Bitwa pod Guam (1944)

13°22′09″N, 144°39′03″E

Bitwa pod Guam (1944) Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Pierwsza fala inwazji na plaże Guam Ogólne informacje
Przestarzały 21 lipca 1944 - 10 sierpnia 1944
Lokalizacja Guam , Mariany
Wynik Amerykańskie zwycięstwo
Wojujący
Stany Zjednoczone Cesarstwo Japonii
Dowódcy
Generał Holland Smith
Generał Roy Geiger 		Generał Hideyoshi Obata ✝
Generał Takeshi Takashina ✝
Zaangażowane siły
III Korpus Amfibii około 36 000 ludzi około 18 600 mężczyzn
Straty
1783 zabitych,
6010 rannych		 około 18 000 zabitych

II wojna światowa – wojna na Pacyfiku

Bitwy

Kampania Marianów i Palau



Bitwy i operacje wojny na Pacyfiku

Japonia  :

Środkowy Pacyfik  :

Południowo-zachodni Pacyfik  :

Azja Południowo-Wschodnia  :

Wojna chińsko-japońska

Front zachodnioeuropejski

Front wschodnioeuropejski

Bitwa o Atlantyk

Kampanie afrykańskie, bliskowschodnie i śródziemnomorskie

teatr amerykański

Współrzędne 13 ° 22 ′ 09 ″ północ, 144 ° 39 ′ 03 ″ wschód

Druga Bitwa pod Guam jest Battle of the Pacific War podczas II wojny światowej , które miały miejsce na wyspie Guam od21 lipca w 10 sierpnia 1944.

Podczas tej bitwy, która była częścią operacji paszowych , że 3 th Division morskiego, 1 st Division Tymczasowe Marines i 27 th US Army Dywizji Piechoty dowodzona przez generała Geiger Roy pokonany różne siły japońskiej, 38 th Piechoty i 6 e Ekspedycyjny z Cesarska Armia japońska generała Takeshi Takashima (sama dowodzona przez generała Hideyoshi Obata, odpowiedzialny za wszystkie Mariana ).

Podbój Guam i Marianów pozwolił na stworzenie kluczowych baz dla kontynuacji ofensywy na Pacyfiku i postawił Japonię w zasięgu amerykańskiego lotnictwa.

Wyspa, terytorium Stanów Zjednoczonych od 1898 roku, została zaatakowana i podbita przez Cesarstwo Japonii trzy dni po ataku na Pearl Harbor podczas Pierwszej Bitwy o Guam wgrudzień 1941. Pod tym względem jego odzyskanie było szczególnie śledzone przez społeczeństwo amerykańskie.

Kontekst

Podbój Guam miał miejsce w ramach podboju Marianów i miał miejsce po bitwach Saipan i Tinian .

Do 2 TH i 4 th Dywizje Marines doznała podczas robienia Saipan i Tinian . Jednak informacje zebrane w szczególności podczas zdobywania tych dwóch wysp zdawały się wskazywać, że Guam będzie trudny do zdobycia.

Przewidując jeszcze trudniejszy kampanii, że bitwa o Saipan , admirał Spruance odbyła że rezerwacje były konieczne, a admirał Nimitz przypisany 77 th Dywizji Piechoty Armii (dostarczana z Hawajów ) i 26 th Division Marine (wysłaną z San Diego) na Walnym Holandii Kowal .

Inwazja Saipan zostało zaplanowane na15 czerwcai Guam on18 czerwca. Te nadmiernie optymistyczne szacunki zostały zniweczone przez zaciekły opór na Saipan i bitwę na Morzu Filipińskim .

Guam, otoczony klifami i rafami, nie był łatwym celem dla operacji desantowej. Wyspa składa się z dwóch części połączonych centralnym pasem lądu. Północ składa się z płaskowyżu koralowego porośniętego gęstą tropikalną roślinnością, podczas gdy południe to uprawna część wyspy, ze szczególnie trawiastymi równinami i dolinami. Ogólnie rzecz biorąc, wyspa ma bardziej miękką rzeźbę niż Saipan .

Na Guam, w przeciwieństwie do Saipanu , generał Holland Smith nie byłby bezpośrednio odpowiedzialny za inwazję, której operacjami lądowymi kierował generał Roy Geiger , którego korpus desantowy został wyznaczony do desantu na Guam.

Zaangażowane siły

Japońskie urządzenie

Przeznaczenie oficer dowodzący Siła robocza
Generał Hideyoshi Obata (dowodzący wszystkimi Marianami ) i generał Takeshi Takashima
29 th piechoty Division Pułkownik Hiko-Shiro Ohashi 11 000 ludzi, w tym kompania moździerzy polowych
38 th pułk piechoty Pułkownik Tsunetaro Suenaga 2894 ludzi i 3 baterie artyleryjskie
48 th Brygada niezależny wspólny Generał Kiyoshi Shigematsu 2800 żołnierzy i 6 dział artyleryjskich
10 th Regiment Mixed Niezależny Pułkownik Ichiro Kataoka 1900 żołnierzy i 6 dział artyleryjskich
2 Firmy 9 th pułku pancernego
całkowity: 18 500 mężczyzn

Urządzenie sojusznicze

Przeznaczenie oficer dowodzący Siła robocza
Flota Pacyfiku Admirał Chester Nimitz
  5 th Fleet Admirał Raymond Spruance
na pokładzie CA Indianapolis 		Task Force 51 lub TF 51 (Wspólne Siły Ekspedycyjne)
Task Force 58 lub TF 58 (Fast Naval Forces)
    TF 51 Wiceadmirał Richmond Kelly Turner TF 52 (Northern Attack Force odpowiedzialny za Saipan i Tinian oraz TF 53 (Southern Attack Force odpowiedzialny za Guam )
      TF 53 Kontradmirał RL Connoly Southern Attack Force naładowany Guam
    TF 56 Generał Holland Smith Oddziały ekspedycyjne
      TF 56,2 Generał Roy Geiger Południowa Siła Inwazji
        3 p Division morskie Generał Allen H. Turnage 20.328 mężczyzn
        1 re  Brygada Tymczasowa Marine Generał Lemuel C. Shepherd, Jr. 9886 mężczyzna
        77 th piechoty Division Generał Andrew D. Bruce 17.958 mężczyzn
        3 Korpus Amfibii Generał Allen H. Turnage 6719 mężczyzn
        3 Korpus Artylerii Generał Pedro A. del Valle
Całkowity: 54 981 mężczyzn

Walka

Bitwa pod Guam map.jpg

21 lipca , po przygotowaniu artyleryjskim i bombardowaniu lotniczym przez Task Force 58 (która zlikwidowała Force Mobile od21 czerwcapodczas bitwy na Morzu Filipińskim Amerykanie wylądowali na południowo-zachodnim wybrzeżu wyspy, po obu stronach miasta Agat i półwyspu Orote, głównym celem było zdobycie portu Apra i lotniska Orote.

3 th Oddziału Morskiego i 27 th Dywizja Piechoty wylądowała na północ od Agana i półwysep, na 1 st tymczasowe Division Marines południe. Japońskiej artylerii udało się zatopić 20 desantowych pojazdów desantowych, ale o 9 rano amerykańskie czołgi, które podążyły za pierwszą falą lądowań, zdobyły przyczółek na plażach.

Wieczorem 21 lipcaAmerykanie założyli przyczółki o głębokości około dwóch kilometrów.

Na początku zaopatrywanie sił inwazyjnych było trudne: statki nie mogły zbliżyć się na odległość kilkuset metrów od plaży ze względu na rafy, a pojazdy amfibie były rzadkością. Japończycy podejmowali różne kontrataki, przeważnie w nocy, stosując taktykę infiltracji, która pozwalała im kilkakrotnie przebić się przez linie amerykańskie, ale ataki te zostały odparte dużymi stratami. Generał Takeshi Takashima został zabity dnia28 lipca a generał Hideyoshi Obata wznowił dowodzenie obrońcami.

28 lipca ponadto dwie siły inwazyjne dokonały połączenia i lotnisko Orote zostało zdobyte w dniu 30 lipca.

Kontrataki wyczerpały japońskich obrońców. Na początku sierpnia zaczęło brakować im żywności i amunicji, a pozostało im tylko kilka czołgów, dziesięć Typ 95 Ha-Go zostało zniszczonych przez ogień z czołgów bazooka i M4 Sherman .

Obata dokonał strategicznego odwrotu z południowego Guam do bardziej górzystej centralnej części wyspy, aby zbudować nową linię obrony. Bez żadnego wsparcia i zaopatrzenia mógł jedynie liczyć na opóźnienie nieuchronnej porażki o kilka dni.

Pomimo deszczu i trudności w poruszaniu się i walce w gęstej dżungli pokrywającej góry, Amerykanie przełamali tę linię obrony podczas bitwy o Mount Barrigada od 2 do 4 sierpnia 1944 r. Pozostała część bitwy była wtedy pościgiem na północ wyspy, gdzie większość obrońców, odmawiających poddania się, została zabita.

W jaskiniach ukryli się japońscy żołnierze. 8 grudnia 1945, trzech marines zginęło w zasadzce. Sierżant Shoichi Yokoi został odkryty w styczniu 1972 roku przez myśliwych. Przeżył dwadzieścia siedem lat w jaskiniach.

Następstwa bitwy

Podobnie jak Saipan i Tinian , Guam stało się bazą dla operacji alianckich. Zbudowano pięć dużych lotnisk, z których w szczególności rozpoczęły się naloty B-29 na różne cele na zachodnim Pacyfiku i Japonii .

Powiązane artykuły

Bibliografia

Linki zewnętrzne