Aleksander Daniłowicz Mieńszykow

Aleksander Daniłowicz Mieńszykow Obraz w Infoboksie. Portret Aleksandra D. Mienszykowa Funkcjonować
Admirał
Biografia
Narodziny 6 listopada 1673 r
Moskwa
Śmierć 2 listopada 1729(w wieku 55 lat)
Beriozovo
Imię w języku ojczystym лександр Данилови еншиков
Zajęcia Wojsko, generalissimus , właściciel ziemski, prezydent , polityk
Rodzeństwo Q106462985
Małżonka Dar'ja Michajlovna Mensikov ( d )
Dzieci Aleksandr Aleksandrovič Menšikov ( en )
Maria Menshikova ( en )
Aleksandra Aleksandrowna Biron ( d )
Inne informacje
Właściciel Pałac Oranienbaum
Religia Rosyjski Kościół Prawosławny
Członkiem Towarzystwo Królewskie (1714)
szeregi wojskowe General-poroutchik ( d ) (od1704)
Vitse-admirał (od1721)
Generalissimus (od1727)
Konflikty Wielka wojna północna
Oblężenie Nyenschanz ( d )
Bitwa pod Narwą
Bitwa pod Grodnem ( en )
Bitwa o Kalisz ( en )
Oblężenie Nöteborga
Streltsy Revolt
Kampanie Azowskie
Bitwa o Połtawę
Oblężenie Baturyna ( en )
Bitwa o Lesnaya
Nagrody

Aleksander Daniłowicz Mieńszykow (po rosyjsku  : Александр Данилович Меншиков  ; 6 listopada 1673 (16 listopada 1673 rw kalendarzu gregoriańskim ) - 12 listopada 1729 (23 listopada 1729w kalendarzu gregoriańskim )) jest politykiem i przywódcą wojskowym, który zasłynął przede wszystkim w czasach swego przyjaciela Piotra Wielkiego . Został mianowany Generalnym Gubernatorem Sankt Petersburga od12 października 1702 w maj 1704 i styczeń 1725 17 w 8 września 1727, Książę Świętego Cesarstwa w 1707 , Książę Cosel , Książę Cesarstwa Rosyjskiego w 1707 , Książę Ingermanlandu w 1707 i wódz w 1727 .

Towarzysz Piotra I st

Urodził się w Moskwie, w rodzinie szlacheckiej białoruskiej . Od młodości regularnie bywa w niemieckiej dzielnicy stolicy, gdzie poznał François Leforta , który wręcza go młodemu Piotrowi I st . Obaj mężczyźni szybko zaprzyjaźniają się i uczestniczą razem w homeryckich imprezach alkoholowych. Pierre każe mu dołączyć do pułku Preobrażenskiego , który właśnie stworzył, by stał się jego osobistą strażą.

W 1689 r. Pierre oficjalnie przejął władzę, którą natychmiast przekazał swojej matce Natalii Narychkinie . Woli żyć gorączkowo młodzieńczym życiem z Mieńszikowem i innymi towarzyszami rozpusty: Genenem François Lefort , Szkotem Patrickiem Gordonem , a także Rosjanami Nikitą Zotowem, Fedorem Romodanowskim, Gabrielem Gołowkinem, Fedorem Gołowinem i Pierrem Tołstojem . Kiedy w końcu odzyskał władzę w 1694 roku , stali się jego najbardziej oddanymi współpracownikami, a Mieńszikow był jego ulubieńcem.

Bardzo szybko Mieńszykow wyróżnił się nieproporcjonalną ambicją, zamiłowaniem do luksusu i oddaniem swemu panu. Aby osiągnąć swoje cele, nie waha się użyć korupcji. W ten sposób staje się niezwykle bogaty.

W 1697 towarzyszył Pierre'owi i jego Wielkiej Ambasadzie w jego długiej podróży nauki i wiedzy po Europie.

Przywódca wojskowy

W 1700 wybuchła wojna północna ze Szwecją, która trwała do 1721 roku . Mieńszykow wyróżnił się tam dobrymi zdolnościami wojskowymi. Podobnie jak Piotr nie uczestniczy w bitwie pod Narwą . Wyróżnił się natomiast podczas ofensywy rosyjskiej w Ingrii w 1702 roku . Jest jednym z dowódców wojsk oblegających twierdzę Nöteborg na rogu jeziora Ładoga i Newy . Zdobycie tego placu, przemianowanego na Schlüsselbourg , jest ważne, ponieważ daje on teraz dostęp do Bałtyku . Kilka kilometrów dalej, w tym samym roku, Pierre założył Sankt Petersburg , przyszłą stolicę.

W 1706 r. Mieńszykow stał na czele armii, która pokonała Szwedów pod Kaliszem w Polsce. Piotr wysłał go tam, aby poparł Augusta II przeciwko Stanisławowi Leszczyńskiemu , który ukradł mu koronę Polski. Jednak to zwycięstwo nie będzie miało jutra dla byłego polskiego króla.

W 1707 r. Mieńszikow objął dowództwo wojsk kozackich. W 1709 r. Piotr wysłał go tam na Ukrainę , by ukarał niezadowolonych Kozaków, którzy z rozkazu hetmana Iwana Mazepy stanęli po stronie Karola XII Szwedzkiego . On chwyta Batourine gdzie jest cała populacja zmasakrowani. Następnie udaje się do Połtawy, gdzie czekają na niego Pierre i pozostali generałowie. Podczas bitwy pod Połtawą , w której zginął król szwedzki, to on dowodził lewym skrzydłem armii rosyjskiej.

Po zostaniu marszałkiem jego działalność nabrała większego znaczenia. Podbił Kurlandię w 1710 roku . W 1713 prowadził kampanię na Pomorzu . Pod koniec wojny Bałtyk był rosyjski od Karelii po Polskę.

Oprócz działalności wojskowej Pierre powierzył mu także inne funkcje. Tak więc w 1718 r. Mieńszikow przewodniczył komisji śledczej w sprawie działań podejrzanego o zdradę stanu Aleksisa Pietrowicza .

Szef rządu

W styczniu 1725 , Pierre I er umiera bez nazywania następcę. Mieńszykow stanął po stronie wdowy Katarzyny . Po części dzięki niemu została ukoronowana na cesarzową. To właśnie w tym czasie odbyło się najwięcej energii, Catherine I re porzucenie mu kierunek rządu. Za jej radą utworzyła Wysoką Tajną Radę . Kierowany przez Mienszykowa i składający się z pięciu innych członków (hrabia Fiodor Apraxin , hrabia Piotr Andriejewicz Tołstoj , książę Dmitrij Michajłowicz Galitzine (1665-1737) , hrabia Gavriil Golovkin i baron Andrei Osterman ), ma pierwszeństwo przed Senatem i Saint-Synodem w kierowaniu losy państwa.

Mieńszykow dba również o zabezpieczenie przyszłości swojej i swojej rodziny. Przekonuje Katarzynę I ponownie mianuje Piotra, syna Aleksego Pietrowicza, jego następcą. Zaręcza spadkobierczynię swojej córki Marii. Gdy z kolei zmarła cesarzowa, w maju 1727 r. został mianowany opiekunem nowego cesarza Piotra II , który mianował go generalissimusem.

Jego arogancja jest przyczyną jego upadku. Książę Alexis Dolgorouki , nowy członek Najwyższej Tajnej Rady, intryguje Piotra II i udaje mu się przekonać go o jego nieuczciwości. 20 września został aresztowany i pozbawiony wszystkich tytułów. Jego majątek zostaje skonfiskowany. Po krótkim procesie został deportowany wraz z żoną i dziećmi do Beriozowa na Zachodniej Syberii . Zmarł tam w ubóstwie dnia2 listopada 1729.

Tytuł

Nagrody

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne