Morfologia konia w dziedzinie hippologie , zewnętrznym fizycznym opisie konia . Zawiera opis ogólnego wyglądu zwierzęcia oraz badanie jego części zewnętrznych. Pozwala subiektywnie opisać i docenić piękno, wady i wady konia. Istnieje specyficzne słownictwo dla różnych części ciała. Nie należy mylić morfologii z anatomią , czyli opisem wewnętrznych części konia.
Zewnętrzne oględziny konia są bardzo stare: Xenophon , około 400 pne. AD, opisuje zewnętrzne cechy, których należy szukać w swoim Traktacie o równości : „Kiedy źrebię nie zostało jeszcze wyszkolone, oczywiste jest, że ciało musi być oglądane; bo koń, który nie jest dosiadany, prawie nie pozwala odgadnąć jego charakteru ” .
Morfologia jest ważnym kryterium w wielu dziedzinach związanych z końmi, w szczególności w celu uzyskania wpisu do ksiąg stadnych różnych ras oraz podczas zawodów modelarskich i chodu , gdzie konie ocenia się pod kątem ich „urody” . Morfologia konia umożliwia ocenę jego zdolności do różnych sportów jeździeckich, którym może sprzyjać określona morfologia, takich jak uprząż, która jest prostsza dla koni z prostymi łopatkami lub skoki przez przeszkody , które faworyzują zwierzęta z bardzo umięśnionymi zadami, pozwalając im skakać lepiej.
W porównaniu z innymi gatunkami zwierząt udomowionych, morfologia konia domowego niewiele różni się od jego dzikiego przodka , a odmiany są stosunkowo ograniczone. Autorzy encyklopedii referencyjnej CAB International (2016) przypisują to faktowi, że koń zawsze był hodowany ze względu na jego mobilność: zbyt duża zmiana morfologiczna zmniejszyłaby mobilność hodowanych koni.
Ogólna morfologia to ogólny wygląd konia, który jest ogólnie definiowany na podstawie trzech kryteriów: jego wielkości, która może być większa lub mniejsza w porównaniu ze średnią dla innych koni, jego profilu, a w szczególności profilu głowy. co ujawnia jego pochodzenie i związek między jego proporcjami ( ogólnie między wysokością w kłębie a obwodem talii). Często istnieje ścisły związek między profilem obserwowanym u zwierzęcia a jego proporcjami.
Wielkość koni jest niezwykle zmienna, niektóre kucyki w wieku dorosłym nie przekraczają 50 cm, a hale mogą osiągać nawet dwa metry wysokości. Wielkość koni mierzy się w kłębie, rodzaj wybrzuszenia u nasady szyi. Mniejsze konie są określane jako „hipometryczne” ( przykładami są Szetlandy i Falabella ), konie normalnej wielkości „eumetryczne”, a duże konie (jak shire ) „hipermetryczne”.
Szetlandzkie Kuc , A hypometric konia (1,00 m średnia)
Appaloosa , eumetric konia (1,55 m średnia)
Clydesdale , hypermetric konia (1,70 m średnia)
Ewald N. Sasimowski (1987) definiuje terminologie związane z rozmiarem widelca: koń jest „bardzo mały”, jeśli jego wysokość w kłębie jest mniejszy niż 1,30 m , „mały”, jeśli rozmiar wynosi od 1,31 do 1,37 m, „średni” „jeśli wysokość wynosi od 1,48 do 1,58 m,„ duża ”, jeśli wysokość wynosi od 1,59 do 1,69 m, i„ bardzo wysoka ”, jeśli jest większa niż 1,70 m.
Dorosłych siodła koń waży średnio 500 kg , najcięższy od zwierząt pociągowych, zwłaszcza Shire , może osiągnąć 1200 kg . Rozróżniamy konie lekkie, średnie i ciężkie, waga koniowatych jest generalnie związana z ich proporcjami ( wydłużony jest lekki, linia środkowa jest średnia, a bréviligne jest ciężka).
Profil jest studium ogólnego kształtu ciała, począwszy od kufy i dekoltu. Pewne morfologie są specyficzne dla określonych ras. Koń może być wypukły, jeśli ma „okrągły” grzbiet i wypukłą kufę , prosty, jeśli ma prosty grzbiet i prostą kufę, a wklęsły, jeśli ma „wklęsły” grzbiet i wydrążoną kufę. Terminy sub-wklęsłe i sub-wypukłe oznaczają profile o niskim profilu, a ultra-wklęsłe i ultra-wypukłe oznaczają profile bardzo wyraźne.
Proporcja to ogólne wrażenie wywierane przez zwierzę. Jest to związane z rozmiarem kończyn w stosunku do wysokości ciała i szerokością ciała w stosunku do wysokości. W odniesieniu do tego ogólnego wyglądu konia używane są trzy specyficzne terminy.
Ardeny , bréviligne koń
Franches-Montagne , koń medioligne
Akhal-Teke , koń smukły
Zgodnie z konwencją koń składa się z trzech głównych części zewnętrznych: przedniej, tułowia i tylnej ręki. Badanie części zewnętrznych to ta część hipologii, która uczy opisywać i doceniać piękno, wady i wady konia. W związku z tym istnieje specyficzne słownictwo dotyczące różnych części ciała konia.
Forhend to część konia, która znajduje się przed jeźdźcem, gdy znajduje się on w siodle. Przedramię składa się z głowy, dekoltu, ramion i przednich kończyn. Otrzymuje wskazówki od wyższych asystentów i podaje kierunek ruchu. Podniesienie przedniej ręki przyczynia się do równowagi konia szkolnego i bojowego. Jest nierozerwalnie związany z obniżeniem kończyn tylnych, którego jest konsekwencją. Wręcz przeciwnie, jego wydłużenie powoduje wydłużenie chodów i przesunięcie środka ciężkości konia i jeźdźca do przodu.
GłowaGłowa konia wykazuje niewielkie zróżnicowanie morfologiczne, prawdopodobnie z powodu diety roślinożernej i procesu trawienia. W szczególności zęby muszą być ustawione tak, aby koń mógł wypasać rośliny na ziemi. Inną osobliwością morfologii twarzy konia jest rola, jaką odgrywa w komunikacji wewnątrzgatunkowej.
Profil głowyPunktem zróżnicowania morfologicznego w głowie konia jest jego profil, który może być wypukły (synonim: haczykowaty), prosty lub wklęsły (synonim: camus). Większość koni ma prosty lub lekko wklęsły profil głowy. Profile wypukłe są rzadsze i zwykle kojarzone z końmi iberyjskimi i innymi wierzchowcami barokowymi . Arabian słynie wklęsły profil głowy, podczas gdy Shire najczęściej ma wypukły profil głowy. Określenie „subconvex” odnosi się do profilu głowy z niewielką wypukłością, która staje się bardziej widoczna na nosie. Niektóre konie, często kucyki i rasy z krajów północnych, mają wklęsłą głowę na czole i wypukłą w dolnej części, co daje profil głowy w kształcie litery „S”. O „głowie nosorożca” mówimy, jeśli wklęsłość ogranicza się do pyska, a o „głowie owczej”, gdy tylko kufa jest wypukła. „Głowa zająca” ma wypukłość ograniczoną do części czołowej.
Ultra-wypukły (lub rzymski profil), zwany także głową łukową.
Prosto
Wklęsły ( koń pełnej krwi arabskiej )
Profil trapezowy ( campolina )
O „kwadratowym profilu” mówimy, gdy kufa jest prosta, a całość jest sucha, z widocznymi kościstymi wypukłościami.
Nazwy części głowyDekolt to szyja konia. Pokryta jest grzywą. Żyła szyjna znajduje się na szyi wraz z tchawicą.
Kończyny przednieŁopatka, czubek barku, ramię, łokieć, czubek łokcia, przedramię, kolano, zgięcie kolana, beczka, ścięgna, kasztan, pęcina, śródręcze, śródręcze, wilcze pazury i ich fiszbin, korona, pięta, stopa , kopyta . Nazwa „kolano”, chociaż często jest używana, jest morfologicznie nieprawdziwa, ponieważ ten staw kończyn przednich jest stawem nadgarstka , odpowiadającym nadgarstkowi u ludzi. Staw składa się z 8 kości nadgarstka.
Ciało to ta część konia, która znajduje się pod jeźdźcem, gdy jest w siodle.
Ciało składa się z:
Kończyny tylne to część konia znajdująca się za siodłem. Składa się z:
Zmiażdżona tylna kończyna prowokuje do cofania się, zakleszczona tylna kończyna uniemożliwia jej ruch do tyłu , zadana odpowiednio obniżona i zgięta pozwala na połączenie jej i rozluźnienie sprężyn w ruchu do przodu. Lżejszy zad pozwala na maksymalną prędkość podczas galopu .
Dekolt jest szyjka koniowatych . Niektóre rasy koni mają grubą szyję, jak rasa czysto hiszpańska , inne mają cienką szyję, jak Achal-Teké.
Opaska zaciskającaKłąb to obszar grzbietu znajdujący się u nasady dekoltu i bezpośrednio nad ramionami. Odległość między kłębem a podłożem, określana jako „wysokość w kłębie” , jest standardową wielkością u koni. Kłąb jest delikatny.
Powrót jest istotnym elementem w morfologii konia, który jest również bardzo nietrwały. Koń będąc zwierzęciem udomowionym, natura nie przewidziała, że jego grzbiet będzie musiał kiedyś udźwignąć ciężar jeźdźca. Dlatego u każdego konia przeznaczonego do pracy i jazdy konnej ważna jest budowa grzbietu . Koń może mieć długi lub krótki grzbiet. Wklęsły grzbiet jest patologią wskazującą na niedostateczną muskulaturę, powodującą ból i trudności w poruszaniu się, co można łatwo zauważyć dzięki wystającym kręgom. Mówi się, że dotknięte nią konie są „osiodłane” . Kopanie grzbietu występuje zwykle u starszych koni i częściej u koni z długimi grzbietami lub niedorobionymi. W przeciwieństwie do tego wypukły grzbiet nazywany jest „grzbietem karpia” lub „grzbietem barweny” . Impuls jest przekazywany, ale bez elastyczności chód jest zderzany, przez co koń jest niewygodny i narażony na kontuzje siodła.
Patologie kręgosłupa mogą popychać konia do samoobrony lub utrudniać jego pracę, powodując jego sztywność. W skrajnych przypadkach koń może nie być w stanie chodzić po twardym podłożu.
Dawno temu
Krótki tył
Koń bardzo osiodłany
Koń pod siodłem z długim grzbietem
Istnieją różne sposoby leczenia i wzmacniania grzbietu konia, najczęściej jest to praca na lonży lub pod siodłem. Specjaliści zajmujący się leczeniem koni, np. Weterynarze , zajmują się poważniejszymi przypadkami , stosując techniki takie jak mezoterapia , osteopaci koni i różne kościoły, specjalizując się również w leczeniu patologii grzbietu konia.
Zad jest tylną częścią konia, który odpowiada pośladków u ludzi.
OgonOgon konia, podobnie jak grzywa, jest zrobiony z sierści. Służy do wyrażania emocji i polowania na owady. Od1 st styczeń 1.996obcinanie ogonów u koni urodzonych we Francji jest zabronione .
Kasztan to zrogowaciały narośl po wewnętrznej stronie kończyn, znajdujący się powyżej kolana na przednich kończynach i powyżej stawu skokowego na tylnych kończynach. Kasztan jest pozostałością po piątym palcu, palcu, który zniknął podczas ewolucji koniowatych .
ArmatyArmaty to część kończyn konia znajdująca się między pęciną a kolanem w przypadku kończyn przednich oraz między pęciną a stawem skokowym w przypadku kończyn tylnych. Mogą być chronione przez stuptuty lub opaski polo w pracy i opaskami podpierającymi przy pudełku.
Kule armatnieKule armatnie to przeguby u dołu nóg konia , umieszczone między nadgarstkiem a lufą. Tam zaczyna się fiszbin .
ŚródręczeŚródręcza znajdują się tuż nad kopytami , między pęciną a koroną . Z tyłu nadgarstka znajdują się fiszbiny konia.
FiszbinFiszbinowce to sztywne włosy znajdujące się nad kopytem i za końską łapą. Występują mniej lub bardziej w zależności od rasy zwierzęcia i generalnie są bardzo obfite u koni pociągowych. Fiszbin działa jak rynna, przesuwając wodę spływającą kończynami po kończynach w kierunku ziemi, a nie na poziom nadgarstków, co może powodować urazy zwane szczelinami.
kasztan
Pocisk i śródręcze
Fiszbiny konia pociągowego
Noga jest koniec tego konia kończyn . Pozostali przedstawiciele rodzaju Equus, osioł i zebra , mają tę samą morfologię stóp, która odróżnia ich od ich przodków koniowatych. Jest to istotny element lokomocji, który w pełni uzasadnia sformułowanie „nie ma stopy, nie ma konia”. Koń jest perysodaktylem o nieparzystej liczbie palców - w tym przypadku tylko jednym - którego ciężar ciała jest podtrzymywany przez środkowy palec. W anatomii porównawczej stopa konia odpowiada zatem dwóm ostatnim paliczkom środkowego palca gatunku ludzkiego.
KąkolWszelkie deformacje kończyn konia nazywane są wadami. Mogą być tymczasowe (na przykład po urazie) lub trwałe. Rozróżnia się kąkol twardy i miękki. Twarde defekty to deformacje kości: mówimy o suros (sur-bones), gdy są zlokalizowane na beczce, sparvin, krzywej lub jarde, gdy są zlokalizowane na stawie skokowym. Są trwałe. Kąkol miękki to kieszenie płynu, które pojawiają się w wyniku urazu. Mówimy o pęcherzu, kiedy znajdują się na trzonku, o kole na pęcinie, o kapuście na czubku podudzia i o higromie, czyli „dużym kolanie”, na kolanie.
Od starożytności Ksenofont uważa, że osobowość konia jest związana z umiejscowieniem uszu na pysku, podczas gdy te rozmieszczone na ciele odzwierciedlają równowagę morfologiczną konia, a wraz z nim jego mocne i słabe strony; to koczownicze Mongołowie , że Cyganie i Beduini , między innymi, za konia na podstawie tych oznaczeń.
Niektórzy profesjonaliści ze świata jeździeckiego podejmują te teorie, na przykład Linda Tellington-Jones , która uważa, że prosty profil głowy oznacza konia o prostym charakterze, lekceważącym profilem wrażliwości lub nieśmiałości oraz zakrzywionym profilem śmiałości. Mówi się, że konie o wypukłym profilu są uparte i nierozsądne.
teoria ta była krytykowana za jej uproszczoną stronę.
Piękno konia jest doceniana w stosunku do jego adaptacji do jego funkcji lub usług, dla których jest przeznaczony. Poza estetyką ceniony jest także w zastosowaniu. W ten sposób koń z budową predysponującą go do skoków będzie kwalifikowany jako „harmonijny model przeszkody”, koń ze stelażem będzie określany jako „piękny model siodła”, a nawet mocny koń pociągowy zostanie zakwalifikowany. , potężny „model cech”.
Istnieją dwie kategorie piękna ː
„Wady” to fizyczne niedoskonałości, które przeszkadzają koniowi w służbie i ją deprecjonują. Mówi się, że są „absolutne”, gdy przeszkadzają we wszystkich zastosowaniach, takich jak nierówne nogi lub złe stopy.
Rozróżniamy
Żaden koń nie jest „doskonały”. Piękno i pewne punkty siły często kompensują drobne wady. Ostateczny wyrok dotyczy harmonii całości, która ma pierwszeństwo przed szczegółami.
Piękna głowa jest piramidalna, szeroka na czole. Musi być wyraziste. Uszy, krótkie i ruchome, pomagają rozpoznać charakter konia.
Szeroka kufa wskazuje na mocnego konia, szeroko otwarte nozdrza pozwalają na znaczny przepływ powietrza niezbędnego do wentylacji płuc. Oczy dają wskazówki co do charakteru. Piękne oczy są miękkie i szeroko otwarte.
Koń ciasny w korycie, z grubymi ganaszami i krótką szyją nie jest predysponowany do ujeżdżenia, ponieważ nie może się prawidłowo poruszać. Rozpoczęcie pracy ułatwi duża, wydrążona rynna przyuszna, mocująca głowę do dekoltu.
Szyja konia sportowego, stanowiąca równowagę i pozwalająca na sterowanie, powinna być długa i prosta z prostą górną krawędzią. Jedynie kręgi Atlas i Axis są ruchome i pozwalają na zgięcie głowy na dekolcie tylko na poziomie szyi. Nie powinien powodować nagłego przejścia z tułowiem, być szeroki w dolnej części, w której mieści się tchawica; tylko tchawica dużego kalibru umożliwia dobrą wentylację płuc.
Umiejscowienie dekoltu wpływa na rozkład ciężaru. Jego uformowanie i elastyczność zależą od przywrócenia go. Jeśli krzywizna nie jest naturalna, jej wymuszenie powoduje skurcz konia jako całości.
Szyja siodła lub konia wyścigowego powinna być długa, podczas gdy u konia pociągowego może być krótka i gruba.
Falbany dekolt z wypukłą górną krawędzią prowadzi konia do kaptura. Odwrócony dekolt, którego górna krawędź jest wklęsła, nazywana „jeleniem szyją”, utrudnia jazdę, z ciężkimi końmi w ręku i na łopatkach, nie nadaje się do przeszkód i zaczepiania . „Łabędź szyję” nazywamy długim dekoltem, odwróconym u nasady i zawiniętym w górnej części. Ten rodzaj dekoltu ujawnia brak siły mięśniowej.
„Cios toporem” to zagłębienie w kłębie.
Głowa i szyja razem tworzą równowagę konia i jako takie muszą grać z łatwością, aby umożliwić mu harmonijne wykonywanie każdego ruchu.
Kłąb powinien być smukły, wysoki, umięśniony u nasady i wyciągnięty do tyłu, aby umożliwić prawidłowy obwód i ustawienie siodła, lekko do tyłu, uwalniając łopatki. Koń wierzchowy ma długi kłąb, który stanowi punkt siły. Podniesienie w kłębie pozwala uzyskać lekkość głowy i dekoltu. Koń pociągowy ma krótki kłąb osadzony w mięśniach.
Ułożenie i orientacja kończyn konia nazywane są „aplombs”. Mówi się, że nogi są „regularne”, gdy kończyny są równoległe do siebie, patrząc z przodu i pionowe, patrząc z boku. Wadliwe wyważenie przedwcześnie osłabiają lokomocję konia.
Górna linia odpowiada kręgosłupowi, zaczyna się od kłębu i obejmuje grzbiet i nerki. Jest to środkowa oś konia, z którą połączone są wszystkie inne części zwierzęcia. Jest czynnikiem przenoszenia sił z kończyn tylnych na przednie i odwrotnie. Powinien być lekko wklęsły i poziomy. Górna linia wierzchowca powinna być raczej długa niż zbyt krótka i nadal wystarczająco mocna, aby unieść jeźdźca. Koń „na wzniesieniu”, to znaczy z czubkiem bioder poniżej kłębu, jest lekki i zrównoważony.
Grzbiet, który łączy przednią i tylną rękę, znajduje się między kłębem a nerką i składa się z ostatnich dziesięciu kręgów grzbietowych. Musi być prosty, szeroki, umięśniony i podparty. W porównaniu z nerką musi wyglądać na duże.
Nerka powinna być szeroka i krótka. Mówi się, że jest „dobrze przymocowany”, gdy jego połączenie z grzbietem i zadem nie ma żadnego kąta ani zagłębienia. Elastyczny, powinien zginać się po ściśnięciu.
Kiedy grzbiet i kłąb są krótkie, cztery kończyny są blisko siebie, a koń jest podatny na wykucie i zranienie. Koń „zstępujący”, to znaczy z koniuszkiem bioder wyższym niż kłąb, jest zdolny do szybkości, ale brakuje mu równowagi, zwłaszcza w zróżnicowanym terenie. Koń z wklęsłym, osiodłanym grzbietem nie może być używany. Tak zwany grzbiet „karpia” lub „barwena” daje zderzenie. Koń ze zbyt krótką nerką ma sztywne i niezdarne zachowanie.
skrzyniaMierzona od szczytu kłębu do mostka, klatka piersiowa powinna być wysoka, normalnie szeroka i, mierzona od szczytu łopatki do ostatniego żebra, głęboka. Skrzynia konia wyścigowego zbudowana z myślą o szybkości jest ostrołukowa, jak u konia pociągowego. Skrzynia konia wierzchowego znajduje się pomiędzy. Jego żebra są długie i wysklepione, ostatnie żebra muszą być głębokie. Piękne przejście paska jest daleko od łokci i dobrze naciągnięte.
Gdy klatka piersiowa jest szeroka, a łopatki zbyt szeroko rozstawione, koń ma trudności ze zmianą stóp w galopie i brak mu ruchomości bocznej. Krótkie żebra i długi grzbiet sprawiają, że koń jest cylindryczny, którego osiodłanie jest trudne. Koń "nie ma głębi", gdy żebra są płaskie, a klatka piersiowa wąska.
BrzuszekBrzuch podąża za klatką piersiową i znajduje się w dolnej części brzucha. Linia brzucha jest zakrzywiona i powinna stopniowo wtapiać się w boki. Bok powinien być krótki i ożywiony regularnymi i głębokimi ruchami oddechu zwierzęcia.
Mówi się, że duży brzuch to „brzuch krowy” lub „opadający”. Jest mało estetyczny i cechuje się brakiem kondycji konia. Nerwowe, niedożywione lub przetrenowane konie „nie mają wnętrzności” i mają żołądek „charta” (jak u chartów). Patrząc na bok, można wykryć problemy z oddychaniem, takie jak rozedma płuc .
GenitaliaWidoczne są oba jądra całych samców. Klacze hodowlane muszą mieć dobrze rozwinięte wymiona.
Mówi się, że jądra „nie opadły”, gdy nie były widoczne i pozostawały w jamie brzusznej. Koń jest wnętrostowcem lub „pif”. Jest jednoruchowy, gdy ma tylko jedno jądro.
OgonAby mieć elegancję i piękną prezencję, koń musi nosić wysoko ogon, a piękny nadgarstek oznacza temperament i energię.
Popycha masę do przodu i otrzymuje wskazówki od niższych pomocników .
Zgnieciony zad prowokuje do cofania się, podczas stania zakazuje odwrotu . Odpowiednio opuszczona i zgięta pozwala na ściąganie i rozluźnienie sprężyn w ruchu do przodu. Po rozjaśnieniu pozwala na maksymalną prędkość podczas galopu .
To właśnie z zadu przychodzi impuls i relaks. Kończyny tylne konia wierzchowego powinny być szerokie. Musi mieć możliwość zginania się i opuszczania, aby umożliwić jej połączenie i rozluźnienie, aby umożliwić ruch do przodu.
Zad z siodła konia powinny być szerokie, muskularne, umiarkowanie ukośne i szczególnie długi z punktu biodra do zadu. Koń pociągowy może być krótki. Jego kierunek wyznacza linia biodrowo-kulszowa. Zad niektórych kłusaków, galoperów krótkodystansowych i koni zaprzęgowych jest poziomy. Idealny zad skaczącego konia powinien być odchylony od 30 do 35 ° od poziomu, aby uzyskać górną linię i siłę niezbędną do skoku. Bardziej skłonny, mówi się, że jest „ukośny”, cecha poszukiwana u koni pociągowych. Mówi się, że koń jest „pięknym kwadratem z tyłu”, gdy jego zad jest tak szeroki, jak długi.
Oba biodra powinny znajdować się na tym samym poziomie, być wystające i dobrze rozstawione. Zad klaczy są szersze niż u ogierów. Po złamaniu koniuszka biodra, na ogół bez niefortunnego skutku, może pojawić się brzydkie zwiotczenie, cecha ta nazywana jest „zapadniętym biodrem”.
Stawy konia pozwalają mu tylko na ruchy w osi ciała, z wyjątkiem stawu biodrowego i łokcia . Dlatego na przykład koń czuje się bardziej komfortowo w pozycji pionowej podczas zejścia, a staw pęcinowy nie ma bocznej elastyczności stawu skokowego mężczyzny, co czasami jest wygodniejsze na stoku. Niektóre tak zwane stawy obciążone sprężyną , takie jak łokieć i staw skokowy, nadal zamykają się samoistnie powyżej pewnego stopnia, unikając wysiłku mięśni.
The Atlas i oś tworzą niepowtarzalną kombinację systemem rzepki i obrotu, dzięki którym może się poruszać konia jego głowicy, jak również w osi jego ciała, poprzecznie lub obrotowo.
Aby ocenić morfologię (lub model) konia, osoba musi stanąć od 5 do 6 metrów od niego, obserwować go z boku, a następnie z przodu jako całości, a następnie po części. Następnie należy go uczyć w stępie i kłusie.
Badanie to pozwala docenić piękno i wady, proporcje zwierzęcia oraz wykryć widoczne wady. Musi być uzupełniony ręcznym badaniem w celu zidentyfikowania ukrytych wad.
Niektóre konie weszły do historii i Księgi Rekordów Guinnessa ze względu na ich osobliwości morfologiczne.
Koń, zachowanie i postacie , Atlas Nature
Sibylle Luise Binder i Gabriele Kärcher, Fascynujące życie koni , Larousse,2002( ISBN 2-03-560289-0 )
Podpułkownik Aublet, Manuel d'hippologie , Charles-Lavauzelle & Cie,1968
Oficjalna instrukcja przygotowania do federalnych egzaminów jeździeckich, srebrne egzaminy Tom 2 , Lavauzelle,1988( ISBN 2-7025-0199-0 )