Karol Hueber | |
![]() | |
Funkcje | |
---|---|
Członek Dolnego Renu 1924 - 1928 następnie Zastępca 1 st dzielnicy Strasbourg-Ville I 1936 - 1942 | |
Rząd | III e Republika |
Grupa polityczna |
PCF ( 1.924 - 1.928 ) IAP ( 1936 - 1.942 ) |
Burmistrz Strasburga | |
1929 - 1935 | |
Poprzednik | Jacques Peirotes |
Następca | Karol Frey |
Radny Generalny kantonu Strasburg-Sud | |
1928 - 1940 | |
Poprzednik | Jacques Peirotes |
Następca | Paul Widmann |
Radny miejski Strasburga | |
1919 - 1925 ; 1935 - 1940, a następnie 1942 - 1943 | |
Biografia | |
Data urodzenia | 21 sierpnia 1883 r. |
Miejsce urodzenia | Guebwiller |
Data śmierci | 18 sierpnia 1943 |
Miejsce śmierci | Strasburg |
Partia polityczna |
SPD SFIO SFIC PCF Komunistyczna partia opozycyjna Alzacji i Lotaryngii (KP-O) Alzacka partia robotniczo-chłopska NSDAP |
Otoczenie | Ernest Haas Michel Heysch (de) Jean-Pierre Mourer Alfred Quiri Karl Roos Paul Schall Georges Schreckler |
Charles Louis Hueber , urodzony dnia21 sierpnia 1883 r.w Gebweiler (Guebwiller) , Alzacja-Lotaryngia , i zmarł18 sierpnia 1943w Strasburgu , załączone Alzacja , to niemiecki i francuski polityk i handel związkowiec , poseł , burmistrz i radny generalny w Strasburgu .
Charles Louis Hueber urodził się w 1883 roku w Gebweiler (dziś Guebwiller w departamencie Haut-Rhin ) w Alzacji-Lotaryngii , w obrębie niemieckiej Alzacji od traktatu frankfurckiego w 1871 roku. Hueber pochodzi z rodziny proletariackiej, jego ojciec jest wówczas robotnikiem dziennym malarz i jego matka prządka; rodzeństwo składa się z 6 dzieci. Uczęszczał do ławek Volksschule (szkoły podstawowej) w swoim rodzinnym mieście, a następnie odbył praktykę w zawodzie Maschinenschlosser (monter mechanik). Swój Wanderschaft (de) (odpowiadający Tour de Compagnonnage we Francji) wykonał w Schlossermeister (mistrz ślusarski) Joseph Franck w Robertsau ( Strasburg ), u Heinricha Lanza w Mannheim oraz w Elektrizitätswerk (elektrownia) w Guebwiller.
Pierwsze kontakty z ruchem socjaldemokratycznym i służbą wojskowąMówi się, że Charles Hueber wstąpił do SPD ( Sozialdemokratische Partei Deutschlands - Socjaldemokratyczna Partia Niemiec) w wieku 15 lat w 1897 roku. To w swoim rodzinnym mieście założył w 1900 roku pierwszą alzacką sekcję Syndykatu. ( Deutscher Metallarbeiter-Verband (de) ). Hueber miał wtedy zaledwie 17 lat i był już aktywny w planach politycznych i związkowych w regionach Guebwiller i Mulhouse aż do swojego poboru. W październiku 1903 roku odbył służbę wojskową w 20 -tego pułku dragonów (DE) w Durlach ukończył we wrześniu 1906 w randze Gefreiter (cielesnych). W tym samym roku ożenił się z Louise Marie Meyer (robotnicą, zm. w 1975 r.), a dziecko o imieniu Marie Louise (zm. w 1986 r.) urodziło się z tego związku w następnym roku.
Peregrynacje w Baden, branie odpowiedzialności i zaciąganie się do wojskaPo odbyciu służby wojskowej na krótko przejechał przez Belfort, gdzie mieszkała część jego rodziny i gdzie urodziła się jego córka. Od 1907 był stałym członkiem związku metalowców w Söllingen (de) ( Wielkie Księstwo Baden ) do 1910. Pracował także w innych miejscowościach w pobliskim regionie, w Karlsruhe , Durlach i Pforzheim . W tym samym roku, na wniosek przyszłego burmistrza Strasburga Jacquesa Peirotesa , Hueber został mianowany stałym sekretarzem SPD w Alzacji-Lotaryngii przy wsparciu Peirotesa i Bernharda Böhle , pomimo słabej znajomości języka francuskiego. Decyzja ta została zatwierdzona przez Friedricha Eberta , ówczesnego sekretarza ds. organizacji partii. Jest kandydatem SPD 1912 Reichstag w Wahlkreis Reichsland Elsaß-Lothringen (de) 12 Saargemünd-Forbach ( 12 e Unit Sarreguemines - Forbach ) i 6311 zbiera głos 28 237 lub 22,35% głosów. Jest jedynym, według François Rotha, który wniósł odrobinę animacji do socjalistycznej kampanii wyborczej. Hueber był również dość obecny w regionie Sarreguemines od 1912 do I wojny światowej , aby wspierać propagandowe wysiłki tamtejszych socjaldemokratów. W 1914 był również obecny w regionie jako zaciekły mówca pacyfistyczny na spotkaniach przeciwko wojnie. Hueber musi uczestniczyć w kongresie wiedeńskim w II th International, ale wybuchła wojna w sierpniu.
W czasie I wojny światowej został zmobilizowany w armii niemieckiej i na początku konfliktu stacjonował w okolicach Verdun . Awansował Unteroffizier (cielesnych) w styczniu 1915 roku powrócił do Strasburga we wrześniu 1915 roku, gdzie pozostał aż do zawieszenia broni. Hueber został ponownie awansowany w styczniu 1917 do stopnia sierżanta . To wpływa na całym konfliktu w jednostkach rezerwowych 10 th marszu pułk artylerii z Dolnej Saksonii ( Niedersächsisches Fussartillerie Regiment Nr. 10 ) stacjonującej w Strasburgu, z wyjątkiem podczas jego pobytu w Verdun , gdzie jest częścią Parkkolonne (jednostki procesu ) z 4 th artyleryjska brygada spacer ( 4 Fussartillerie Brigade ), ale nigdy nie było częścią jednostek uznanych za bojownika. Z drugiej strony we wrześniu 1918 został odznaczony Verdienstkreuz für Kriegshilfe (de) („Krzyż Zasługi za Pomoc w Wojnie”).
Pod koniec wojny był przedmiotem licznych oskarżeń z powodu rzekomego nagłego wzbogacenia się w czasie konfliktu, w szczególności w związku z praktyką czarnego rynku artykułów spożywczych. Komisja śledcza z SFIO (Francuska Sekcja Międzynarodówki Robotniczej) bada jego sprawę, ale z powodu braku namacalnych dowodów przeciwko Charlesowi Hueberowi nie wniesiono żadnego oskarżenia.
Pod koniec wojny Charles Hueber w pełni brał udział w rewolucji listopadowej 1918 r. w Strasburgu i pozostał jednym z przywódców Soldatenratu (Rady Żołnierzy) do końca Republiki Rad i przybycia wojsk francuskich na22 listopada 1918. Hueber następnie porusza się między nurtem „neutralistycznym” – to znaczy, że dla nich Alzacja-Lotaryngia musi stać się niepodległym i suwerennym państwem na mocy prawa narodów do samostanowienia – a bardziej rewolucyjnym i internacjonalistycznym, co symbolizuje wyrażenie „ Nicht deutsch, nicht französich, nicht neutralny” (Ani niemiecki, ani francuski, ani neutralny). 14 i 17 listopada w Palais des Fêtes w Strasburgu wypowiedział te słynne frazy:
„Wszystkie trójkolorowe kokardy muszą zniknąć [...] kolor, który odpowiada wolności, to czerwony. "
"Vom Jura bis zum Moselstrand solle ein freies Volk, ein freies Land sein!" [Od Jury do brzegów Mozeli musi być wolny lud, wolny kraj.]”
Po stopniowym przybyciu wojsk francuskich do Alzacji-Lotaryngii pod koniec listopada 1918 r. stanowisko Huebera w sprawie Alzacji-Lotaryngii ulegnie zmianie, ponieważ jego plany dotyczące niepodległej Alzacji-Lotaryngii są sprowadzone do zera przez obecność francuskich żołnierzy. Teraz chodzi o potępienie imperializmu francuskiej burżuazji odpowiedzialnej za okupację Alzacji i Lotaryngii przez państwo francuskie, z czym nie można walczyć lepiej niż przez oddzielenie Alzacji i Lotaryngii od Francji.
Powiązania z neutralnym „badeńskim trio” i ich organizacjamiCharles Hueber miał kontakt z tak zwanym „badeńskim trio” złożonym z Alfreda „hrabiego” Rappa (1875-?), René César Jean Eugène Alexandre Ley (znanego jako Baron de Lore) (1889-1943) i Kaspar-Heinrich Muth (1886-?), z siedzibą w Monachium, a następnie po zawieszeniu broni w Baden-Baden , zagorzali zwolennicy neutralizmu. Utworzyli Executivkomitee der Republik Elsass-Lothringen (Komitet Wykonawczy Republiki Alzacji-Lotaryngii), a następnie założyli w kwietniu 1919 r. Elsass-Lothringischen Autonomisten- und Nationalisten Partei (Alzacko-Lotarynska Partia Nacjonalistyczna i Autonomiczna). Generalnej Komisji Alzacji-Lotaryngii i wezwania do powstania ludności alzacko-lotaryńskiej przeciwko Francji. Organizacje te są wspierane, przynajmniej początkowo, przez Republikę Weimarską . Według różnych raportów policyjnych na ten temat Hueber otrzymywałby pieniądze, wspomina się o tysiącu franków miesięcznie, od tria badeńskiego z lat 1918-1919. Ponadto wspomina się również, że Hueber jest jednym z ludzi zaufania trio w związkach zawodowych. Z drugiej strony zawsze jest jasne, że Hueber chce zachować dyskrecję w tej sprawie i nie chce jechać do Baden-Baden, aby wzbudzić podejrzenia. Hueber nie jest odosobnionym przypadkiem, ponieważ kilku socjalistów alzacko-lotaryńskich utrzymuje silne związki z trio badeńskim, tak jest na przykład w przypadku Louisa Koesslera (1887-1948), redaktora socjalistycznej gazety Die Freie Presse . W maju 1920 trio z Baden zostało skazane in absentia przez francuski wymiar sprawiedliwości na dożywotnią deportację i po tym nie będzie już odgrywać ważnej roli w Alzacji-Lotaryngii, także nie jest już wspierane przez Republikę Weimarską .
Postępowe popieranie i przynależność do Międzynarodówki KomunistycznejPo ponownym przyłączeniu Alzacji do Lotaryngii przez Francję Hueber wznowił działalność związkową i został sekretarzem Związku Pracowników Metalurgii Dolnej Alzacji po przystąpieniu związków alzacko-lotaryńskich do CGT (Generalnej Konfederacji Zawodowej ). Wyróżnił się w szczególności kierowaniem strajkami w 1919 r., a zwłaszcza strajkiem firmy De Dietrich . W tym samym roku został po raz pierwszy wybrany radnym miejskim Strasburga . Z drugiej strony odniesie mniejszy sukces w pozostałych dwóch głosowaniach, w których jest kandydatem. Rzeczywiście, nie jest on ani deputowanym Bas-Rhin w Izbie, ani radnym generalnym kantonu La Petite-Pierre . Jednak w styczniu 1920 roku Charles Hueber zrezygnował ze swoich obowiązków związkowych - co odkrył bardzo szybko, odkąd został ponownie wybrany do komitetu Union des Ouvriers Métallurgistes d'Alsace et de Lorraine w październiku tego samego roku - i objął stanowisko sekretarz federacji Bas-Rhin SFIO i przewodniczący sekcji strasburskiej. Posiada on główną rolę w dużym strajku regionalnej dla „nabyte” w kwietniu 1920 roku i prowadzi w tym strajku górników w Merlebach na wiosnę 1920. Podczas gdy w XVII -tego Kongresu SFIO w Strasburgu (25-29 lutego 1920) Hueber roszczenia do trendu „centrowej” autorstwa Jean Longuet , grand-syn Karola Marksa , szybko skorzystał z III -go Międzynarodowego i odgrywa rolę w określaniu przystąpienie zdecydowanej większości członków SFIO federacji Bas-Rhin do Międzynarodówki Komunistycznej podczas Kongresu w Tours (25-30 grudnia 1920). Następnie w styczniu 1921 r. został wybrany sekretarzem federalnym SFIC (Francuskiej Sekcji Międzynarodówki Komunistycznej). Były pracownik i działacz związkowy został w tym samym roku kierownikiem drukarni Solidarności, którą zachował. dyrekcja do 1939 r. - którą założył dla wydawania gazety Die Neue Welt - później L'Humanité (d'Alsace-Lorraine) - organ prasowy Federacji Komunistycznej, którego pierwszy numer ukazał się w październiku 1921 r., ponieważ komuniści tracą kontrolę nad gazetą Die Freie Presse, która pozostaje w rękach socjalistów.
Mobilizacja przeciwko okupacji Zagłębia Ruhry przez wojska francusko-belgijskieDzięki swoim powiązaniom z KPD ( Kommunistische Partei Deutschlands - Parti commune d'Allemagne), Charles Hueber jest również częścią francuskiej delegacji na konferencję w Essen (6-7 stycznia 1923), która skupia różne europejskie partie komunistyczne w celem zorganizowania oporu robotników wobec okupacji Zagłębia Ruhry przez armię francuską. Po powrocie do Francji Hueber został aresztowany i osadzony w więzieniu Zdrowia w Paryżu w styczniu 1923 r. w towarzystwie Marcela Cachina , dyrektora gazety L'Humanité . Po raz pierwszy oskarżony o wywiad z agentami obcego mocarstwa, Hueber został ostatecznie uniewinniony i zwolniony w maju 1923 roku.
Powstanie idei autonomistycznych i szczyt kariery Huebera podczas jego wyboru na burmistrza StrasburgaCharles Hueber został wybrany posłem w maju 1924 r. na czele listy Bloku Robotniczo-Chłopskiego i został członkiem komisji Alzacji i Lotaryngii w Izbie . Przy tej okazji wywołał wiele incydentów, przemawiając na sali po alzackim lub niemieckim, jednocześnie potępiając sytuację kolonialną w Alzacji. Odcina się od innych wybranych członków lewicowego kartelu , sprzeciwiając się wprowadzeniu świeckich praw w Alzacji i Lotaryngii, argumentując, że szkoła wyznaniowa jest lepsza niż szkoła świecka, która wysuwa generałów i wojnę. Mając to na uwadze, zorganizował we wrześniu 1925 r. zjazd robotniczo-chłopski, który opowiedział się za plebiscytem samookreślenia ludu alzacko-lotaryńskiego i uprzednią ewakuacją wojsk francuskich z regionu, zarówno cywilnych, jak i wojskowych. , z godną uwagi obecnością kilku wybitnych członków PCF (Francuskiej Partii Komunistycznej), takich jak Clotaire Delourme , Albert Treint i Maurice Thorez . Hueber miał również podobny wniosek uchwalony w listopadzie tego samego roku na konferencji komunistycznych eurodeputowanych w Brukseli . Mimo tego zobowiązania Hueber nie mógł podpisać manifestu autonomistycznego Heimatbundu w czerwcu 1926 r., ponieważ trafił do szpitala – to Jean-Pierre Mourer podjął się zadania – ale zobowiązał Komunistyczną Partię Alzacji-Lotaryngii do współpracy aktywnej z autonomistami, duchownymi. lub nie, a jego akcja została zatwierdzona przez Moskwę w październiku tego samego roku. W czerwcu on również wpisany KC z PCF mimo niechęci narodowego przywództwa wobec niego i usiadł tam aż do 1929. W kantonalnych wyborach z 1928 roku pokonał Socjalistyczna Jacques Peirotes i wszedł do Rady Generalny Bas-Rhin . W tym samym roku, on energicznie zaangażowane w kampanię na rzecz autonomii skazany w procesie separatystycznej działce Colmar, która biegnie od 1 st do 24 maja 1928 roku, gdzie Karl Roos i inne autonomiści są szczególnie danego ciężkie kary więzienia. W przededniu wyborów samorządowych w 1929 r. regionalny zjazd komunistyczny podjął decyzję o wycofaniu się na rzecz list autonomistów, które znalazły się lepiej w drugiej turze. Hueber idzie jeszcze dalej, ustanawiając wspólne listy z autonomistami z Unabhängige Landespartei für Elsaß-Lothringen (en) i Fortschrittspartei (Partią Postępu) w kilku kantonach. Tak więc 22 maja 1929 roku Charles Hueber został wybrany burmistrzem Strasburga dzięki poparciu autonomistów, Karl Roos odmówił przyjęcia tego stanowiska. Jego pierwszym zastępcą zostaje Michel Walter z Republikańskiego Związku Ludowego .
Potępiony ze wszystkich stron przez władze PCF , dokonał samokrytyki w czerwcu 1929 roku, ale utrzymywał się przy swoim autonomistycznym podejściu, wspierając kandydata autonomistów ( Paul Schall ) przeciwko „moskiewskiemu” kandydatowi komunistów (Frédéric Guillaume Liebrich) podczas . kantonalny wybory częściowe i wskrzeszona gazetę - Die Neue Welt - przy wsparciu finansowym kleryków, aw szczególności z wydań Alsatia o Joseph Rosse i ojciec Xavier Haegy . W lipcu tego samego roku odmówił przyjęcia kompromisu zaproponowanego przez misję KC kierowaną przez Jacquesa Dorota i został wykluczony z PCF w sierpniu 1929 roku, mimo poparcia Marcela Cachina . Ogromna większość strasburskich bojowników komunistycznych podąża za Hueberem w sprzeciwie, tylko nieliczni „ligniści” – to znaczy lojalni wobec „paryskiej” FPK – odmawiają mu poparcia.
Wejście w „dysydencję” i utworzenie KP-O Alzacji-LotaryngiiW październiku 1929 roku Charles Hueber i dysydenccy komuniści założyli KP-O ( Komunistische Partei-Opposition - komunistyczna partia opozycyjna) w Alzacji i Lotaryngii na wzór niemieckiej „prawicowej” opozycji komunistycznej – jego doradcami zostali Heinrich Brandler i August Thalheimer - lub w obrazie późniejszej szwajcarskiej KP-O (of) emblematycznego Walthera Bringholfa , odmawiającego podążania za stalinowską polityką „klasa przeciwko klasie” i wstąpienie do IVKO ( Internationale Vereinigung der Kommunistischen Opposition – Międzynarodowy Związek Opozycji Komunistycznej ). Na szczeblu gminnym Hueber kontynuuje politykę prowadzoną przez swojego poprzednika Jacquesa Peirotesa , w szczególności poprzez ukończenie projektu Grande-Percée od rue des Francs-Bourgeois do quai Saint-Thomas. Gmina Hueber daje również więcej miejsca na przedstawienia w języku niemieckim w Teatrze Miejskim. Nic dziwnego, że stosunki burmistrza z prefektem Bas-Rhin Pierre-René Roland-Marcelem są burzliwe, zwłaszcza gdy Hueber zostaje oskarżony o stłumienie fajerwerków i oświetlenia katedry 14 lipca 1930 r. i spędzenie dnia w Niemczech .
Jaka linia polityczna Huebera i jego towarzyszy podróży?Również w tym okresie pozycja polityczna Huebera stawała się coraz bardziej niejednoznaczna. Rzeczywiście, Hueber i KP-O Alzacji-Lotaryngii wykuwają coraz oznaczone powiązania z ruchami autonomistycznej, zwłaszcza duchowni, niekiedy wyraźnie Germanophiles i który stopniowo staje się pro-nazistów (zwłaszcza Landespartei z Karl Roos ) oraz Hueber mu - nawet potwierdza swoje niezachwiane poparcie dla swojego towarzysza Mourera, który popiera rządy centrolewicowe, jednocześnie kontynuując gloryfikację reżimu ZSRR . Podobnie współpracują z duchownymi UPR , aprobując okólnik Guy La Chambre, który upraszcza dyspensę edukacji religijnej, a Die Neue Welt wychwala ateizm i popycha robotników, by się z niego wydostali. Wreszcie poprzez swoją gazetę Hueber energicznie potępia nazizm i dojście do władzy Adolfa Hitlera w Niemczech, podczas gdy jego partia bardzo ściśle współpracuje z pronazistowskimi autonomistami alzacko-lotaryńskimi.
Rozbicie KP-O Alzacja-Lotaryngia i utworzenie EABPW tym czasie wielu komunistów uciekło z narodowosocjalistycznych Niemiec i znalazło się w Strasburgu, który stał się centrum przyjmowania uchodźców z nazizmu. Niemieccy działacze KPD-O, tacy jak Hans Mayer , przez pewien czas pracowali w redakcji gazety Die Neue Welt . W sierpniu 1934 r. w wyniku ostrych sporów dotyczących polityki KP-O Alzacji-Lotaryngii, to, co pozostało z partii, stopniowo pęka, widząc odejście wielu kierowników i bojowników, niektórzy są nawet wykluczeni, jak frakcja antyfaszystowska kierowana przez Alfreda. Quiri i KP-O Alzacji-Lotaryngii są nawet wykluczeni z IVKO za zbliżenie z autonomistami. Pomimo niepowodzeń Charles Hueber został ponownie wybrany w październiku 1934 r. do Rady Generalnej dzięki poparciu autonomistów i prawicy. Najważniejszym niepowodzeniem poniesionym przez Huebera pozostaje jego porażka w maju 1935 przeciwko Charlesowi Freyowi o kontrolę nad gminą Strasburga, ponieważ UPR teraz odmawia sojuszu z nim, ale mimo to Hueber pozostaje radnym miejskim. W tym samym czasie we wrześniu 1935 r. KP-O Alzacji-Lotaryngii kontynuowała swój zwrot polityczny, zmieniając nazwę na Elsässische Arbeiter- und Bauernpartei (EABP – Parti alsacien ouvrier et paysan) i porzucając odniesienie do komunizmu i stopniowo Ideologia marksistowska. Z drugiej strony, w maju następnego roku to dzięki wycofaniu kandydata PCF – odkąd Alzacka Partia Robotniczo-Chłopska (EABP) zgodziła się poprzeć Front Ludowy – Hueber ponownie został posłem do parlamentu, i dołączył do grupy Independents popularnej akcji prowadzonej przez Michela Waltera . Jako poseł głosuje większością projektów Frontu Ludowego , z wyjątkiem nacjonalizacji przemysłów wojennych, i przyłącza się do posłów duchownych, by zaprotestować przeciwko dekretom rozszerzającym przymusową edukację w trzech departamentach alzacko-mozelskich .
Dryf pronazistowskiOdtąd Hueber akcentuje swój pronazistowski dryf po latach 1936-1937, uzasadniając w szczególności politykę zagraniczną hitlerowskich Niemiec oraz wygłaszając uwagi ksenofobiczne, antysemickie i antydemokratyczne. Był jednym z pięciu posłów, którzy odmówili zaufania rządowi Daladiera w kwietniu 1938 roku1 st kwiecień 1939, krok jest zrobiony dla Huebera i jego partii, ponieważ jego organ, Neue Welt , już bezkrwawy finansowo i utrzymujący się tylko dzięki subsydiom nazistów, łączy się z organem autonomistów, Elsass-Lothringische Zeitung ; wreszcie w lipcu EABP połączył się z Landespartei . Obie partie zostały rozwiązane dekretem w październiku 1939 r., ale Hueber uniknął aresztowania przywódców autonomistów, ponieważ ciężko chory trafił do szpitala w Colmar . Podobnie, na urlopie parlamentu od listopada 1939 roku jest nieobecny w tym czasie, że nie głosowali pełnomocnictw dla Philippe'a Petaina na 10 lipca 1940 r .
Po przybyciu do hitlerowców, Hueber potem hospitalizowany w Colmar , zgłosił się z gauleiter Robert Wagner i Robert Ernst w celu dokonania jego usług dostępnych dla nazistów w drugiej połowie czerwca 1940. Według Robert Ernst , Hueber byłby obsługiwany Manifest Trois-Épis w lipcu tego samego roku.
Jako mówca Elsässischer Hilfsdienst (de) głosił mobilizację nazizmu w Strasburgu, we wsiach alzackich, a także interweniował w sąsiednim Baden od października 1940 do lutego 1941. Wszedł automatycznie do NSDAP ( Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei - Narodowosocjalistyczna Partia Robotników Niemieckich) w październiku 1941 r. jako Volkstumskämpfer ("bojownik o niemieckość"). Choć miał nadzieję, że zostanie burmistrzem Strasburga, Niemcy zadowalają się wręczeniem mu „synekury, która przyniosła pieniądze”. Po 1941 r. piastował kilka podrzędnych stanowisk w aparacie nazistowskim: został mianowany m.in. kierownikiem Volkswohnungsbauanhalt der Stadt Straßburg (Miejski Ludowy Urząd Mieszkaniowy w Strasburgu), Ortsobmannem (wiceprzewodniczącym gminy) Deutsche Arbeitsfront ( Front Niemiecki pracy ), honorowy obywatel nowiutkiego Reichsuniversität Straßburg ; wreszcie w lutym 1942 został mianowany przez Oberstadtkommissara Roberta Ernsta Ratsherrem (radnym miejskim) miasta Strasburga .
Charles Hueber zmarł 18 sierpnia 1943. Odbył wspaniały pogrzeb 21 sierpnia 1943 na głównym dziedzińcu strasburskiego ratusza w obecności Gauleitera Roberta Wagnera , jego wieloletniego przyjaciela Kreisleitera z Mulhouse Jean-Pierre'a Mourera - on przemianowany sobie Hans-Peter MURER po aneksji nazistowskiej -, z Kreisleiter Strasburga i dziennikarz Paul Schall , z Bürgermeister D r przedstawiciela Hausmann administracji miasta Strasburga, od rektora reichsuniversität straßburg Karl Schmidt (de ) oraz Oberstleutnant Kaiser reprezentujący dowództwo Wehrmachtu w Strasburgu. Po złożeniu wieńca i przemówieniach wysokich dygnitarzy kondukt pogrzebowy kieruje się na Cmentarz Zachodni w Strasburgu, gdzie tego samego dnia zostanie pochowany Charles Hueber. Kreisleiter od Haguenau René Hauss składa wieniec w imieniu Nanzigers przed pogrzebem . Wzniesienie pomnika na cześć Altbürgermeistera (byłego burmistrza) Huebera zostało zaplanowane przez władze nazistowskie, ale nigdy nie mogło dojść do wyzwolenia Strasburga w listopadzie 1944 roku.
Życie Huebera naznaczone jest przewlekłą chorobą. Rzeczywiście, prawdopodobnie choruje na cukrzycę, która zobowiązuje go do bardzo regularnych pobytów w szpitalu, a to od lat 30-tych go upośledza i być może wpływa na jego decyzje.
Po 1918 r. dotknęło go kolejne upośledzenie. Tym razem nie jest to już kwestia fizyczna, ale związana z brakiem znajomości języka francuskiego. Wielokrotnie wspomina się o jego nieznajomości języka francuskiego. W rzeczywistości nie może w pełni zintegrować się z życiem politycznym, co ma miejsce w przypadku wielu bojowników, zwłaszcza komunistów, w Alzacji-Lotaryngii po I wojnie światowej .
W okresie powojennym komuniści nie będą łaskawi dla Charlesa Huebera, jak pokazuje ucieczka François Billoux w 1950 roku w broszurze dotyczącej użycia bojowników alzacko -lotaryńskich:
„Do 1929 r. Partią Komunistyczną kierowali oportuniści, tacy jak Hueber, model alzackiej socjaldemokratycznej drobnomieszczaństwa, oraz awanturnicy, jak zdrajca Mourer. "
Podobnie w 1960 roku, kiedy ludzkość Alzacji i Lotaryngii publikuje broszurę z okazji 40 th rocznica Partii Komunistycznej , artykuł Philippe Schott sugestywnym tytule „Zwalczanie Huber-Mourer” nadal rzucać potępienia na tych dwóch znaków. Przytoczmy przykład:
„Oni [Hueber i Mourer] kierowali wtedy Partią Komunistyczną. Mourer był poszukiwaczem przygód, Hueber oportunistą. W wyborach samorządowych w 1929 r. stali się zdrajcami. "
Jego grób był zawsze udekorowany kwiatami przez ratusz w Strasburgu z okazji Dnia Wszystkich Świętych, aż do listopada 2011 roku, kiedy służby miejskie, a w szczególności radny miejski Éric Schultz, „uświadomiły sobie” kolaboracyjną przeszłość postaci i zdecydowały się nie kwitnąć. jego grób w przyszłości za zgodą burmistrza Rolanda Riesa .
Charles Hueber jest jedną z postaci w sztuce Georgesa Wodli Fouada Alzouheira, opowiadającej historię tytułowego bohatera.
Tytuł mandatu | Lokalizacja | Rok | Wynik | Wybrany | Etykieta | Początek | Koniec | Komisja |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Poseł do Reichstagu | Wahlkreis Reichsland Elsaß-Lothringen (de) 12 Saargemünd-Forbach ( 12 e Unit Sarreguemines - Forbach ) | 1912 | 22,32% | Nie | SPD | |||
radny miejski | Strasburg | 1914 | Nie | SPD | ||||
Członek Izby | Bas-Rhin | 1919 | Nie | SFIO | ||||
radny miejski | Strasburg | 1919 | tak | SFIO następnie PCF | 1919 | 1925 | IV e Komisja: Policja, pomoc publiczna i hospitalizacja, sprawy wojskowe, targi, rolnictwo, służba drogowa, oświetlenie publiczne, rzeźnie, służby sanitarne, w tym łaźnie, cmentarze | |
Radca Prawny | Gmina La Petite-Pierre | 1919 | 16,6% | Nie | SFIO | |||
Członek Izby | Bas-Rhin | 1924 | tak | PCF | 1924 | 1928 | Komisja Alzacji i Lotaryngii | |
Radca Prawny | Kanton Niederbronn-les-Bains | 1925 | 21,45% | Nie | PCF | |||
radny miejski | Strasburg | 1925 | Nie | PCF | ||||
Radca Prawny | Kanton Strasburg-Południe | 1928 | tak | PCF następnie KP-O | 1928 | 1934 |
3 rd komisja: pomoc publiczna, higiena, edukacja, uwielbienie
Członek Rady Dyrektorów publicznego biura tanich mieszkań przy Wydziale |
|
Członek Izby | Dzielnica Strasburg-Campagne | 1928 | Nie | PCF | ||||
Burmistrz | Strasburg | 1929 | tak | PCF następnie KP-O | 1929 | 1935 | Komisja Teatralna; Komisja Kultu; Komisja do spraw wyceny; Komisja Lotnicza | |
Radca Prawny | Kanton Strasburg-Południe | 1934 | tak | KP-O następnie EABP | 1934 | 1940 |
3 rd komisja: pomoc publiczna, higiena, edukacja, uwielbienie
Członek Rady Dyrektorów publicznego biura tanich mieszkań przy Wydziale |
|
radny miejski | Strasburg | 1935 | tak | KP-O następnie EABP | 1935 | 1940 | ||
Członek Izby | 1 st dzielnica Strasbourg-Ville | 1936 | tak | EABP (grupa IAP ) | 1936 | 1942 | Komisja Alzacji i Lotaryngii | |
Ratsherr | Strasburg | 1942 | Wyznaczony | NSDAP | 1942 | 1943 |