Beatrix z Rochefide

Beatrix z Rochefide
Fikcyjna postać pojawiająca się w La Comédie humaine .
Béatrix de Rochefide i Calyste du Guénic.
Znany jako	Marquise Béatrix-Maxilmilienne-Rose de Rochefide
Pochodzenie	Orne
Seks	Kobiecy
Funkcja	Szkodliwy
Rodzina	Córka markiza de Castéran
Otoczenie	Faubourg Saint-Germain
Wróg	Markiza d'Espard , Maxime de Trailles
Stworzone przez	Honoré de Balzac
Powieści	Beatrix , Saracen

Beatrix-Maximilienne Rose Rochefide Marquise to postać w The Human Comedy of Balzaca . Urodzona w 1808 roku, córka markiza de Castéran, w wieku dwudziestu lat poślubiła markiza de Rochefide, którego bardzo szybko oszukała. Po raz pierwszy pojawia się w Sarrasine w 1830 roku, w Hôtel de Lanty, w towarzystwie anonimowej postaci.

Jego młodość i złożone małżeństwo przywołuje Melchior de Canalis w Modeste Mignon . To porównanie nie jest dla niej korzystne: jest zazdrosna o paryski salon Félicité des Touches . Markiza d'Espard uważa ją za mało głupca dąży do „małpy z Vicomtesse de Beauséant  ”, a Maxime de Trailles , którego nie chciała odbierać, definiuje ją jako „Marquise d'Espard bez głębi polityczny”.

Jej główna rola występuje w tytułowej powieści Beatrix , w której wspomina się o jej burzliwych miłościach. Zmienia kochanka i koszulę, lubi okradać innych kochanków. Félicien Marceau opisuje ją jako „złodziejaszkę”.

Należy do tej kategorii frywolnych kokiet, które porusza szok. Gdy Antoinette de Langeais została uwiedziona przemocą generała de Montriveau , Beatrix zostanie uwiedziona desperackim gestem Calyste du Guénic, który próbuje ją zabić, spychając ją z klifu.

Ale Beatrix nie ma głębi Langeais. Szczególnie chce krzywdzić i niszczyć, co uczyni ją brzydką pod koniec jej „kościstego, żylastego” życia, pokonaną przez rodzinę Grandlieu, która wepchnęła ją w ramiona hrabiego de la Palférine.

• W 1830 roku, w Sarrasine (opublikowana w 1831 roku ), w Hôtel de Lanty gdzie została podjęta przez nieznanego asystenta, poprosiła o wyjaśnienie dziwnej malarstwa L'Adonis przez Joseph-Marie Vien . Kiedy zostaje jej opowiedziana historia Zambinelli, bierze małego staruszka (kastrata dawniej o imieniu Zambinella), którym opiekuje się rodzina Lanty, za ducha. Przytłoczona historią, odsyła swojego narratora.
• W 1831 roku, w innym badaniu kobiety (napisane między 1831 i 1842 ), należała do najlepszych ludzi na Faubourg Saint-Germain i uważała stając się w nią włączyć jedną z królowych „Paris”. Jest obecna na słynnym „raout” Félicité des Touches .
• Od 1831 do 1833 roku, w Beatrix (napisane między 1831 i 1842 ), poznała kompozytora tenorowym Gennaro Conti, z którym uciekła do Włoch . Dowiadujemy się o jej eskapadzie, gdy informuje Félicité o swoim powrocie i przybyciu do posiadłości Touches, gdzie jej przyjaciółka wprowadza ją na Calyste du Guénic. Beatrix od razu orientuje się, że Félicité jest zakochana w młodym mężczyźnie, chętnie go uwodzi, aby go „oderwać” od niego. Ale gdy początkowo mu odmawia, Calyste próbuje wrzucić ją do morza ze szczytu klifu i utonąć razem z nią. Uratowana ledwo przez krzew, który powstrzymuje jej upadek, nagle zostaje zauroczona tym gwałtownym gestem i rozpaczą Calyste. Ale Conti wraca, by jej szukać, i zostawia Guérande ze swoim kochankiem.
• W 1840 roku w Béatrix , Calyste du Guénic, obecnie żonata z Sabine de Grandlieu, odwiedziła ją w jej garderobie w Théâtre des Variétés, gdzie przebywała w towarzystwie Raoula Nathana i Canalisa. Staje się kochanką Calyste zasadniczo po to, by skrzywdzić żonę młodego mężczyzny, któremu informuje męża o swojej niewierności.
• W 1841 r. W książce Un prince de la Bohème (opublikowanej w 1844 r. ) Raoul Nathan przedstawił ją hrabiemu Charles-Édouard Rusticoli de La Palférine, którego została kochanką, popychaną do tego przez Grandlieu, który lubił ją wyśmiewać. Ale Beatrix szybko męczy się swoim nowym podbojem. W tym czasie zestarzała się, straciła swój urok i żałośnie wróciła do męża markiza de Rochefide, który był jednym z tych „nieistniejących mężów” jak hrabia Hugret de Sérisy czy Paul de Manerville .

Pojawia się również w:

• Modeste Mignon (napisane w 1844 r. ), O którym wspomina Melchior de Canalis .
• Tajemnice księżniczki Cadignan (opublikowane w 1839 r. ), Wspomniane przez markiza d'Espard .
• Une fille d'Ève (opublikowana w 1839 r. ), O której wspomniał Melchior de Canalis .
• La Maison Nucingen (opublikowana w 1838 r. ), O której wspomniał Jean-Jacques Bixiou .

Uwagi i odniesienia

1. The Secrets of the Princess of Cadignan , La Pléiade , 1981, t. VI, s.  958.
2. La Maison Nucingen , La Pléiade , 1981, t. VII, s.  913.
3. Balzac i jego świat , Paryż 1986, s.  163.
4. Balzac i jego świat , Paryż 1986, s.  164.

Bibliografia

• Pierre Abraham , Créatures chez Balzac , Paryż, Gallimard, Paryż, 1931.
• Arthur-Graves Canfield, „The Reappearing characters of La Comédie humaine  ”, Revue d'histoire littéraire de la France , January-March and April-Czerwiec 1934 ; wydana ponownie jako The Reappearing Characters in Balzac's “Human Comedy”, Chapell Hill, University of North Carolina Press, 1961; przedruk Greenwood Press, 1977.
• Anatole Cerfberr i Jules Christophe, Repertorium „La Comédie humaine” Balzaca , wstęp Paul Bourget , Paryż, Calmann-Lévy, 1893.
• Charles Lecour, Postacie z „Ludzkiej komedii” , Paryż, Vrin, 1967.
• Félix Longaud, Dictionary of Balzac , Paryż, Larousse, 1969.
• Fernand Lotte, Słownik biograficzny fikcyjnych postaci „La Comédie humaine” , przedmowa Marcela Bouterona, Paryż, José Corti, 1952.
• Félicien Marceau , Postacie „Ludzkiej komedii” , Paryż, Gallimard, 1977, 375 s.
• Félicien Marceau, Balzac i jego świat , Paryż, Gallimard, wyd. „Tel”, 1970; wydanie poprawione i rozszerzone, 1986, 684 s. ( ISBN  2070706974 ) .
• Anne-Marie Meininger i Pierre Citron, Indeks fikcyjnych postaci z „La Comédie humaine” , Paryż, Bibliothèque de la Pléiade , 1981, t. XII ( ISBN  2070108775 ) , str.  1517.
• Anatole Cerfberr i Jules Christophe, Repertorium „The Human Comedy of Balzac” , wprowadzenie Borisa Lyon-Caen, Éditions Classiques Garnier, 2008 ( ISBN  9782351840160 ) .