Bulgarisation (w bułgarskim : побългаряване [Bulgarisation] lub българизация [bulgarianisation]) to termin, który może odnosić się do dwóch aspektów polityki rozpoczętej od 1959 roku przez komunistycznego dyktatora Bułgarii Todor Żiwkow (1911-1998), a kontynuował jego córka Ludmiła Żiwkowa (1942-1981), założyciel „Instytutu Trakologii” jako sekcji Bułgarskiej Akademii Nauk. Taką politykę tłumaczy chęć uniknięcia przez rząd w przyszłości ewentualnych roszczeń terytorialnych krajów sąsiednich, z powodu których Bułgaria musiała w przeszłości cierpieć, tracąc w 1878 r. Na Kongresie Berlińskim połowę terytoriów, z których pochodziła. w traktacie z San Stefano , w 1913 r . Dobroudja Południa (zwrócona przez Rumunów w 1940 r. ) i ponownie w 1919 r. w traktacie z Neuilly, w zachodniej Tracji (która obejmowała morską pierzeję Morza Egejskiego ).
Pierwszy aspekt dotyczy Historia Bułgarii , w którym nacjonalistyczna tylnej projekcji (wyrażenie Prof. Jean Ravenstein z Uniwersytetu w Marsylii we Francji ) ma reprezentować bułgarskie stany przed- osmańskiej przeszłości i ich populacji monoetnicznych. , już zapowiadając współczesny naród bułgarski . Tezy te również zamierza zademonstrować bardzo starożytnych indo-europejskiego pochodzenia z nowoczesnych Bułgarów :
W rzeczywistości, według większości historyków i lingwistów naukowych (patrz odpowiednie artykuły), bałkański oznacza po turecku „śliski” ; Proto-Bułgarzy i Słowianie byli populacjami rolników i hodowców, którzy po prostu pozostawali w kontakcie z irańskojęzycznym ludem kawalerii Alanów , nie schodząc z niej: ślady tych kontaktów są głównie filologiczne i etymologiczne . Nie ma starożytnego pisemnego źródła potwierdzającego teorię „ irańską ”, która może opierać się jedynie na legendach nieznanego pochodzenia. Wyrwana z kontekstu interpretacja wyników projektu genograficznego oraz wielu nieudowodnionych postulatów teorii „ irańskiej ” zrywa z konsekwentnymi od dwóch stuleci badaniami etnologów , historyków , językoznawców i filologów , pomijając źródła historyczne dotyczące nimi. migracje z Słowian jako De administrando Imperio , napisany około 950 przez bizantyjskiego cesarza Konstantyna VII .
Drugi aspekt dotyczy polityki asymilacji kulturowej i językowej , od drugiej połowy XX th wieku The mniejszościowego non bułgarski z Republiki Bułgarii ( 1.946 - 1.990 ), a nowa nazwa Republika Bułgarii , ogłoszonych w 1990 roku asymilacji i asymilacji Próby dotyczą głównie mniejszości muzułmańskich w kraju, w skład której wchodzą Pomaques , Turcy i Tatarzy , ale także tureckojęzycznej ludności wyznania chrześcijańskiego, Gagauzów , a także ludności słowiańskiej i bułgarskojęzycznej : Bułgarów z Macedonii zamieszkujących Blagoevgrad oblast ( Pirin Macedonia w południowo-zachodniej części kraju).
Budowa „zjednoczonego narodu bułgarskiego” pod mandatem Todora Żiwkowa będzie charakteryzować się w szczególności autorytarną bułgaryzacją imion i nazwisk różnych mniejszości. Pierwsi, których dotknęła ta wymuszona asymilacja, byli Pomaques. Ta wspólnota, żyjących wzdłuż granicy Bułgarii i Grecji , w górach Rodopy , pochodzi Bułgarzy konwertowane na islam wokół XV -go wieku, ze względu na szariatu stosowane w Imperium Osmańskim , warunki którego zostały poddane haraç (podwójna podatki od niemuzułmanów) i devchirmé (porywanie chłopców w celu zostania janczarzami ). Bułgarzy, ale muzułmanie, noszący muzułmańskie imiona, Pomaques musieli w szczególności poddać swoje imiona niewolnictwu .
Po 1985 roku ta polityka asymilacji zintensyfikowała się i przyjęła nazwę „ procesu regeneracji ”.
Wprowadza się nowe środki przymusu, takie jak zmiana imion muzułmańskich według modelu radzieckiego z dodaniem do nazwisk przyrostków ev lub ov, jak w przypadku Alijewa dla Alego, Nazarbajewa dla Nazarbay czy Niazowa dla Niyaz. W przeciwieństwie do tej wymuszonej bułgaryzacji, Pomaques zbliżają się do Bułgarów pochodzenia tureckiego i są coraz bardziej „ turkifikowani ”, twierdząc jednocześnie, że są potomkami bogomili - Bułgarów niegdyś wiernych papieżowi Bogomiłowi . W tym okresie ponad trzysta tysięcy muzułmanów z Bułgarii migruje do Turcji . Kilkadziesiąt tysięcy z nich wróciło do Bułgarii po upadku komunistycznej dyktatury , rozczarowanych swoim stanem jako imigrantów przymusowych, niedopłacanych i słabo mieszkających w Turcji.