Ambasada Francji w Rosji | |||
Francja |
Rosja |
||
---|---|---|---|
Logo Ambasady Francji w Rosji. | |||
Lokalizacja | 45, Bolszaja Jakimanka Moskwa 119049 |
||
Informacje kontaktowe | 55 ° 43 ′ 55 ″ północ, 37 ° 36 ′ 46 ″ wschód | ||
Ambasador | Pierre Levy | ||
Nominacja | 7 stycznia 2020 r. | ||
Stronie internetowej | http://www.ambafrance-ru.org | ||
Geolokalizacja na mapie: Rosja
| |||
Zobacz także: Ambasada Rosji we Francji | |||
|
|||
Ambasada Francji w Rosji jest przedstawicielstwem dyplomatycznym Republiki Francuskiej w Federacji Rosyjskiej . Znajduje się w Moskwie , stolicy kraju, a jej ambasadorem jest od 2020 roku Pierre Lévy .
Ambasada znajduje się w Moskwie , w nowoczesnym cegły czerwonej i szkła w N ° 45 Bolshaya Yakimanka, zbudowany w 1979 roku w pobliżu byłej ambasady n o 43, który stał się siedzibą we Francji (w) . Jest także siedzibą Konsulatu Generalnego .
Budynek ma około 100 metrów długości i 35 metrów szerokości.
Przed rewolucją 1917 r. ambasada francuska mieściła się przy Quai du Palais w Sankt Petersburgu , w hotelu Pachkov wybudowanym w 1828 r., który Francja nabyła w 1890 r. Budynek skromny, ale duży i spełniający wymogi organizacyjne. Ta część nabrzeża, należąca do prestiżowej części miasta, została przemianowana na Quai des Français lub Quai Français w 1902 roku. Ambasada została opuszczona w 1918 roku, wkrótce po obaleniu rządu w Petersburgu.
Kiedy w 1924 r. nawiązano stosunki dyplomatyczne między nowym ZSRR a Republiką Francuską, instalacja ambasady w Moskwie nie była łatwym zadaniem. Francja utworzyła w 1759 r. wicekonsulat w Moskwie, kierowany przez Pierre'a Martina i jego następcę Coudert de Bosse, dzięki czemu Francuzi uzyskali w 1789 r. parafię Saint-Louis-des-Français . Od 1904 r. przebywał w podarowanym Francji budynku przy rue de la Petite Loubianka, mało przystosowanym do ewolucji reprezentacji. W 1907 r. ogłoszono konkurs, którego celem było zbudowanie konsulatu i usług dla wielu Francuzów w mieście. Ale wraz z rewolucją plany te musiały zostać porzucone.
Ambasada mieściła się w 1924 r. w hotelu wybudowanym w 1907 r., noszącym nazwę Medynstec , następnie w 1933 r. w hotelu Léman , wybudowanym w 1896 r. w stylu Tudorów , którego układ całkowicie nie odpowiadał obecności „dyplomatycznej reprezentacja. Po długich negocjacjach z Biurem Służby Zagranicznej Burobin , Francja uzyskała od rządu sowieckiego udostępnienie domu Igumnowa (w) , położonego na południe od historycznego serca Moskwy i Kremla , w rejonie zamoskworieczje , na miejscu dawnego carskie ogrody warzywne . Ta dzielnica stała się także rezydencją bogatych kupców Moskwie w XVIII TH i XIX TH wieków.
Pierwotnie kwadratowy dom należący do Nikołaja Iwanowicza Łukjanowa znajdował się przy ulicy Bolszaja Jakimanka, wybudowany po pożarze w 1812 r. w stylu empirowym, a wkrótce potem ozdobiony gzymsami i kolumnami. Kupiła go w 1851 roku Vera Igoumnova. Ale w 1895 roku Nikołaj Wassiliewicz Igoumnow, bogaty moskiewski przemysłowiec, zlecił wybudowanie nowego budynku przez Nikołaja Pozdejewa , architekta z jego rodzinnego miasta Jarosławia , aby zastąpić dom rodzinny, który uważał za niegodny swojej pozycji społecznej. Został zbudowany w modnym wówczas stylu "pseudorosyjskim" (który można znaleźć w domu towarowym Goum lub muzeum historycznym ) z zapożyczeniami z różnych rosyjskich stylów architektonicznych, takich jak stare drewniane teremy lub cerkwie, w tym w mieście Jarosław. Konstrukcja, łącząca kamień, cegłę i fajans, składa się z wielu elementów dekoracyjnych, które nadają jej dość masywny wygląd, ale odzwierciedlają „wspaniałość” jej właściciela. Wnętrze również jest luksusowe i pełne polichromowanych ozdób, ale w stylu bardziej neoklasycznym, z inspiracją francuską, bizantyjską czy barokową.
Dom Igoumnowa, którego właściciele zniknęli, został zarekwirowany w 1917 roku i przekazany klubowi robotniczemu, a także służył jako ośrodek medyczny. W 1938 r. został wydzierżawiony Francji przez władze sowieckie za roczny czynsz w wysokości 100 tys. rubli, z obowiązkiem informowania burobin o wszelkich modyfikacjach budynku. Stosunki raczej konfliktowe nie były jednak poważne.
W lipiec 1941, po zerwaniu stosunków dyplomatycznych między Francją a ZSRR i ewakuacji dyplomatów, budynek został powierzony dozorowi ambasady tureckiej. Przedstawicielstwo dyplomatyczne zostało ponownie otwarte przez generała de Gaulle'a wlistopad 1944 i generał Catroux, nowy ambasador, objął go w posiadanie Styczeń 1945. Ale ze względu na niewielkie rozmiary tego miejsca rozważano budowę nowej ambasady. Władze ostrożnie podchodziły do tego pomysłu i zadowoliliśmy się wynajęciem kilku mieszkań w mieście. Dopiero w 1979 r. obok domu Igoumnowa wzniesiono nowy budynek pod kierunkiem architekta Josepha Belmonta . Stało się to Rezydencją Ambasadora, a Kancelaria przeniosła się do nowej siedziby, która w przeciwieństwie do Rezydencji jest własnością państwa francuskiego. W 2007 roku przeprowadzono rozległą renowację za kwotę dziesięciu milionów dolarów.
Ambasada Francji aktywnie korzysta z portali społecznościowych, aby informować swoich abonentów o stanowiskach Ministerstwa Spraw Zagranicznych w różnych kwestiach. Podobnie ogłasza wydarzenia lub działania i dzieli się faktami z historii lub sztuki związanej z Francją, podkreślając jednocześnie szczegóły współpracy francusko-rosyjskiej.
W sierpniu 2012 roku Ambasada oficjalnie utworzyła konto na Facebooku i jego rosyjskim odpowiedniku Vkontakte .
W grudzień 2014Ambasada utworzyła oficjalne konto na Twitterze @FranceEnRussie , a także konto na YouTube .
Z | W | Ambasador |
---|---|---|
związek Radziecki | ||
1942 | 1945 | Roger Garreau |
1945 | 1948 | Georges Catroux |
1948 | 1952 | Yves Chataigneau |
1952 | 1955 | Louis Joxe |
1955 | 1964 | Maurice Dejean |
1964 | 1966 | Filip Baudet |
1966 | 1968 | Olivier Wormser |
1968 | 1973 | Roger Seydoux de Clausonne |
1973 | 1976 | Jacques Vimont |
1976 | 1979 | Bruno de Leusse de Syon |
1979 | Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden | Henri Froment-Meurice |
Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden | 1984 | Claude Arnaud |
1985 | 1986 | Jean-Bernard Raimond |
1986 | 1989 | Yves Pagniez |
1989 | 1991 | Jean-Marie Merillon |
1991 | 1992 | Bertrand dufourcq |
Federacja Rosyjska | ||
1992 | 1996 | Pierre Morel |
1996 | 2000 | Hubert Colin de Verdière |
2000 | 2003 | Claude Blanchemaison |
2003 | 2006 | Jean Kadet |
2006 | 2008 | Stanislas de Laboulaye |
2009 | 2013 | Jean z Gliniastów |
2013 | 2017 | Jean-Maurice Ripert |
2017 | 2019 | Sylvie Bermann |
2020 | Pierre Levy |
Chociaż Francja i Rosja mają pewne kontakty od średniowiecza, utrzymują żadnych stosunków dyplomatycznych z początku XVIII th wieku i „ Wielkiej Ambasadzie ” z Peter I st nie zalicza Francji. Wysłane przez carów ambasady nie były witane poważnie lub ich posłowie prawie nie rozumieli. Jednak Ludwik XIV wysłał w 1702 roku i ponownie w 1711 roku Jean-Kazimierza BALUZE, sekretarz francuski ambasador w Warszawie ( Polska ), o wyjątkowej misji do cara Rosji w Moskwie. W 1715 r. Henry Lavie został wysłany do stałego przedstawicielstwa do spraw handlowych, ale spędził swój pobyt na piciu i powtarzaniu pogłosek w kręgach dyplomatycznych. Misje te były zatem awaria i wizyta cara do Regent w Paryżu w 1717 roku nie przyniósł żadnego porozumienia albo, wyeliminowane przez podpisaniem Trójprzymierza na4 stycznia. Poparcie dla Szwecji z 1718 roku zablokowało sytuację z krajem i tak odległym, zarówno geograficznie, jak i psychologicznie. Francja przez kilkadziesiąt lat pozostawała z dala od konfliktu rosyjsko-szwedzkiego, mimo wysłania kilku pełnomocników odpowiedzialnych za zarządzanie małą, kilkusetosobową społecznością Francuzów. Ale stosunki zostały zerwane w 1748 roku, po traktacie w Aix-la-Chapelle .
1 st czerwiec 1755rycerz Alexandre-Pierre de Mackensie-Douglas ze szkockiej szlachty, baron z Kildin, zostaje wysłany z tajną misją zbadania sytuacji w Rosji i nawiązania dyskretnych kontaktów z władzami. Odwrócenie sojuszy w Europie w 1756 roku doprowadził do zbliżenia między obu krajami, co Rosja, Saksonia i Szwecji sojuszników francusko-austriackiej koalicji. Od 1757 r. mianowano ambasadora w Petersburgu , pierwszego z siedmiu dyplomatów, którzy następowali po sobie aż do rewolucji .
W 1793 r. Katarzyna II , w odpowiedzi na egzekucję Ludwika XVI, podpisała oukazę zakazującą wszelkich stosunków z Francją. Społeczność francuska w Rosji liczyła wtedy około 2500 osób. Barthélemy de Lesseps , syn konsula, został mianowany konsulem generalnym w 1792 roku, ale chociaż nadal piastował to stanowisko, nie wrócił do Sankt Petersburga aż do 1801 roku. z Caulaincourt który pokazuje do Europy znaczenie podane w stosunkach między Napoleona i Aleksandra , mimo początkowej reakcji raczej Francophobic cara. Po kampanii rosyjskiej stosunki zostały zerwane i pozostały napięte nawet po traktacie paryskim z 1814 r., ambasador Noailles długo pozostawał persona non grata u cara. Nicolas Ier przez całe swoje panowanie pozostaje zaniepokojony porządkiem europejskim i ostrożnie rozważa konstytucyjność Francji. Pomaga mu hrabia Pozzo di Borgo , polityk korsykański, który został ambasadorem w służbie cara .
W 1854 roku Francja Napoleona III i Anglia Wiktorii zerwały stosunki dyplomatyczne z Rosją, co zapoczątkowało wojnę krymską, która zakończyła się traktatem paryskim w 1856 roku.
W 1891 roku podpisano sojusz francusko-rosyjski , który gwarantuje wzajemną ochronę militarną w przypadku agresji Trójprzymierza . Umowa ta została odnowiona przez ustawę Entente z 1904 r.
Po Rewolucji Październikowej stosunki dyplomatyczne zostały zerwane, odbudowano je dopiero po…28 października 1924, z utworzeniem wzajemnych ambasad między Francją a nowym ZSRR , zastępując w ten sposób stare poselstwa .
Znowu się urwał 30 czerwca 1941stosunki między obydwoma krajami zostały dopiero przywrócone 23 października 1944 rkilka miesięcy po utworzeniu oficjalnego przedstawicielstwa Francuskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego w ZSRR. W kontekście zimnej wojny , generał de Gaulle chce odprężenia między obu krajami. Wizyta Chruszczowa w Paryżu w 1960 r. pokazuje nieśmiałe otwarcie, pogłębione w 1966 r. przez wycofanie się Francji z NATO . Polityka odprężenia była kontynuowana w latach 70. Wraz z upadkiem reżimu sowieckiego w 1991 r. Francja i nowa Federacja Rosyjska podpisały porozumienie w sprawie7 lutego 1992 r., podstawa nowych stosunków dyplomatycznych między obydwoma państwami.
Oprócz moskiewskiego istnieją dwa konsulaty generalne Francji z siedzibą w Jekaterynburgu i Sankt Petersburgu .
W 31 grudnia 2016, 5 463 Francuzów jest zarejestrowanych w rejestrach konsularnych w Rosji. W31 grudnia 2011, 5752 zarejestrowanych zostało w ten sposób rozdzielonych między trzy okręgi: Moskwa: 5298 • Sankt Petersburg: 400 • Jekaterynburg: 54. Zdecydowana większość z nich mieszka w samej Moskwie.
2001 | 2002 | 2003 | 2004 |
---|---|---|---|
2 302 | 2700 | 3082 | 3 342 |
2005 | 2006 | 2007 | 2008 |
---|---|---|---|
3817 | 4683 | 4 769 | 5,139 |
2009 | 2010 | 2011 | 2012 |
---|---|---|---|
5 251 | 5417 | 5 752 | 5 764 |
2013 | 2014 | 2015 | 2016 |
---|---|---|---|
6093 | 5961 | 5 755 | 5 463 |
2017 | 2018 | 2019 | 2020 |
---|---|---|---|
5 264 | 5022 | 4925 | 4 764 |
Ponieważ prawo 22 lipca 2013 r.reforma reprezentacji Francuzów mieszkających poza Francją poprzez utworzenie rad konsularnych w ramach misji dyplomatycznych, obywatele francuscy z okręgu obejmującego Białoruś i Rosję wybierają trzech doradców konsularnych na sześć lat. Mają trzy role:
W wyborach do Zgromadzenia Francuzów za granicą , Rosja należał do 2014 roku do okręgu wyborczego Moskwie , w tym także Armenii , Azerbejdżanu , Białorusi , Gruzji , Kazachstanu , Kirgistanu. W Mołdawii , tym Uzbekistan w Tadżykistanie , w Turkmenistanie i na Ukrainie , a wyznaczenie miejsca. Rosja należy teraz do okręgu wyborczego „Europa Środkowo-Wschodnia”, którego stolicą jest Warszawa i który powołuje trzech z 19 doradców konsularnych do grona 90 członków Zgromadzenia Francuskiej Zagranicy.
W wyborach deputowanych francuskiego za granicą , Rosja zależy od 11 -tego okręgu .
Kilka placówek zgłasza się do Ambasady lub otrzymuje jej pomoc:
Istnieje również sieć komitetów Alliance Française , partnerów Ambasady i Fundacji Alliance Française de Paris w Samarze , Jekaterynburgu, Irkucku , Kazaniu , Niżnym Nowogrodzie , Nowosybirsku , Rostowie nad Donem , Saratowie , Permie , Togliatti , Władywostoku i Ufie .