Atrax solidus

Atrax solidus Opis obrazu Atrax solidus.jpg. Klasyfikacja według World Spider Catalog
Królować Animalia
Gałąź Arthropoda
Sub-embr. Chelicerata
Klasa Arachnida
Zamówienie Araneae
Zamówienie podrzędne Mygalomorphae
Rodzina Atracidae
Uprzejmy Atrax

Gatunki

Atrax solidus
O. Pickard-Cambridge , 1877

Synonimy

Atraks Jest to gatunek z pająków mygalomorph na rodzinę z Atracidae , aw Australii w regionie Sydney .

Anglicy nazywają to „  pająkiem lejkowatym w Sydney  ”. To najniebezpieczniejszy gatunek jadowitego pająka dla ludzi.

Dystrybucja

Ten gatunek jest endemiczny dla Nowej Południowej Walii w Australii . Występuje na południe od rzeki Hunter , na wschód od Gór Błękitnych i na południe od regionu Illawarra . Jest bardzo obecny na przedmieściach Sydney .

Opis

Pancerz samca opisany przez Graya w 2010 roku ma 10,20  mm długości na 8,70  mm, a odwłok 9,52  mm długości 7,38  mm, a samica ma 12,63  mm długości i 10,41  mm, a odwłok 14,82  mm długości i 12,07  mm .

Samica może osiągnąć do 7  cm długości; jeśli chodzi o samca, mierzy niewiele ponad 5,5  cm .

Ich kolor jest ciemny, od brązowego do czarnego.

Jej potężne chelicerae mogą z łatwością przebić paznokieć, dżinsy lub miękką skórę buta sportowego i przejść przez nią.

We Francji hodowla i przywóz osobników są zabronione.

Zachowanie

A. solidus zajmuje głównie już uformowane otwory (szczeliny, przestrzenie pod skałami) o głębokości około trzydziestu centymetrów. Jednak posiadając potężne chelicerae, które mogą osiągnąć 5  mm , może równie łatwo zbudować własne siedlisko (norę lub tunel), czasami na drzewach do kilku metrów wysokości.

Żywi się głównie dużymi owadami, a nawet innymi pająkami. Ten bardzo agresywny pająk jest niebezpieczny tylko dla naczelnych, w tym ludzi, a większość innych zwierząt jest odporna na jego toksyny .

Wyściela norę jedwabiem, tworząc „hol wejściowy”. Kiedy ofiara spada lub wchodzi do niej, pająk czający się za wejściem jest zaalarmowany wibracjami jedwabnych nici. Te ofiary są zabijane przez trujące ukąszenia, aby służyć jako pokarm dla pająka.

Ukąszenie ludzi jest spowodowane przez samce, które w okresie lęgowym poruszają się w poszukiwaniu partnerów. Mogą wtedy wchodzić do domów (na przedmieściach Sydney), chować się w szafach (ubrania, buty ...), wywołując odruchowe ugryzienia, gdy tylko coś im przeszkodzi.

Jad

A. solidus to jedna z trzech grup pająków, których ukąszenie może być śmiertelne dla ludzi, obok Latrodectus i Loxosceles . Mówi się, że ofiary mają atraksizm, latrodektyzm lub lokscelizm .

A. solidus jest uważany za najniebezpieczniejszy gatunek pająka dla człowieka ze względu na siłę działania jadu i względną bliskość (obszary podmiejskie Sydney). Toksyczność jego jadu przewyższa jedynie Hadronyche formidabilis , inny australijski pająk, ale żyjący na obszarach leśnych (mniejsze ryzyko spotkania).

Przez samca jad jest około pięć razy bardziej toksyczny niż kobiety. Dodatkowo, co czyni go jeszcze bardziej niebezpiecznym, samiec w okresie lęgowym jest koczownikiem, poszukując samicy do krycia.

Głównym składnikiem jadu jest solidoksyna (δ-ACTX-Ar1 lub delta-atrakotoksyna ), peptyd neurotoksyczny bardzo aktywny na naczelnych.

Szacuje się, że u ludzi od 10 do 15% ukąszeń A. solidus jest trujących, ale zasadą jest uznanie każdego ukąszenia z rodzaju Atrax (pająki lejkowate) za trujące ze względu na potencjalne ryzyko śmiertelne.

Zespół zatrucia pojawia się szybko, najczęściej w ciągu dwóch godzin (średni czas pół godziny). Śmierć może nastąpić w ciągu 15 minut (małe dziecko) do 3 dni z powodu obrzęku płuc lub wstrząsu krążeniowego .

Antytoksyna powstała w Australii w 1981 roku, oparty na króliczych przeciwciał , które nie reagują na ukąszenia od atrax robustus . Skuteczna (od 1981 r., Tylko jedna śmierć w Australii w 2005 r.), Musi zostać wstrzyknięta w ciągu godziny od ukąszenia.

Oryginalna publikacja

Uwagi i odniesienia

  1. WSC , konsultowane podczas aktualizacji łącza zewnętrznego
  2. Gray, 2010: Rewizja australijskich pająków lejkowatych (Hexathelidae: Atracinae). Zapisy Muzeum Australijskiego, vol.  62, s.  285-392 ( pełna treść ).
  3. „  Spiders  ” , na futura-science.com (dostęp 11 czerwca 2019 r. )
  4. Justin T. Binstead i Thomas M. Nappe , „Funnel Web Spider Toxicity”, w StatPearls , StatPearls Publishing,2019( PMID  30571015 , czytaj online )
  5. Yves Boisseau, Świat natury , Larousse,Październik 1997, 246  s. ( ISBN  978-2-03-019112-5 ) , str.  95
  6. Gérard Duvallet, entomologia medyczna i weterynaryjna , IRD Quae,2018( ISBN  978-2-7099-2376-7 ) , str.  613-615.
  7. Mylecharane, Spence, Sheumack, Claassens i Howden, 1989: Działania solidoksyny, neurotoksycznego polipeptydu z jadu męskiego pająka lejkowatego (Atrax solidus) u znieczulonych małp. Toxicon, vol.  27 N O  4, s.  481-492 .

Linki zewnętrzne