Astrograf jest luneta lub teleskop używany do astrofotografii . Astrografy są powszechnie używane do wykonywania odczytów nocnego nieba z szerokiego pola, a także do znajdowania obiektów, takich jak asteroidy , meteory i komety .
Większość takich instrumentów badawczych to okulary, chociaż wiele teleskopów (zwykle większych), takich jak Ritchey-Chrétien, oraz systemy katadioptryczne, takie jak komora Schmidta, są również używane. Głównymi parametrami astrografu są średnica D i ogniskowa f obiektywu, które decydują o kącie widzenia i skali obrazu na kliszy fotograficznej lub matrycy CCD . Średnica obiektywu astrografu jest zwykle dość mała, w zakresie od 20 do 50 cm.
Kształt płaszczyzny ogniskowej jest często dostosowany do współpracy ze specjalnie ukształtowaną płytą fotograficzną lub matrycą CCD. Celem jest uzyskanie szczególnie dużego obrazu (na przykład 17x17 cali lub około 42x42 cm), płaskiego i bez zniekształceń w płaszczyźnie ogniskowej . Czasami są nawet projektowane do skupiania pewnych długości fal światła w połączeniu z rodzajem używanego filmu (wczesne astrografie zostały skorygowane pod kątem długości fal niebieskich, aby uwzględnić czułość. Widmowe emulsje fotograficzne tamtych czasów).
Astrografy szerokokątne z większymi współczynnikami f / D służą do dokładniejszych pomiarów. Wiele obserwatoriów na całym świecie jest wyposażonych w zwykłe astrografy o aperturze około 330 mm (13 cali) i ogniskowej 3,4 m (11 stóp). Celem „zwykłego astrografu” jest dostarczenie obrazów, w których skala obrazu w płaszczyźnie ogniskowej jest standardem około 60 sekund kątowych / mm.
Astrografy używane w astrometrii robią zdjęcia, które są następnie wykorzystywane do „mapowania” pozycji obiektów na dużym obszarze nieba. Mapy te są następnie publikowane w katalogach do wykorzystania w dalszych badaniach lub jako punkty odniesienia w zdjęciach głębokiego nieba.
Astrografy używane do klasyfikacji gwiazd czasami składają się z dwóch identycznych instrumentów zainstalowanych na tym samym montażu (podwójny astrograf). Każdy obszar nieba można jednocześnie sfotografować w dwóch kolorach (zwykle niebieskim i żółtym). Każdy instrument może być specjalnie zaprojektowany ( soczewka nie achromatyczna ) tak, aby skupiać światło o żądanej długości fali, które jest sparowane z płytą fotograficzną (czarno-białą) wrażliwą na ten sam kolor. W innych przypadkach używa się jednego instrumentu do wykonania dwóch zdjęć tego samego obszaru nieba, używając do każdego z nich filtru i filmu o różnej czułości widmowej. Fotografia dwukolorowa pozwala astronomom zmierzyć kolor, a także jasność (jasność) każdej sfotografowanej gwiazdy. Kolor wskazuje „temperaturę” gwiazdy. Znajomość koloru i jasności pozwala astronomom określić odległość od gwiazdy. Pola niebieskie, które są fotografowane dwukrotnie, dekady od interwału, ujawnią właściwy ruch pobliskiej gwiazdy w porównaniu z tło odległych gwiazd lub galaktyk.
Biorąc dwa zrzuty z tego samego obszaru nieba kilka dni lub tygodni od siebie, to jest możliwe, aby znaleźć obiekty takie jak asteroidy , meteory , komety , gwiazdy zmienne , Novas a nawet nieznanych planet . Porównując pary obrazów za pomocą urządzenia takiego jak komparator migotania , astronomowie mogą znaleźć obiekty, które przesunęły się lub zmieniły jasność między dwoma ekspozycjami lub które pojawiają się tylko na jednym zdjęciu. . Czasami obiekty można znaleźć nawet po jednej ekspozycji, ponieważ szybko poruszający się obiekt pojawi się jako „linia” po długim naświetleniu.
Znanym przykładem astrografu używanego do odkrywania obiektów jest ten, którego użył Clyde Tombaugh w 1930 roku do znalezienia planety karłowatej Pluton . Misją Tombaugha było poszukiwanie hipotetycznej „dziewiątej planety”, co zrobił, systematycznie fotografując obszar nieba w pobliżu ekliptyki . Tombaugh używał 13-calowego teleskopu refraktorowego Lowell Observatory (3 soczewki) f / 5,3, który robił zdjęcia na szklanych płytach o wymiarach 14x17 cali.