Bitwy Mahometa

Do walki z Muhammadem ( arabski غزوات , ghazawât, wyprawy; kampania militarna i غزوة ḡazwa, co dało razzia; nalot; wtargnięcie) odnoszą się do tych wypraw wojskowych typu przeprowadzane przez muzułmanów między Hegira i śmierci Mahometa. Te dwa słowa wywodzą się z tego samego podstawowego znaczenia zwyciężać; najechać ,

Główne przyczyny konfliktów zbrojnych

Arabia przedislamska była świadkiem regularnych nalotów, działań militarnych mających na celu splądrowanie przeciwnika, czy to z powodów materialnych, czy w celu zwiększenia jego autorytetu. Rzeczywiście, przemoc była niezwykle silna w przedislamskiej Arabii, ponieważ w tamtym czasie nie było w Arabii żadnej organizacji państwowej, z wyjątkiem Jemenu. Bitwy Mahometa są częścią tej ciągłości i otrzymały poparcie tekstu Koranu, a wrogowie są powiązani z zaprzeczającymi. „Motywacja walczących jest w równym stopniu związana z przyciąganiem łupów [...], jak i z boską nagrodą w życiu pozagrobowym, jak głosi nowa religia ...”. Łupy stały się także dla Koranu nagrodą boską. Według Hichem Djaït jednym z głównych powodów walki Mahometa z Kurejszami było zamknięcie dostępu do świętego miasta dla muzułmanów. W początkach swego istnienia pieniężny cel najazdów miał pierwszeństwo przed ideą podboju. Po 625 roku bitwy są bardziej odległe i zmierzają do ekspansji, zwłaszcza w kierunku Jerozolimy.

„Początkowe motywacje, które skłoniły plemiona arabskie do podboju znanego świata i zastąpienia imperium Aleksandra Wielkiego, łączyły w sobie atrakcyjność grabieży, bogactwa i pragnienie poszerzenia władzy nad światem. Islam, postrzegany przede wszystkim jako społeczność arabska ”. Jednym z innych powodów przedstawionych przez Hichem Djaït jest to, że aby islam zwyciężył za życia Proroka, konieczne było użycie siły wojennej, jedynej słusznej opcji reformy i nawrócenia Arabów wrażliwych tylko na równowagę sił w tamtym czasie. Ponadto tylko Muhajirun (emigrując do Medyny stracili cały majątek w Mekce) uczestniczyli w wyprawach przeciwko karawanom przed Badr. Tak więc dla Hanne „rozszerzenie islamu było nie tyle efektem nawrócenia religijnego, ile podboju militarnego”.

Ramy chronologiczne pierwszych podbojów są nadal przedmiotem dyskusji w 2019 roku. Wydawałoby się, że działalność militarna Mahometa ograniczała się głównie do Arabii. Niemniej tradycje donoszą o wahaniach ekspansji dalej na północ, w kierunku terytoriów bizantyjskich. Tak więc dla Borruta i Mahometa przestrzeń kosmiczna Syrii jest priorytetowym celem Mahometa. Ponieważ data śmierci Mahometa jest niepewna, niektórzy autorzy zastanawiają się, czy nie żył podczas pierwszej ekspansji poza Arabią.

Sytuacja w Arabii

W Arabii plemiona podobnie często toczyły wojny, musiały ustanowić święte miesiące zakazujące grabieży i czasowo wojny, aby gospodarka mogła działać. Jednak czasami był zbezczeszczony. Sam Mahomet wStyczeń 624(rok 2 Hegiry) podjął decyzję o poprowadzeniu wyprawy w miesiącu radżabu i wyjaśnił to przestępstwo poważnymi błędami popełnianymi przez Mekkańczyków (Koran, II, 214). W Medynie plemiona Khazraj i Aus toczyły wojnę przez 120 lat, sprzymierzając się z plemionami żydowskimi w swoim regionie, jak to było praktykowane w tamtych czasach. Chazradż były sprzymierzone z Banu Nadhir oraz Aus z Banu Qurayza .

Zgodnie z wczesnymi biografiami Mahometa , takimi jak Ibn Ishaq i Ibn Hicham , przytacza się powody każdej wyprawy wojskowej. Ze wszystkich sprzymierzonych plemion Kurajszczyzny i we wszystkich stoczonych bitwach zginęło od 216 do 250 osób „niewiernych” i od 138 do 150 wśród ludzi z plemion, które podążały za Mahometem. Większość Arabów została zislamizowana bez wojny po zajęciu Mekki przez Mahometa, jeśli wierzyć sura Al-Fath , „Zwycięstwu”.

Rodzaje broni i taktyka

Są to często proste wyprawy po łupy, często bez prawdziwej bitwy. Kradzież łupów ma głównie dwa cele: odzyskanie dóbr emigrantów - Muhâjirûnów - którzy zostawili ich w Mekce podczas ucieczki; osłabiają potęgę Kurejszów, którzy panowali w Mekce z handlu, a ich największą siłą były karawany, które imperatywnie mijały okolice Medyny na północ od Mekki.

Arabowie używali mieczy, napierśników, włóczni, łuków, strzał i tarcz; ale także kolczugi, a nawet wyjątkowo katapultę Manjanîq i czołg pancerny dabbâbah lub dabûr podczas oblężenia fortec.

Zwykle noszono czarne lub białe sztandary zwane liwâ i râyah , aby zidentyfikować dowódców i zlokalizować postęp bitwy. Kiedyś używano czarnej râyah z białym półksiężycem.

Oprócz oblężeń bitwy nad rowem, Taifem i Khaïbarem, bitwy nie trwały dłużej niż pół dnia… Ponieważ walczący nie mieli żadnego szczególnego stroju, używali okrzyku bojowego zwanego chi'ar , ale według niektórych źródła muzułmanie używali później na głowie wełnianego herbu (hełmu, turbanu lub czapki) o nazwie Sûfah .

Mahomet wysłał szpiegów do przeciwnego obozu, aby zrealizowali swoje plany, iw tym samym celu wykonano loty zwiadowcze.

Żołnierze na zmianę odpoczywali i modlili się.

Kobiety brały udział w wyprawach wojskowych, aby leczyć rannych i podawać im jedzenie lub picie, rzadkie kobiety, takie jak Umm Sulaym i Umm Harâm, brały nawet udział w walkach.

Organizacja dowodzenia

Szefowie wypraw i nosiciele flag

Oto lista dowódców wyznaczonych przez Mahometa podczas wyprawy na 25 lotów bojowych:

• Ekspedycja Ubayda ibn al Hârith, ta była dowódcą, Mistah ibn Uthâthah niosła flagę.
• Ekspedycja Hamzy, której dowódcą był Hamza , noszący flagę abû Marthad Khannaz al Ghanawî.
• Wyprawa Sa'd ibn abi Waqqas, z Miqdadem ibn Amr al Bahrâni jako chorążym .
• Ekspedycja Abu Salimah, dowódca Abu Salimah.
• Przerwa, (?).
• Dumat al Jandal, dowódca Abdarrahman ibn Auf  (en) , chorąży .
• Mu'tah, chorąży Zaid ibn Harithah.
• Taiy, komandorze Ali .
• Jemen, dowódca Ali, chorąży Ali.
• Palestyna, dowódca Usâmah, chorąży Buraida ibn al Husaib al Aslami.

Następujące wyprawy odbywają się pod bezpośrednim dowództwem Mahometa:

• al Abwâ, chorąży Hamza.
• Buwat, chorąży Sa'd ibn abi Waqqas.
• Kanz'ul Fahri, chorąży Ali ibn Abi Talib.
• Badr, chorąży Ali i Sa'd ibn Muadh.
• Banu Qaynuqa, chorąży Hamza.
• Qarqara al Kudr, chorąży Ali.
• Uhud, nosiciele sztandarów Usaid ibn Hudair i al Hubab ibn al Mundhir oraz Ali.
• Hamra al asad, chorąży Ali i Abu Bakr.
• Drugi Badr, chorąży Ali.
• al Muraysi, chorąży abu Bakr i Sa'd ibn Ubâdah.
• Ghâbah, chorąży al Miqdad ibn Amr.
• Khaybar, chorąży Ali, Abu Bakr, Umar.
• Mekka, nosiciele sztandarów, Ali, Sa'd ibn abi Waqqas, Umar, ibn Habib al Munzhir i Usaid ibn Hudair.
• Tabuk, dużo râyah.

Zasady wojny Mahometa

Mahomet ustanawia pewne zasady prowadzenia wojny w odniesieniu do swoich żołnierzy, z których najważniejsze to:

• Jeńcy wojenni: „Szczególną uwagę zwraca się na traktowanie jeńców przez Proroka. Według Koranu jedzenie więźnia jest darmowe: jest to obowiązkiem rządu muzułmańskiego (Koran LXXVI: 8)… Kronikarze precyzują, że więźniowie otrzymywali to samo jedzenie, co ci, którzy ich pojmali. Niektórzy (…) dawali więźniom chleb i zadowalali się daktylami. Prorok nawet dawał więźniom ubrania, jeśli tego potrzebowali, o czym opowiadają relacje Badra i Hunayna. Ulżyły im cierpienia; byli w stanie sporządzić testament zapisania tego, co posiadali w swoim kraju. Islam nie pozwala na karanie więźniów za akty normalnej wojowniczości: „W cierpieniach tutaj na dole muzułmanie i politeiści są na równi” - powtarzają zawsze muzułmańscy prawnicy. Towarzysze Proroka jednomyślnie sądzili, że jeńca wojennego nie można ukarać śmiercią. Zbrodnie wojenne i cywilne popełnione na poddanych muzułmańskich oczywiście nie podlegają dyskusji. Zgodnie z Koranem, traktowanie więźniów wiąże się z uwolnieniem lub okupem, który może być również uregulowany w drodze wymiany (Kor. XLVII: 5). Istnieje wiele przykładów tych różnych sposobów leczenia w życiu Mahometa.

Jednak w II roku panowania Hegiry, po ataku kupców z Mekki, muzułmanie po raz pierwszy schwytali siedemdziesięciu wrogów, tuż po Badr; Mahomet naradzał się ze swoimi towarzyszami, co zrobić z tymi więźniami, ponieważ była to nowa sytuacja. Podczas gdy Umar ibn al-Khattab zaproponował zabicie ich wszystkich, a Abu Bakr uwolnienie ich jako okup, Mahomet powiedział: „że najpierw zażądalibyśmy okupu, nawet jeśli oznaczałoby to zabicie tych, za których nikt by nie zapłacił. „ Wygląda na to, że żaden więzień nie został stracony, z wyjątkiem pojedynczych przestępstw cywilnych? Według innych wersji Mahomet nie powiedział, że więźniowie powinni zostać straceni.

• Zakaz zabijania niewalczących. Mahomet surowo zabrania zabijania tych, którzy nie są członkami armii: w rzeczywistości w Sahih-i Muslim (Kitab-i Jihad was-siyar) , w Sarakhsi (kitab al-Mabsut, siyar al-Kebir) itp. , ten surowo zabrania zabijania starców, kobiet i dzieci nie posiadających broni. W Sahih-i Muslim (podstawowa praca islamu) tolerowane są tylko mimowolne szkody uboczne . Mahomet wysłał następującą wiadomość do tych przywódców wojskowych, którzy rozpoczęli dżihad przeciwko wrogiej agresji i w celu obrony terytoriów muzułmańskich:

„  Kroczcie w imię Boga, z Bogiem, drogą Posłańca Bożego. Oznacza to, że nie zabijaj osób starszych, niemowląt, dzieci i kobiet. Nie przekraczaj odpowiednich limitów. Zbierz łupy, zawrzyj pokój i czyń dobro. Bóg kocha dobroczynnego . "

• Zakaz palenia wroga. Nie wolno palić wroga ogniem, ponieważ Mahomet powiedział: „  Zabij [wroga], ale go nie pal. Nikt bowiem nie karze ogniem oprócz Pana ognia  ”.

• Zakaz okaleczania ciał.

• Zakaz stosowania tortur.

• Zakaz grabieży. To znaczy akty wandalizmu (kradzież, zniszczenie mienia itp.) I przemocy (przemoc fizyczna, gwałt itp.) Wobec ludności cywilnej. Jednak zabieranie łupów wojennych było praktykowane po wojnach z przeciwnikami, którzy brali udział w wojnie, w ramach rekompensaty za szkody wyrządzone przez wojnę.

Lista przesyłek

Lista wypraw prowadzonych przez muzułmanów przed śmiercią Mahometa według średniowiecznego historyka Tabarî . Znak wskazuje, że doszło do skutecznej walki. Linie zapisane kursywą to bitwy, w których nie ma Mahometa.

1 st lata po Hegira

• Przechwytywanie mekkańskich przyczep kempingowych  ;
• Wyprawa prowadzona przez Hamzę w celu przechwycenia karawany przybywającej z Syrii (dla muzułmanów to porażka)  ;
• Wyprawa kierowana przez `Ubayda ben al-Haris przeciwko Mekki kierowana przez syna Abu Jahl do dołka Ahyâ  ;

Po tym, jak Mahomet opuścił Mekkę, mieszkańcy Mekki podjęli kilka ataków na niego. Więc Mahomet powiedział, że otrzymał rozkaz w Medynie, by bronić swoich towarzyszy. „Zabijaj niewiernych tam, gdzie ich znajdziesz, weź jeńców, oblegaj ich, zasadzaj” Muhammad wysłał oddział żołnierzy, aby zablokowali drogę do karawan w Mekce i zarządził wojnę z Mekkańczykami.

„Dano pozwolenie tym, którzy chcą walczyć z powodu przemocy, jakiej doświadczyli” Hamza i trzydziestu jego zwolenników będzie toczyć wojnę z trzema jeźdźcami. Ale ci ostatni zmienią swoją drogę, aby uniknąć kolizji.

W końcu Hamza powie, że pokój jest lepszy niż wojna.

Następnie Mahomet został ostrzeżony przed dużym oddziałem wojskowym, który miał zaatakować miasto Medina. Obaida otrzymał zadanie dowodzenia oddziałem sześćdziesięciu muzułmanów.

Walka zakończyła się ucieczką Mekki. Po obu stronach nie było obrażeń ani śmierci. Sa'd był odpowiedzialny za zatrzymanie karawany Mekkańczyków, ale wrócił do Medyny, ponieważ karawana minęła go przed jego przybyciem.

2 th lat po Hijra

• Ekspedycja Al-Abwâ (sierpień 623 );
• Wyprawa Bowât  ;
• Wyprawa Uchayra  ;
• Pierwsza wyprawa Badra  ;
• Wyprawa Batn Nakhl (styczeń 624 );
• Bitwa pod Badr (Luty 624);
• Wyprawa Kodr  ;
• Ekspedycja przeciwko Banû Qaynuqâ ' ( wypędzenie żydowskiego plemienia Banû Qaynuqâ', ich towary są traktowane jako łupy wojenne);
• Sawîq expedition (wyprawa na mąkę) ( 624 );

3 th lat po Hijra

• Wyprawa Dhû Amarr (sierpień 624 );
• Wyprawa na Karadę;
• Ekspedycja Ba'hrân;
• Bitwa o Uhud (wyprawa Uhuda to zwycięstwo klanu Quraychite ) (koniec marca 625 );
• Radji Expedition ”  ;

4 th lat po Hijra

• Ekspedycja przeciwko Banû Nadîr (żydowskie plemię Banû Nadîr zostaje wypędzone, ich majątek zostaje zabrany jako łupy wojenne) (lipiec 625 );
• Wyprawa Dhât ar-Riqâ` ( 625 );
• Badr Rendezvous Expedition;

5 th lat po Hijra

• Wyprawa Dawma al-Jandal (sierpień 626 );
• Bitwa pod rowem ( 627 ), muzułmanie z Medyny są oblegani przez koalicję złożoną z Kurajszów sprzymierzonych z żydowskimi plemionami Banû Qurayza , Banû Nadhir i innymi. To zwycięstwo muzułmanów nad ich przeciwnikami;
• Wyprawa przeciwko Banû Qurayza , ta wyprawa była oblężeniem bez konfrontacji zbrojnej. Ale na Banû Qurayza, który uczestniczył w sojuszu, wydano wojskowe potępienie przez rozkaz sojusznika Awsite'u z plemienia, Sa'd ibn Mu'adh z Kurejszami podczas oblężenia Medyny; stracono przez ścięcie wszystkich dojrzewających żydowskich mężczyzn z Banû Qurayza, czyli od 600 do 900 osób. Sa został śmiertelnie ranny podczas bitwy o rowie, sprowokowany przez Banû Qurayza , byli sojusznicy plemienia Banû Aws . Dobra Żydów z Banû Qurayza są traktowane jako łupy wojenne ( 627 );

6 th lat po Hijra

• Wyprawa przeciwko Banû-Li'hyân;
• Wyprawa Dsou-Qoroud;
• Wyprawa przeciwko Banû Mustaliqowi;
• Ekspedycja Hudajbija ( 628 );

7 th lat po Hijra

• Ekspedycja Chajbarska  : Atak na Chajbar jest odpowiedzią na oblężenie Medyny przez ich sojusz z Quraychitami podczas bitwy o fosę . Banu Nadir, który schronił się w Khaybar podsycana i zorganizowane wojnę Medina przez sprzymierzenie się z Quraychites . Huyayy ibn Akhtab , z Banu Nadir, który jest źródłem tej bitwy, zostanie stracony na końcu bitwy. Pozostali zostaną uwolnieni, ale wydaleni z Hijaz  ;
• Fadak za wyprawa (Muhammad sprawia właściwości Żydów Fadak jego własność osobista: to znaczy, że stawia go w Mal Bajt-al , który jest używany przez ubogich, wdów, itp .; nikt z jego rodziny jest „nigdy nie posiądą to.);
• Ekspedycja Wâdî'l-Qora (Żydzi z Wâdî'l-Qora poddają się po tygodniu oblężenia, ale bez walki; Mahomet odebrał im ich własność) ( 628 );
• Wizyta na dokonaniu;

8 th lat po Hijra

Osiem wyprawy w 8 -go roku Hijra:

• Bitwa pod Mu'ta  : zwycięstwo muzułmanów w niewielkiej liczbie przeciwko Cesarstwu Bizantyjskiemu we wrześniu 629  ;
• Podbój Mekki  : od 11 do 22 lub27 stycznia 630 ;
• Bitwa o Hunayn  : Zwycięstwo muzułmanów przeciwko klanowi Hawazin w miesiącu Chawwal;
• Oblężenie Ta'if  : Kontynuacja bitwy o Hunayn, w której pokonane wojska są okopane;
• Tabuk Shipping  : Shipping of Tabuk chce zemsty za bitwę pod Mu'ta;
• Ekspedycja prowadzona przez Alego ibn Abi Taliba mająca na celu zniszczenie czczonych posągów w miesiącu Rabia al-Awwal 9 AH;

Mahomet nie odbył żadnych nowych wypraw, ponieważ zmarł w dniu8 czerwca 632.

Ocena ludzka i terytorialna

Spróbuj oszacować liczbę ofiar

Profesor Hamidullah zapisuje z biografii Mu'ty według ibn Hichama liczbę zgonów w obu obozach, z wyjątkiem liczby zgonów w obozach przeciwstawnych w Mu'ta (Rzymianie), Hunanyn i Taif - czego źródło nie podaje nie dawaj. Uzyskuje liczbę 138 zabitych w szeregach muzułmańskich podczas tych 9 konfrontacji - oznaczonych powyżej znakiem - i 216 zabitych w szeregach przeciwnych w 6 z tych bitew. Oszacował również, że liczba zabitych wrogów powinna wynosić około 250. Opracowanie to prawdopodobnie nie jest wyczerpujące, niemniej jednak daje wyobrażenie o kolejności strat w bitwach w tym czasie w bitwach. doszło do bezpośredniej konfrontacji. Rekord, który w Arabii jest prawdopodobnie bardzo niepokojący w tamtym czasie.

Do tego należy dodać Żydów z plemienia Banu Qurayza, mężczyzn ze ściętymi głowami na skraju dużych dołów wykopanych na rynku w Medynie, po bitwie nad rowem: od 600 do 900 ofiar. A 70 uczniów Mahometa zabitych w Bir Ma'unah pod rozkazami Amira ibn Tufayla, wśród Sulaymów, gdzie udali się, aby nauczać nowej religii. Według Hichem Djaït , sprawa Banu Qurayza jest skomplikowana, ponieważ stwarza dla historyka kilka problemów. Koran, który jest źródłem o pierwszorzędnym znaczeniu, nie jest rozwlekły na ten temat, odnoszą się do niego tylko dwa wersety. W przeciwieństwie do Banu Qaynuqa i Banu Nadir , których tylko wygnano, Banu Qurayza byli winni pomagania, wspierania i stania po stronie oblegających; tak mówi termin zaharuhum w wersecie 26 sura XXXIII cytowanym w Koranie. W tym samym wersecie Koran mówi o asr (wzięcie do niewoli), a nie o sabiy (pojmanie kobiet i dzieci), to pytania o możliwość przebywania wśród więźniów dorosłych mężczyzn. Dla historyka kilka elementów przedstawionych przez siras jest wiarygodnych, a badanie liczby zabitych wśród Banu Quarayza nie kryje krytyki, tak jak prawie wszystkie liczby przedstawione przez Sira z Ibn Ishaqa. Według niego dotyczyło to stu osób (szacunek ogólnej liczby walczących na 500 do 600 mieszkańców), a nie 600 do 900 zabitych.

Wyniki terytorialne

Po około 10 latach bitew około 3 000 000 kilometrów kwadratowych Półwyspu Arabskiego, który nie zaznał wytchnienia i był miejscem nieustannych wojen między plemionami, po raz pierwszy w historii zjednoczyło się kosztem wielu bitew i ofiar śmiertelnych.

Bibliografia

• (ar) / (tr) Historyk prof. dr Hassan Ibrahim Hassan, "Islam Tarihi" , Kayıhan yayınları (1964), (przetłumaczone na język turecki przez dr. İsmail Yiğit) 14 tomów. Książka
• Muhammad Hamidullah , Pola bitew w czasach proroka, opublikowane w 1939 roku.
• Malek Chebel , Slavery in the Land of Islam , Fayard, 2007.
• ibn Sa'd (zm. 230) Tabaqât, Leiden, 1904-1912
• ibn Hanbal (m.241) Musnad, Kair 1313
• (en) ibn Hicham (zm. 218) Sirât Rasûlillah
• ibn Majah (m.275) Getynga 1858-1860
• ibn Hajar al-Asqalani (zm. 852) al isâbah Calcutta 1856
• al Kattânî abdel Haiy, at-Tarâtib al-idâriyah 2 vol, Rabat 1346–1349
• al- Waqidi (m.207) al-Maghâzî ed. Ar-Riddah (ms. Original Bangkipore)
• al- Balâdhurî (m.279) Ansâb al-achrâf (ms. Reisulkuttâb, Istambuł) 2 vol. tom I, wyd. Kair 1959
• as-Samhûdî , QWafâ al-Wafâ fî akhbâr dârlal Mustafa 2 vol. I, str. 215 Bejrut 1955 2 wyd. 1975
• Prorok islamu, jego życie, jego praca (w 2 tomach, Éditions Association des études islamiques en France, ( ISBN  2-7116-8101-7 )
• Janine Sourdel i Dominique Sourdel, Historyczny słownik islamu , PUF, pot.  "Kwadryga",2004, 1028  s. ( ISBN  978-2-13-054536-1 )
• Tabari ( tłum.  Hermann Zotenberg), Kronika, Historia królów i proroków , t.  II, Actes-Sud / Sinbad, pot.  "Słownik wyrazów bliskoznacznych",2001( ISBN  978-2-7427-3318-7 ) , „Mohammed, pieczęć proroków”
• (ar) ibn al Jauzi (m. 497), al wafâ bi-ahwâl al-Mustafa, Kair, 1966.
• Maxime Rodinson , Mohammad , Essais Seuil, 1968, wznowienieMaj 1994( ISBN  2-02-022033-4 )

Uwagi i odniesienia

1. Hilali As. „Battles of the Prophet”, Dictionary of the Koran, 2007, Paryż, strony 120–124.
2. DJAÏT, Hichem. Pisanie życia Mahometa: historyk w obliczu Tradycji w: Biografie i historie z życia [online]. Rabat: Institute for Research on Contemporary Maghreb, 2005 (wygenerowano w dniu16 stycznia 2016 r). Dostępne w Internecie: < http://books.openedition.org/irmc/614 >. ( ISBN  9782821850491 ) ., Paragraf 8
3. Hichem Djaït , „Życie Mahometa, Przebieg proroka w Medynie i triumf islamu”, wyd. Ceres, 2012, s. 245
4. Hanne O., „Błyskawiczna ekspansja islamu”, Historia , 2015, s. 46 i następne.
5. Hichem Djaït, op. cit. , str. 15, 23 i 113
6. Hichem Djaït, op. cit. , str. 112
7. A. Borrut, „From Arabia to the Empire”, Le Coran des historiens, Paryż, 2019, s. 256.
8. as-Samhûdî, Wafâ al-Wafâ fî akhbâr dârlal Mustafa 2 vol. I, strona 215 Bejrut 1955 2 wyd. 1975; 218
9. Cytowane przez Maxime Rodinson , Mohammad , Essais Seuil, 1968, wznowienie maj 1994, s. 195.
10. as-Samhûdî, QWafâ al-Wafâ fî akhbâr dârlal Mustafa 2 vol. I, strona 215 Bejrut 1955 2 wyd. 1975; str.215
11. The Prophet of Islam, his life, his work (w 2 tomach, Editions Association of Islamic Students in France, ( ISBN  2-7116-8101-7 ) ))
12. „Pola bitew w czasach Proroka”, red. 1939, autor: prof. M. Hamidullah
13. Koran XLVIII, Zwycięstwo: 1-29): „Kiedy nadeszło wsparcie Allaha i zwycięstwo. Widzisz ludzi masowo przystępujących do religii Allaha… ”Jâmi'ul Ahkâm'il Qur'ân, Qurtubî
14. The Prophet of Islam, his life, his work (w 2 tomach, Editions Association of Islamic Students in France, ( ISBN  2-7116-8101-7 ) t. I §364
15. Ibn al Jauwzi (m. 497) al Wafâ bi ahwâl al Mustafa Cairo 1386/1966; str.695
16. Ibn Sa'd (zm. 230) Tabaqât, Leiden, 1904-1912; I / ii, s. 119 / ibn Hanbal (m. 241) Musnad, Kair 1313; nr 2724
17. (en) Ibn Hicham (d. 218) Sirât Rasûlillah; str.873
18. (en) Ibn Hicham (m.218) Rasûlillah Sirat; str. 432-433, 845-850
19. Ibn Hajar (zm. 852) al isâbah Calcutta 1856; nr 4083
20. al-Wâqidî (m. 207) al-Maghâzî ed. Ar-Riddah (ms. Original Bangkipore); fol. 15a
21. al-Balâdhurî (m. 279) Ansâb al-achrâf (ms. Reisulkuttâb, Istambuł) 2 vol. tom I, wyd. Kair 1959; I §697 itp.
22. Ibn Sa'd (zm. 230) Tabaqât, Leyden, 1904-1912, 2 / I, str.9
23. Ibn Sa'd (zm. 230) Tabaqât, Leiden, 1904-1912; 2 / I str.45
24. (en) Ibn Hicham (m.218) Rasûlillah Sirat; str.346
25. Ibn Sa'd (zm. 230) Tabaqât, Leiden, 1904-1912; 2 / i s.27
26. Ibn Hajar (zm. 852), Fath al bri , 1970 Kair.
27. Ibn Sa'd, Ii, p / 2
28. Ibn Hicham, str. 419
29. Ibn Sa'd, Ii, str. 3
30. Ibn Sa'd, Ii, str. 35
31. Ibn Sa'd, Ii, str. 47
32. Ibn Sa'd, Ii, p / Bilâl
33. Ibn Sa'd, Ii, str. 93
34. Ibn Sa'd, Ii, str.118
35. Ibn Sa'd, Ii, str. 122
36. Ibn Sa'd, Ii, str. 136
37. Ibn Sa'd, IIi, str. 3
38. Ibn Sa'd, Ii, str. 4
39. Ibn Sa'd, Ii, str. 8
40. Ibn Sa'd, Ii, str.19
41. Ibn Sa'd, Ii, str. 21
42. Ibn Sa'd, II, str. 26–27
43. Ibn Sa'd, Ii, str. 34
44. Ibn Sa'd, Ii, str. 42
45. Ibn Sa'd, Ii, str. 45
46. Ibn Sa'd, Ii, str. 58
47. Ibn Sa'd, Ii, str. 80–81
48. Ibn Sa'd, Ii, str. 108
49. Ibn Sa'd, Ii, str. 119
50. Tabari (m. 310), Tarih ar-Rusûl w'al Mulûk, Leyden, 1897. TomeI, 1341
51. Sarakhsi, Charh Siyar Kabir, IV, 225
52. Ibn Ruchd, Bidâyah, I, 351 (red. Egipt)
53. Cytowane przez Maxime Rodinson , Mohammad , Essais Seuil, 1968, wznowienie maj 1994, s. 199.
54. The Prophet of Islam, his life, his work (in 2 tom), Editions Association of Islamic Students in France, ( ISBN  2-7116-8101-7 ) ), tom II, § 372-373
55. (RA) / (i) Kitabi Dżihad-Siyar, n O  4360 do Sahih muzułmanina
56. Ebu Cafer Muhammed ur. Cerir et-Taberi, Taberi Tefsiri, Hisar Yayınevi: 4 / 139-241: zgodnie z tą wersją średniowiecznego historyka Tabariego Mahomet powiedziałby jednak: „Dzisiaj masz przewagę: żaden z nich nie zostanie uwolniony tak często. nie otrzyma okupu i nie będzie w stanie uciec dzisiaj, nie będąc przyłapanym na egzekucji. "
57. (ar) / (en) Kitabi Jihâd was-Siyar, n o  4319-4320 of Sahih Muslim
58. (RA) / (i) Kitabi Dżihad-Siyar, n O  4321 do Sahih muzułmanina
59. Przykazania Mahometa dla wyprawy wojskowej, Sunan-i abû Dawûd , zgłoszone według Anasa ibn Mâlik.).
60. (ar) / (en) Jâmi'us-Sahîh al Bukhârî Hadis n ° 57
61. (ar) / (en) Mezâlim Jâmi'us-Sahîh, al-Bukhârî. Hadis nr 654
62. (ar) / (en) Kitabi Jihâd was-Siyar, Sahih Muslim nr 4297
63. Międzynarodowe traktaty organizują obecnie odszkodowania materialne innymi środkami, a konwencje genewskie określają dopuszczalne granice działań wojennych.
64. Tabari ( tłum.  Hermann Zotenberg), Kronika, Historia królów i proroków , t.  2, Actes-Sud / Sinbad, pot.  "Słownik wyrazów bliskoznacznych",2001( ISBN  978-2-7427-3318-7 ) , „Mohammed, pieczęć proroków”, s.  125
65. Tabari, ibidem, s. 126
66. Tabari, ibidem, s. 127
67. The Chronicle, Tabari, str125, V2
68. Koran, sura IX, wers 5
69. Koran , „Pielgrzymka do Mekki”, XXII , 40, (ar) الحج
70. Chronicle Tabari, P126, V2
71. The Chronicle, Tabari, str127, V2
72. Tabari, ibidem, s. 128
73. Safar 2 AH
74. Tabari, ibidem, s. 129
75. Tabari, ibidem, s. 130
76. Tabari, ibidem, s. 130-134
77. Rajab 2 AH
78. Tabari, ibidem, s. 137-176
79. Ramadan 2 AH
80. Tabari, ibidem, s. 177
81. Tabari, ibidem, s. 178
82. Tabari, ibidem, s. 179-180
83. Tabari, ibidem, s. 180
84. Safar 3 AH
85. Tabari, ibidem, s. 185-186
86. Tabari, ibidem, s. 189-209
87. 8 chawwal 3 AH
88. Tabari, ibidem, s. 209-210
89. Tabari, ibidem, s. 214-219
90. Safar 4 AH
91. Tabari, ibidem, s. 219-220
92. Tabari, ibidem, s. 220-221
93. Tabari, ibidem, s. 223
94. Rabi'a al-awwal 5 AH
95. Tabari, ibidem, s. 223-229
96. Tabari, ibidem, s. 230-232
97. Podczas oblężenia Medyny, Mahomet poinstruował Nu'aym ibn Mas'ud, aby siał niezgodę między Banû Qurayza i Quraych (Tabari, ibidem, s. 227-228).
98. 800 mężczyzn według średniowiecznego historyka Tabari, ibidem, s. 231
99. Tabari, ibidem, s. 233
100. Tabari, ibidem, s. 233-234
101. Tabari, ibidem, s. 234-236
102. Tabari, ibidem, s. 242-250
103. Tabari, ibidem, s. 253-257
104. Tabari, ibidem, s. 258-259
105. Tabari, ibidem, s. 260-262
106. Tabari, ibidem, s. 262-265
107. Tabari, ibidem, s. 265-268
108. Tabari, ibidem, s. 269-271
109. Jumada al-awwal 8 AH
110. Tabari, ibidem, s. 271-289
111. Od 20 Ramadanu do 1 lub 5 Chawwal 8 AH
112. Tabari, ibidem, s. 289-296
113. Tabari, ibidem, s. 297-306
114. Tabari, ibidem, s. 306-311
115. Tabari, ibidem, s. 312-314
116. 12 rabi'a al-awwal 11 AH według średniowiecznego historyka Tabari, ibidem, s. 348
117. Pola bitew w czasach Proroka zredagowane w 1939 r., Autor: prof. M. Hamidullah)
118. Maxime Rodinson, Mohammad , wydanie Le Seuil (1994). ( ISBN  978-2-02-022033-0 ) s. 34
119. Maxime Rodinson , Mohammad , Essais Seuil, 1968, wznowienie maj 1994, str. 247.
120. (Ar) ibn al Jawzi (m. 497), al wafâ bi-ahwâl al-Mustafa , Kair, 1966. s. 755–756.

Link zewnętrzny

• „  Bitwa pod Badr  ”