Carl Lang

Carl Lang
Rysunek.
Carl Lang w 2009 roku.
Funkcje
Poseł europejski
20 lipca 1994 - 20 lipca 2009
( 15 lat )
Wybór 12 czerwca 1994
Ponowna elekcja 13 czerwca 1999
13 czerwca 2004
Legislatura 4 p , 5 p i 6 th
Grupa polityczna NI (1994–1999)
GTI (1999–2001)
NI (2001–2007)
ITS (2007)
NI (2007–2009)
Radca Regionu z Nord-Pas-de-Calais
22 marca 1992 - 21 marca 2010
( 17 lat, 11 miesięcy i 27 dni )
Wybór 22 marca 1992
Ponowna elekcja 15 marca 1998
28 marca 2004
Radca Regionu z Haute-Normandie
20 marca 1986 - 21 marca 1992
( 6 lat i 1 dzień )
Wybór 16 marca 1986
Biografia
Data urodzenia 20 września 1957
Miejsce urodzenia Vernon ( Francja )
Narodowość Francuski
Partia polityczna FN (1978-2008)
PDF (od 2009)
Zawód Fizjoterapeuta
Religia katolicki

Carl Lang , urodzony dnia20 września 1957w Vernon ( Eure ) jest francuskim politykiem .

Będąc działaczem i liderem Frontu Narodowego (FN) w latach 1978-2008, w 2009 roku założył Parti de la France (PDF).

Biografia

Rodzina i młodzież

Młody sierota, pracownik RATP, Carl Lang, rozważywszy karierę wojskową, uzyskał dyplom państwowy z masażysta-fizjoterapeuta , podobnie jak jego ojczym, Guy Dugrès. W 2010 r., Po wygaśnięciu wszystkich mandatów politycznych, powrócił do wykonywania tego zawodu w zakładzie zdrowia publicznego .

Front Narodowy

Carl Lang rozpoczął kampanię na rzecz Frontu Narodowego w 1978 r. „Z antykomunizmu i patriotyzmu” oraz w opozycji do „upiornej i dekadenckiej prawicy Giscarda” , sądząc wówczas, że Jean-Marie Le Pen miał potencjał „ Francuz Reagana ” . Jest również zaangażowany w następstwa emocji wywołanych zabójstwem François Duprata . Zostaje sekretarzem departamentu partii w Eure wraz z Yvesem Dupontem.

W 1983 r. Był dyrektorem kampanii Jean-Marie Le Pen podczas wyborów samorządowych w Paryżu  ; Wtedy poznał Serge'a Ayouba .

Uczestniczył z Martial Bild , w restrukturyzacji Frontu Narodowego Młodzieży (FNJ), który prowadził w latach 1983 i 1986. Odpowiedzialny za szkolenie młodych działaczy The FNJ pożyczone pod jego kierownictwem z technik uczenia wojowniczości komunistycznego. The French Partia Komunistyczna od dawna pozostaje jedynym ruchem, który organizuje letnią szkołę dla swojej młodzieży.

Odpowiadał również za służbę porządkową partii, w 1985 r. Został członkiem biura politycznego.

W 1987 roku był współzałożycielem w Atenach, wraz z Martial Bild, Yvesem Dupontem i Jean-Pierre Gendronem, Europejski Ruch Młodzieży, zrzeszający ruchy nacjonalistyczne, który publikuje Perspektywy dla Europy Ojczyzn . W następnym roku, po przypadkowej śmierci Jean-Pierre'a Stirboisa , został sekretarzem generalnym FN.

W 1990 roku oświadczył: „Jestem i pozostaję człowiekiem Le Pen. Na czele ruchu postawiłem mężczyzn z pokolenia Le Pen ” .

W 1992 roku został wybrany radnym regionu Nord-Pas-de-Calais. W tym samym roku startował w wyborach senatorskich na północy, ale nie został wybrany, a jego lista zebrała 1,29% głosów.

Kandydatem do 1993 wyborach legislacyjnych w 1 st okręgu na północy , nie kwalifikują się do drugiej rundy, z 15,48% głosów oddanych.

Następnie został wybrany w 1994 roku, MEP , a reszta na trzy kadencje, aż do roku 2009. W Parlamencie Europejskim , usiadł wśród niezrzeszonych od 1994 do 1999 roku, a następnie był członkiem Grupy Technicznej Niezależnych (GTI) od 1999 do 2001 r., a następnie w grupie Identity, Tradition, Sovereignty (ITS) w 2007 r. i ponownie zasiada jako niezarejestrowany do 2009 r.

W wyborach samorządowych w 1995 roku został wybrany radnym Lille . W tym samym roku zrezygnował z funkcji Sekretariatu Generalnego.

Pobiegł do wyborów parlamentarnych w 1997 roku , tym razem w 8 th północy okręgu . Został pokonany w drugiej turze, w układzie trójkątnym, uzyskując 17,62% głosów.

W Styczeń 1998, odpowiada za sprawy społeczne w kontr-rządzie FN nadzorowanym przez Jean-Claude Martineza .

Kiedy FN rozpadł się w 1998 roku, był jednym z lojalnych przyjaciół Jean-Marie Le Pena; został następnie mianowany delegatem generalnym, po czym wrócił na stanowisko sekretarza generalnego.

Podczas wyborów prezydenckich w 2002 roku animował kampanię Le Pen. Kandydat na zastępstwa w 20 -tego  okręgu Północy w tych współistniejących wyborów parlamentarnych zdobył 18,66% głosów w pierwszej rundzie, ale nie mógł pozostać na sekundę. Podczas wyborów parlamentarnych w 2007 roku zdobył 11,60% głosów w 23 th  Północnej okręgu .

Plik 17 listopada 2008, zostaje zawieszony w FN przez urząd wykonawczy, gdy startuje w wyborach europejskich przeciwko Marine Le Pen , „  zrzucona na spadochronie  ” w swoim regionie. Jean-Claude Martinez przechodzi to samo leczenie.

Partia Francji

Plik 23 lutego 2009Carl Lang założył Parti de la France (PDF), gromadząc historycznych członków Frontu Narodowego, takich jak Martial Bild , Martine Lehideux , Bernard Antony , Pierre Descaves, Jean-Claude Martinez , Jean Verdon, Fernand Le Rachinel , Myriam Baeckeroot , Christian Baeckeroot , a także około czterdziestu doradców regionalnych.

W związku z wyborami europejskimi w 2009 roku zdecydował się poprowadzić listę odrębną dla FN, w odpowiedzi na wyznaczenie Marine Le Pen na szefa listy w okręgu północno-zachodnim , którego jest ustępującym posłem. Plik7 czerwca 2009jego lista zdobywa 1,52% głosów.

W wyborach regionalnych do marzec 2010Parti de la France przedstawia listy w czterech regionach i sojuszników lub wspiera związkowe listy obywateli i tożsamości w trzech innych.

Plik 13 września 2011, ogłosił swoją kandydaturę do wyborów prezydenckich w 2012 roku w ramach koalicji narodowych partii prawicowych, Związku Prawicy Narodowej (UDN), z udziałem członków Parti de la France (PDF), Narodowego Ruchu Republikańskiego ( MNR), Nowej Prawicy Ludowej (NDP), wspieranej przez tygodnik Rivarol , a także organizację Nationalist Youth (JN, niewyborcza grupa) i French Work . Jednak nie udało mu się zebrać wymaganych 500 sponsorów wybranych urzędników.

W wyborach parlamentarnych w 2012 roku Carl Lang jest kandydatem w piątym okręgu wyborczym Eure , w którym otrzymuje 1,10% oddanych głosów. Podczas drugiego kongresu PDF wluty 2013, został jednogłośnie ponownie wybrany na przewodniczącego partii. W 2014 roku stwierdził, że „[aby zachować] pewną liczbę osobistych relacji z liderami i działaczami FN” .

W 2015 roku ponownie nawiązał kontakt z Jean-Marie Le Penem . Chcąc wcielić się w „prawdziwe prawo” wobec Marine Le Pen, którą uważa za „uzurpatora” , planuje startować w wyborach prezydenckich w 2017 r. ( „Bez przekonania” ) i przedstawiać kandydatów w wyborach parlamentarnych w tym samym roku.

Podczas prawyborów republikańskich w 2016 roku wezwał do „potwierdzenia w drugiej turze odrzucenia Alaina Juppé, który byłby najgorszym kandydatem prawicy i centrum francuskiej Francji” , przedstawiając François Fillon jako „człowieka z politycznego establishmentu -odpowiedzialny za dramatyczną sytuację, w jakiej znajduje się nasz kraj ” .

Jest kandydatem w wyborach parlamentarnych w 2017 r. W piątym okręgu wyborczym Eure , w których zdobył 1,09% oddanych głosów.

W listopadzie 2019 opuścił przewodnictwo w PDF; Następuje po nim jedyny kandydat Thomas Joly.

Życie prywatne

Po raz pierwszy cywilny żonaty, zgodnie z pogańskim obrządkiem, ze Szwedką i ojcem czwórki dzieci, Carl Lang ożenił się ponownie religijnie, zgodnie z tradycjonalistycznym obrządkiem katolickim, w 2008 roku .

Pozycja polityczna

Pascal Perrineau umieszcza go w rodzinie nacjonalistycznej .

Sieć studiów, szkoleń i zwalczaniu skrajnie prawicowych i Ksenofobii (refleks) uważa, że reprezentuje, z Bruno Gollnisch , The „konserwatywny” prąd z sieci FN.

Podsumowanie mandatów

Odpowiedzialność polityczna w ramach Frontu NarodowegoObowiązki w Parti de la France

Praca

Uwagi i odniesienia

  1. "  Carl Lang: maszyna  " , REFLEKSY ,15 stycznia 2003.
  2. Arnaud Viviant , "  Mówisz Carl Lang!"  » , Na revuecharles.fr .
  3. Renaud Dély , The real Marine Le Pen: bolesne miejsce wśród faszystów , Plon,2017, 181  s. ( ISBN  978-2-259-22955-5 i 2-259-22955-7 ) , str.  102.
  4. „  Carl Lang  ” , na whoswho.fr ,2004.
  5. Béatrice Houchard, „  Carl Lang, człowiek, który ma nadzieję naprawić rozczarowania Marine Le Pen  ” , L'Opinion ,21 września 2014.
  6. „Fałszywy brat” Pliki kaczki Chained - Szkody w marynarce , n o  120, lipiec 2011, strony 44-45.
  7. https://tempspresents.com/2011/06/30/cyrille-crespin-extreme-droite-normandie .
  8. „  Serge Batskin Ayoub: Third Way czy zła wiara?  " , REFLEKSY ,10 lipca 2013.
  9. Valérie Igounet , „La formacja au Front national (1972–2015)” , w: Sylvain Crépon, Alexandre Dézé, Nonna Mayer, Les Faux-semblants du Front national , Presses de Sciences Po ,2015, s.  271-272.
  10. "  Ci młodzi faszyści, którzy być może będą nami rządzić ...  " , REFLEKSY ,Czerwiec 1993.
  11. „  Wyniki Senatu z 1992 r .: Północ  ” .
  12. „  Wyniki wyborów parlamentarnych z 1993: 1 st wyborczy na północy  ” , na politiquemania ,9 października 2019 r
  13. „  Wyniki 1997 ustawy: 8 th jazda Północ  ” na Zgromadzeniu Narodowym ,10 października 2019 r
  14. „  Jean-Marie Le Pen zbiera swoje„ przedrządowe  ” na lemonde.fr ,29 stycznia 1998.
  15. „  Wyniki wyborów parlamentarnych 2002  ” , na interieur.gouv.fr .
  16. „  Wyniki wyborów parlamentarnych 2007  ” , na interieur.gouv.fr .
  17. AFP, „  FN zawiesza Langa i Martineza  ” , Wyzwolenie ,17 listopada 2008.
  18. Caroline Fourest i Fiammetta Venner , Marine Le Pen unmasked , Grasset, pot.  "Książeczka kieszonkowa",2011, s.  129.
  19. "  Carl Lang oficjalnie kandydatem  " , w Le Figaro ,13 września 2011.
  20. Jean-René Laget, „  Ekskluzywny wywiad z Carlem Langiem, prezesem Parti de la France (PDF)  ” , na dtom.fr ,26 listopada 2014.
  21. Jules Pecnard, „  Podstawowy po prawej stronie: ale kim są„ skrajnie prawicowi zwolennicy Fillona ”?  » , Na lexpress.fr ,23 listopada 2016 r(dostęp 23 listopada 2016 ) .
  22. „  Wyniki wyborów parlamentarnych 2017  ” , na interieur.gouv.fr .
  23. "  PDF: Carl Lang podaje rękę  " , na present.fr ,2 grudnia 2019 r(dostęp 6 grudnia 2019 ) .
  24. Fiammetta Venner , Extreme France , Grasset,2 listopada 2006, 526  s. ( ISBN  978-2-246-66609-7 , czytaj online ).
  25. Olivier Truc , „  Szwedzcy przyjaciele Le Pen. FN finansuje kampanię z „bratem” Party Sverigedemokraterna  " , Wyzwolenia ,28 sierpnia 1998.
  26. „  Laurence Funes, kobieta wiary  ” , na ladepeche.fr ,1 st czerwiec 2012.
  27. Pascal Perrineau , „  Prawa we Francji na horyzoncie roku 2017: złamania, różnorodność i jedność  ”, Le Débat , vol.  4, n O  1912016( czytaj online , sprawdzono 15 października 2016 r. ).
  28. „  Pobudzenie w słoiku  ” , REFLEKSY ,11 października 2007.

Załączniki

Bibliografia

Linki zewnętrzne