za każdym razem, gdy pokazują całun tłumowi, starają się powiedzieć głośno i zrozumiale Głos, że to nie jest prawdziwy całun naszego Pana, ale namalowane płótno przedstawiające Chrystusa ”. Ale jednocześnie nakazał biskupowi Troyes zachowanie „wiecznego milczenia” w tej sprawie pod groźbą ekskomuniki. Biskup się nie poddał. Przedstawił fakty królowi Karolowi VI . Ten ostatni wydawał się przekonany, skoro natychmiast wysłał komornika, aby w imieniu korony odebrał tę relikwię. Kanonicy Lirey i ich parafianie siłą sprzeciwili się temu. Biskup Troyes, aby zapewnić szacunek dla swojej władzy i władzy króla, tym razem wysłał kompletne memorandum do papieża z Awinionu, prosząc go o zakazanie wystawiania tego fałszerstwa. Wyjaśnił:
„Lord Henri de Poitiers, pobożny pamięci, ówczesny biskup Troyes, wiedząc o tym i ponaglany przez wielu pobożnych ludzi do podjęcia działań ... po dokładnym śledztwie i po zbadaniu wykrył oszustwo i ponieważ wspomniany płótno zostało umiejętnie pomalowane; mianowicie, że było to dzieło sztuki ludzkiej, a nie cudownie wykonane i zaprojektowane. "
Papież następnie interweniował ze swoim krewnym, aby złagodzić napięcie. Jednak pozostał tam w Lirey do 1418 roku. Całun przeszedł w spadku do Geoffroy II de Charny, który przekazał go Saint-Hippolyte w latach 1418-1452. Następnie zapisał go swojej córce Marguerite. Podarowała go w 1453 roku Ludwikowi Sabaudzkiemu. Przechowywany w Chambéry , spalił4 grudnia 1532. W 1578 r. Ród Sabaudzki zdeponował go w Turynie, gdzie przyjął nazwę Saint-Shroud .
Kiedy zmarł Klemens VII16 września 1394, nie będzie w stanie pojednać podzielonego Kościoła ani zdobyć decydującej przewagi nad swoim konkurentem Urbainem VI, a następnie Bonifacym IX .
Materiały opublikowane w Régeste genevois (1866), które można znaleźć w Internecie w Chronological Directory of Sources na stronie digi-archives.org Foundation of the Historical Archives of the Abbey of Saint-Maurice (Szwajcaria):
Inne referencje