Katedra św. Jana Chrzciciela w Perpignan | ||||
![]() | ||||
Prezentacja | ||||
---|---|---|---|---|
Nazwa lokalna | Seu Sant Joan | |||
Kult | katolicki | |||
Dedykowany | Św. Jan Chrzciciel | |||
Rodzaj | Katedra | |||
przywiązanie | Diecezja Perpignan-Elne | |||
Rozpoczęcie budowy | XIV th century | |||
Koniec prac | XVI th wieku, przebudowany w XVII th i XVIII -go stulecia | |||
Dominujący styl | gotyk południowy | |||
Ochrona |
![]() |
|||
Stronie internetowej | Wspólnota Parafii św. Jana Chrzciciela z Perpignan | |||
Geografia | ||||
Kraj | Francja | |||
Region | Oksytania | |||
Departament | Pireneje Wschodnie | |||
Miasto | Perpignan | |||
Informacje kontaktowe | 42°42′02″ północ, 2°53′49″ wschód′ | |||
Geolokalizacja na mapie: Francja
| ||||
Katedra Świętego Jana Chrzciciela w Perpignan jest katedra katolicka XIV th wieku w stylu gotyckim znajduje się w mieście Perpignan we Francji . Kolegiata w czasie swojej budowy, zastępuje romańską budowlę, znaną jako Saint-Jean-le-Vieux , która jednak pozostaje do dziś na jego północnym skrzydle. Stał się katedrą w 1602 roku , kiedy przeniesiono z Elne biskupią siedzibę diecezji Perpignan- Elne .
Katedra jest częścią miejskiego zespołu sakralnego obejmującego: cmentarz-klasztor Campo Santo , kościół Saint-Jean-le-Vieux , katedrę Saint-Jean-Baptiste (znaną jako Saint-Jean-le-Neuf), Saint-Jean-le- Neuf -Jean Ewangelista zwany Pogrzebowym, kaplica Wielbiciela-Chrystusa, dawny pałac biskupi oraz budynek zwany Syndykatem. Obejmował także zburzony szpital Saint-Jean i plebanię.
Saint-Jean-Baptiste katedry w Perpignan to budynek wybudowany w latach 1324 i 1509 . Od 1602 r. zastąpił Elne jako siedziba diecezji, dawniej diecezji Elne, a obecnie diecezji Perpignan-Elne .
Udało się kolejny budynek poświęcony św Jana Chrzciciela, kościół Saint-Jean-le-Vieux, zbudowany w XII th i XIII th stulecia (poświęconej w 1246 ), co pozostaje jej północnej stronie. Kościół ten, siedziba pierwotnej parafii Perpignan utworzonej w 1025 r., w 1102 r . stał się siedzibą wspólnoty kanoników augustianów .
Od 1230 r. główna kaplica tej wspólnoty była połączona z biskupstwem w Elne. W 1324 roku , kiedy Perpignan było stolicą królestwa Majorki , król Sanche rozpoczął budowę nowego budynku, który, jeśli nie był tytułową katedrą diecezji, miałby nie mniejsze ambicje, by nią zostać.
Tablica pamiątkowa wmurowania pierwszego kamienia: LAPIS PRIMUS (1324)
i drugi kamień: LAPIS II (1324)
Zastąpienie cmentarza położonego na południe od Saint-Jean-le-Vieux, którego przestrzeń miała zająć nowa budowla, rozpoczęliśmy w 1298 roku od budowy rozległego cmentarza przyklasztornego położonego dalej na południe, ze szkodą dla już zurbanizowanego przestrzeń.
Nowy kościół miał mieć trzy nawy, bez transeptu i prostą absydę z trzema apsydami, przy czym nawy boczne miały być flankowane kaplicami. Miejsce rozpoczęte w 1324 r. przetrwało jedynie nieprzerwaną działalność przez mniej niż dwadzieścia lat, a południowa absyda przy łóżku była jedyną częścią, która osiągnęła pewną wysokość konstrukcji, dzięki darowiznom siostry króla, Sancia z Majorki , królowej małżonki Neapolu .
W 1344 r . był to właściwie koniec małego królestwa, a cztery lata później spustoszenie Czarnej Śmierci położyło kres firmie. Przez ponad sześćdziesiąt lat strona rozwijała się bardzo słabo lub wcale. To pod episkopatu Jerome OCÓN z początku XV -go wieku, budowa wznowione, jak się wydaje, pod przewodnictwem Galceran Albert , administrator diecezji. Głównym budowniczym budynku był wówczas Guillem Sagrera z Majorki , cytowany jako taki w 1416 roku i który objął te funkcje pomimo powrotu na Majorkę w 1422 roku .
W 1436 Galceran Albert, który dotarł do episkopatu, zmienił, zapewne według planu Sagrery, plan projektowanej budowli: konstrukcja została zredukowana do jednej nawy, o dużej szerokości (18 m ) i wysokości (26 m ). , flankowane kaplicami między przyporami, które zastąpiły pierwotnie zaplanowane nawy boczne. Wybór ten odzwierciedla chęć łatwiejszego i mniej kosztownego budynku, a to był estetyczny wybór do nawy, które pojawiły się od końca XIII -go wieku jako standardowej postaci dużych kościołów w południowej części.
Od tego momentu budowa przebiegała w regularnym rytmie, posuwając się z zachodu na wschód: to właśnie podczas pierwszej francuskiej okupacji Roussillon, między 1490 a 1493 r., świątynia została przesklepiona. Pierwsza msza została odprawiona w 1504 r. , kiedy to budynek został uroczyście konsekrowany w dniu16 maja 1509sto osiemdziesiąt pięć lat po położeniu pierwszego kamienia.
Obecna katedra jest w stylu gotyku południowego : szeroka jednonawowa (długość 80 metrów, szerokość 18, wysokość 26) z siedmioma przęsłami wychodzącymi na transept i rozległą siedmioboczną absydą.
Wydaje się, że fasada zachodnia nie została ukończona. W latach 1630-1631 wybudowano kruchtę, w tym samym czasie skwer przed kościołem został ogrodzony balustradą i ozdobiony posągami Ojczyzny i Wierności (pomniki, które zaginęły w XVIII w., plac zniszczony ok. 1900 r.) . Podczas renowacji XIX TH i XX th stulecia, gotycki przebił okno w fasadzie zastąpił dużą prostokątną wnękę, które można zobaczyć na starych pocztówkach. Obecna wieża zegarowa, XVIII th wieku, został zbudowany w 1743 roku z jego dzwon.
Bogate jest wyposażenie katedry. Wśród wielu pokoi: ołtarza głównego ( XVI -tego do XIX th wieku, miał historię burzliwego), ołtarz Nostra Senyora z Mangrana (XV wiek), narządu (którego początki sięgają 1504 roku: lakierowanych paneli i wystrój wtedy ), okna neogotyckie (druga połowa XIX -tego wieku), pobożny Chrystus XIV th century (wystawiona w kaplicy o tej samej nazwie, przylegający do katedry i których pochodzenie datuje się na XVI th wieku).
Przylegający do południowej strony budynku Campo Santo (lub krużganek Saint-Jean) był cmentarzem miejskim Perpignan. Jest to również najstarsza tego typu budowla zachowana we Francji. Jego budowa rozpoczęła się prawdopodobnie na początku XIV th wieku (lub na końcu XIII e ) i rozprzestrzenił się na pierwszą połowę XIV TH .
Po rewolucji, przesunięciu cmentarzy poza mury, przestrzeń wykorzystano pod budowę Wyższego Seminarium Diecezjalnego (1825). Zniszczeniu uległa zachodnia galeria krużganka. Dopiero w 1984 roku Rada Generalna Pirenejów Wschodnich podjęła decyzję o uwolnieniu wpływów klasztoru. Renowację zakończono w 1991 roku.
Dziś pozostały tylko rzędy piekieł z północy, wschodu i południa otaczające mury. Ponadto podczas prac renowacyjnych odrestaurowano pięć kominków po stronie zachodniej. Widzimy wiele elementów rzeźbiarskich (kamienie nagrobne, płaskorzeźby) wkomponowanych w ściany tych kominków. Kaplica pogrzebowa otwiera się od strony wschodniej. Galerie ażurowe, bardzo proste (drewniane słupy nośne pokrywę z filarów na rogach), którzy otoczyli klasztor zniknął na początku XIX -go wieku, podczas rozliczania miejscu kilka elementów z zostały odnalezione i przewiezione do Minimes klasztoru w Perpignan do przechowywania.
Kaplica Wielbiciela-Chrystusa została zbudowana w 1534 roku pomiędzy katedrą a krużgankiem św. ten krucyfiks w 1543 r. Rzeźba ta od dawna miała być dziełem hiszpańskim datowanym na 1529 r. z dokumentu kapituły katedralnej. Ponowna lektura tego dokumentu wykazała, że data ta odpowiadała restauracji dzieła. Tezy obronił Frederick B. Deknatel (w) , na temat podobieństw tego Chrystusa z krzyżami Westfalii i regionu Renu, w szczególności z kościołem Najświętszej Marii Panny Kapitolu w Kolonii z 1304 r.
4 lipca 1952 rodkryliśmy relikwie we wnęce z tyłu Chrystusa. Stwierdzono, papier ze zniszczonych cech pisze XIV th wieku. Służby Dyrekcji Archiwów mogły przeczytać: Anno D (om) ni M ° CCC ° sept (imo) die s (anct) i Mauricii i tak (ciorum) (ejus) (po) site fuerunt (hic) reliq ( uie) (iste) .
Analiza tej rzeźby pozwoliła wykazać, że pierwotny kształt rzeźby przypominał kształt koloński. Chrystus został początkowo przybity do dwóch zakrzywionych gałęzi drzewa wystających z pnia, które zostały zastąpione poziomym poprzecznikiem.
To odkrycie było w stanie potwierdzić, że ten Chrystus pochodzi z 1307 roku i że prawdopodobnie pochodzi z Nadrenii. Przybyłby do Perpignan w 1528 roku i nikt nie byłby w stanie powiedzieć, jak.
W katedrze znajduje się trybuna organowa i organy chórowe.
Organy trybunowe umieszczone są w jaskółczym gnieździe pośrodku nawy.
Bufet, data późnogotycki Hiszpanie na samym końcu XV XX wieku ; czynnik nie jest znany. Osobliwością jest głowa Maura, która zdobi jej najniższy punkt, zawieszona na „ uuczkowej latarni ”.
W tym bufecie następowało po sobie kilka instrumentów: pierwszy, zmodyfikowany przez czynniki Eustache, ojciec i syn, następnie Jean de Joyeuse , później zmodyfikowany przez Christophe'a Moucherela, potem Jean Pujol, wreszcie instrument obecny, autorstwa Aristide Cavaillé-Coll , między 1854 a 1857 rokiem, co usuwa pozytywny powrót.
Przekładnie są mechaniczne, z dwoma maszynami Barker .
Kompozycja
|
|
|
|
|
Również zbudowany przez Cavaillé-Coll, instrument nie posiada niezależnego zestawu pedałów.
Kompozycja
|
|
|
Katedra w Perpignan posiada karylion z 46 dzwonami odlany w 1878 roku przez odlewnię Amédée Bollée w Le Mans . Carillon jest zainstalowany w dzwonnicy kościoła Saint-Jean-le-Vieux, przylegającej do katedry. W 1996 roku państwowy carillon został odrestaurowany przez firmę France carillons d' Hérépian . Od tego czasu za promocję tego instrumentu, zarówno w zakresie kultu, jak i kultury, odpowiedzialni są powołani przez biskupów carillonneurs.
Ten carillon jest drugą dzwonnicą w regionie Langwedocja-Roussillon po kościele św. Wincentego w Carcassonne . Obejmujący cztery oktawy carillon ma klawiaturę typu „punch” do grania tradycyjnych melodii świeckich lub religijnych. Oprócz głównych świąt religijnych (Wielkanoc, Boże Narodzenie, Wniebowstąpienie, Pięćdziesiątnica, Wniebowzięcie i Wszystkich Świętych), carillon jest regularnie używany, szczególnie w sobotnie popołudnia. Z tych czterdziestu sześciu dzwonów cztery mogą dzwonić w locie (w stylu retro) i są używane do nabożeństw. Dron waży 1,63 tony, mierzy 137,7 cm średnicy i daje notatkę d3. Carillon Perpignan został wpisany na listę zabytków w 1990 roku .
W katedrze znajduje się również mały carillon na zegar, znajdujący się w kutej żelaznej kampanili na szczycie wieży dzwonnicy , na prawo od głównej fasady. Dzwonią dzwony. Burdon mierzy 202 cm średnicy i waży prawie 5 ton, odlany w 1418 roku jest jednym z najstarszych i największych dzwonów w regionie. Zwieńczony jest mniejszym dzwonem, który rozbrzmiewa ćwiartkami.
12 października 2007niektóre przedmioty liturgiczne zostały skradzione w nocy. Większość części są datowane na XIX -tego wieku.
W porządku chronologicznym publikacji: