Allégorèse to metoda hermeneutyki , która kładzie nacisk na sens alegoryczny o piśmie, zwłaszcza w dziedzinie egzegezy biblijnej . Jest rozwijany między innymi przez Szkołę Teologiczną w Aleksandrii . Wśród autorów, którzy wykorzystują tę technikę interpretacyjny możemy przytoczyć Filon z Aleksandrii , ale również redaktor Listu do Hebrajczyków , lub później Orygenes , a po Augustyna z Hippony , w chrześcijańskiej egzegezy ze średniowiecza. .
W hermeneutyce filozoficznej szkoła stoicka wyróżnia dwie kategorie języka: logo zewnętrzne i logo wewnętrzne. Allegoresis pozwala na ujawnienie ukrytego znaczenia tekstu poprzez alegorię .
Ten rodzaj czytania może wynikać z systematycznych badań lub być doświadczany jako doznanie mistyczne, w zależności od charakteru tekstu, który próbuje odszyfrować. Ta technika została zastosowana w dziełach Homera i Wergiliusza, ale szczególnie w Biblii .
Filon z Aleksandrii jako pierwszy użył alegorii w swojej egzegezie Tory . Później Orygenes , wynalazca systemu czterech znaczeń Pisma Świętego w świecie chrześcijańskim, następnie Augustyn z Hippony powrócił do koncepcji ukrytego znaczenia, które musi odkryć allegoreza: ustanawiają w ten sposób podstawy egzegezy biblijnej, która staje się większością chrześcijańską. interpretacja w średniowieczu .
Allegoresis zajmuje pierwotne miejsce w kształtowaniu się kultury europejskiej.
Wraz z reformacją protestancką egzegeza i alegorie średniowieczne są przedmiotem krytyki Lutra , który uważa, że Kościół katolicki również zaniedbał oczywiste znaczenie Pisma Świętego i kładzie podwaliny pod nowe podejście do Biblii.
W judaizmie alegoria u źródła interpretacji języka „zakłada zarówno istnienie prawdy, jak i sprawdzian jej braku: to dlatego, że jest wygnany z prawdy, człowiek staje się alegorystą. Przeciwnie, dla chrześcijaństwa alegorią jest wcielenie Boga; to, co boskie stało się widzialne w osobie Jezusa Chrystusa, wydaje się możliwe i konieczne ”- pisze Yves Hersant .