| Narodziny |
25 września 1855 Auxerre |
|---|---|
| Śmierć |
24 kwietnia 1934(78 lat) Paryż |
| Narodowość | Francuski |
| Czynność | Dyplomata |
| Pokrewieństwo | Paul Bert (teść) |
| Archiwa prowadzone przez | Archiwa dyplomatyczne (95PAAP) |
|---|
Antony Wladislas Klobukowski , ur25 września 1855w Auxerre i zmarł dalej24 kwietnia 1934w Paryżu jest francuskim dyplomatą , generalnym gubernatorem Indochin w latach 1908-1911.
Ojciec Antoniusza, Romain Klobukowski, urodzony w 1806 r., Pochodzący z niższej szlachty pochodzącej z Wielgomłyn pod Łodzią , porucznik kawalerii, opuścił Polskę po powstaniu 1831 r., Jak wielu pokonanych oficerów armii osiedlającej się we Francji.
Uchodźca z Auxerre, Klobukowski, mimo dość podstawowej znajomości tego języka, został nauczycielem języka niemieckiego w miejskiej szkole średniej, zapewniając jednocześnie, w celu poprawy swoich niskich dochodów nauczyciela, stanowisko zastępcy dyrektora prefektury. Żonaty z córką małej, znanej miejscowej, piętnaście lat młodszej od niego Anne Colin, miał pięcioro dzieci, w tym Antony'ego, którego wysłał na studia do polskiej szkoły założonej w Bagneux, a następnie w Batignolles przez generała Józefa Dwernickiego .
Po powrocie do Lycée d'Auxerre, aby z powodzeniem przygotować się do matury, Klobukowski zapisał się następnie na Uniwersytet Paryski, gdzie uzyskał tytuł magistra prawa. Wszedł do administracjiPaździernik 1873, niewątpliwie przy wsparciu stosunków rodzinnych, przy bardzo małych drzwiach pracy nadliczbowej w prefekturze Auxerre, gdzie jest zatrudniony w Styczeń 1875.
Klobukowski opuszcza wydział Yonne wGrudzień 1877dotrzeć do Deux-Sèvres . Krótko służył Niortowi jako szef sztabu prefekta, a następnie w 1878 r. Został głównym sekretarzem sub-prefektury Parthenay . WSierpień 1879, Klobukowski został wysłany do oddziału Aube jako szef biura, a następnie został wybrany wListopad 1880przez nowego prefekta Loary , Charlesa Thomsona , na szefa sztabu. Spotkanie z tym bliskim przyjacielem Gambetty , naturalnie związanym z oportunistycznymi republikanami, wówczas w pełni rozwiniętej, okaże się decydujące dla dalszej jego kariery.
Rzeczywiście, kiedy Charles de Freycinet - który później był ważnym wsparciem dla Klobukowskiego - mianował gubernatorem Cochinchina w ThomsonListopad 1882ten ostatni zabiera ze sobą swojego szefa sztabu, aby objął te same funkcje w Sajgonie . Utrzymany na tym stanowisku po odejściu swojego opiekuna, kontynuował, jako urzędnik na dworze Kambodży , wdrażanie nowego reżimu protektoratu, który Thomson podpisał z królem Norodomem I wListopad 1884.
W Kwiecień 1886, nominacja ministra Paula Berta , z którym ze względu na wspólne doświadczenie w Auxerre od dawna łączy go silne więzi, oferuje mu nowy awans. Generał-mieszkaniec Annam i Tonkin wybrał go na zastępcę szefa sztabu, obok zięcia Josepha Chailleya, który towarzyszył mu w drodze do Indochin. Klobukowski może w tej strategicznej pozycji dać pełny wymiar swoich umiejętności w regionie, który odkrywa dogłębnie.
W Listopad 1886nagła śmierć Paula Berta zniweczyła do zera ambitne i nowatorskie projekty, które ten ostatni rozpoczął od czasu jego przybycia na półwysep. Zmusza również szefa sztabu do zmiany planów zawodowych. Mianowany konsul niewykonawczy Klobukowski kierował wówczas misją w Syjamie, podczas której zdobył bardzo dobrą znajomość regionu, która przydała mu się później, gdy został mianowany dyplomatą.
Po powrocie rząd, aby lepiej zorganizować swoje kolonie w Indochinach , utworzył generalne gubernatorstwo, które wyznaczył wListopad 1887po raz pierwszy Ernestowi Constansowi , byłemu ministrowi spraw wewnętrznych. Mianowany na sekretarza generalnego nowej administracji Klobukowski w r. Powrócił do FrancjiKwiecień 1888towarzyszący gubernatorowi na zakończenie sześciomiesięcznego mandatu misji, który ten uzyskał przed wyjazdem.
W następnym roku, mianowany konsulem Francji w Jokohamie , rozpoczął definitywną karierę dyplomatyczną. To także moment jego małżeństwa - ma 34 lata - z jedną z córek Paula Berta, Pauliną, co jeszcze bardziej zbliża go do najwybitniejszych kręgów parlamentarnych i ministerialnych.
Opuścił Japonię i udał się do Indii w 1896 roku , a następnie Klobukowski został francuskim ministrem w Kalkucie , stanowisko to pełnił przez pięć lat. W 1901 r., Otrzymując tytuł Ministra Pełnomocnego , został powołany do Bangkoku , regionu, który znał dobrze z tego, że podróżował przez ten kraj podczas pobytu w Indochinach i w którym odegrał rolę w stabilizowaniu przez traktat granic między Syjamem. i Kambodży.
Dwa lata później Klobukowski wyjechał z Azji do Ameryki Południowej i kilkoma kolejnymi placówkami rozpoczął podróż dyplomatyczną uderzającą różnorodnością geograficzną. Konsul Generalny RP w Limie , Peru w 1903 roku, w 1906 roku przejął zarządzanie reprezentacji francuskiej w Kairze .
Pozostając krótko na tym stanowisku, od 1907 r. Rząd powierzył mu w randze ministra pełnomocnego misję w Etiopii u króla Menelika . Dołączył konno do Addis Abeby w trzy tygodnie, bawiąc się podczas tej wyprawy z monarchą, aby przekonać go o konieczności unowocześnienia transportu swojego państwa. W rzeczywistości w tym samym roku, w ogniu nierozwiązywalnych trudności finansowych, Etiopskie Przedsiębiorstwo Kolejowe zbankrutowało. W następnym roku, przy silnym wsparciu Klobukowskiego i francuskich inwestorów, zastąpiła go Compagnie du Chemin de fer Franco-Éthiopien, która później połączyła Addis Abebę z Dżibuti .
Bardzo wspierany przez swojego przyjaciela Clemenceau, ówczesnego prezesa zarządu, powraca do Francji po jego etiopskiej przygodzie wStyczeń 1908że Klobukowski dowiedział się z zaskoczenia o swojej nominacji na generalnego gubernatora Indochin. To ukoronowanie kariery dyplomatycznej pozwala mu wrócić do kraju, który z pewnością opuścił dwadzieścia lat wcześniej, ale który nadal bardzo dobrze zna.
Nowy gubernator, kierując się wskazaniami Paula Berta, idąc za swoim poprzednikiem Paulem Beau , definiuje i wdraża względnie pełną szacunku politykę ludów tubylczych, zgodnie z ówczesnymi kanonami. W ten sposób tworzy sieć szkół dla dziewcząt i poprawia infrastrukturę zdrowotną. Regularnie wysyła też raporty do rządu, w którym rozwój gospodarczy i zarządzanie lokalnymi siłami politycznymi odgrywają ważną rolę. Klobukowskiemu udało się w ciągu trzech lat narzucić się w tej skomplikowanej sytuacji, w której trzeba w każdej chwili dostosować, unikając wyrzeczenia, politykę, którą rząd określa tysiące kilometrów dalej, nie znając zawsze lokalnych ustaleń, a nawet kwestii praktycznych.
Upadek Clemenceau to także upadek Klobukowskiego, który opuścił Indochiny, by w 1911 roku dołączyć do równie prestiżowej placówki - ambasady francuskiej w Belgii . Ten okres jest trudny dla nowego pełnomocnego ministra, którego świecki profil i masoneria presqu'affiché nie podoba się wielu belgijskim kręgom rządzącym, w tym królowi Albertowi I erowi, który to rozważa. Jednak ambasadorowi Francji, którego niektórzy obserwatorzy uważają za „inteligentnego i aktywnego”, udało się właściwie zarządzać dramatycznymi dniami niemieckiej inwazji, która pogrążyła się wSierpień 1914królestwo belgijskie - a priori neutralne - w czasie wojny. Ta wyjątkowa sytuacja wymaga regularnych i rzetelnych informacji oraz szybkiej reakcji ze strony ministra Francji.
Jego kraj najechał Albert 1 er z prośbą o gościnność we Francji, która natychmiast udziela miastu Sainte-Adresse , niedaleko Le Havre , przyjęcia i zakwaterowania rządu i ministerstw na wygnaniu, podczas gdy ambasady, w tym francuskie, towarzyszą temu ruchowi. W związku z tym Klobukowski przeniósł się do Le Havre, zapewniając oficjalne kontakty między Belgią a władzami francuskimi doMaj 1918.
Tego dnia Clemenceau, który nigdy nie zapomina o swoim wiernym „Klobu”, mianował go dyrektorem ds. Informacji i propagandy, innowację pożądaną przez prezesa zarządu i bezpośrednio z nim związaną w czasie, gdy Francja wycofała się z Rosji, ale także wzrost siły wojsk amerykańskich, zna trudny, ale zwycięski „ostatni kwadrans”.
Po zawieszeniu broni, ze względu na swoje zdolności dyplomatyczne, a zwłaszcza dlatego, że uważnie śledził dyskusje, które doprowadziły do rozbicia pokonanych imperiów, Klobukowski, na mocy traktatu z Saint Germain podpisanego w 1919 r., A który dotyczy Austro-Węgier , zostaje umieszczony w 1921 r. Jako przedstawiciel Francji, do dyspozycji komisji reparacyjnej.
Wkrótce po przejściu na emeryturę Klobukowski przeniósł się do Venoy w posiadłości Pontagny, którą Paul Bert zapisał swojej żonie. Po powrocie do rodzinnego regionu zajmuje się lokalnymi sprawami. W szczególności przewodniczył stowarzyszeniu naukowemu w Yonne, ale przede wszystkim napisał swoje „Pamiętniki Belgii”, które opublikował w 1928 roku.
Antony Klobukowski umiera 24 kwietnia 1934w Paryżu w swoim domu przy rue Davioud 5 .