Bitwa pod Sandfontein
Bitwa pod Sandfontein
Niemiecki sierżant na krótko przed bitwą pod Sandfontein
| Przestarzały | 26 września 1914 |
|---|---|
| Lokalizacja | Namibia |
| Wynik | niemieckie zwycięstwo |
| Cesarstwo Niemieckie | Unia Południowej Afryki |
| Joachim von Heydebreck (pl) | Podpułkownik RC Grant, ranny |
| 1700 mężczyzn | 135 oficerów 2463 żołnierzy południowoafrykańskich 522 pomocników afrykańskich |
| 14 zabitych 46 rannych |
16 zabitych 51 rannych |
Bitwy
- Laï (8-1914)
- Sandfontein (9-1914)
- Tanga (11-1914)
- Naulila (12-1914)
- Jassin (1-1915)
- Gibeon (4-1915)
- Bukoba (6-1915)
- Mongua (8-1915)
- Salaita (2-1916)
- Beringia (5-1916)
- Negomano (11-1917)
|
|
Bitwa Sandfontein toczy się na26 września 1914, w czasie I wojny światowej ( 1914 - 1918 ), w czasie kampanii niemieckiej Afryki Południowo-Zachodniej ( dzisiejsza Namibia ). Joachim von Heydebreck (en) , głównodowodzący sił niemieckich pokonuje tam oddziały południowoafrykańskie .
Pierwsza poważna walka w kampanii, jest o tyle ważna, że przyspiesza powstanie buntu burskiego , dowodzonego przez podpułkownika Salomona Maritza , dowodzącego oddziałami południowoafrykańskimi stacjonującymi w rejonie Upington . Był to również jeden z nielicznych niemieckich sukcesów tej kampanii.
Podczas bitwy o strategiczny punkt poboru wody w tym suchym regionie von Heydebreckowi towarzyszy major Erik Victor Franke ; ten doprowadza się do niego odnieść sukces po śmierci pierwszego w przypadkowej eksplozji i wygrywa na 18 grudnia po walce Naulila na portugalskich żołnierzy z Angoli .
Proces
Oddziały koalicji brytyjskiej i południowoafrykańskiej przekraczają rzekę Orange w połowiewrzesień 1914i penetrować do 20 km w głąb terytorium Niemiec. 4 th i 5 th pułki RPA strzelców konnych wykorzystać Sandfontein. Następnie władze niemieckie szybko mobilizują wszystkie dostępne siły do rozpoczęcia kontrataku. Rozkaz ataku jest podany w dniu24 września a bitwa pod Sandfontein miała miejsce od 26 do 29 września 1914.
1 st batalion kampanii wojsk kolonialnych ( Schutztruppe ) dowodzony przez major Emil von Rappard zbliża południowoafrykańskim i brytyjskich z południa, 2 z kampanii batalionu majora Wiktora Franke skupia się na wschodniej stronie i 3 e kampania batalion Mahor Ritter robi zachodnia skrzydło. Konfrontacja miała zatem doprowadzić do okrążenia mieszkańców RPA i Brytyjczyków.
Południowoafrykańskie siły ekspedycyjne, składające się z 135 oficerów, 2463 żołnierzy, 522 tubylców i 4347 zwierząt, przybyły po wymuszonym marszu przez bardzo suche środowisko u źródeł Sandfontein. Żołnierze byli wyczerpani, zwierzęta zbliżały się do całkowitego odwodnienia, dlatego zignorowano środki ostrożności, w szczególności ochronę okolicznych szczytów, z których widać było wojska niemieckie, skupiając się na pozornie ogólnie dostępnych źródłach.
Dowódca sił południowoafrykańskich, generał Sir Henry Timson Lukin, spodziewał się, że niemieckie wojska kolonialne nie opuszczą mu źródeł Sandfontein bez walki. Nie zarządził jednak żadnych specjalnych środków bezpieczeństwa.
Niemieckie oddziały kolonialne, liczące 1700 osób, miały wyraźną przewagę liczebną, ale dysponowały 4 karabinami maszynowymi i 10 działami.
Gdy zapotrzebowanie na wodę wojsk południowoafrykańskich zostało zaspokojone, patrol został wysłany na rozpoznanie okolicy. Szybko wróciła do Sandfontein, pod ostrzałem iz ciężkimi stratami. Przy wsparciu karabinów maszynowych niemieckie oddziały kolonialne posuwały się w bezpośrednie sąsiedztwo źródeł.
Podpułkownik RC Grant przejął następnie dowództwo od generała Lukina, winnego niepowodzeń w zdobywaniu źródeł. Po dwunastu godzinach walki o kontrolę źródeł Grant prowadzi strategiczny odwrót w kierunku Kopje Mountain. Siły niemieckie przejmują źródła bez większego oporu.
Ciągły ostrzał niemieckich karabinów maszynowych przybił wojska brytyjskie i południowoafrykańskie do góry Kopje , zadając przy tym znaczne straty.
Niemieckie oddziały kolonialne odcięły również telegraficzną i telefoniczną łączność wroga, pozbawiając otoczonych mieszkańców RPA możliwości wezwania posiłków. Artyleria południowoafrykańska okazała się słabsza od artylerii Schutztruppe . Mimo bardzo efektywnego zatrudnienia i przewyższającego prognozy oporu, artyleria południowoafrykańska została przez Niemców wyłączona z akcji.
Pozbawione artylerii niemieckie oddziały kolonialne posunęły się wówczas na odległość około kilometra od RPA. Po 30 minutach ciężkiego ostrzału niemieckiej artylerii i karabinów maszynowych Brytyjczycy i mieszkańcy RPA podnieśli białą flagę i poddali się około godziny 18:00.
Źródła
- (en) Byron Farwell , Wielka Wojna w Afryce, 1914-1918 , Nowy Jork, Norton,1989( 1 st ed. 1986), 382 , str. ( ISBN 978-0-393-30564-7 , OCLC 1001876928 )
- Historicus Africanus, Der 1. Weltkrieg in Deutsch-Südwestafrika 1914/15 , Band 1., 2. Auflage, Windhoek / Namibia 2012, ( ISBN 978-99916-872-1-6 )
- Historicus Africanus, Der 1. Weltkrieg in Deutsch-Südwestafrika 1914/15 , Zespół 2 „Naulila”, Windhoek / Namibia 2012, ( ISBN 978-99916-872-3-0 )
- Historicus Africanus, Der 1. Weltkrieg in Deutsch-Südwestafrika 1914/15 , Band 3 „Kämpfe im Süden”, Windhoek / Namibia 2014 ( ISBN 978-99916-872-8-5 )