Narodziny |
26 sierpnia 1850 Paryż ( Francja ) |
---|---|
Śmierć |
3 grudnia 1935 Paryż ( Francja ) |
Narodowość | Francuski |
Obszary | Medycyna , fizjologia |
Znany z | Praca nad anafilaksją |
Nagrody |
Nagroda Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny Poetry Prize w Akademii Francuskiej (1915) |
Charles Robert Richet (26 sierpnia 1850w Paryżu -3 grudnia 1935w Paryżu) jest francuskim fizjologiem , laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny w 1913 roku za opis anafilaksji i prezesem od 1920 do 1926 Société française d'eugenique .
Charles Richet jest synem anatoma i chirurga Alfreda Richeta (1816-1891), wnukiem polityka Charlesa Renouarda (1794-1878), prawnukiem inżyniera budownictwa Pierre-Simon Girard (1765-1836) i kuzynem ostatni z ministra Josepha Caillaux (1863-1944).
Agrégé z fizjologii na wydziale lekarskim w 1878 r., członek, a następnie prezes towarzystw pacyfistycznych (którego przewodniczył kongresom krajowym i międzynarodowym), profesor fizjologii w 1887 r., sekretarz generalny Towarzystwa Psychologii Fizjologicznej (pod przewodnictwem Charcota w 1886 r. i wiceprzewodniczący Théodule Ribot i Paul Janet), sekretarz generalny pierwszego międzynarodowego kongresu psychologii fizjologicznej w Paryżu w 1889 r., dyrektor Przeglądu Naukowego , członek Narodowej Akademii Medycznej w 1898 r., laureat Nagrody Nobla w fizjologia czy medycyna „W uznaniu za pracę nad anafilaksją ” , członek Akademii Nauk w 1914 r., naukowy jubileusz przed międzynarodowym zgromadzeniem uczonych w 1926 r., jest znakomitym literatem, socjologiem, filozofem, psychologiem, ciekawym wszystkiego, począwszy od z człowiekiem.
Wpływowy członek Wielkiego Wschodu Francji , był też założycielem Francuskiego Towarzystwa Eugenicznego , którego był prezesem w latach 1920-1926, zajmował stanowiska eugeniczne, ale też mocno rasistowskie (idee, które popierał w szczególności w Human Selekcja , opublikowana w 1913 r.). Przykład oświadczenia Richeta na poparcie jego idei: „...prawdziwa arystokracja, biała, czystej rasy, nie zmieszana z obrzydliwymi elementami etnicznymi, jakie wprowadziłyby do nas Afryka i Azja”.
W 1887 kupił wyspę Grand Ribaud .
W 1890 r. przeprowadził pierwszą seroterapię na ludziach. Jest także pionierem lotnictwa z Victorem Tatinem i właścicielem Château Richet w Carqueiranne .
Charles Richet walczył również o Esperanto i był współzałożycielem Międzynarodowego Instytutu Metapsychicznego w 1919 r., promując ten termin w 1894 r. Poświęca dużą część swojego życia na badanie zjawisk paranormalnych poprzez tę niezwykłą naukę, w szczególności. telepatia , psychokineza , formujące ręce duchów ektoplazmatycznych . Uczestniczył w założeniu francuskiego oddziału Towarzystwa Badań Psychicznych, którego był prezesem w 1905 roku. Przez długi czas nakłaniał swoich kolegów do kłaniania się faktom metody eksperymentalnej, ale nigdy nie uzyskał dla nich konsensusu. Pracuje. Charles Richet był bliskim przyjacielem Pierre'a Janeta, z którym stworzył Międzynarodowy Instytut Psychiczny, a następnie Międzynarodowy Instytut Psychologii w latach 1900-1901. Ale oddziela się od niej w szczególności dlatego, że zostałby oszukany w odcinku "Villa Carmen" (1905).
Charles Richet jest także ojcem Charlesa Richeta (syna) , lekarza i członka Akademii Medycznej , deportowanego do Buchenwaldu, dziadka Gabriela Richeta (1916-2014), nefrologa i członka Akademii Medycznej . teściowie Louisa Landouzy'ego .
Według nekrologu Eugène'a Osty'ego „Pacyfista? ":
„Ten pacyfista Francuz nie był głupim gatunkiem antyfrancuskim. Jego kraj znalazł go gotowego do pomocy w każdej chwili. W 1870 przewidział apelację. W 1916 roku, w wieku 66 lat, podjął krucjatę we Włoszech, Rumunii, Rosji, kraju zamieszkałym przez swoich uczniów, aby zachęcić tamtejszych łacinników i Słowian do walki, która, jak miał nadzieję, będzie musiała zakończyć straszliwy zwyczaj wojny. Po powrocie do Francji udał się do armii, gdzie jego rady mogły się przydać, i tam badał skutki wstrząsu wybuchowego na walczących. Następnie zabrał się do obserwowania w szpitalu Côte Saint-André dobroczynnego wpływu swojej zomoterapii na żołnierzy gruźliczych. "
Pacyfista i patriota, jego przerażenie w obliczu wybuchu przemocy, a zwłaszcza pierwszego konfliktu światowego, skłoniło go do opublikowania wielu esejów przeciwko wojnie i na rzecz pokoju, takich jak Przeszłość wojny i przyszłość pokoju czy Les Coupables .
Prowadzi kampanię na rzecz utworzenia międzynarodowego przedsiębiorstwa arbitrażowego. „Siła, to jest wojna, to jest proces dzieci, zwierząt dzikich: jest to proces ludzi dzisiaj. Drugim procesem jest prawo; a prawo ucieka się do trybunału arbitrażowego! "
„Wojna, która wybuchła 1 sierpnia 1914 r., pozostawiła już pięć milionów zabitych, dwanaście milionów rannych, z których większość została ubezwłasnowolniona. Tych 17 milionów mężczyzn stanowiło elitę europejskiej młodzieży, najpiękniejszą, najdzielniejszą. Dwa miliony cywilów, kobiet, dzieci, starców, zginęło z nędzy i głodu... Przez dwa lata żaden z mieszkańców Europy nie miał odwagi się uśmiechnąć... Takie są żniwo tej wielkiej zbrodni. Czy są jacyś winowajcy? "
Na zakończenie tej samej pracy, s. 265 i następne: „Dość krwi. Dosyć łez. Dosyć bólu [...] Każde suwerenne państwo będzie musiało ukłonić się wyższej suwerenności, suwerenności prawa! "
Obrońca kapitana Dreyfusa i oburzony odmową sprawiedliwości Charles Richet powiedział Zoli o swoim wsparciu i zachętach podczas publikacji manifestu J'accuse…! gdzie Emile Zola broni niewinności Dreyfusa.
Jego największym odkryciem jest anafilaksja i szerzej tworzenie przeciwciał, które są „pamięcią humoralną wszystkich poprzednich zastrzyków i infekcji”. To było w 1902 roku podczas rejsu naukowej na Azory, finansowanych przez Prince Albert 1 st Monako widział Paul Portier, że jeśli pierwszy zastrzyk z ekstraktu z mackami physalie pies był bez konsekwencji, drugi stał się zabójczy. Anafilaksja jest aspektem procesu immunologicznego, a jej odkrycie otworzyło pole dla różnych nadwrażliwości immunologicznych, których znajomość odnowiła zrozumienie mechanizmu wielu chorób. To odkrycie przyniosło mu w 1913 roku Nagrodę Nobla w dziedzinie medycyny.
Lista zainteresowań Charlesa Richeta obejmuje praktycznie wszystkie dziedziny fizjologii: układ nerwowy i pobudliwość mięśni, wydzielanie żołądkowe, polipnedzenie termiczne i regulację temperatury, wydalanie elektrolitów i diety odchlorowanej przez nerki, ostre anemie, wstrząs hipowolemiczny i jego leczenie substytucyjne, znieczulenie zwierząt oraz odkrycie chloralozy, diety, odżywiania i fermentacji mlekowej, leukocytozy, fizjologii porównawczej, od bakterii po ssaki, nawiasem mówiąc, przez płazy i skorupiaki. Jego praca medyczna wykracza poza fizjologię z gruźlicą, którą próbował wyleczyć seroterapią i dostarczaniem surowego mięsa zwanego zooterapią i oczywiście zjawiskami psychicznymi, w tym lunatykowaniem i parapsychologią. Wnioski, do których doszedł, są dla wielu z nich nadal akceptowane i nauczane. Należą do nich termalne polipnoe, główny sposób chłodzenia u psów, badanie skurczu mięśni i dreszczy w walce z przeziębieniem, rola ciśnienia osmotycznego moczu w diurezie, odkrycie ureogenezy z amoniaku. Do tego można dodać przywracanie objętości krwi przez wlew osocza, uważany za nagły wypadek w chirurgii wojennej.
Charles Richet był pionierem w eksperymentach na zwierzętach. W przeciwieństwie do swoich poprzedników, którzy zadowalali się unieruchomieniem zwierzęcia kurarą, wprowadził znieczulenie. Był także pionierem w podkreślaniu, że zrozumienie mechanizmu choroby opiera się na wiedzy o funkcjonowaniu narządów i regulacjach fizjologicznych. „Ci, którzy widzą pewien antagonizm między kliniką a fizjologią, nigdy niczego nie zrozumieli, ani z jednego, ani z drugiego”, napisał. Ta zasada, widoczna dzisiaj, umykała naukowcom klinicznym jego czasów, których głównym celem nie były badania naukowe.
Ustalił zasady etyki lekarskiej, podkreślając, że „To ciekawość określa ducha naukowego… Nie może nigdy zagrażać życiu ani zdrowiu pacjenta”. Charles Richet jest ostatnim z encyklopedycznych fizjologów. Zakres jego wiedzy można znaleźć w Słowniku fizjologii, który napisał w dużej mierze z wieloma studentami i współpracownikami.
W latach 1878-1902 był także redaktorem naczelnym Przeglądu Naukowego , w którym publikował liczne artykuły. Współpracował także z czasopismem „Journal of physiology and general pathology” i opublikował liczne artykuły z zakresu fizjologii, chemii fizjologicznej, patologii eksperymentalnej, psychologii normalnej i patologicznej.
Rozproszenie wykonywanej pracy nie wpłynęło w żaden sposób na jego twórczość, czyli pierwotny aspekt prezentowanych odkryć. Wyszedł poza indywidualne badanie zjawisk fizjologicznych poprzez ogólne refleksje nad nauką i medycyną. Możemy przytoczyć dwie wciąż aktualne dziedziny, w których wniósł swój wkład: jak budować bibliografię i klasyfikować literaturę medyczną oraz jak zreformować studia medyczne poprzez uprzywilejowanie fizjologii jako niezbędnej podstawy do zrozumienia chorób.
Posiniaczony tym, co widział jako lekarz podczas Wielkiej Wojny , Richet na 90 stronach głosi swoje cztery prawdy ludzkości, która go buntuje w Głupim człowieku .
Jego praca zaczyna się od mizantropijnych uwag : „Nikt nie będzie mi zarzucał, że żywię ślepy podziw dla naszej tak zwanej cywilizacji” i, w przeciwieństwie do Rousseau, nie oszczędza nie-Europejczyków: „Murzyni nie mają nic podobnego [do białej ludzkości] . Oni nadal, nawet wśród Białych, żyją wegetatywnie, produkując tylko kwas węglowy i mocznik. „Dodając, że według niego” wiewiórki i małpy są znacznie powyżej Murzynów w hierarchii inteligencji. "
Jednak to społeczeństwu, które twierdzi, że jest cywilizowane, większość tekstu poświęcona jest wówczas: okaleczaniu dzieci (obrzezanie, przekłuwanie uszu itp.), wojnie, alkoholu, innym truciznom, łatwowierności, absurdalności biżuterii ( na stronach przypomina Tertuliana ), niesprawiedliwe traktowanie przez ludzkość jej wielkich ludzi, uparte odrzucanie przez ludzi uniwersalnego języka są zatem oceniane w sposób pesymistyczny i sarkastyczny. W leitmotiv powraca ta idea: wszędzie i zawsze króluje Homo stultus (po łacinie głupi człowiek ).
„Rozmieszczenie opancerzonego statku świadczy pod pewnymi względami o niezwykłej inteligencji. Potężne maszyny, bezprzewodowe telegrafy, ogromne armaty wyposażone w wyuczone prochy, siły elektryczne rządzące całym mechanizmem, luksusowe loże, wybrane biblioteki, szybkie hydroplany! Jest idealny. Pomysłowa aranżacja wszystkich części budynku pozwala wszystkim cudom cywilizacji zgromadzonym na wąskiej przestrzeni pływać bez niebezpieczeństw po wszystkich morzach. Tak ! jest piękny i podziwiam! Ale wkrótce, gdy o tym pomyślę, mój podziw znika. Zemdlała nawet tak, że nie pozostał po nim żaden ślad. W końcu, jakie jest przeznaczenie tego wspaniałego urządzenia? Zniszcz kolejne podobne urządzenie. Więc co ? "Jednak Charles Richet, rozpoczynając i kończąc The Stupid Man, przedstawia swoją propozycję, aby człowiek naprawdę stał się sapiens , co nie różni się od tej, rasistowskiej , rozpowszechnionej w jego czasach, a z drugiej strony pozytywnej eugeniki, którą zdemaskował w 1913 roku w La. Wybór humaine . Pisze tak:
„Więc możemy modyfikować gatunki poprzez selekcję. Mamy więc do czynienia z przekazem dziedzicznym. Dlatego kontynuując tę selekcję, to znaczy kojarzenie najlepszych, bez porażki, przez wiele pokoleń, zmusimy pewne charaktery, zarówno psychiczne, jak i fizyczne, do skupienia się na gatunku. Bo forma ducha podlega dziedziczeniu tak samo jak forma ciała.Jeśli tak jest – i jest to mocno udowodnione – aby Homo stultus przestał być Homo stultus , będzie musiał rozwijać swoją inteligencję poprzez surową i długotrwałą selekcję. Ale aby rozpocząć, choćby nieśmiało, to wielkie dzieło, konieczny byłby ogromny i bolesny wysiłek. I niestety doszliśmy do takiego punktu degradacji, że tak trudne zadanie prawdopodobnie będzie niemożliwe. " Selekcja ludziW 1913 roku w swojej książce The Human Selection pisał: „Jeśli chodzi o rasę żółtą, a tym bardziej o rasę czarną, aby zachować, a zwłaszcza zwiększyć naszą siłę umysłową, to już nie będzie. konieczna jest praktyka selekcji indywidualnej jak u naszych braci białych, ale selekcji specyficznej , zdecydowanie odrzucającej jakąkolwiek mieszankę z rasami gorszymi. Albo „po wyeliminowaniu gorszych ras, pierwszym krokiem na ścieżce selekcji jest eliminacja nienormalnych. ”.
Albo jeszcze raz: „[...] pierwszym krokiem na ścieżce selekcji jest eliminacja nieprawidłowości. Nazywają mnie potworem, bo wolę zdrowe dzieci od szalonych. To, co czyni człowieka, to inteligencja. Masa ludzkiego ciała bez inteligencji jest niczym. "
Związek między tymi dwiema książkami jest taki, że La Sélection humaine została wznowiona w 1919 roku, w roku publikacji L'Homme głupie .
Jego pomysł polegał na tym, że dobór człowieka przez człowieka byłby szybszy niż dobór naturalny, stąd tytuł książki Dobór ludzki . Zobacz jednak ograniczenia określone w artykule Eugenika .
Jako powieściopisarz i poeta Charles Richet jest autorem kilku opowiadań proto-science fiction w latach 1880-1890 pod pseudonimem Charles Épheyre, w tym „Le microbe du Professeur Bakermann, recit des temps futur” w 1892 r. oraz „ Mirauzor” w 1893 roku.
W 1915 roku otrzymał nagrodę poezji z Académie française dla La Glory de Pasteura .
Namiętny i uniwersalny człowiek, jakim mógł być w swoim czasie, pisał też pod swoim imieniem lub nazwiskiem C.Epheyre bajki ( Dla Wielkich i Małych ), sztuki ( Śmierć Sokratesa , Kirke , które zagra Sarah Bernhardt ), powieści i opowiadań ( Babcia ; W poszukiwaniu szczęścia, w poszukiwaniu chwały ; Sumienie człowieka ; Opętanie i siostra Marthe ; opowiadanie, potem powieść, potem libretto opery-komiks), wiersze ( Poésies , pod pseudonimem Epheyre , z Paulem Fournierem, 1875), czy dzieła popularyzacji historycznej ( Streszczenie historii ogólnej ; Inicjacja do historii Francji ; Powszechna historia cywilizacji poświęcona młodzieży ze szkół wszystkich krajów ).
W wielu miastach Francji znajdują się ulice Charlesa Richeta, a dawniej Szpital Geriatryczny Charlesa Richeta w Villiers Le Bel w Val-d'Oise, który zależy od AP-HP . Ze względu na rasizm, którego Charles Richet nie ukrywał, regularnie pojawiała się kwestia zmiany nazwy tego szpitala. Na początku 2015 roku wystosowano petycję z prośbą o zmianę nazwy szpitala. W marcu tego samego roku Martin Hirsch dyrektor paryskich szpitali pomocy publicznej i burmistrz Villiers-le-Bel we wspólnym oświadczeniu ogłosili zmianę nazwy szpitala i ulicy, na której się znajdował. 13 maja 2015 r.Dyrektor Generalny Szpitale Paryża, Martin Hirsch , informuje, że szpital teraz nosi nazwę Adelaide Hautval , psychiatra , Sprawiedliwy wśród Narodów Świata .
We współpracy :