Charles-Ferdinand d'Artois

Politycznie książę uchodzi za przeciwnika Ludwika XVIII i dlatego jest ultra-royalistą i reakcjonistą w rodzinie królewskiej; jest blisko masonerii i marszałek Pierre Riel de Beurnonville przedstawia Ludwikowi XVIII projekt sprowadzenia go do Wielkiego Maîtrise Wielkiego Wschodu Francji , ale nie wydaje się, aby udowodniono, że projekt ten został formalnie zaakceptowany przez króla, co nie przeszkodziło to wykorzystać Wielkiemu Wschodowi.

Zamach

Jednak wrogowie Burbonów widzą w nim przede wszystkim jedynego z ich członków zdolnego do uwiecznienia rodziny królewskiej. Został dźgnięty nożem, kiedy opuścił operę przy rue de Richelieu w niedzielę zapustową13 lutego 1820około jedenastej wieczorem Louisa Pierre'a Louvela , bonapartystowskiego robotnika, który chciał zgasić w nim rasę Burbonów. Książę umiera, ale zabójca nie udaje się zrealizować swojego planu, ponieważ kilka miesięcy później rodzi się książę Bordeaux , „dziecko cudu” według Lamartine'a .

Książę nie umiera na miejscu, ma siłę zerwać wbite mu w pierś szydło, po czym na chwilę zapada w omdlenie. Przetransportowany do jednego z teatrów teatru, wygasa następnego dnia o szóstej rano. Podczas swojej długiej agonii książę wyjawia, że ​​jego żona Marie-Caroline de Bourbon-Sicile jest w ciąży. Przyznaje istnienie dwojga swoich naturalnych dzieci. Prosi o ułaskawienie mordercy i żałuje, że zginął z ręki Francuza.

W konsekwencji królewskiej żałoby prefekt policji Jules Anglès ogłasza tego samego dnia rozporządzenie zakazujące obchodów karnawału zaplanowanych na ulicach Paryża w dniach 14 i 15 lutego (poniedziałek ostatkowy i wtorek ). Giełda, bale, pokazy i wszystkie miejsca publiczne są zamknięte. Następnie z rozkazu Ludwika XVIII zburzono gmach opery przy rue de Richelieu, aby miejsce tragedii zniknęło. Dziś na jego terenie znajduje się plac Louvois , naprzeciwko głównego wejścia do budynku Biblioteki Narodowej przy rue de Richelieu .

Pogrzeb

Charles-Ferdinand d'Artois jest pochowany w bazylice Saint-Denis , jego wnętrzności zachowały się w Lille , w pomniku pogrzebowym wzniesionym w kościele Saint-Maurice, a jego serce znajduje się w kaplicy zamku Rosny .

Po jego śmierci na placu Louvois (obecnie Square Louvois ), na miejscu opery przy rue de Richelieu, zbudowano pomnik ekspiacyjny . W tym budynku musi znajdować się pomnik nagrobny ku czci księcia, dzieło rzeźbiarzy Dupaty , Cortota i Carteliera . Jednak po rewolucji 1830 roku pomnik ekspiacyjny został zniszczony, a pomnik pogrzebowy przeniesiono do Saint-Denis w pobliżu szczątków księcia. Pozostaje przechowywany przez ponad wiek w magazynie w krypcie-kaplicy Burbonów. W 1976 roku, po przywróceniu tych ostatnich wzrosła za absydy bazyliki, w pobliżu zakrystii XIX -tego  wieku.

Rue Duc-de-Berry została otwarta w dniu 19 września 1998w La Gorgue ( północ ), w obecności księcia Rémy de Bourbon Parme, potomka córki Karola-Ferdynanda d'Artois.

Potomstwo

Od początku Rewolucji Francuskiej wyemigrował z ojcem jak wielu dżentelmenów. Od 1792 do 1797 służył w armii Condé, a następnie wyjechał do Wielkiej Brytanii. Tam ma romans z  Amy Brown  (1783-1876), z którą ma dwie córki, które wyznaje swojej żonie, księżniczce Marie-Caroline z Dwóch Sycylii , istnienie na łożu śmierci:

• Charlotte-Marie-Augustine de Bourbon (1808-1886) , hrabina Issoudun , księżniczka Faucigny-Lucinge i potomność;
• Louise-Charlotte-Marie de Bourbon (1809-1891), hrabina Vierzon , baronowa Charette i potomność.

Powrócił do Francji w 1814 roku wraz z ojcem Amy Brown i wnuczkami, które powierzył księciu Coigny .

W 1816 roku ożenił się w katedrze Notre Dame w Paryżu Księżniczka Karolina z Bourbon-Sycylii (1798-1870), najstarsza córka François I er Obojga Sycylii (1777-1830) i arcyksiężnej Marii Clementina Austrii (1777/01), z którym ma czworo dzieci, z których dwoje osiąga dorosłość:

• Ludwika d'Artois (1819-1864), która w 1845 poślubiła księcia Parmy Karola III Parmy (syna księcia Parmy Karola II i Marii Teresy Sabaudzkiej). Louise jest babką cesarzowej Austrii Zita .
• Henri d'Artois (urodzony pośmiertnie, 29 września 1820 - 1883) znany jako „dziecko cudu”, książę Bordeaux, ówczesny hrabia Chambord, który w 1846 poślubił Marię Teresę de Modène (1817-1886); bez potomności jest ostatnim potomkiem Burbonów Ludwika XV .

Książę Berry pozostawia, oprócz wspomnianych już prawowitych i legitymizowanych dzieci, dwóch nieślubnych synów naturalnych, wynikających z jego romansu z Eugenium-Virginie Oreille (1795-1875):

• Charles-Louis-Auguste Oreille de Carrière (1815-1858), w tym jeden syn: Charles (ur. 1842), liryk, poślubił 1 syna;
• Ferdinand Oreille de Carrière (10 października 1820 - 1876), którego potomstwo;

Z jej romansu z Mary Bullhorn, aktorką szkockiego pochodzenia, w 1807 r. urodziła się córka. Po powrocie do Francji w 1815 r. została naturalizowana dekretem królewskim i przyjęła imię Marie de la Boulaye. Wyjdzie za mąż za Henri-Louisa Bérarda, którego potomkowie.

Miałby również romans z Marie-Sophie de La Roche (1795-1883), dwoma innymi synami:

• Ferdinand de La Roche (1817-1908);
• Charles de La Roche (1820-1901).

Z jej romansu z Lucie Cosnefroye de Saint-Ange (1797-1870), aktorką - nieślubną córką portrecisty Adèle de Romance (Adèle Romany / Adèle Mercier) i Gabriela François Cosnefroye de Saint-Ange "Zmarł przed 1819 r., brat rycerz de Beaune "- urodziła się kolejna córka: Alix Mélanie Cosnefroy de Saint-Ange (urodzona16 września 1820 - rue de Richelieu w Paryżu - Zmarł dnia 10 czerwca 1892 r - Château de Villette by Sarron (Oise)).

Pochodzenie

Polityczne konsekwencje śmierci księcia Berry

Upadek Decazes

Morderstwo w lutym 1820 r. księcia Berry dokonane przez bonapartystę Louis-Pierre Louvela , natychmiast przyniosło upadek ministra policji Élie Decazesa . Ten ostatni jest rzeczywiście uważany za odpowiedzialnego za zbrodnię i dlatego ultraprasa jest przeciwko niemu rozpętana, a niektórzy posuwają się nawet do wezwania go do aktu oskarżenia.

Decazes jest politykiem znienawidzonym przez ultras i hrabiego d'Artois, przyszłego Karola X , ojca zmarłego księcia Berry i brata króla Ludwika XVIII . Potężny manewr oczyścił administrację ultrasów w wyborach w 1816 r. Zerwał również z prawicą księcia Richelieu i narzucił się jako minister spraw wewnętrznych jako nieoficjalny szef gabinetu teoretycznie kierowanego przez Dessolle'a aż do „ w listopadzie 1819. Prowadzi politykę, która chce być liberalna (nie mówiąc tego otwarcie), opierając się na doktrynerach (którzy wybrali Ludwika XVIII i dlatego są dla niego przychylni). Jego ambicją było wówczas „rojalizacja narodu i nacjonalizacja rojalistów”; w tym celu musi manewrować z podejrzanymi grupami parlamentarnymi. Chcąc rozwijać francuską gospodarkę, podejmuje działania na rzecz rolnictwa, przemysłu i handlu. Wspomaga także rozwój prasy dzięki ustawie z marca 1819 r., ustawie De Serre  : odtąd, aby założyć gazetę, wystarczy deklaracja i wpłata czeku na 10.000 franków. Uprzednia autoryzacja i cenzura są zniesione. Pozwala to na rozwój prasy ogólnokrajowej i regionalnej, ultra czy liberalnej.

Przez miesiące Decazes wzbudzał gniew ultrasów, którzy uważali go za zbyt liberalnego, ale także liberałów, którzy krytykowali nieśmiałość jego reform. Próbuje zbliżyć się do ultras, aby zmodyfikować ordynację wyborczą w kierunku bardziej korzystnym dla wielkich właścicieli ziemskich, co doprowadza go do szefa bardziej konserwatywnego rządu w listopadzie 1819 roku. W tygodniach poprzedzających śmierć księcia Berry , próbuje wdrożyć swoją reformę wyborczą.

Po zabójstwie księcia izba parów odmawia uchwalenia prawa, zostaje on wówczas zmuszony do rezygnacji. Chateaubriand pisze w swoich pamiętnikach: „  poślizgnęła mu się noga we krwi  ”. Śmierć księcia Berry oznacza zatem koniec doświadczenia, które tak naprawdę nie zdołało znaleźć swojego miejsca między ultrastatyczną prawicą a liberalną lewicą, która po kwestionowaniu wolności przesuwa się w kierunku coraz silniejszej opozycji.

Zmiana polityki pod ministerstwem Richelieu

Po ustąpieniu Decazesa polityka kraju uległa radykalnej zmianie. Król Ludwik XVIII odwołuje księcia Richelieu na czele rządu na drugą posługę.

Wolności jednostki i prasy są zawieszone, przywrócona zostaje cenzura i uprzednie zezwolenie na założenie gazety.

Co więcej, ultras narzucają ordynację wyborczą mającą spowolnić wzrost liberałów; wybuchło wiele reakcji, takich jak demonstracja studentów, którzy udali się do pałacu Burbonów, aby zaprotestować. Ustawa poszukiwana przez ultras została jednak uchwalona 30 czerwca 1820 r. Ustawa ta, zwana ustawą o „podwójnym głosowaniu”, zreorganizowała wybory posłów. Rzeczywiście, 258 z nich zostałoby wybranych przez wszystkich wyborców w głosowaniu okręgowym , a pozostałych 172 zostałoby wybranych w głównych miastach przez jedną czwartą najbardziej opodatkowanych wyborców. Ten ostatni głosowałby zatem dwukrotnie. Inna ordynacja wyborcza umożliwia także oddanie części „podejrzanych” wyborców pod rygorem 300 franków, niezbędnych do posiadania prawa do głosowania. Pozwala to więc ultras na odniesienie wielkiego zwycięstwa w wyborach z listopada 1820 r. i zmiażdżenie opozycji.

Ponadto 5 lipca 1820 runiwersytety są kontrolowane przez władze; 27 lutego 1821 r.szkolnictwo średnie znajduje się pod nadzorem duchowieństwa.

Richelieu musi wyznaczyć ultras w rządzie. Zmuszony jest do rezygnacji z powodu coraz większych żądań swoich ministrów. Zastąpił go w grudniu 1821 r. Joseph de Villèle , który kontynuował politykę ultra zgodną z polityką Richelieu: oddał uniwersytety pod nadzór Kościoła, prasa była coraz bardziej kontrolowana i walczył przeciwko Charbonnerie .

Ikonografia

Gabinet graficzny muzeum Carnavalet i jego numizmatyczny gabinet przechowują liczne ryciny i medale związane z zabójstwem księcia Berry, które ustanawiają paralelę między jego śmiercią a śmiercią Henryka IV , Ludwika XVI i Marii Antoniny .

Tytuły i dekoracje

Tytuł

• 24 stycznia 1778 - 26 marca 1815: Jego Królewska Wysokość Karol-Ferdynand d'Artois, książę Berry , wnuk Francji
• 26 marca 1815 - 14 lutego 1820: Jego Królewska Wysokość Karol-Ferdynand d'Artois, książę Berry, syn Francji

Dekoracje dynastyczne

Rycerz z Order Złotego Runa (1814)

	Rycerz z zakonów Króla (31 maja 1789)
	Wielki Krzyż z Królewskim Orderem Legii Honorowej (03 lipca 1816)
	Wielki Krzyż z Królewskiego Orderu Saint-Louis (10 lipca 1816)
	Dekoracja lilii

Herb

Lazurowy z trzema fleur-de-lis Or i krenelażowym brzegiem Gules.

Źródła

• Osobiste dokumenty Charlesa-Ferdinanda d'Artois, księcia Berry i jego żony Karoliny z Obojga Sycylii są przechowywane w Archiwum Narodowym pod numerem 371AP.
• Jacques-Alphonse Mahul , Rocznik lub roczne uzupełnieniem i kontynuacją wszystkich historycznych biografii czy słowników , 1 st roku, 1820, Paryż: Baudoin, 1821, s.  11-19 [1]  ; i można tam poczytać o Louvelu p.o.  136-144
• Charles Ferdinand d'Artois, książę Berry (1778-1820). Ojciec hrabiego Chambord Jean-Jacques Boucher Fernand Lanore 2000
• Wspomnienia, listy i autentyczne fragmenty dotyczące życia i śmierci JKW prałata Charlesa-Ferdinanda d'Artois, syna Francji, księcia Berry, François René de Chateaubriand
• Przemówienie ku pamięci Karola-Ferdynanda d'Artois, księcia Berri Jean-François-Hyacinthe Feutrier, 1820
• Pochwała JKW Charlesa-Ferdinanda d'Artois, księcia Berry, syna Francji, przemówienie, które wygrał MAQUART-Antoine François Nicolas, 1820
• Oracja pogrzebowa SAR M gr Charles Ferdinand, książę Berry, syn Francji, książę Berry, Bartholomew Louis Childish 1820
• Życie JKW Karola Ferdynanda d'Artois, księcia Berry Jérôme Delandine de Saint-Esprit, 1820
• Pochwała historyczna Karola-Ferdynanda d'Artois, księcia Berry, Chazet René De, 1820

Uwagi i referencje

Uwagi

1. Tytuł nadany 10 czerwca 1820 przez Ludwika XVIII .
2. W szczególności książę Jean de Broglie (1921-1976) i Anne-Aymone Giscard d'Estaing (ur. 1933).
3. W szczególności Hervé de Charette (ur. 1938).
4. Ponieważ urodził się siedem miesięcy po śmierci ojca.
5. Pośmiertnie w taki sam sposób jak Henri d'Artois .
6. " M lle St. Angelo była, księciem Berry, córką Melanie Sant'Angelo, o której wspomniałem w tomie II ciekawskich ." Nauroy, ICC N O  807 z dnia 20 sierpnia 1898 r.
7. To właśnie w czasie tego związku przyznano Lucie Saint-Ange (jej artystka nazywała się Mélanie),1 st kwiecień 1819, jako rezydent Teatru Francuskiego. jego córka Alix Mélanie urodziła się przy rue de Richelieu, która wychodzi na Place du Théâtre Français.

Bibliografia

1. Z miniatury Jean-Baptiste-Jacques Augustin .
2. Roglo 2012 .
3. Rejestr chrztów (1778) kościoła Notre-Dame de Versailles , Archiwum Departamentalne Yvelines .
4. Księga chrztów (1785) kościoła Notre-Dame de Versailles, archiwum departamentalne Yvelines.
5. Jérôme Delandine de Saint-Esprit, Życie JKW Charlesa-Ferdinanda d'Artois duc de Berry , Paryż, wyd. TEN. Herhan, 1820, s. 5.
6. Jérôme Delandine de Saint-Esprit, Życie JKW Charlesa-Ferdinanda d'Artois duc de Berry , Paryż, wyd. TEN. Herhan, 1820, s. 8.
7. Jérôme Delandine de Saint-Esprit, Życie JKW Charlesa-Ferdinanda d'Artois duc de Berry , Paryż, wyd. TEN. Herhan, 1820, s. 8-10.
8. (w) David Skuy, Zabójstwo, władza i cuda: Francja i reakcja rojalistów z 1820 roku , Montreal, Queen's University Press,2003, 301  pkt. ( ISBN  0-7735-2457-6 , czytaj online ) , s.  5
9. Pons-Louis-François de Villeneuve, De l'Agonie de la France , t. 2, 1839, s. 325.
10. Książę, który miał pogrzeb masoński, zostaje przedstawiony w 1824 roku w ceremonii pogrzebowej celebrowanej przez G ... O ... Francji ku pamięci Ludwika XVIII , protektora kamieniarstwa jako inicjator otwarcia kilku świątyń masońskich .
11. Hervé Pinoteau , Francuski chaos i jego przejawy : Studium nad symboliką państwa francuskiego od rewolucji 1789 , wyd. PSR, 1998, s.  233 .
12. Bègue-Clavel, Malownicza historia masonerii i tajnych stowarzyszeń , 1843, s. 287.
13. Emmanuel. Fureix , Stulecie możliwości 1814-1914 , Presses Universitaires de France, impr. 2014, policjant. 2014 ( ISBN  978-2-13-061930-7 i 2-13-061930-4 , OCLC  872320703 , czytaj online ) , s.  39
14. “  BB / 29/974 strony 282-283.  » , Niezbywalny tytuł hrabiny Issoudun nadany Charlotte, Marii, Augustynie, córce Karola-Ferdynanda de Bourbon, księcia Berry i Amy Brown. Paryż (10 czerwca 1820). , na chan.archivesnationales.culture.gouv.fr , Historyczne Centrum Archiwów Narodowych (Francja) (dostęp 4 czerwca 2011 )
    • Stan cywilny uprawnionego: urodzony dnia13 lipca 1808 r.w Londynie .
    • Herb  : Lazur, para Lub leżeć, w towarzystwie trzech fleur-de-lys tego samego; , wódz wtajemniczony Lub oskarżony o trzy fleur-de-lis Argent.
15. “  BB / 29/974 strony 282-283.  » , Niezbywalny tytuł hrabiny Vierzon przyznany Louise-Marie-Charlotte, córce Karola-Ferdynanda [de Bourbon, księcia Berry] i Amy Brown. Paryż (10 czerwca 1820). , na chan.archivesnationales.culture.gouv.fr , Historyczne Centrum Archiwów Narodowych (Francja) (dostęp 4 czerwca 2011 )
    • Stan cywilny uprawnionego: urodzony dnia 19 grudnia 1809w Londynie .
    • Herb: Lazur w wieży, w załamaniu, krenelażowany czterema kawałkami Argent, murowany Sobol; , wódz wtajemniczony Or, oskarżony o trzy fleur-de-lys Azure.
16. Le Constitutionnel , 15 lutego, 1820 Ostatki dni, 1, 2 nd  kolumna. Zobacz artykuł zamieszczony w bazie danych Commons.
17. „  Mauzoleum ekspiacyjne księcia Berry  ” , na Saint-Denis, cmentarz królów
18. "  The Duke of Berry zaszczycony i zapomniane ...  ", Królewski Hebdo , n o  193,9 października 1998, s.  2 ( ISSN  1255-7595 )
19. Charles-Ferdinand d'Artois wyróżnia się tym, że jest ojcem 4 pośmiertnych dzieci, urodzonych w 1820 roku: Henri d'Artois , Ferdinand Oreille de Carrière , Charles de La Roche (1820-1901) i Alix Mélanie Cosnefroy de Saint - Anioł (1820-1892)
20. Daniel Manach i Michel Sementéry, Potomkowie Karola X, króla Francji , wyd. Chrześcijanin, 1997 ( ISBN  2-86496-068-0 ) .
21. Roglo i C. Maubois, niepublikowani potomkowie księcia Berry , 15 czerwca 2010 r.
22. „ Zmarł przed 1819 r., był bratem kawalera de Beaune ”. Georges Monval, ICC nr 797 z dnia 10 maja 1898 r.
23. „  Order Legii Honorowej – Oficjalne teksty sprzed 1962  ” , na www.france-phaleristique.com (dostęp 22 kwietnia 2019 )
24. „  Royal and Military Order of Saint-Louis  ” , na www.france-phaleristique.com (dostęp 22 kwietnia 2019 )
25. Bunel 1997-2011 , s.  Duch Święty (1789).
26. Popoff 1996 , s.  118.
27. Archiwa Państwowe

Załączniki

Powiązane artykuły

• Ogólna genealogia Kapetów
• Genealogia Burbonów
• Herbarz Kapetyński
• Lista książąt Berry
• Wolny obywatel Burbonu
• Chouannerie
• Restauracja (historia Francji)
• Drugie przywrócenie
• Chronologia Francji w okresie Restauracji (1814-1830)
• Generał pułkownik
• Ultrarojalista
• Lista znanych zabójców
• Lista zamordowanych osobowości
• Królewska nekropolia bazyliki Saint-Denis
• Lista osób pochowanych w bazylice Saint-Denis

Linki zewnętrzne

• Arnaud Bunel, „  Europejski heraldyka  ” , Herbarz z Rycerzy Ducha Świętego , na www.heraldique-europeenne.org , 1997-2011 (konsultowane z 11 lipca 2011 )
• "  Charles-Ferdinand de Bourbon  " , na roglo .eu (dostęp 13 lipca 2011 )

Bibliografia

• Ewidencja organów  :
  • Plik wirtualnego organu międzynarodowego
  • Międzynarodowy identyfikator standardowej nazwy
  • Biblioteka Narodowa Francji ( dane )
  • Archiwa Narodowe (Francja)
  • Uczelniany system dokumentacji
  • Biblioteka Kongresu
  • Gemeinsame Normdatei
  • Biblioteka Narodowa Hiszpanii
  • Królewska Biblioteka Niderlandów
  • Biblioteka Uniwersytecka w Polsce
  • Identyfikator WorldCat
  • ŚwiatKot
• „Berry (Charles-Ferdinand de Bourbon, duc de)” , w Adolphe Robert i Gaston Cugny , Słownik francuskich parlamentarzystów , Edgar Bourloton , 1889-1891 [ szczegóły wydania ]
• Jacques-Alphonse Mahul , Rocznik lub roczne uzupełnieniem i kontynuacją wszystkich historycznych biografii czy słowników , 1 st roku, 1820, Paryż: Baudoin, 1821, s.  11-19 [2]
• Roulleta, Relacja historyczna wydarzeń, które miały miejsce w administracji opery w nocy13 lutego 1820(zabójstwo księcia Berry) , 1820; przeredagowane : Paryż, księgarnia Poulet-Malassis, 1862
• Tony-Henri-Auguste de Reiset , Dzieci księcia Berry: z nowych dokumentów , Paryż, Émile-Paul,1905, 430  pkt. ( przeczytaj online )
• Michel Popoff i przedmowa Hervé Pinoteau , herbarz w Order Ducha Świętego  : w oparciu o prace ks Anselme i jego zwolenników , Paryż, Le Leopard d'Or,1996, 204  s. ( ISBN  2-86377-140-X )
• Jean Gammal , Historia polityczna Francji od 1814 do 1870 , Paryż, Nathan , coll.  „Fak. / Historia ”,1999, 248  s. ( ISBN  978-2--091-90915-8 )
• Jean-Claude Caron , Francja od 1815 do 1848 , Paryż, A. Colin , coll.  Program nauczania. / Historia ”,2002, 193  s. ( ISBN  978-2-200-26493-2 )
• Dominique Barjot, Jean-Pierre Chaline i André Encrevé , Francja w XIX th  century, 1814 - 1914 , Paryż, Quadrigue Manual, Prasy Universitaires de France (PUF), 2005
• Laure Hillerin, La Duchesse de Berry, zbuntowany ptak Burbonów , coll. Grandes Biographies, Flammarion, 2010 ( ISBN  978-2-0812-2880-1 ) prezentacja online
• Michel Fromentoux "  Dwieście lat temu, dziki zamach na księcia de Berry  " Rivarol , n o  3410,5 lutego 2020 r., s.  11.