Bitwa o Diamentową Skałę

Bitwa o Diamentową Skałę Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Flota francusko-hiszpańska atakująca Diamentową Skałę. William Anderson, bitwa pod Cape Finisterre Ogólne informacje
Przestarzały 31 maja - 2 czerwca 1805
Lokalizacja Diamond Rock , Martynika
Wynik Zwycięstwo francusko-hiszpańskie
Wojujący
 Cesarstwo Francuskie Królestwo Hiszpanii
  Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii
Dowódcy
Julien cosmao James Maurice
Zaangażowane siły
2 statki liniowe
fregata
korweta
szkuner
11 kanonierek
około 400 ludzi		 107 mężczyzn
bateria armat
Straty
około 50 zabitych lub rannych
5 łodzi zatopionych		 2 martwych
105 więźniów

Trzecia Koalicja

Bitwy

Bitwy morskie

Kampania niemiecka (1805)  : działania w Bawarii - Austrii - Morawach

Kampania włoska (1805)  : operacje w północnych Włoszech

Inwazja Neapolu (1806)

Traktat z Pressburga Współrzędne 14 ° 26 ′ 35 ″ północ, 61 ° 02 ′ 20 ″ zachód Geolokalizacja na mapie: Karaiby
(Zobacz lokalizację na mapie: Karaiby) Bitwa o Diamentową Skałę
Geolokalizacja na mapie: Martinique
(Zobacz sytuację na mapie: Martynika) Bitwa o Diamentową Skałę

Bitwa Diamond Skale miała miejsce między31 maja i 2 czerwca 1805podczas wojen napoleońskich . To oblężenie i zdobycie wyspy zwanej Diamentową Skałą przez siły francusko-hiszpańskie dowodzone przez kapitana Juliena Cosmao . Wyspa ta, położona na południe od Martyniki, przez ponad rok była okupowana przez siły brytyjskie.

Francuzi z Martyniki nie byli w stanie wyprzeć obrońców tej strategicznie ważnej wysepki, a dzięki niemu brytyjski garnizon był w stanie kontrolować dostęp do zatoki Fort-de-France. Strzelali do statków próbujących wpłynąć z armat, które zostały umieszczone na zboczach i szczycie wyspy. Przybycie w maju dużej połączonej floty francusko-hiszpańskiej zmieniło sytuację. Francuski wiceadmirał , Pierre de Villeneuve , miał rozkaz zaatakować brytyjskie posiadłości na Karaibach , ale czekał na dokładniejsze instrukcje płynące z Martyniki. W końcu został upoważniony do ataku na Diamant za pomocą flotylli francusko-hiszpańskiej. Mało wody, obrońcy utrzymywali szczyt przez kilka dni, podczas gdy Francuzi, którzy nie myśleli o sprowadzeniu drabin, nie byli w stanie wspiąć się na skałę.

Brytyjczycy, nie mając amunicji, w końcu wynegocjowali kapitulację po kilku dniach bombardowania. Diamentowa Skała uważana za statek Royal Navy , której kapitan był prawnie jego „kapitanem”, został osądzony przez sąd wojenny po jego repatriacji (zgodnie z wymogami prawa we wszystkich przypadkach, w których kapitan stracił statek, bez względu na przyczynę), ale został honorowo uniewinniony.

tło

Fortyfikacje Diamentowej Skały

Diamond Rock został ufortyfikowany w styczniu 1804 roku na rozkaz komandora Samuela Hooda . Był w Indiach Zachodnich, aby chronić brytyjskie konwoje francuskich korsarzy z dwóch głównych francuskich baz morskich na Karaibach  : Gwadelupy i Martyniki . Korsarze przechwycili wiele cennych ładunków i stanowili dywersję dla brytyjskich okrętów wojennych, które musiały chronić floty handlowe. Samuel Hood postanowił zablokować Martynikę, aby odwieść korsarzy od przechwycenia zapasów przeznaczonych dla francuskiego garnizonu. Podczas patrolowania zatoki na południowym krańcu wyspy, w której znajdował się jeden z dwóch głównych portów Martyniki, Fort-de-France, Samuel Hood zauważył, że gdyby Diamentowa Skała była zajęta, pozwoliłaby Wielkiej Brytanii skutecznie kontrolować ładunki zbliżające się do portów na zachodnim wybrzeżu. Rzeczywiście, najłatwiejszym sposobem było skorzystanie z prądów morskich wokół wyspy, przepływających w zasięgu wzroku Diamentowej Skały.

Samuel Hood zbadał głaz i doszedł do wniosku, że można go całkowicie obronić, mając tylko jedno miejsce abordażowe po jego zachodniej stronie. Napisał, że „około trzydziestu harcowników będzie strzegło wzgórza przed dziesięcioma tysiącami ... to jest idealna pozycja morska”. Niektórzy mężczyźni wylądowali dalej7 stycznia 1804z okrętu flagowego Hooda, HMS  Centaur , pod dowództwem porucznika Centaura, Jamesa Maurice'a Wilkesa. Szybko ufortyfikowali małą zatoczkę, do której dotarli łodzią wiosłową , i założyli kuźnie i warsztat rzemieślniczy w jaskini u podstawy skały. Po przymocowaniu drabin i lin do kamiennej ściany udało im się dostać na szczyt i zaczęli tworzyć miejsca do spania w kilku małych jaskiniach. Te nietoperze zostali wypędzeni przez spalenie bele siana, a wyczyszczone miejsce na szczycie skały wybuchowymi ustanowienie baterię. W lutym z Centaura przetransportowano pewną liczbę dział , z dwoma 24-funtowymi działami zainstalowanymi w jaskini w pobliżu morza, kolejnym 24-funtowym w połowie wysokości skały i dwoma 18-funtowymi w baterii na szczycie. Oprócz tego mężczyźni mieli kilka łodzi, w tym jedną uzbrojoną w 24-funtową karronadę , przeznaczoną do przechwytywania wrogich statków.

Francuskie reakcje

Pomimo wrażliwości Centaura i skały podczas procesu fortyfikacji, Francuzi nie zareagowali. Gubernator Martyniki Louis Thomas Villaret de Joyeuse nakazał budowę drogi na wybrzeżu przed skałą i zainstalowanie w tym miejscu baterii. Brytyjczycy zostali z góry ostrzeżeni przez czarną ludność wyspy, która sympatyzowała z nimi; dlatego wysłali oddział na brzeg i udało im się schwytać inżyniera wysłanego do budowy baterii, a także trzech jego ludzi. Prace nad baterią przerwano po kolejnych brytyjskich szturmach.

Fort Diamond

Na początku lutego pistolety zostały zainstalowane i przetestowane. 18-funtowe działa były w stanie całkowicie kontrolować przejście między skałą a wyspą, zmuszając statki do omijania kanału. Ze względu na wiatry i prądy statki nie mogły wpłynąć do zatoki. Po zakończeniu pracy w dniu7 lutegoSamuel Hood zdecydował się sformalizować administrację wyspy i napisał do Admiralicji, ogłaszając, że porównał skałę do slupu i nazwał ją Fort Diamond . Porucznik James Maurice , który zaimponował Samuelowi Hoodowi swoimi wysiłkami w ustanowieniu tego stanowiska, został nagrodzony mianowaniem dowódcy.

Głaz miał być uważany za schwytany okręt wroga i technicznie był traktowany jako statek stacjonujący tam i dowodzony przez Admiralicję.

Później nazwany „ HMS Diamond Rock ”, skała do dziś jest okrzyknięta przez brytyjską marynarkę wojenną, jak gdyby był okrętem wojennym. W ich relacjach nazwa Fort Diamond jest przypisywana baterii, którą zainstalowali w górnej części skały.

Życie na skale

James Maurice miał pod swoim dowództwem oddział około 100 ludzi na skale, ze zwykłymi oficerami na brytyjskim okręcie wojennym, w tym chirurgiem, kapitanem i młodszym porucznikiem, którzy dowodzili małym statkiem zaopatrzeniowym. Powstał szpital, a na skałę sprowadzono żywność, proch i amunicję, z Centaura , a następnie z Martyniki, gdzie kupowano je od życzliwych mieszkańców. Wodę trzeba było sprowadzać z wyspy, a do jej przechowywania zbudowano duże cysterny. Ludziom ze skały groziło w każdej chwili upadek z wysokości lub ugryzienie przez groty włóczni , gatunek jadowitego węża żyjącego na skale.

Pierwszy francuski atak

Kiedy brytyjska obecność na Diamond Rock została mocno ugruntowana, Samuel Hood opuścił Centaur , a Francuzi skorzystali z okazji do ataku. W nocy wysłano tam cztery żołnierskie łodzie transportowe, chociaż marynarze, którzy na nich byli, byli bardzo pesymistyczni co do ich szans na sukces. Wyczerpani, gdy w końcu dotarli do skały, mężczyźni nie byli w stanie oprzeć się sile prądu i zostali porwani przez morze, udało im się odzyskać Martynikę, a Brytyjczycy dowiedzieli się o tej próbie dopiero kilka dni później. Rzeczywiście mogli zatopić francuskie łodzie, które zbliżyły się do nich w ofensywny sposób. Zniechęceni porażką Francuzi nie podjęli dalszych prób ataku na skalny fort. James Maurice i jego ludzie poświęcili się utrzymaniu blokady zatoki i przeprowadzeniu kilku nalotów na wyspę.

Przybywa Villeneuve

Plik 14 maja 1805Siedemnaście miesięcy po przybyciu Brytyjczyków na wyspę, przed zatoką Fort-de-France pojawiła się duża flota francuska. Krótko wymienili ogień z Brytyjczykami na Diamond Rock. Do floty dowodzonej przez Pierre'a de Villeneuve dołączyły kilka dni później hiszpańskie statki dowodzone przez Federico Gravina . Kiedy hiszpański statek San Rafael zbliżył się do16 majaBrytyjczycy podnieśli francuską flagę, by zwabić Hiszpanów. Gdy przechodzili w pobliżu skały, brytyjscy żołnierze odłożyli flagę i otworzyli ogień, zaskakując hiszpański statek (użycie fałszywego sztandaru było uważane za całkowicie legalne i był to tradycyjny podstęp wojenny w tamtych czasach).

Wkrótce po tych incydentach Brytyjczycy odkryli, że główna cysterna, zawierająca miesięczny zapas wody, pękła w wyniku trzęsienia ziemi, a wyciek został pogorszony przez wibracje armat. Na dwa tygodnie pozostało ledwo dość wody, ale tankowanie było teraz niemożliwe ze względu na stacjonujące tam flotylle francuskie i hiszpańskie.

Połączona flota przewoziła dużą liczbę żołnierzy, którym Napoleon zlecił atak na posiadłości brytyjskie na Karaibach. Villeneuve uważał jednak, że rozkazy nie są jasne i chciał pozostać w Fort-de-France, mając nadzieję, że dołączy do niego inna flota dowodzona przez Honoré Ganteaume  ; nie wiedział, że ten ostatni nie zdołał przełamać blokady Brześcia . Flota Villeneuve'a stacjonowała przez dwa tygodnie przy wejściu do zatoki, aż w końcu Villaret de Joyeuse przekonał go, by użył swoich sił do zdobycia Diamentowej Skały, która przeszkadzała mu przez siedemnaście miesięcy.

Villeneuve następnie nakazał kapitanowi Julienowi Marie Cosmao-Kerjulien du Pluton , aby objął dowództwo nad wyprawą. Oprócz swojego statku miałby Berwicka , Syrenę , korwetę , szkuner , jedenaście kanonierek i od trzystu do czterystu żołnierzy (oprócz załogi statków) do odbicia skały.

Walka

Flotylla zaciągnęła kotwicę 29 maja, ale nie był w stanie przyjąć pozycji do ataku z wiatrem w tył przed 31 maja. Porucznik Maurice ocenił przytłaczającą siłę Francuzów i uznając, że utrzymanie dolnych pięter będzie niemożliwe, zatopił drabiny i wycofał swoje siły na wyższe poziomy. W ataku wzięły udział cztery hiszpańskie kanonierki ze statków San Rafael , Argonauta , España i Firme , a także kanonierka, która jako pierwsza wylądowała na skale pod brytyjskim ostrzałem. Cosmao rozpoczął intensywne bombardowanie, gdy piechota przedarła się przez ponton, tracąc trzy kanonierki i dwie łodzie załadowane żołnierzami. Atakujący zapomnieli o drabinach i dlatego nie mogli poprowadzić ataku z wielu stron. Plik2 czerwcaMając prawie wyczerpaną amunicję i nie mając już wystarczających zapasów wody, Maurice rozpoczął negocjacje.

O czwartej po południu podniesiono białą flagę i wysłano szkunera starszego francuskiego oficera w celu omówienia warunków. O 7 rano Maurice zgodził się porzucić Diamentową Skałę. Oficerowie zatrzymaliby swoje miecze, a ludzie pozostaliby pod ich dowództwem. Mieli zostać przewiezieni do Fort-de-France, a następnie repatriowani do brytyjskiej kolonii przy najbliższej okazji, pod warunkiem zwolnienia warunkowego. Po zawarciu umowy kamień został zwrócony. Brytyjczycy mieli dwóch zabitych i rannych w bitwie. Francuzom trudniej jest ocenić: Maurice szacuje, że wynosiły siedemdziesiąt; francuski dowódca pośpiesznie obliczył pięćdziesiąt zabitych. Ponadto Brytyjczycy zatopili pięć dużych statków i zranili ludzi podczas bombardowania francuskich okrętów wojennych. Maurice i jego ludzie zostali zaokrętowani rano6 czerwcai umieść na pokładzie Plutona i Berwicka .

Po

James Maurice wrócił na Barbados dnia6 czerwcai wysłał list datowany na ten dzień do Horatio Nelsona , który niedawno przybył na Karaiby w poszukiwaniu floty Villeneuve.

W tamtym czasie procedura morska polegała na tym, że wszyscy dowódcy, którzy utracili swoje statki, musieli wyjaśnić to przed sądem wojskowym. W rezultacie, Maurice był sąd wojenny na pokładzie HMS Circe w Carlisle Bay na24 czerwca. James Maurice został honorowo uniewinniony za utratę skały.

Villeneuve odzyskał kamień, a fregata Didon przybyła z Francji z rozkazami Napoleona. Villeneuve otrzymał rozkaz zebrania sił i ataku na posiadłości brytyjskie przed powrotem do Europy. Ale jego zapasy żywności były tak niskie, że nie mógł zrobić nic więcej, jak tylko nękać małe wyspy.

Villeneuve opuścił Fort-de-France dalej 5 czerwca ; the7 czerwca, zobaczył konwój 16 brytyjskich statków handlowych i zasygnalizował ogólne polowanie. Hiszpański okręt klasy Argonauta i dwie fregaty ścigały i zdobyły 15 z 16 statków. Konwój był załadowany cukrem, rumem, kawą, bawełną i innymi produktami. Jeńcy poinformowali Francuzów, że Nelson przybył do Indii Zachodnich w pogoni za nimi. Udaremniony w swoich planach Villeneuve zrezygnował z ataków na kolonie brytyjskie i natychmiast rozpoczął przygotowania do powrotu. Flota ruszyła dalej11 czerwca. Jeden z oficerów floty, generał Honoré Charles Reille , zauważył:

Rządziliśmy na morzu przez trzy tygodnie z siłami desantowymi liczącymi od 7 do 8 tysięcy  ludzi i nie byliśmy w stanie pokonać ani jednej wyspy.

Zdobycie Diamentowej Skały i zajęcie 15 statków handlowych było jedynymi sukcesami Połączonej Floty podczas jej kampanii na Karaibach. Skała pozostała francuska aż do zdobycia Martyniki w 1809 roku.

Bibliografia

  1. Adkins , Wojna o wszystkie oceany , str.  126
  2. Adkins , Wojna o wszystkie oceany , str.  127
  3. Adkins , War dla wszystkich oceany , str.  128
  4. Adkins , Wojna o wszystkie oceany , str.  129
  5. Adkins , Wojna o wszystkie oceany , 154–5  str.
  6. Adkins , Wojna o wszystkie oceany , str.  131
  7. Adkin , Trafalgar Companion , str.  49
  8. Henderson , Frigates, slupy i Brigs , str.  302
  9. Adkins , Wojna o wszystkie oceany , str.  154
  10. Adkin , Trafalgar Companion , str.  45
  11. Adkin , Trafalgar Companion , str.  51
  12. Terraine , Trafalgar , str.  82
  13. Lavery , marynarka Nelsona , str.  94
  14. Miguel Agustin Principe , Narracja wojny na półwyspie, Madryt 1842–1847. Narracja historyczna, t. 1 , str.  319
  15. Henderson , Frigates, slupy i Brigs , str.  303
  16. Adkins , Wojna o wszystkie oceany , str.  157
  17. Adkins , Wojna o wszystkie oceany , str.  327

Linki zewnętrzne