Narodziny |
3 grudnia 1899 Genewa |
---|---|
Śmierć |
30 września 1998(w wieku 98 lat) Wersal |
Narodowość | Francuski |
Czynność | Malarz |
Trening | Akademia Grande-Chaumière |
Ruch | Sztuka akademicka |
Béatrice Appia jest francuską malarką szwajcarskiego pochodzenia . Urodziła się dnia3 grudnia 1899w Genewie i zmarł w Wersalu dnia30 września 1998.
Béatrice Appia urodziła się w 1899 roku w Eaux-Vives , dzielnicy Genewy ( Szwajcaria ), stając się tym samym najmłodszą z sześcioosobowej rodziny swojego ojca Paula Henry'ego Appii, pastora Kościoła Reformowanego i jej matki Teresy Marguerite Augusta Rey. . Jego pradziadek Louis Appia (1818-1898) jest jednym ze współzałożycieli Czerwonego Krzyża .
Jej ojciec, którego prawie nigdy nie znała, zmarł w 1901 roku . Od tamtej pory jej matka jest zobowiązana do zapewnienia sobie czegoś więcej niż tylko edukacji sześciorga dzieci, z których najmłodsza jest Beatrice, poświęcając się malarstwu artystycznemu inspiracji religijnej, aby je wówczas sprzedać.
Pierwszą akwarelę stworzyła w 1910 roku podczas rodzinnej podróży do Anglii .
Swój pierwszy autoportret namalowała w Genewie w 1914 roku . Do końca życia wykona ich czterdzieści.
W 1918 roku ukończyła szkołę z „Brevet Supérieur”. Jego matka wysłała go następnie do wuja we Francji . Ta ostatnia znajduje pracę jako au pair u rodziny w Holandii . Kilka miesięcy później, walcząc z autorytetem tej rodziny, zapisała się do Szkoły Sztuk Pięknych w Hadze u pani z akwareli. Jej obrazy przenoszą ją w naiwny okres.
W 1920 roku została uznana przez swoją szkołę za uzdolnioną do rysunku i malarstwa, wróciła do Francji i zapisała się do Académie de la Grande Chaumière w dzielnicy Montparnasse w Paryżu.
W 1922 roku , ona sukcesywnie poznał kolegów malarzy: Eugène Dabit , Christian Caillard , Georges-André Klein . Jej obrazy umieszczają ją w okresie akademickim.
W 1923 roku poznała innego towarzysza malarza z Caillard: Maurice'a Loutreuila. Narodziny grupy „Pré Saint-Gervais”, utworzonej przez Maurice'a Loutreuila jako lidera, której członkami są: Christian Caillard, Eugène Dabit, Béatrice Appia i Pinchus Krémègne . Ta prywatna grupa uczyniła z zasady, aby uczyć się wszystkiego o malarstwie artystycznym, w tym o znanych autorach i ich pracach, i próbować naśladować ich style malarskie bez ich kopiowania. Niektóre z jego obrazów naśladują styl Loutreuila. Obywatelstwo francuskie nabywa dekretem Ministerstwa Sprawiedliwości.
Wyszła za mąż za Eugène Dabit w Paryżu w 1924 roku .
Maurice Loutreuil zmarł na chorobę w 1925 roku. Następnie Caillard odziedziczył jej prace i kilka razy w ciągu roku do 1927 roku zapraszał Béatrice i jej męża do malowania w pracowni zmarłego. Béatrice zrobiła pierwszą wystawę swoich obrazów w galerii sztuki w domu towarowym w Paryżu, gdzie zebrała entuzjastyczne recenzje.
Béatrice wystawiona w kwietniu 1926 roku w galerii Champigny w Paryżu.
W 1927 roku , ona i jej mąż rozliczane jako lokatorów w ich nowo wybudowanym pawilonie studio n ° 7 w St Paul de Kock , w Paryżu. Béatrice zaczerpnie z niej wiele obrazów, które przenoszą ją w okres realistyczny.
W 1928 roku , wracając z mężem do Francji z wielkiej podróży artystycznej do Maroka , Béatrice zobaczyła, jak ta ostatnia przeszła na literaturę.
W 1929 roku odbyła się ostatnia wielka podróż w ramach kampanii malarskich w Maroku, gdzie para Dabitów przebywała z Christianem Caillardem w Marrakeszu .
W 1936 roku André Gide zaprosił Eugène Dabit do wzięcia udziału w wielkiej literackiej podróży. Wyjechał z Londynu łodzią z przyjaciółmi do ZSRR . W Paryżu Beatrice ze zdumieniem dowiaduje się o śmierci męża, która nastąpiła niespodziewanie 25 sierpnia w Sewastopolu po krótkiej chorobie niewiadomego pochodzenia. Béatrice kupiła pracownię na poddaszu w IX wieku i niechętnie opuściła swój pawilon przy rue Paul de Kock.
W 1937 r. Odbyła pierwszą podróż do Afryki w ramach kampanii malarskich w Casamance . następnie w 1938 r. w Afryce, gdzie w Konakry spotka się z Louisem Blacherem (de) , gubernatorem Gwinei pod mandatem rządu francuskiego. W październiku wyjdzie za niego za mąż. przeszkolona przez etnologa , poznaje zwyczaje, zwyczaje i twórczość różnych rdzennych mieszkańców, napotykanych podczas jej podróży. Przywiezie z powrotem ponad sto cennych rysunków uczniów w każdym wieku, a także obrazy i zdjęcia postaci oraz wydarzeń świątecznych, które później przekaże Musée de l'Homme w Paryżu.
W czerwcu 1939 r. Była już w ciąży, wróciła z mężem do Paryża. Od pierwszych dni sierpnia, wojny , chciał przez Niemcy , wybuchła w Europie. 8 sierpnia Béatrice urodziła w Paryżu małego chłopca o imieniu Yves, a następnie Eugene na pamiątkę jej zmarłego pierwszego męża. We wrześniu wraca do Afryki z dzieckiem, aby dołączyć do męża stacjonującego w Konakry. Zrealizowała kilka kampanii malarskich w Gwinei Francuskiej.
W 1940 roku , po odwołaniu Louisa Blachera (de) ze stanowiska gubernatora, cała rodzina przeszła na emeryturę do Dakaru . Béatrice przeprowadzi tam kilka kampanii malarskich. W październiku rodzina przyleciała z Saint-Louis du Senegal do Pau we francuskiej strefie wolnocłowej .
W 1941 roku wraz z synem i mężem przybyła 8 stycznia do Paryża, miasta już okupowanego przez Niemców. Rodzina mieszkała wtedy w VII -tego okręgu .
W 1950 roku zapisała się na zajęcia André Lhote, aby nauczyć się wykorzystywać kubizm w malarstwie. Następnie wykona kilka obrazów w tym stylu, nie rezygnując z realizmu. Zapisała się również do Jullian Academy, aby przez osiem lat uczyć się grawerowania rylców metalowych. Dzieli tę pracę z malarstwem do 1983 roku.
W 1959 roku , dziwnym zrządzeniem losu, Béatrice i jej rodzina po raz drugi przeprowadzili się do pawilonu pracowni przy rue Paul-de-Kock, który wcześniej zajmowała wraz z Dabitem.
Jej mąż Louis Blacher (de) zmarł w 1960 roku po długiej chorobie.
W 1969 roku z radością uczestniczyła w weselu swojego syna Yvesa z dziewczyną z dobrej protestanckiej rodziny.
W 1986 roku Béatrice Appia została odznaczona przez miasto Paryż odznaką Chevalier des Arts et des Lettres za całą swoją pracę.
Ze względu na swój wiek zaczęła mieć problemy ze wzrokiem i stopniowo traciła zdolność malowania w 1993 roku.
W 1998 roku , stają się zależne, jest przenoszona do swojego domu w St Paul de Kock do domu spokojnej starości w Wersalu , gdzie zmarła w spokoju na 30 września w Jego 99 th lat. Jej jedyny syn został wówczas spadkobiercą jej dzieł oraz dzieł jej zmarłego pierwszego męża: Eugène Dabit.
W 1999 roku , zgodnie z życzeniem zmarłej, prochy Béatrice Appia zostały rozrzucone w przyrodzie, gdzieś na górze we Włoszech i na ziemi jej przodków, którą zawsze kochała.