Możesz dzielić się swoją wiedzą doskonaląc ją ( jak? ) Zgodnie z zaleceniami odpowiednich projektów .
Arnaud de VogüéNarodziny |
11 czerwca 1904 Paryż |
---|---|
Śmierć |
4 października 1988 r.(w wieku 84 lat) Nièvre |
Narodowość | Francuski |
Szkolenie |
Liceum Janson-de-Sailly Sorbonne |
Zajęcia | Biznesmen , odporny |
Rodzina | Rodzina Vogüé |
Ojciec | Robert de Vogüé |
Matka | Lucie Sommier ( d ) |
Rodzeństwo | Jean de Vogüé |
Członkiem | Europejski Komitet Postępu Gospodarczego i Społecznego |
---|---|
Konflikt | Druga wojna światowa |
Arnaud de Vogüé , ur11 czerwca 1904w Paryżu 7. (Francja) i zmarł w Cosne Cours sur Loire (Nièvre) dnia27 września 1988 r.Jest francuskim biznesmenem . Był prezesem Saint-Gobain między 1952 i 1970 , ale także burmistrz miejscowości Boulleret . Pod pseud z „pułkownikiem Columbus” , jest to francuski odporny .
Wicehrabia i hrabia Arnaud de Vogue jest bogatym spadkobiercą, ze starej aristocatique rodziny ( Family Vogue ) bardzo zintegrowany z francuskiego świata biznesu od XIX th wieku. Jest synem Roberta de Vogüé , przewodniczącego rad nadzorczych towarzystw ubezpieczeniowych L'Urbaine, wiceprzewodniczącego Saint-Gobain i członka rady nadzorczej Schneider et Cie oraz Lucie Sommier, bogatej dziedziczki ' Alfred Sommier .
Studia średnie ukończył w Lycée Janson-de-Sailly , a następnie na Sorbonie, którą ukończył z literatury.
W 1929 ożenił się z Solange de Mun (1908-1999), córką Bertranda de Muna , prezesa Veuve Clicquot Ponsardin , i Céline Werlé; wnuczka Alberta de Muna .
Zmobilizowany w latach 1939-40, brał udział w bitwie pod Dunkierką w 1940 roku . Następnie przeszedł na emeryturę do rodzinnej posiadłości Boulleret.
Wstąpił do ruchu oporu pod koniec 1943 roku . W kwietniu 1944 został dowódcą francuskich sił wewnętrznych w Cher-Nord i udało mu się zjednoczyć różne formacje oporu. Jest to na przykład w przypadku ffi 1 st IR lub FTP . Lider FTP (Julien Girault znany jako Commander Maxime) zniknie w niejasnych warunkach (zabity w lesie niedaleko Saint-Germain-du-Puy). W artykule opublikowanym w Republican Berry była członkini ruchu oporu, siostra kapitana Daniela, później przypisała jej to morderstwo.
Jego brat, Jean de Vogüé , jest jednym z przywódców COMAC , organu zarządzającego francuskimi siłami wewnętrznymi .
ten 6 września 1944rano, w pobliżu Menetou-Salon , pułkownik Colomb jest informowany, że armia niemiecka opuściła Bourges. On daje rozkaz do zbiegają się Bourges partyzanci skleiło w Menetou ale również Ivoy le Pre , wspomagane przez ludzi z 4 th Parachute batalionu. Dołącza do nich FTPF pułkownika Huberta. Zdobycie Bourges było stosunkowo łatwe: kilka potyczek sprzeciwiało się bojownikom ruchu oporu i niektórym żołnierzom niemieckim wokół miasta, którzy ostatecznie się poddali. Wieczór6 września, Pułkownik Kolumb miał tekst pisał na murach miejskich dla Berruyers:
„Okupacja waszego miasta przez wroga zakończyła się 6 września 1944 r. (...). Twoje miasto zostało wyzwolone przez siłami Wolnej Francji przy wsparciu 4 -go Batalionu francuskich spadochroniarzy. Po długim koszmarze trwającym cztery lata wróg i jego kumple uciekli. "
Po wojnie był założycielem tygodnika La Voix du Sancerrois . Następnie pozostał zaangażowany w działania lokalne: przez 50 lat był burmistrzem Boulleret . Pułkownik rezerwy, przewodniczył stowarzyszeniu FFI Cher-Nord.
W latach 30. Arnaud de Vogüé założył firmę w Indochinach przy wsparciu swojej rodziny, mając nadzieję na czerpanie zysków z gumowego boomu. Kilkakrotnie przebywał na Dalekim Wschodzie, w szczególności w Indochinach i Malezji. Przewodniczy lub zarządza kilkoma firmami: administrator Société Agricole de Suzannah (1931), dyrektor zarządzający Société des plantations d'An-Loc, którego ojciec jest przewodniczącym rady dyrektorów, administrator w 1935 Spółki plantacje Long-Thanh, związane z Banque d'Indochine , administratorem Bienhoa Przemysłowego i Leśnego, Dyrektorem Zarządzającym Indochinoise Company of Hévéas Plantations, któremu przewodniczył jego ojciec (dołączył do zarządu wCzerwiec 1914) od 1921 r. dyrektor zarządzający Kompong-Thom Rubber Company (1936), prezes zarządu Dalekowschodniego Przedsiębiorstwa Handlowo-Żeglugowego (1937).
Po ponownym pobycie w Indochinach pod koniec wojny, w 1947 wszedł do zarządu Saint-Gobain . Jego rodzina udziałowcem spółki od XIX th century, a niektórzy jego członkowie nie służył jako członek jej rady: jego dziadek, Charles-Jean-Melchior de Vogue z 1893 roku, który przewodniczył od 1901 do 1916 roku, a jego ojciec, Robert de Vogue , wiceprezes od 1928 do 1936. Sukces Pierre hely d'Oissel , przewodniczył tej firmy między 1952 a 1970 r .
Koniec jego kadencji jako prezesa wyznacza pierwsza publiczna oferta przejęcia (w rzeczywistości ZOP rozpoczęty wgrudzień 1968) nagłośnione we Francji: firma Antoine'a Ribouda , Boussois-Souchon-Neuvesel (BSN), bezskutecznie chciała kupić jedną trzecią kapitału Saint-Gobain. Arnaud de Vogüé był w stanie zmobilizować swoje sieci do przeciwdziałania ofensywie i pozyskać pomoc Marcela Bleusteina-Blancheta z Publicis, aby poprawić swój wizerunek i wizerunek swojej firmy. Jednak w latach 1969-70 Saint-Gobain połączył się z Pont-à-Mousson z inicjatywy prezesa tej firmy, tuż przed odejściem Arnauda de Vogüé, który był zresztą ostatnim z przedstawicieli wielkie rodziny, które przewodniczyły Saint-Gobain.
Był dyrektorem innych firm, takich jak Paribas ; zrezygnował ze swojej rady dyrektorów, gdy ten bank poparł Ribouda w jego ofercie przejęcia. Przewodniczył Handlowi i Marynarki Dalekiego Wschodu i był administratorem Nowej Spółki Reunited Sugar Mills, Lebaudy i Sommier, Norweskiego Azotu.
Arnaud de Vogüé dołączył do komitetu zarządzającego Centrum Badań Przedsiębiorców (CRC), powiązanego z CNPF , wgrudzień 1955 ; przewodniczył temu biznesowemu think tankowi od 1958 do 1963 r. Przez pewien czas zasiadał w radzie dyrektorów jako wiceprezes Międzynarodowego Centrum Foresightu, założonego w 1957 r. przez Gastona Bergera , a także w radzie komitetu Francuz z Europejskiej Ligi Współpracy Gospodarczej (LECE) w latach 60. i Instytutu Katolickiego w Paryżu od 1959. Jest także prezesem spółki z ograniczoną odpowiedzialnością wydającej czcigodny Revue des deux Mondes , od jej konstytucji w 1965 do 1969.